วินาทีนี้ ภายในห้องโถงการประมูลที่กว้างใหญ่ เงียบสนิท ทุกคนล้วนมองไปทางคนที่เสนอราคาผู้นั้น
ชั่วขณะนั้นรอยยิ้มบนหน้าของซ่งหวายี่แข็งค้าง เขาหมุนตัวมองไป ก็มองเห็นใบหน้าของคนหนึ่งที่ยังดูหนุ่มกว่าเขาเสียอีก
“ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน? นึกไม่ถึงจะกล้าแข่งกับคนของตระกูลซ่ง?”
“ประเด็นคือ ทีเดียวเพิ่มมาหนึ่งพันล้าน!”
“ถ้าเขาไม่เป็นคุณชายบริษัทที่ไหนสักแห่ง ก็เป็นคนที่มาก่อกวน”
“ไม่หรอกมั้ง? ที่ได้รับบัตรเชิญมางานประมูลวันนี้ เป็นคนร่ำรวยน่าเกรงขาม ถ้ามาก่อกวนจริง เกรงว่าแม้แต่ห้องโถงยังเข้ามาไม่ได้มั้ง?”
หลังจากเงียบสงบไปครู่หนึ่ง คนโดยรอบ ล้วนทำหน้าตกใจ ถกเถียงกันเสียงต่ำๆ
“ที่รัก ที่ดินผืนนี้ฉันเคยเห็นผู้เชี่ยวชาญประเมินราคาไว้ ถ้าเอามาที่ดินผืนนี้มาครองได้ด้วยราคาห้าพันล้าน ต่อให้กิจการไปได้ดีแค่ไหน ก็ยากที่จะไม่ขาดทุนได้ เดิมทีไม่มีกำไรสักนิด”
ฉินซีประหม่าพอสมควร พูดเตือนสติด้วยเสียงเบาๆ “ถ้ามีคนเข้าร่วมเสนอราคาอีก คุณก็สละสิทธิ์เถอะ!”
หยางเฉินกลับหัวเราะเล็กน้อย “วางใจได้ ผมจะไม่ทำเรื่องที่ไม่มีความมั่นใจหรอก”
ผู้เชี่ยวชาญประเมินราคา เพียงแค่ยืนอยู่ในมุมของกิจการทั่วไปมาประเมินราคา แต่ว่าเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ไม่ใช่กิจการทั่วไป
ต่อให้มูลค่าที่ดินผืนนั้นมีเพียงห้าพันล้าน หยางเฉินพูดประโยคเดียว ยังสามารถทำให้มูลค่าของที่ดินผืนนั้นพุ่งขึ้นหลายเท่า
แต่ที่เขาต้องการไม่ใช่กำไรหลายเท่า แต่เป็นการตอบแทนหลายแสนเท่า
ถ้าเกิดเมืองจิ่วโจวสร้างเสร็จ เขตชานเมืองทิศใต้จะเป็นสถานที่ที่มีมูลค่าด้านธุรกิจสูงสุดของเมืองเยี่ยนตูโดยแน่ โดยเฉพาะยังกลายเป็นโฆษณาโปรโมทของเมืองจิ่วโจวอีกแปดแห่งด้วย
เมืองจิ่วโจวก่อตั้ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!
“น้องชายท่านนี้ ดูหน้าไม่คุ้นๆ อยู่บ้างนะ!” ซ่งหวายี่ยิ้มกริ่มพูดขึ้น
มาไม้นี้อีกแล้ว!
หยางเฉินหัวเราะอย่างเฉยชา “เพิ่งมาได้ไม่นาน ย่อมไม่คุ้นหน้าเป็นธรรมดา!”
ซ่งหวายี่ยังคงทำท่าทางยิ้มแย้มเต็มที่ พูดว่า “ใช้เงินห้าพันล้านมาซื้อที่ดินผืนนี้ แทบจะไม่มีกำไรใดๆ ให้พูดถึง แต่สำหรับตระกูลซ่งของผม กลับมีประโยชน์มาก คุณจะยอมให้ผม ได้ไหม?”
