ตอนที่1,104 มีใครบางคนในราชวงศ์ต้าชุนมีความกังวลมาก
ที่ลานล่าสัตว์ของฮ่องเต้เฟิงเทียนหยูช่วยหลี่คุนและยังได้ยินเรื่องที่สำคัญจากหลี่คุน “มีการเปลี่ยนแปลงในพระราชวังของซงซุย องค์ชายรอง, หลี่เจียนบังคับให้ฮ่องเต้สละราชสมบัติและขึ้นครองบัลลังก์ภายใต้การปกครองที่โหดร้าย ไม่เพียงแต่เขาจะฆ่าเสนาบดีที่ภักดีจำนวนมากที่เสด็จพ่อของข้าทิ้งไว้เท่านั้น พระองค์ยังมีความตั้งใจที่จะฆ่าองค์ชายทุกคน เป็นเรื่องน่าละอายที่จะพูดแบบนี้ น้องสาวของข้าทรยศข้าและอยู่ฝ่ายหลี่เจียน ด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าข้า เราเป็นพี่น้องพ่อแม่คนเดียวกัน ครั้งล่าสุดที่ข้าเข้าร่วมราชสำนักในซงซุย ฮ่องเต้หลี่เจียนคนใหม่กำลังวางแผนที่จะไม่เป็นรัฐบริวารของราชวงศ์ต้าชุนอีกต่อไป วางแผนที่จะจับอาวุธ ข้าคิดว่ามันไม่เหมาะสมและแสดงความเห็นตรงข้ามของข้า ทำให้พระองค์ต้องล้างแค้นข้าอย่างแน่นอน ข้าทำอะไรไม่ถูก ข้าหลบหนีออกจากซงซุยและไม่คิดกลับไปอีก ข้าได้แต่มาที่ราชวงศ์ต้าชุนและลองเสี่ยงโชค”
หลี่คุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ประโยชน์“พี่น้องที่มากับข้า ทุกคนตายระหว่างทางมาที่นี่ ข้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน หากหาไม่ได้หลบหนีเข้ามาในลานล่าสัตว์ของฮ่องเต้ ข้าคงต้องถูกผู้คนไล่ฆ่า”
ขณะที่เฟิงเทียนหยูฟังเขาพูดนางค่อย ๆ ไตร่ตรองและเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง นางถามหลี่คุน “ทหารซงซุยคนใหม่ที่ไล่ล่าพระองค์อย่างโหดเหี้ยม ไม่ใช่แค่เพราะพระองค์แสดงความเห็นในราชสำนักใช่หรือไม่ ? ” นางเป็นบุตรสาวของเสนาบดีฝ่ายขวา การศึกษาที่บ้านของเสนาบดีฝ่ายขวาที่ไม่เหมือนอดีตเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่มุ่งเน้นไปที่การส่งบุตรสาวของพวกเขาให้แก่องค์ชายเพื่อให้ได้รับอำนาจและอิทธิพลมากขึ้น บุตรสาวของตระกูลเฟิงได้รับการสอนเช่นเดียวกับบุตรชาย เข้าใจเรื่องราวและกฎหมาย รักษาความสงบเมื่อเกิดเหตุการณ์ขึ้น การวิเคราะห์เป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก ดังนั้นเฟิงเทียนหยูก็สามารถนึกถึงเหตุผลที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นจากสิ่งที่หลี่คุนอธิบาย
