ตอนที่ 1,109 โชคร้าย
ตอนที่1,109 โชคร้าย
“พี่สามดูซิ! ไม่รู้สึกว่าข้างหน้าขายอะไร ทำไมผู้คนถึงมุ่งดูเยอะขนาดนั้น เราไปดูกัน ! ” โดยไม่คาดคิด ถนนสายนี้ซึ่งค่อนข้างเงียบ ทางเข้าซอยนี้ซึ่งค่อนข้างว่างเปล่าวันนี้มันคึกคักแปลก ๆ คนเร่ขายของบนถนนยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับสินค้าของเขา และมีคนมากมายจับจ่ายซื้อสินค้าของเขา มีคนเยอะแยะมากมาย
ในท้ายที่สุดเฟิงเซียงหรูเป็นเด็กผู้หญิงและโดยปกติแล้วจะสนใจในสิ่งใหม่ และสิ่งที่น่าสนใจกำลังถูกขาย นอกจากนี้ เนื่องจากนางออกมาแล้ว นางต้องการที่จะผ่อนคลาย ดังนั้นนางจึงไปข้างหน้าอย่างมีความสุขพร้อมกับเฟิงเฟินได แต่นางไม่รู้ว่าสิ่งที่นางรออยู่คือความโชคร้าย……
เฟิงเฟินไดคาดหวังไว้แล้วว่าคนเร่ขายบนถนนสายนี้และผู้คนที่เดินไปมาเพื่อซื้อของนั้น ไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับสถานที่แห่งนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้คนจะมาที่นี่เพื่อซื้อของ ผู้คนที่ผ่านมาที่นี่มีน้อยมาก คนที่อาศัยอยู่ที่นี่มีน้อย มันเป็นพื้นที่ที่เงียบสงบ พ่อค้าเร่ขายจะต้องมาที่นี่ได้อย่างไร ดังนั้นนางจึงทราบทันทีว่าสิ่งนี้ต้องถูกจัดฉากโดยหยูเฉียนหยิน และนางเพิ่งจะพาเฟิงเซียงหรูไปสู่ฝูงชนได้สำเร็จ จากนั้นนางก็ไม่ต้องสนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง
ขณะที่นางกำลังคิดอยู่ทั้งคู่ก็เบียดตัวเข้าหาฝูงชน แล้วเฟิงเฟินไดไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ นางรีบไปข้างหน้าเพื่อดูสิ่งของ และเนื่องจากเฟิงเซียงหรูมีบุคลิกที่สงบมากขึ้น นางจึงไม่สามารถเบียดเข้าไปได้อย่างรวดเร็ว และถูกบีบท่ามกลางผู้คนที่ล้อมรอบไปด้วยผู้คนจำนวนมาก โดยแยกนางออกจากชานชา ซึ่งทำให้บ่าวรับใช้อยู่ห่างจากนางระยะไกล
ชานชารู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเฟิงเซียงหรูถูกฝูงชนเบียดมากเกินไปชานชาตะโกนจากขอบฝูงชน “คุณหนู ! คุณหนู ! โอ้ พวกเจ้าทุกคนหลีกทาง อย่าเบียดคุณหนูของข้ามากนัก ! ”
แต่คนเหล่านี้จะฟังนางอย่างไรไม่เพียงแต่ไม่ยอมให้นางเข้าใกล้เฟิงเซียงหรูมากขึ้น พื้นที่ที่พวกเขาปกคลุมยังคงหดตัวจากจุดเริ่มต้นที่นางยังสามารถเบียดไปข้างหน้าได้เล็กน้อย ตอนนี้นางถูกบีบให้อยู่กับที่ นางรู้สึกแน่นและร่างกายของพวกเขาถูกกดทับกัน จนถึงจุดที่เฟิงเซียงหรูจู่ ๆ ก็มีความรู้สึกว่าคนเหล่านี้กำลังทำมันโดยเจตนา แต่น่าเสียดายที่เมื่อนางรู้ว่ามันสายเกินไปแล้ว นางรู้สึกวิงเวียนศีรษะและนางก็เป็นลมไป
ในพริบตาเดียวเมื่อชานชานที่อยู่ในฝูงชนปะทะกับกำแพงมนุษย์ที่หนาแน่นและในที่สุดก็รีบไปถึงจุดที่เฟิงเซียงหรูยืนอยู่ นางจะหาร่องรอยของคุณหนูของนางได้อย่างไร