ต้องยอมรับว่า การอบรมของซ่งหวายี่ดีมาก
ครั้งนี้เขาอยากเข้าร่วมแข่งประมูล ตอนเพิ่งเริ่มต้นยังไม่เข้าร่วม จนกระทั่งสุดท้ายตอนเข้าใกล้ราคาประเมินของที่ดินผืนนั้น เขาถึงเข้าร่วม
เขาทำแบบนี้ ไม่เพียงให้กำไรทางฝ่ายขายที่ดิน ยังไม่มีการคุกคามอีกด้วย
เวลานี้ เขาอยากได้ที่ดินเลขที่15 กลับเป็นหยางเฉินสู้ออกมากลางทาง ถึงแม้ในใจจะรู้สึกไม่ดี แต่ยังคงไม่ได้แสดงออกแต่อย่างใด
“ไม่ได้!”
หยางเฉินยิ้มส่ายหน้า ไม่รอให้ซ่งหวายี่เสนอแข่งราคาต่อไป จากนั้นเพิ่มราคาอีก “หกพันล้าน!”
ครืน!
วินาทีนี้ ทุกคนตื่นตกใจหมด!
แม้แต่ซ่งหวายี่เอง ถึงถูกอบรมมาดีแค่ไหน เวลานี้ยังสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย อึ้งทึ่งนิดหน่อยในชั่วขณะหนึ่งนั้น
ไม่มีใครเข้าร่วมแข่งประมูล เขาเองที่เพิ่มราคาให้ตนเอง
เดิมทีสี่พันล้านเป็นราคาราคาขีดสุดของที่ดิน ถูกหยางเฉินคนเดียว เพิ่มไปอีกสองพันล้านแล้ว
นี่ตั้งสองพันล้านเลยนะ!
ผู้คนมากมายต่างเหมือนว่าเงินของตนเองถูกหยางเฉินถลุงเล่นอย่างนั้น
“หกพันหนึ่ง……”
“เจ็ดพันล้าน!”
ซ่งหวายี่กำลังอยากจะเสนอราคา หกพันหนึ่งร้อยล้านของเขายังไม่ทันพูดจบ หยางเฉินก็เพิ่มราคาหนึ่งพันล้านอีกครั้ง
แต่ละคนต่างตกใจค้างกันหมดแล้ว
“ชายหนุ่มคนนี้ เป็นคนโง่ที่เงินเยอะเหรอ?”
“พูดมาทีเดียวก็เพิ่มราคาหนึ่งพันล้าน นั่นมันเงินหนึ่งพันล้านนะ!”
“ทำไมฉันรู้สึกว่า เขาพุ่งเป้าไปที่ตระกูลซ่ง? แม้ซ่งหวายี่จะแสดงท่าทีอยากเข้าร่วมแข่งประมูลแล้ว หนุ่มคนนี้ยังกล้าเข้าแข่งประมูลอยู่อีก นี่เป็นการไม่ไว้หน้าซ่งหวายี่เลยสักนิด!”