หลี่คุนนั้นไม่ได้ปิดบังอะไรเลยเขาบอกกับเฟิงเทียนหยูอย่างซื่อสัตย์ “พระองค์ต้องการฆ่าข้า เหตุผลหลักคือพระองค์รู้ว่าเมื่ออดีตฮ่องเต้ยังมีชีวิตอยู่ ฝ่าบาทประสงค์ที่จะส่งมอบบัลลังก์ให้ข้า พระราชโองการของเสด็จพ่อ ตำแหน่งฮ่องเต้ของพระองค์ได้มาจากการถูกบังคับให้สละราชสมบัติ และตำแหน่งนั้นไม่มั่นคงหากองค์ชายที่อยู่ในพระราชโองการของอดีตฮ่องเต้ยังมีชีวิตอยู่ พระองค์จะไม่สามารถผ่อนคลายได้” หลี่คุนถอนหายใจอย่างขมขื่น ขณะที่เขาพูดว่า “ที่จริงแล้วพระองค์คิดมากเรื่องนี้เกินไป ถ้าพระองค์สามารถปกครองซงซุยได้ดี และทำให้อาณาจักรเจริญรุ่งเรืองและมั่นคง ทำไมข้าต้องสร้างปัญหาในการแข่งขันเพื่อบัลลังก์นั้น ? พลเมืองต้องการเพียงแค่ชีวิตที่มั่นคงซึ่งไม่ว่าใครจะเป็นฮ่องเต้ก็ไม่สำคัญสำหรับพวกเขา”
สำหรับการต่อสู้ของซงซุยบนบัลลังก์นั้นเฟิงเทียนหยูรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก แต่อย่างใดในฐานะผู้หญิงที่ไม่มีนัยสำคัญ นางไม่สามารถตัดสินใจใด ๆ ได้เลย และไม่มีอำนาจในการแทรกแซงอะไรเลย นางมองไปที่อาการบาดเจ็บของหลี่คุนและหลังจากคิด นางก็พูดว่า “สำหรับตัวตนของพระองค์ ข้าไม่แน่ใจว่าควรเปิดเผยหรือไม่ แต่จะเป็นการดีกว่าในเรื่องของความระมัดระวัง ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถเรียกพระองค์ได้ รวมถึงการบาดเจ็บของพระองค์ แต่สิ่งที่ดีคืออาเฮงก็มาด้วย ข้าจะขอให้คนพานางมาที่นี่ พวกเจ้าทั้งสองรู้จักกันและนางเป็นหมอเทวดา เมื่อนางตรวจรักษาอาการบาดเจ็บของพระองค์จะดีที่สุด ส่วนเรื่องนั้นสามารถพูดคุยได้หลังจากอาการบาดเจ็บของพระองค์ได้รับการรักษา และชีวิตของพระองค์เป็นสิ่งสำคัญมาก”
หลี่คุนพยักหน้า“จะเป็นการดีที่สุดถ้าพระชายาหยูถูกเชิญมา เราไม่ได้พบกันมาหลายปีแล้วและข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับนางหลายเรื่อง ข้าคิดถึงกลิ่นอายที่ครอบงำของนางเมื่อนางทำลายอาวุธเหล็กของซงซุย ! ” เขาบังคับตัวเองให้พูดคำเหล่านี้ จากนั้นเขาก็หมดสิ้นเรี่ยวแรงและนอนหงายบนที่นอนโดยไม่พูดอะไรอีกแล้ว
เฟิงเทียนหยูสั่งให้บ่าวรับใช้ของนางไปเชิญเฟิงหยูเฮงมาอย่างลับๆ และหลังจากนั้นครู่หนึ่งนางเห็นบ่าวรับใช้กลับมาอยู่คนเดียว โดยบอกเฟิงเทียนหยูด้วยสีหน้าหนักแน่น “พระชายาหยูไม่ได้อยู่ที่ลานล่าสัตว์เจ้าค่ะ มีเรื่องเร่งด่วนในเมืองหลวงที่จำเป็นต้องได้รับการจัดการ พระชายากลับไปพร้อมกับองค์ชายเก้าเจ้าค่ะ”
“กลับไปแล้ว? ” เฟิงเทียนหยูตกตะลึง “ทำไมพวกเขาถึงออกไปอย่างเร่งด่วน ? ” ทันใดนั้นนางก็รู้สึกแย่มาก ในปัจจุบันเกือบทุกคนอยู่ในลานล่าสัตว์ องค์ชายหกมาที่นี่เมื่อคืนเช่นกันและกลับไปหลังจากพักค้างคืน มีอะไรเกิดขึ้นในเมืองหลวง ? แต่ใครจะสร้างเหตุการณ์เมื่อพระราชวังของฮ่องเต้ว่างเปล่า นางมองหลี่คุนและคิดเกี่ยวกับซงซุย เพียงคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ว่าผู้คนจากซงซุยแอบเข้ามาในเมืองหลวงอย่างลับ ๆ โจมตีราชวงศ์ต้าชุนในเวลานี้ ?
ลองคิดดูสิมันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้น ถ้ามันร้ายแรงขนาดนั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่องค์ชายเก้าและเฟิงหยูเฮงจะกลับไป นางไม่สามารถนึกถึงเหตุผลได้ แต่เนื่องจากเฟิงหยูเฮงไม่อยู่ที่นี่ นางจึงไม่สามารถทิ้งชายคนหนึ่งไว้ในกระโจมของนาง เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางจึงบอกบ่าวรับใช้ว่า “ไปเชิญท่านพ่อมา ! ”
เฟิงเทียนหยูเชิญเสนาบดีฝ่ายขวามาเมื่อเสนาบดีฝ่ายขวาผลักผ้าม่านและพูดขณะที่เดิน “ฝ่าบาทและเหยาเซียนดื่มไวน์หนักตลอดทั้งคืน พวกเขายังไม่ตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสล่าสัตว์ในวันนี้ จากสิ่งที่ข้าคิดว่าการมาที่นี่เป็นเพียงการผ่อนคลายเกี่ยวกับการล่าสัตว์ ใครจะเป็นคนมีอารมณ์แบบนั้น” ในขณะที่เขาพูด เขาเห็นหลี่คุนนอนอยู่บนฟูก เขาขมวดคิ้วใกล้เข้าไปอย่างรวดเร็วด้วยไม่กี่ก้าว หลังจากจ้องมอง และไตร่ตรองเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พูดว่า “องค์ชายสี่ของซงซุย ? ”
หลี่คุนมองเห็นเขานานแล้วตั้งแต่เสนาบดีฝ่ายขวาเข้ามาในกระโจมเขาอยากลุกขึ้นและแลกเปลี่ยนคำทักทาย แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บสาหัสของเขาทำให้เขาเคลื่อนไหวลำบาก ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าขณะอยู่บนที่นอน พูดด้วยความละอาย “องค์ชายผู้นี้ทักทายท่านเสนาบดีฝ่ายขวา ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ได้โปรดยกโทษให้ข้า”
เสนาบดีฝ่ายขวาโบกมือ“ไม่มีปัญหาเลย ข้าอยากถามพระองค์ว่าทำไมพระองค์ถึงมาอยู่ที่นี่พะยะค่ะ ? ”
เฟิงเทียนหยูอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากที่เสนาบดีได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดและพูดว่า “ข้าคิดเรื่องซงซุยอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่ได้คิดว่าพระราชวังของฮ่องเต้จะเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว” ในขณะที่เขาพูดเขาถามหลี่คุน “พระองค์มาที่ราชวงศ์ต้าชุนเพื่อขอความคุ้มครองหรือพระองค์มีแรงจูงใจอย่างอื่น ? องค์ชายที่มีพระราชโองการเพื่อสืบทอดบัลลังก์ มันคงไม่ง่ายอย่างที่ขอการคุ้มครองใช่หรือไม่ ? ”
หลี่คุนพยักหน้าสีหน้าของเขาแสดงความเกลียดชัง “ไม่ปิดบังเสนาบดีฝ่ายขวา แต่เดิมข้าไม่มีเจตนาที่จะต่อสู้เพื่อชิงบัลลังก์ แต่หลี่เจียนกำลังปกครองด้วยความรุนแรง ไม่มีประโยชน์ใด ๆ ต่อพลเมืองของซงซุย และการไล่ฆ่าข้าจนตายอย่างนี้ ข้ารู้สึกโกรธจริง ๆ กับเรื่องนี้”
