ตอนที่1,102 เป็นเจ้านั่นเอง ?
ทันทีที่เขาเห็นองค์ชายหกเสี่ยวเหมาคิดที่จะบอกองค์ชายหกเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในพระราชวัง แต่เมื่อคิดถึงมันอีกครั้ง คนสองคนนั้นดูเหมือนซวนเทียนหมิง และเฟิงหยูเฮงบนพื้นผิว แน่นอนอาจมีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง ถ้าเฟิงหยูเฮงมีเจตนาทำเช่นนั้น เขาก็กลัวว่าเขาจะทำลายสิ่งต่าง ๆ
ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะซ่อนเรื่องนี้โดยบอกองค์ชายที่หกว่า“ข้ากำลังมุ่งหน้าไปยังลานล่าสัตว์”
องค์ชายหกพยักหน้าไม่สงสัยเขาเขาให้คำแนะนำบางอย่าง แล้วปล่อยให้เสี่ยวเหมารีบไปยังลานล่าสัตว์
รถม้าของเสี่ยวเหมาเดินทางไปยังลานล่าสัตว์ด้วยความเร็วและในที่สุดก็ได้พบกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงก่อนเที่ยง
เขาอธิบายอย่างรวดเร็วและถี่ถ้วนว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งคู่ทั้งสามคนมารวมกันที่จุดเดียวและพูดคุยกัน ฉากนี้ถูกบ่าวรับใช้ของเฟิงเฟินได ดงหยิงพบเห็นโดยบังเอิญ นางกลับมาเอาเสื้อคลุมให้เฟิงเฟินได เมื่อฤดูใบไม้ร่วงและอากาศเย็นลง เฟิงเฟินไดก็เดินเล่นบนภูเขาโดยไม่ทานอาหารเช้า แต่นางก็ไม่อยากกลับไปอีกครั้ง นางรู้ว่าคุณหนูของนางอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นนางจึงไม่ผลักให้เฟิงเฟินไดกลับไป แต่นางยังบอกว่าเฟิงเฟินไดว่านางจะไปเอาเสื้อคลุมเพื่อป้องกันเฟิงเฟินไดไม่ให้เป็นหวัดจากลมภูเขา
โดยไม่คาดคิดนางเห็นคนแปลกหน้ารีบพูดกับองค์ชายเก้าและพระชายาหยูเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างจากนั้นนางเห็นองค์ชายเก้าบอกองค์ชายเจ็ด และหลังจากนั้นเขาดึงพระชายาหยูไปกับเขา ม้าของพวกเขาออกจากลานล่าสัตว์
ดงหยิงคิดว่ามันแปลกแต่คิดอีกครั้ง บางทีเจ้านายมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจ้านายเท่านั้น มันก็ไร้ประโยชน์สำหรับบ่าวรับใช้อย่างนางที่จะคิดถึงมัน ดังนั้นนางไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้และไปที่กระโจมเพื่อเอาเสื้อคลุมให้เฟิงเฟินได จากนั้นกลับไปที่ภูเขา
แต่ในทางกลับกันนางเห็นวังซวนและหวงซวนออกไป และพวกนางก็มีสีหน้าเคร่งเครียด ทำให้เกิดความรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น นี่คือเมื่อนางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้นก็เกิดข้อสรุปในใจ นางเร่งฝีเท้าและอยากจะบอกเรื่องนี้กับเฟิงเฟินได องค์ชายเก้าและพระชายาหยูออกไปพร้อมกัน และด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้ บางทีอาจมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นได้