แทบจะทุกคนล้วนถกเถียงขึ้นมาเสียงเบาๆ
ซ่งหวายี่ถึงแม้ได้รับการอบรมมาดีแค่ไหน เวลานี้สีหน้าดูแย่ลงอยู่บ้าง
เขาเป็นคุณชายตระกูลซ่งที่น่าเกรงขาม เป็นตัวแทนตระกูลซ่งมาเข้าร่วมแข่งขันประมูลที่ดิน คนหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาคนหนึ่ง คาดไม่ถึงแข่งเสนอราคากับเขาต่อหน้าสาธารณชน
ประเด็นคือ อยู่ต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้ เขาแม้แต่โอกาสเสนอราคายังไม่มี
ห้าพันล้านเป็นราคาประเมินของที่ดินผืนนี้จริง แต่ว่าที่ดินผืนนี้ถ้าตกอยู่กับตระกูลซ่ง ตระกูลซ่งสามารถทำให้กำไรของที่ดินผืนนี้เพิ่มขึ้นเท่าตัว
ถ้าเขาสามารถใช้สี่พันล้านเอามาได้ อย่างน้อยตระกูลซ่งก็ได้รับกำไรหกพันล้าน แต่ว่าตอนนี้ ถูกหยางเฉินเพิ่มขึ้นเป็นเจ็ดพันล้านแล้ว
โดยเฉพาะดูท่าทาง หยางเฉินมุ่งมั่นอยากชนะจนเอาที่ดินผืนนี้มาครองให้ได้ บางทีอาจจะตกลงกันได้ที่หมื่นล้านจริง
ไม่มีกำไร ตระกูลซ่งจะเอาที่ดินผืนนี้ไปทำอะไร?
“ถ้าไม่มีใครแข่งประมูลต่ออีก คุณสามารถประกาศผลสรุปการแข่งประมูลได้แล้วหรือเปล่า?”
ทันใดนั้นหยางเฉินมองทางผู้จัดประมูลแล้วบอกไป
ผู้จัดประมูลที่ท่าทีตกตะลึงมาตลอด ถึงได้สติกลับมา รีบพูดทันที “เจ็ดพันล้าน! คุณผู้ชายท่านนี้เสนอราคาเจ็ดพันล้าน! ยังมีใครเสนอราคาสูงกว่านี้อีกหรือไม่ครับ?”
“เจ็ดพันล้าน ครั้งที่หนึ่ง!”
“เจ็ดพันล้าน ครั้งที่สอง!”
“เจ็ดพันล้าน ครั้งที่สาม ปิดประมูล!”
ผู้จัดประมูลพูดสับสนด้วยความตื่นเต้น ชี้ขาดคำตัดสินสุดท้ายในงานนั้น “ยินดีกับคุณผู้ชายท่านนี้ด้วยครับ ประมูลที่ดินเลขที่15ได้สำเร็จ พวกเราช่วยปรบมือกันด้วยครับ แสดงความยินดีกับคุณผู้ชายท่านนี้!”
เสียงปรบมือดังกึกก้อง แต่ผู้คนสีหน้าแตกต่างกันไป
“การประมูลในวันนี้ ลุล่วงไปด้วยดี ขอสิ้นสุดเพียงเท่านี้ครับ ไว้เจอกันอีกนะครับทุกคน!”
ผู้จัดประมูลประกาศการประมูลสิ้นสุดลง
หยางเฉินลุกขึ้น เรื่องที่เหลือ ลั่วปิงคงจัดการเรียบร้อย
เพียงแต่ เขาเพิ่งพาฉินซีออกไป ซ่งหวายี่เดินเข้ามาแล้ว พูดจายิ้มกริ่ม “สวัสดีครับ รู้จักกันสักหน่อย ผมคือซ่งหวายี่ของตระกูลซ่ง!”
เมื่ออีกฝ่ายมายอมรับผิดก็ทนใจร้ายต่อเขาไม่ได้ หยางเฉินย่อมไม่ปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นอย่างไร้เหตุผลเด็ดขาด ยื่นมือออกไปจับด้วยกันกับซ่งหวายี่แล้ว
เพียงแค่ มือของทั้งสองเพิ่มจับไว้ด้วยกัน มีแรงมหาศาลลอยมาจากบนมือของซ่งหวายี่
หยางเฉินยักคิ้วเล็กน้อย เจ้าหมอนี่เล่นลูกไม้นี้กับตนเอง เสียสติแล้วเหรอ?