“ดังนั้นพระองค์หวังว่าราชวงศ์ต้าชุนจะลงมือจัดการเพื่อพระองค์และชิงบัลลังก์กลับคืนมาหรือ ? ” เสนาบดีเฟิงส่ายหน้า “ทำไมราชวงศ์ต้าชุนของเราต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องภายในของซงซุย แม้ว่าฮ่องเต้ของซงซุยจะมีความตั้งใจที่จะไม่ยอมจำนนต่อราชวงศ์ต้าชุนอีกต่อไป แต่ฝ่าบาทก็ต้องมีความสามารถ และราชวงศ์ต้าชุนของเราจะไม่โจมตี เมื่อเราเข้าไปในซงซุยแล้ว เรื่องจะไม่จบลงอย่างง่ายดาย ในเวลานั้นไม่ว่าจะเป็นการช่วยองค์ชายที่มีสิทธิ์ขึ้นครองบัลลังก์หรือราชวงศ์ต้าชุนของเราเพียงแค่ยึกครองซงซุย นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถกำหนดได้ในตอนนี้”
เสนาบดีฝ่ายขวาพูดอย่างชัดเจนหากราชวงศ์ต้าชุนจู่โจมซงซุย ไม่จำเป็นที่พวกเขาจะต้องส่งมอบบัลลังก์หลังจากที่พวกเขาเอาชนะมันได้ มันจะดีกว่าหรือไม่หากพวกเขาจะปกครองมันเอง ? ซงซุยไม่เหมือนกูซูที่ได้รับความร้อนยิ่งขึ้นต่อไป พวกเขาไม่น่าจะเป็นเรื่องง่ายที่ราชวงศ์ต้าชุนจะปกครองพื้นที่ สภาพอากาศของซงซุยนั้นเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี สภาพอากาศของพวกเขานั้นดีกว่าราชวงศ์ต้าชุนมาก การที่สามารถครองดินแดนแบบนี้ได้นั้นเป็นเรื่องดีสำหรับราชวงศ์ต้าชุน novel-lucky
หลี่คุนไม่แปลกใจที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้เลยเขาเพียงแต่ถามเสนาบดีฝ่ายขวา “ไม่ว่าจะช่วยในเรื่องนี้หรือไม่ ท่านเสนาบดีสามารถตัดสินใจได้หรือไม่ ? ”
เสนาบดีฝ่ายขวาส่ายหัว“อย่างที่พระองค์คิด เสนาบดีผู้นี้ไม่สามารถตัดสินใจได้ ลืมมันไปเถิด” เขาโบกมืออีกครั้ง “องค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนได้กลับไปยังพระราชวังของฮ่องเต้ และองค์ชายเก้าได้กลับไปยังเมืองหลวง แต่ในพื้นที่ลานล่าสัตว์นี้มีคนผู้หนึ่งที่มีน้ำหนักมากกว่าเสนาบดีผู้นี้ คุยกับเขาเอง ! ! ”
เสนาบดีฝ่ายขวาไม่ได้หมายถึงใครนอกจากองค์ชายเจ็ด,ซวนเทียนฮั่วไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องการเมือง แต่เมื่อมีเรื่องสำคัญ เขาจะไม่ถูกละทิ้ง เขาเป็นเช่นเดียวกับซวนเทียนหมิง เขาเป็นยาบำรุงหัวใจสำหรับคนของราชวงศ์ต้าชุน ตราบใดที่องค์ชายเจ็ดหรือองค์ชายเก้าอยู่ใกล้ ๆ ผู้คนจะรู้สึกว่าพวกเขามีเสาหลัก ผลของการสร้างความมั่นคงในจิตใจของผู้คนดีกว่าองค์ชายหกเป็นร้อยเท่า