มีคนตำหนิชานชา“ทำไมเจ้าถึงเบียดเข้ามา ! คุณหนูของเจ้ามีค่ามากหรือ ? ทุกคนมาที่นี่เพื่อซื้อของต่าง ๆ ทำไมเจ้าถึงทำตัวเหมือนเป็นคนในตระกูลที่สูงส่ง หากเจ้ามีเงินและสถานะจริง ๆ ให้ไปที่ร้านขายเครื่องประดับและซื้อของ ! ทำไมเจ้าถึงต้องมาแย่งกันซือกับเราบนถนนด้วย ? ”
คนอื่นๆ ก็พูดว่า “ถ้านางต้องการที่จะเบียดเข้ามาก็ให้นางทำ ! เราไม่ต้องซื้ออะไรเลย นางสามารถซื้อทุกอย่างได้”
ขณะที่พวกเขาพูดผู้คนเหล่านี้ก็ผละออกไป ฝูงชนซึ่งประกอบไปด้วยคนจำนวนมากก็สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเฟิงเฟินได ดงหยิง และชานชาซึ่งกำลังมองหาคุณหนูของนางด้วยความงุนงง
เมื่อเห็นฉากนี้พ่อค้าเร่ขายของที่ถือของเขาก็ดูไม่มีความสุขเช่นกัน เขาหยิบสร้อยข้อมือซึ่งยังอยู่ในมือของนางออกไปและพูดอย่างไม่มีความสุข “เพราะพวกเจ้า ธุรกิจที่ดีของข้าก็พัง ! ส่งสร้อยมาให้ข้า ข้าไม่ขายแล้ว ! ” ในขณะที่เขาพูด เขาผลักเฟิงเฟินไดแล้วตะโกนด้วยความโกรธ และทิ้งสิ่งของไว้
คนผู้นั้นเดินเร็วมากเมื่อพวกนางตอบสนอง ในที่สุดพวกนางไม่พบร่องรอยใด ๆ อีกต่อไป แม้แต่คนที่แออัดและซื้อสิ่งต่าง ๆ ก่อนหน้านี้ก็แยกย้ายกันไปอย่างไร้ร่องรอย จนถึงจุดที่เฟิงเฟินไดเกิดความเข้าใจผิดอย่างสับสน ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้คึกคักไม่เคยมีอยู่จริง อย่างไรก็ตามในตอนท้ายก็ยังมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น มีคน 4 คนที่มาถึง ตอนนี้เหลือเพียง 3 คนเท่านั้น
ชานชาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวนางร้องไห้มองไปรอบ ๆ ขณะที่นางร้องไห้และตะโกนอย่างต่อเนื่อง “คุณหนู ! คุณหนู ! คุณหนูอยู่ที่ไหนเจ้าคะ ? คุณหนู ! ” นางยังคงตะโกนอย่างต่อเนื่อง โดยหวังว่านางจะพบเฟิงเซียงหรูปรากฏตัวที่ด้านข้างของนางเมื่อนางหันหลังกลับ โชคไม่ดี ราวกับว่าเฟิงเซียงหรูหายตัวไปในอากาศ และไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย ชานชาหวาดกลัวจนแทบตาย นางคว้าเฟิงเฟินไดและคุกเข่าลงพร้อมถามเฟิงเฟินได “คุณหนูสี่เห็นคุณหนูสามของข้าหรือไม่เจ้าคะ ? ได้โปรดช่วยข้าหาคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ ทำไมคุณหนูสามถึงหายตัวเช่นนั้น ? ”
เฟิงเฟินไดก็รู้สึกกังวลมากเช่นกันนางรู้ดีว่าทำไมเฟิงเซียงหรูจึงหายตัวไป แต่ก็รู้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้นว่าการหายตัวไปของเฟิงเซียงหรูนั้นเกี่ยวข้องกับนางอย่างแน่นอน แต่สำหรับเรื่องนี้ นอกจากตัวนางเอง สิ่งนี้ไม่เป็นที่รู้จักจากคนนอก แม้แต่ดงหยิง บ่าวรับใช้ของนางก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ นางมองไปที่ชานชาด้วยความหงุดหงิด นางสะบัดแขนของนางอย่างรุนแรงและผลักชานชาออกไปพร้อมพูดว่า “เรามาที่นี่เพื่อดูสิ่งต่าง ๆ เจ้าไม่สามารถเฝ้าดูคุณหนูของเจ้าได้ ให้ข้าช่วยหรือ ? ”