ในขณะนี้เฟิงเฟินไดกำลังนั่งอยู่บนภูเขาในบริเวณลานล่าสัตว์ดูใบเมเปิ้ลซึ่งเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงในฤดูใบไม้ร่วง ไม่มีใครรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ริมฝีปากของนางขดตัวด้วยรอยยิ้ม การจ้องมองของนางที่เต็มไปด้วยความปรารถนา หากมีใครเห็นรูปลักษณ์ของนางตอนนี้ พวกเขาจะพูดจากใจว่า : งดงามมาก บุตรสาวของตระกูลเฟิงไม่มีใครขี้เหร่เลย มีแต่ความงามที่แตกต่าง ฮันชิ มารดาผู้ให้กำเนิดของเฟิงเฟินไดเกิดในย่านโลกีย์ และไม่มีอะไรที่จะวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของนาง เฟิงจินหยวนเป็นหนุ่มรูปงามที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงในช่วงวัยหนุ่มของเขา ด้วยการรวมกันของทั้งสองคนนี้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เด็กที่เกิดจากพวกเขาจะน่าเกลียด
”คุณหนู”ดงหยิงกลับมาสวมเสื้อคลุมทับหลังนาง “ลมหนาวในภูเขา ข้าได้ยินว่าจะมีการล่าในบ่ายวันนี้ เราควรกลับไปที่ลานพักก่อนเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดถอนสายตาจากที่มองไปยังต้นไม้โดยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและสายตาของนางก็ค่อย ๆ กลับสู่ความเป็นจริงอย่างรวดเร็ว นางกลับไปมีใบหน้าเย็นชาเช่นเดิม นางถามดงหยิง “เจ้าคิดว่าจะมีสัตว์ใหญ่ในภูเขานี้หรือไม่ หากเราไม่กลับไป เราจะกินสัตว์เหล่านั้นหรือไม่”
ดงหยิงบอกนางอย่างไร้ปัญหา“คุณหนูคิดมากเกินไป นี่คือลานล่าสัตว์ของฮ่องเต้จะมีสัตว์ขนาดใหญ่ได้อย่างไร มีเพียงกวางภูเขาและสิ่งที่คล้ายกันเท่านั้น ข้าคิดว่าหากมีสัตว์ขนาดใหญ่ มันต้องถูกคนจับไปที่ข้างหลังภูเขาและใช้ตาข่ายโลหะวางกับดักอยู่ระหว่างภูเขาทั้งสองนี้ เพราะกลัวว่าสัตว์ร้ายจะทำร้ายเชื้อพระวงศ์และขุนนางเจ้าค่ะ” ขณะที่นางพูด นางเห็นว่าเฟิงเฟินไดไม่ได้ตั้งใจจะออกไป ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะนั่งข้างนางและมองไปรอบ ๆ นางพูดกับเฟิงเฟินไดด้วยเสียงกระซิบว่า “คุณหนู ข้าได้ยินเพิ่งเห็นฉากที่น่าตื่นเต้นและหัวใจของข้าก็เต้นแรง ข้าจะบอกคุณหนู คุณหนูสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ว่านี้เป็นแบบไหนเจ้าค่ะ”
นางบอกรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่นางเห็นในค่ายที่ด้านล่างของภูเขาแก่เฟิงเฟินไดในตอนแรกเฟิงเฟินไดไม่สนใจ แต่เมื่อนางฟัง นางก็เริ่มขมวดคิ้วเช่นกัน และเมื่อดงหยิงพูดเสร็จ นางก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูด “ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นในเมืองหลวง ! ข้ามักจะรู้สึกว่าวันนี้เงียบเกินไป หลังจากความวุ่นวายขององค์ชายแปด ข้ามักจะรู้สึกว่าราชสำนักจะไม่สงบสุขอย่างที่คิดไว้ จะต้องเกิดปัญหาขึ้นแน่นอน”