หยางเฉินทำหน้านิ่งสงบ มุมปากยังมีรอยยิ้มที่แปลกประหลาดนิดหนึ่ง เพียงแต่มือที่กุมไว้แน่นกับซ่งหวายี่ ออกแรงกะทันหัน
ซ่งหวายี่ตั้งแต่เด็กมีอาจารย์ชื่อดังชี้แนะการต่อสู้ ในกลุ่มคนหนุ่มเมืองเยี่ยนตู เขาเป็นผู้แข็งแกร่งซึ่งไม่เป็นสองรองใคร
เดิมเจ้าตัวก็เป็นคุณชายตระกูลซ่ง ต่อให้มีคนหนุ่มที่ความสามารถแกร่งกว่าเขาจริง ก็คงไม่แสดงออกมาเช่นกัน
ดังนั้น นี่ทำให้ซ่งหวายี่คิดมาโดยตลอดว่าในบรรดาคนหนุ่มรุ่นหนึ่ง ไม่มีใครเป็นคู่แข่งของเขา
ตอนที่เขาคิดว่าจะให้บทเรียนกับหยางเฉินสักหน่อย ชั่วพริบตาเดียว กำลังสยองขวัญที่สุดส่วนหนึ่ง ลอยมาจากบนมือของหยางเฉินฉับพลัน
สีหน้าซ่งหวายี่เปลี่ยนยกใหญ่ในชั่วขณะนั้น เขามีภาพลวงตาอย่างหนึ่ง มือของตนเองใกล้จะถูกบีบแหลกแล้ว
ขณะเดียวกัน ในใจของเขาเกิดความรู้สึกอันตรายขึ้น หยางเฉินดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าเขาสองสามปี คาดไม่ถึงครอบครองพละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้
อยู่ต่อหน้าหยางเฉิน เขามีความรู้สึกของผู้มีคุณธรรมสูงชวนให้คนนับถือ
“คุณหยาง พวกเราอบอุ่นไปบ้างหรือเปล่า?”
ซ่งหวายี่อดกลั้นความเจ็บปวดที่มาจากบนมือไว้ ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มที่เป็นมิตร
หยางเฉินพูดแบบมีนัยแฝง “คุณซ่งเหมือนจะอบอุ่นกว่านะ”
พูดจบ เขาก็ปล่อยมือออกแล้ว
ฉินซีที่อยู่ด้านข้าง ไม่ได้รับรู้อะไร เพียงแค่รู้สึกว่าในคำพูดของสองคนมีเรื่องอะไร
“ผมอยากเชิญคุณหยางไปทานข้าว ไม่ทราบว่าคุณหยางมีเวลาว่างหรือเปล่า?” ซ่งหวายี่ยิ้มถามขึ้น
หยางเฉินไม่ได้ลังเลแต่อย่างใด พูดว่า “เวลาสถานที่?”
“เย็นนี้หนึ่งทุ่ม ร้านอาหารจินสุ่ย!” ซ่งหวายี่บอกไป
“ได้ เจอกันเย็นนี้!”
หยางเฉินพยักหน้า เวลานี้ลั่วปิงทำเรื่องที่ดินผืนนั้นของเขตชานเมืองทิศใต้เสร็จเดินกลับมา
ซ่งหวายี่มองลั่วปิงแล้ว พูดแบบมีความหมายลึกล้ำ “ประธานลั่วสามารถทำงานติดตามรับใช้อยู่ข้างกายคุณหยางได้ ยังโชคดีมากเสียจริงนะ!”
ลั่วปิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอบด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “แน่นอนครับ ได้ติดตามคุณหยาง เป็นความภูมิใจในชีวิตนี้ของผม!”
“คุณหยาง ผมไปก่อนแล้ว ตอนหนึ่งทุ่ม ร้านอาหารจินสุ่ย ไม่เจอไม่กลับ!” ซ่งหวายี่หัวเราะทีหนึ่ง หมุนตัวออกไป
“ท่านประธานครับ ผมเปิดเผยอะไรแล้วหรือเปล่าครับ?”
รอซ่งหวายี่ออกไป ลั่วปิงถึงสำนึกอะไรได้ สอบถามด้วยท่าทางกังวล