ชานชาส่ายหน้าของนางอย่างรวดเร็ว“ไม่ใช่ ! ข้าไม่ได้ขอให้คุณหนูสี่เพื่อตัวเอง ข้าขอร้องคุณหนูสี่ให้ช่วยหาคุณหนูเท่านั้นเจ้าค่ะ”
เฟิงเฟินไดเย้ยหยันอย่างเยือกเย็น“ตามหา ? ข้าควรจะค้นหาที่ไหน เจ้าคิดว่าข้าเป็นทหารที่ลาดตระเวนเมืองหรือไม่ ? มีกำลังคนและความแข็งแกร่งมากมายงั้นหรือ ? ข้าได้นำบ่าวรับใช้คนหนึ่งมาด้วย ข้าต้องไปตามถนนเพื่อตามหานางหรือไม่ ? ในท้ายที่สุดที่คุณหนูสามหายตัวไปเป็นความผิดของเจ้า ถ้าเจ้าไม่ตะโกนเสียงดังไปที่นั่น พวกเขาจะโกรธหรือไม่ ? เจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่คนเหล่านั้นพูดเมื่อพวกเขาจากไปหรอกหรือ ? แม้แต่คนขายเร่ที่บรรทุกสินค้า เจ้าเป็นคนทำให้ผู้คนขุ่นเคืองใจ ข้าไม่มีโอกาสที่จะดึงเงินเพื่อซื้อสร้อยข้อมือที่ข้าชอบ ก่อนที่เจ้าจะทำลายทุกสิ่ง ตอนนี้คุณหนูสามหายไป ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้นเพราะเจ้า ! ”
ชานชารู้สึกกลัวอยู่แล้วเมื่อนางถูกคุกคามโดยเฟิงเฟินได นางรู้สึกผิดมากขึ้น รู้สึกว่าเฟิงเฟินไดพูดถูก นางตะโกนเสียงดังและทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกไม่มีความสุข แต่ใครคือคนเหล่านั้น โจร ? พวกเขาลักพาตัวคุณหนูของนางเพียงเพราะนางตะโกนสองประโยคหรือ ?
เหงื่อเย็นไหลบนหน้าผากของชานชาหากคุณหนูของนางถูกลักพาตัวไปจริง ๆ มันจะไม่ดี !
เฟิงเฟินไดมองที่ชานชาอย่างเฉยเมยแต่เตือนนางว่า “เป็นไปไม่ได้เลยที่พลังของพวกเราสองสามคนจะพบนาง ถ้าเจ้ามีแรงที่จะร้องไห้ที่นี่ เจ้าควรรีบกลับไปที่ตำหนักจุนเพื่อขอกำลังเสริม โดยการคัดเลือกบุคคลที่สามารถพบได้ แต่อย่ามองโลกในแง่ดีเกินไป ! ” นางเย้ยหยัน “เจ้าคงจะได้ยิน น้องชายคนเล็กของข้าก็หายตัวไปเช่นกัน องค์ชายห้าค้นหามานาน แต่ไม่สามารถพบเขาได้ จากสิ่งที่ข้าเห็น ! โอกาสในการหาคุณหนูของเจ้าเจอก็น้อยมาก ! ”
เฟิงเฟินไดเริ่มพูดประชดประชันด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่รู้สึกกังวลใดๆ จากนาง แต่ชานชาไม่สามารถโกรธนางได้ เมื่อนางได้ยินเสียงเตือนของเฟิงเฟินได นางจึงลุกขึ้นและวิ่งไปที่ตำหนักจุนทันที เมื่อมีเพียงเฟิงเฟินไดและดงหยิงเหลืออยู่ หัวใจของดงหยิงก็เริ่มเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง สัญชาตญาณบอกนางว่าการหายตัวไปของคุณหนูสามตระกูลเฟิงเกี่ยวข้องกับคุณหนูของนาง เช่นเดียวกับการหายตัวไปของเสี่ยวเปา
นางมีข้อสงสัยแต่ไม่กล้าถามใบหน้าของเฟิงเฟินไดแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางมีแผนของตัวเอง ในฐานะบ่าวรับใช้ ถ้านางรู้มากเกินไป นางอาจอยู่ได้ไม่นาน