อีกไม่นานซวนเทียนฮั่วก็มาที่กระโจมหลี่คุนที่มาปรากฏตัวที่นี่ไม่ได้ทำให้เขาแสดงความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา หลังจากฟังคำอธิบายของเฟิงเทียนหยู เขาเพียงแค่ถามหลี่คุน “เมื่อเจ้ามาขอความช่วยเหลือ เช่นนั้นช่วยอธิบายด้วยว่าทำไมราชวงศ์ต้าชุนของเราถึงต้องช่วยเจ้า ? ”
หลี่คุนผู้นี้ก็เป็นคนที่สามารถเก็บความลับของเขาได้เขาพูดหลายสิ่งหลายอย่างกับเฟิงเทียนหยูและเสนาบดีฝ่ายขวาเฟิงชิง แต่ไม่ได้พูดถึงประเด็นสำคัญที่สุด เมื่อเขาเห็นองค์ชายเจ็ด เขาก็หงายไพ่ในมือของเขา “เพราะท่ามกลางผู้คนที่สนับสนุนฮ่องเต้หลี่เจียนคนใหม่ เสนาบดีที่ให้ความช่วยเหลือมากที่สุดชื่อของเขาคือตวนมู่อันกัว จากสิ่งที่องค์ชายผู้นี้ได้ยินมา เขาเป็นคนสำคัญมากสำหรับราชวงศ์ต้าชุน”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าไม่ได้ถามอีกต่อไปเขาสั่งให้ทหารองครักษ์ของเขาทันที ให้แอบส่งหลี่คุนกลับไปยังเมืองหลวงเข้าสู่ตำหนักจุนโดยตรง ในเวลาเดียวกันเขาส่งหมออีกคนหนึ่งไปพร้อมกับเขาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของหลี่คุนระหว่างการเดินทาง และหมอหลวงคนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเสี่ยวเหมาผู้ซึ่งรีบไปลานล่าสัตว์เมื่อไม่นานมานี้
เฟิงเทียนหยูไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่ค้นพบหลี่คุนของที่นี่แต่เฟิงเฟินไดก็พบว่าเกือบจะในทันที มันเป็นเพียงว่านางไม่สามารถช่วยเหลือคน ๆ นั้นก่อนที่เฟิงเทียนหยูเจอ แต่การปรากฎตัวของคนผู้นี้ทำให้เฟิงเฟินไดอารมณ์เสีย แม้ว่านางจะทะเลาะกับองค์ชายห้าและมันเป็นการทะเลาะที่ทำร้ายความสัมพันธ์ของนางอย่างมาก นางไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดถึงเรื่องระหว่างองค์ชายห้ากับตัวนางเอง โดยมุ่งเน้นไปที่หลี่คุน เมื่อองค์ชายซงซุยปรากฏตัวในเวลานี้และได้รับบาดเจ็บสาหัส เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงก็กลับไปเมืองหลวงหรือไม่
เฟิงเฟินไดเป็นคนที่ไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ นางต้องทำสิ่งที่นางคิดทันที มิฉะนั้นหัวใจของนางจะไม่สงบ เหมือนตอนนี้นางมีความคิดที่จะกลับไปยังเมืองหลวงก่อน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางก็อยากจะสังเกตความปั่นป่วน ความปั่นป่วนในใจของนางซึ่งถูกบังคับให้ต้องเงียบลงหลังจากความพยายามอย่างมาก เนื่องจากสถานการณ์ทางการเมืองพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง นางมักจะหวังว่าความโกลาหลจะเกิดขึ้นในเมืองหลวง ยิ่งวุ่นวายก็ยิ่งดีเพราะวีรบุรุษจะปรากฏในช่วงเวลาที่ปั่นป่วน เพียงความปั่นป่วนครั้งใหญ่เท่านั้นที่จะสามารถทำลายสถานการณ์ที่จัดตั้งขึ้นนี้ได้ มันอาจเป็นไปได้มากสำหรับองค์ชายห้าที่จะได้รับส่วนแบ่งของการกระทำในช่วงเวลาที่วุ่นวายนี้ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ความฝันของนางจะเป็นจริง