“เป็นปัญหาอะไรเจ้าคะ? ” ดงหยิงไม่เข้าใจ “พระชายาหยวนกุ๋ยถูกประหารชีวิต องค์ชายแปดยังคงถูกขังอยู่ในคุก จะเกิดอะไรขึ้นอีกเจ้าคะ ? ”
”ใครจะรู้! ” เฟิงเฟินไดกล่าว “มีหลายสิ่งที่ไม่คาดคิดอยู่แล้ว ตอนนี้ราชวงศ์ต้าชุนไม่สามารถเปรียบเทียบกับสองสามปีที่ผ่านมาได้ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไม่ว่าสิ่งที่ยุ่งเหยิงมันเป็นเพียงคฤหาสน์ต่าง ๆ ในครอบครัวที่สร้างปัญหาหลังปิดประตูอย่างมากที่สุดขอให้ฮ่องเต้ตัดสินว่าใครเหมาะสมกับงานเลี้ยงของฮ่องเต้ เช่นเดียวกับตระกูลเฟิงในฐานะเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชสำนัก เมื่อพวกเขามีปัญหา มันเป็นเพียงคนที่ตายไปทีละคน แต่ในท้ายที่สุดมันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อโชคชะตาของราชวงศ์ต้าชุนมากนัก แต่มันแตกต่างกันไป ในขณะนี้ทุกอย่างเริ่มวุ่นวายมากขึ้น และทุกสิ่งที่เราไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น ใครก็ตามที่เราไม่คาดหวังก็สามารถยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ทันที เจ้าบอกว่าองค์ชายเก้าและเฟิงหยูเฮงออกไป และแม้แต่บ่าวรับใช้ส่วนตัวของเฟิงหยูเฮงก็รีบตามพวกเขาไป เรื่องใดที่สามารถทำให้ทั้งสองเคลื่อนไหวพร้อมกัน ? ” สายตาของนางดูเศร้าโศก และนางพูดว่า “ข้าตั้งตาคอยที่จะทำสิ่งนี้” novel-lucky
หลังจากพูดจบแล้วนางก็หันมาและอยากจะลงมาจากภูเขาแต่เมื่อนางหันกลับมา การจ้องมองกวาดของนางสังเกตเห็นว่ามีบางสิ่งที่ดูเหมือนจะเคลื่อนย้ายไปยังที่ที่เหลืออยู่ประมาณ 40-50 ก้าวตรงหน้า
เฟิงเฟินไดหยุดเดินมองไปในทิศทางนั้นระยะทางค่อนข้างไกลและนางมองไม่เห็นอย่างชัดเจน แต่วันนี้ลมแทบจะไม่มีเลย นอกจากอากาศเย็นเท่านั้นที่รู้สึกในภูเขา ทุกอย่างก็ยังค่อนข้างเงียบ และในความนิ่งนี้การเคลื่อนไหวที่หญ้าและต้นไม้ก็เห็นได้ชัดเจนขึ้น
ดงหยิงตามการจ้องมองของเฟิงเฟินไดและสังเกตการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด แต่นางคิดว่า “มันคงจะเป็นสัตว์ตัวเล็ก ? ไม่โผล่หัวออกมาคงจะเป็นกระต่าย”
“เจ้าเคยเห็นกระต่ายตัวน้อยเคลื่อนไหวมากขนาดนี้หรือไม่? ” เฟิงเฟินไดไม่เห็นด้วยกับการวิเคราะห์ของดงหยิงเลย นางเดินไปในทิศทางของการเคลื่อนไหวแปลก ๆ
ดงหยิงกังวลเล็กน้อยเดินตามหลังและพูดว่า “คุณหนู อย่ามาสนใจเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่กระต่าย มันจะเป็นสัตว์ตัวเล็กเจ้าค่ะ”
“จะเป็นอย่างไรถ้าไม่ใช่สัตว์แต่เป็นคน” เฟิงเฟินไดเชื่อมั่นในสัญชาตญาณของตัวเอง “ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ไม่มีอะไรจะเสียเมื่อมอง” ขณะที่นางพูด จังหวะการก้าวเท้าของนางก็เร็วขึ้นและในเวลาเดียวกันนางก็บอกกับดงหยิงว่านางไม่ควรพูดอีกต่อไป