หลังจากการช่วยเหลือขององค์ชายแปดและการหายตัวไปของเสี่ยวเปาตอนนี้ก็ถึงคราวของเฟิงเซียงหรูแล้ว เมื่อเฟิงหยูเฮงได้ยินข่าวนี้ นางต้องการรีบไปที่เรือนคริสตัลและบีบคอเฟิงเฟินไดให้ตาย แต่นั่นจะทำอย่างไร หลังจากเฝ้าดูเรือนคริสตัลเป็นเวลา 2 วันด้วยตัวเอง นางไม่เห็นเฟิงเฟินไดคุยกับใครแปลก ๆ ทุกอย่างสงบมาก มันสงบมากราวกับว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาง
แต่เฟิงหยูเฮงรู้ว่าการหายตัวไปของเฟิงเซียงหรูนั้นเกี่ยวข้องกับเฟิงเฟินไดอย่างแน่นอนโดยอีกฝ่ายมาหานางเพื่อจะไปซื้อของ จากนั้นก็สุ่มเดินเล่นไปยังสถานที่ที่เงียบสงบ ไม่นานหลังจากที่เฟิงเซียงหรูหายตัวไป ชานชากลับไปที่ตำหนักจุนอย่างบ้าคลั่งและขอความช่วยเหลือ… ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ และนางก็คิดว่าหยูเฉียนหยินซึ่งเก่งกาจที่สุดในเรื่องการปลอมตัว เช่นเดียวกับการดึงดูดของหยูเฉียนหยินที่มีต่อองค์ชายเจ็ด
“ถ้าหยูเฉียนหยินมาถึงราชวงศ์ต้าชุนจริงๆ แล้ว ก็เป็นไปได้ว่าเฟิงเซียงหรูถูกนางลักพาตัวไป” เฟิงหยูเฮงกล่าวกับซวนเทียนฮั่วว่า “พี่เจ็ดยังคงจดจำความรู้สึกที่องค์หญิงหกมีต่อท่านพี่ได้หรือไม่ ? เฟิงเซียงหรูอยู่ที่ตำหนักจุนตลอดเวลา และข่าวลือข้างนอกได้แพร่กระจายไปแล้ว ในเมื่อหยูเฉียนหยินเข้าสู่พระราชวัง มันคงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ได้ยิน จากความรู้สึกของนาง เป็นไปได้อย่างไรที่นางจะไม่ทำอะไรกับเฟิงเซียงหรู”
สามวันติดต่อกันเพื่อค้นหาเฟิงเซียงหรูซวนเทียนฮั่วกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นเทพเซียนหรือไม่ เขาก็จะดูบอบบางเหมือนกัน สำหรับการวิเคราะห์ของเฟิงหยูเฮงในวันนี้ มันไม่เหมือนกับว่าเขาไม่เคยคิดมาก่อน มันเป็นเพียงว่าเขายังคงปฏิเสธข้อสรุปนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ เขาเข้าใจหยูเฉียนหยินเป็นอย่างดี นั่นคือผู้หญิงที่เต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายของนาง นางเต็มใจที่จะทำร้ายพี่ชายร่วมสายเลือดของนาง นางไม่กล้าทำอะไรอีก เมื่อเฟิงเซียงหรูตกไปอยู่ในมือของหยูเฉียนหยิน จะมีเคราะห์ร้ายมากกว่าโชคดี
คนไม่กี่คนเหล่านี้หดหู่มากพวกเขาได้ขยายอวนกว้างแล้ว แต่ไม่สามารถหาใครได้ ไม่สามารถตามหาองค์ชายแปด ไม่พบเสี่ยวเปา ไม่สามารถหาเฟิงเซียงหรูได้ และด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงสรุปว่าคนที่ลักพาตัวคนสามคนนี้ต้องเป็นกลุ่มคนเดียวกัน และทั้งสามคนนี้ควรถูกขังในสถานที่เดียวกัน
ในตอนท้างเฟิงหยูเฮงวิตกกังวล เฟิงเฟินไดก็วิตกเช่นกัน นางร่วมมือกับกลุ่มหยูเฉียนหยินและส่งเฟิงเซียงหรูไปให้พวกเขา อนุญาตให้อีกฝ่ายลักพาตัวเฟิงเซียงหรูได้สำเร็จ แต่หลังจากผ่านไปหลายวัน เสี่ยวเปาก็ไม่ได้กลับมา