เมื่อนางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เฟิงเฟินไดสั่งดงหยิงทันที “เตรียมตัว เราจะกลับไปที่เมืองหลวงทันที”
ดงหยิงไม่รู้ว่าคุณหนูของนางคิดอะไรอยู่แต่เฟิงเฟินไดเป็นแบบนี้นางชินแล้ว การคิดว่าการอยู่ที่ลานล่าสัตว์จะทำให้เกิดความขัดแย้งกับองค์ชายห้าต่อไปเท่านั้น จึงเป็นการดีที่จะกลับไปที่เมืองหลวง และอยู่ที่เรือนเล็ก ๆ ของพวกเขาเอง ดังนั้นนางจึงเข้ากันได้มากโดยถามว่า “ถ้าอย่างนั้นเราจะพานายน้อยกลับไปด้วยหรือไม่ ? ”
เมื่อเด็กคนนั้นถูกพูดถึงแล้วเฟิงเฟินไดรู้สึกหงุดหงิด นางโบกมือและพูดว่า “ไม่มีใครชอบเลี้ยงเด็กคนนั้นหรือ ? จากนั้นพระองค์ก็ควรดูแลเขา เมื่อพระองค์ไม่ชอบทำมันอีกต่อไป จากนั้นเพียงแค่โยนเด็กออกไป ข้าไม่สามารถใส่ใจได้เลย”
ดงหยิงไม่คิดที่จะแนะนำนางอีกต่อไปเพียงเก็บของอย่างเงียบ ๆ และเมื่อเจ้านายและบ่าวรับใช้เก็บข้าวของและเดินออกจากกระโจม พวกเขาเห็นซวนเทียนหยานจับมือของเสี่ยวเปาแล้วเดินไปในทิศทางนี้ เสี่ยวเปากำลังเดินอยู่ข้างหน้า ใช้ความสามารถทั้งหมดของเขาเพื่อดึงซวนเทียนหยาน เขาตะโกนว่า “พระองค์เดินเร็ว ๆ ขอรับ เสี่ยวเปาอยากไปหาท่านพี่”
เฟิงเฟินไดสูดหายใจเข้าโดยไม่สนใจคำพูดของเด็กคนนั้นและไม่ได้มองเขานางเพียงแค่บอกซวนเทียนหยาน “เจ้ามาถูกเวลา ข้ากำลังบอกเจ้าว่าข้าจะกลับเมืองหลวงกับดงหยิง หากเจ้าสะดวก เจ้าควรบอกเจ้าหน้าที่ที่ลานล่าสัตว์ให้เราออกไป”
ซวนเทียนหยานไม่เข้าใจว่านางเป็นบ้าอะไรและคิดว่านางยังโกรธเขาอยู่กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า “ถ้าสิ่งที่ข้าพูดตอนนั้นแรงเกินไป ข้าขอโทษ จงเชื่อฟังและอย่าสร้างปัญหาอีกต่อไป หากเจ้าเบื่อจริง ๆ ข้าจะไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเจ้า”
“ใครจะมีอารมณ์ไปเล่นกับเจ้า”เฟิงเฟินไดกล่าวกับซวนเทียนหยาน “ข้ารู้สึกไม่ดีอยู่เสมอว่าสิ่งไม่ดีจะเกิดขึ้นในเมืองหลวง ซวนเทียนหยาน ถ้าเจ้าไม่มีความทะเยอทะยาน ข้าไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่สำหรับบางสิ่ง ถ้าข้าไม่ได้ลองพยายาม ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้ ! ”