ขณะที่ทั้งคู่เดินไปในขณะนี้พวกเขาเห็นคนสองคนกำลังเดินมาจากอีกด้านหนึ่งของภูเขา พวกเขาวิ่งเหยาะ ๆ วิ่งตรงไปยังที่ตั้งของการเคลื่อนไหวแปลก ๆ
เฟิงเฟินไดหยุดดูสักครู่จากนั้นก็จำได้ว่าคนที่วิ่งข้ามไปนั้นเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิง เสนาบดีฝ่ายขวา, เฟิงเทียนหยูรวมถึงบ่าวรับใช้ส่วนตัวของนาง นางไม่ได้เดินไปข้างหน้าอีกต่อไป นางมองหาต้นไม้ขนาดใหญ่และซ่อนอยู่ข้างหลังต้นไม้ มองไปในทิศทางนั้นอย่างลับ ๆ
ดงหยิงติดตามนางและซ่อนตัวเองอย่างระมัดระวังเมื่อมองไปอีกครั้ง นางก็ตระหนักว่าคุณหนูตระกูลเฟิงไม่ได้สนใจทิศทางนี้ แต่นางวิ่งตรงไปยังพื้นที่ที่มีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ จากนั้นก็มี “อ่า” นางพูดว่า “ทำไมถึงมีรุนแรงเช่นนี้ ได้รับบาดเจ็บ ? ”
หัวใจของเฟิงเฟินไดเต้นโครมครามนางชะเง้อหัวเพื่อมอง เมื่อเห็นเฟิงเทียนหยูก้มลง นางก็จับคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส “เจ้าดูคุ้นตาข้า แต่ข้าจำไม่ได้ว่าเจ้าเป็นใคร เพราะเจ้าสามารถวิ่งมาที่ลานล่าสัตว์ของฮ่องเต้ เจ้าจะต้องไม่สะดุดโดยบังเอิญใช่หรือไม่ ? เจ้าคือใคร ? ” นี่คือสิ่งที่เฟิงเทียนหยูถาม และในเวลาเดียวกันนี่คือสิ่งที่เฟิงเฟินไดต้องการถามเช่นกัน
นั่นคือผู้ชายคนหนึ่งและเขาเต็มไปด้วยเลือดไม่มีใครรู้ว่าเขาบาดเจ็บตรงไหน แต่เขาก็ยังมีสติอยู่ แต่เมื่อเห็นว่าเขาพบว่าคนที่ประคองเขาเป็นเฟิงเทียนหยู เขาจ้องอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หายใจโล่งอก พูดกับตัวเองอย่างชัดเจนพูด “เป็นเรื่องดีที่ได้พบกับคุณหนูจากครอบครัวเสนาบดีที่สามารถช่วยชีวิตข้าได้”
ร่างกายของเขาอ่อนแอแต่เสียงของเขาไม่อ่อนลงจนถึงจุดที่ไม่สามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน อย่างน้อยที่สุดจากตำแหน่งที่ซ่อนตัวของเฟิงเฟินไดก็สามารถได้ยินได้อย่างง่ายดาย
เมื่อเขาพูดสิ่งนี้เฟิงเฟินไดรู้ทันทีว่าทั้งสองต้องรู้จักกัน เฟิงเทียนหยูเองกล่าวว่าเขาดูคุ้นตาเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงไม่สามารถจำเขาได้ในขณะนี้ เพราะอาการบาดเจ็บรุนแรงเกินไป นางเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่งและเห็นเฟิงเทียนหยูจ้องมองชายคนนั้นไม่นาน หลังจากนั้นนางก็แปลกใจมาก “เจ้าเองหรือ ? เจ้าคือองค์ชายสี่ของซงซุย, หลี่คุน ! ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้เฟิงเฟินไดรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน หัวใจของนางเต้นแรง องค์ชายสี่ของซงซุย, หลี่คุน นางมีความประทับใจในตัวคนผู้นี้เช่นกัน ! เมื่อพวกเขามาถึงราชวงศ์ต้าชุนเพื่อนำเสนอสมบัติของพวกเขา เฟิงหยูเฮงทำลายพอาวุธเหล็กของพวกเขาทำให้เหล็กของซงซุยตกจากอันดับที่คนอื่นตามหา และสิ่งที่แทนที่สิ่งนี้คือเหล็กกล้าของราชวงศ์ต้าชุน