เฟิงเฟินไดเริ่มกระสับกระส่ายดงหยิงรายงานความคืบหน้าในด้านขององค์ชายห้าต่อนาง แต่สิ่งที่นางได้รับเป็นเพียงข่าวว่าไม่มีความคืบหน้า การค้นหาเสี่ยวเปาไม่ประสบความสำเร็จ และไม่มีใครแอบส่งเขากลับไปที่ด้านข้างของนาง นางถูกหยูเฉียนหยินหลอกหรือไม่ ? อาจเป็น……อีกฝ่ายจะขอเพิ่มเงื่อนไขหรือไม่
เฟิงเฟินไดไม่กล้าคิดอะไรเพิ่มเติมโดยใช้เสี่ยวเปาเป็นตัวประกันและข่มขู่นาง พวกเขาจะสามารถร้องขอได้อีกครั้ง เฟิงเซียงหรูเป็นก้าวแรก แล้วก้าวต่อไปคืออะไร เป็นไปได้ไหมที่นางยังต้องการให้นางแทรกซึมเข้าไปในวงในของเฟิงหยูเฮง ? โอ้พระเจ้า ! ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นางควรทำอย่างไร ? เฟิงเซียงหรูนั้นเป็นคนหัวอ่อนสามารถถูกหลอกได้ง่าย แต่เฟิงหยูเฮงเป็นคนฉลาด มันยากที่จะหลอกนาง
เมื่อเห็นว่าเฟิงเฟินไดอยู่ไม่สุขในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาดงหยิงไม่รู้ว่านางกำลังคิดเกี่ยวกับเสี่ยวเปาหรือเฟิงเซียงหรู ความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนควบคุมยากอยู่เสมอ ดงหยิงซึ่งปิดปากเงียบมาหลายวันก็ยังอดถามเฟิงเฟินไดไม่ได้ว่า “คุณหนู คุณหนูสามหายไป เราควรไปช่วยหาหรือไม่เจ้าค่ะ ท้ายที่สุดนางก็หายเมื่ออยู่กับเรา หากการพิรุธใด ๆ พระชายาหยูจะมาหาเรา เราจะจัดการกับมันอย่างไรเจ้าคะ ? ” นางพูดถึงเฟิงหยูเฮงเพื่อระงับการเฟิงเฟินได และนี่ทำให้เฟิงเฟินไดขมวดคิ้ว
อย่างไรก็ตามแม้ว่าในกรณีนี้จะเกิดอะไรขึ้น?เฟิงเฟินไดกล่าวว่า “เรามีคนมากมายที่เรือนคริสตัล เราจะช่วยค้นหาได้อย่างไร ? เจ้าจะไปหรือจะให้ข้าไป หรือเราจะปล่อยให้บ่าวรับใช้และพวกยายไป? ผู้คนที่เป็นทหารลาดตระเวนและองครักษ์เงาไม่สามารถหานางพบได้ เราจะทำอะไรได้อย่างไร ? ” นางพูดอีกครั้งว่า “แต่เจ้าพูดมีประเด็น ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย เฟิงหยูเฮงอาจพูดอะไรบางอย่าง ลงมือทำกันเถิด ! ไปบอกซวนเทียนหยานให้ตามหาเฟิงเซียงหรูหาเช่นกัน เมื่อเขาค้นหาเสี่ยวเปา เราแค่ต้องทำเหมือนว่าเรากำลังทำอะไรอยู่”
ดงหยิงพยักหน้าและเห็นด้วยแต่ไม่เห็นความสงสารหรือความเห็นอกเห็นใจต่อพี่สาวของนาง แม้ว่านางจะเป็นเด็กสาวที่ตามนางออกจากคฤหาสน์ตระกูลเฟิง นางก็รู้สึกว่าเฟิงเฟินไดนั้นเย็นชาเกินไป นางถอนหายใจอย่างหมดหนทาง เพียงแค่คิดว่าผู้คนที่มีทัศนคติที่เย็นชาน่าสงสาร แต่ก็เกลียดชังความโดดเดี่ยวของเฟิงเฟินได อารมณ์ไม่ดีและดื้อรั้นก็หมายความว่านางจะไม่ได้รับความเป็นญาติในชีวิตของนาง
อีกสามวันผ่านไปเช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วตามหาเฟิงเซียงหรูจนกระทั่งพวกเขาใกล้จะสิ้นหวังในช่วงเช้าตรู่ของวันนั้น มีคนเคาะประตูตำหนักจุน ทหารยามเฝ้าประตูเปิดประตู หลังจากมองพวกเขาพูดด้วยความประหลาดใจ “คุณหนูสาม ! คุณหนูกลับมาแล้ว ! ”