แต่หลี่คุนเป็นองค์ชายของซงซุยและในปัจจุบันเขาวิ่งมาที่ราชวงศ์ต้าชุนโดยที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสทำไมนางถึงรู้สึกอย่างนั้น ทำไมหลี่คุนถึงปรากฏตัวที่นี่อย่างกะทันหัน ต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับซวนเทียนหมิง
ขณะที่นางกำลังคิดนางไม่ได้ยินสิ่งที่คนสองคนกำลังพูด นางเห็นเฟิงเทียนหยูและบ่าวรับใช้ของนางช่วยหลี่คุนด้วยกัน และหลังจากยืนยันว่าหลี่คุนยังคงสามารถเดินได้ พวกนางรีบพาเขาลงภูเขามุ่งหน้าไปในทิศทางของกระโจม
เฟิงเฟินไดติดตามอยู่พักหนึ่งและเห็นเฟิงเทียนหยูขอให้บ่าวรับใช้ของนางหาชุดเสื้อผ้าที่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนให้หลี่คุนเปลี่ยนก่อนออกจากภูเขา จากนั้นก็ช่วยประคองหลี่คุนเข้ากระโจมของนาง
นางอยากรู้อยากเห็นมากและต้องการก้าวไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าวโดยคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่จะออกไปอยู่นอกกระโจมเพื่อฟังสิ่งที่ผู้คนข้างในนั้นกำลังพูดถึง แต่เมื่อนางเริ่มเดิน ต้นขาของนางก็ถูกกอดโดยใครบางคน ได้ยินเสียงร้องเรียกนาง “ท่านพี่ ที่สุดท่านพี่ก็กลับมาแล้ว ! เสี่ยวเปาคิดถึงท่านพี่มากขอรับ”
เฟิงเฟินไดขมวดคิ้วมองเสี่ยวเปาสีหน้าของนางมีความขุ่นเคือง นางยังทำท่าทาสะบัดขาข้างที่เสี่ยวเปากอดพร้อมตะโกนว่า “ปล่อย ! ”
เสี่ยวเปาไม่เข้าใจและคิดว่าเฟิงเฟินไดกำลังเล่นกับเขาเขาหัวเราะคิกคักและไม่ยอมปล่อย แต่เฟิงเฟินไดเริ่มโมโหมากขึ้น นางเหวี่ยงข้างนั้นจนเด็กหลุดออกจากขาของนาง ด้วยเด็กเล็กตัวนี้ เมื่อเห็นว่าเขาถูกโยนไปไกลเมื่อเขากำลังจะล้มลงพื้น
ซวนเทียนหยานมองเฟิงเฟินไดด้วยความสับสนราวกับว่าเขามองไปที่คนแปลกหน้าที่น่ากลัวเขาถามเฟิงเฟินไดว่า “เจ้ากำลังทำอะไร ? นี่คือน้องชายทางสายเลือดของเจ้า เจ้าอยากให้เขาตายงั้นหรือ ? ”
เสี่ยวเปาก็กลัวเช่นกันแต่เขาไม่เชื่อว่าพี่สาวจะทำให้เขาบาดเจ็บจนตาย และอธิบายให้ซวนเทียนหยานฟังถึงพลังทั้งหมดของเขา “ท่านพี่เล่นกับเสี่ยวเปาขอรับ”
ซวนเทียนหยานลูบหัวเด็กคนนี้แล้วถามเฟิงเฟินไดอีกครั้งว่า “การได้ยินคำพูดเช่นนี้ เจ้าไม่รู้สึกปวดใจบ้างหรือ ? เจ้าไม่รู้สึกผิดเลยหรือ ? เฟิงเฟินได ข้าคิดว่าเจ้าอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่คาดคิดจิตใจของเจ้าก็แข็งกระด้างเป็นหินด้วยเช่นกัน ! ”