องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 881 ถูกเซวียนเหอพาตัวไป
เซวียนเหอเหลือบมองซูมู่ไห่และถามว่า：“องค์ชายสี่ ท่านยินดีจะเดินทางไปกับพวกเราหรือไม่？”
“ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าคืออะไรกันแน่ ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีแคว้นหลิงอวิ๋นมาก่อน”
“เจ้าไปแล้วก็จะได้ยินเอง” เซวียนเหอหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น：“หากข้าลงมือ พวกเจ้าก็คงจะแย่ เจ้าจะรอให้ข้าลงมือ หรือว่าจะตามข้าไปด้วยตนเอง？”
สีหน้าของฉีเฟยอวิ๋นดูเย็นชา：“ข้ารู้จักท่านได้อย่างไร？”
“เป็นวาสนาห้าร้อยปี！
เซวียนเหอหันไปมองหนานกงเย่ด้วยสีหน้าที่เย็นชาและยิ้มเยาะ：“เขาเป็นผู้สำเร็จราชการ อยู่ใต้คนคนเดียว แต่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น เช่นนั้นแล้วอย่างไร ฆ่าข้ามานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่สามารถฆ่าได้ ตอนนี้ยังจะโยนเจ้ามาให้ข้า ข้าต้องการให้เขาแบ่งแผ่นดินออกมา และทำให้เขาเหลือเพียงแค่ชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ตลอดไป”
ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้ว：“ท่านคิดว่าเขาจะล้มล้างแคว้นรต้าเหลียงเพื่อข้างั้นหรือ？”
“ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไร แล้วเจ้าหวังว่าจะให้เขาทำอย่างไร？แม้ว่าเขาจะเป็นท่านอ๋อง แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นสามีของเจ้า หากเขายอมยกเจ้าให้ขาเพื่อแคว้นต้าเหลียง เจ้าจะคิดอย่างไร แต่หากเขาตกลง เช่นนั้นเจ้ากับเขาก็จะกลายเป็นคนผู้ที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ตลอดไป
กองกำลังทหารของเขาแข็งแกร่ง หากเขาล้มล้างแคว้นต้าเหลียง เพราะผู้หญิงคนหนึ่ง เขาก็จะเป็นนักโทษ！”
“ท่านยังไม่รู้จักเขา แล้วแต่ท่านเถอะ หากท่านต้องการพาข้าไปก็ไม่เป็นไร เพียงแต่ข้าต้องการพาองค์ชายสี่ไปด้วย องค์ชายสี่ป่วย และข้าต้องการรักษาโรคให้เขา！”
ในขณะที่พูดฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ซูมู่ไห่ เขาเป็นคนที่หนักแน่นและช่างสังเกต และกล่าวได้ว่าไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับปีกใต้
ซูมู่ไห่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น：“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าดูแล ข้าจะรักษาตัวเอง แต่เขาต้องการจะพาเจ้าไปจากฉัน แน่นอนว่าไม่ได้！”
ซูมู่ไห่หยิบมีดออกมาจากข้างหลังและวางลงบนคอของเซวียนเหอ
เซวียนเหอมองมีดที่อยู่ที่คอและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม：“เจ้ายังเด็กเกินไป！”
“ก็ยังดีกว่าเจ้า！”
เซวียนเหอมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น และยกมือขึ้นเมาผลักมีด ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือของซูมู่ไห่ และเอามีดของเขาไป แม้ว่าซูมู่ไห่จะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ไม่ได้ต่อต้าน
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมีดออกไปวาง：“รอตอนที่เขาไม่ทันได้ระวังตัว แล้วเราค่อยสับเขาเป็นชิ้น ๆ ตอนนี้ท่านไม่สามารถเอาชนะเขาได้ และข้าก็ไม่สามารถเอาชนะได้เช่นกัน แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเจ้าไม่สามารถเอาชนะได้จริง ๆ แต่เป็นเพราะเจ้าป่วย รอให้อาการดีขึ้นเสียก่อน แล้วค่อยกำจัดเขา！”
ซูมู่ไห่โกรธจนหน้าแดง：“เจ้าพูดอะไร？เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่สามารถกำจัดเขาได้？”
“เช่นนั้นท่านว่าตอนนี้ท่านจะสามารถกำจัดเขาได้หรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้แสดงความอ่อนแอ ซูมู่ไห่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างเย็นชา ความจริงแล้วเขาไม่มีกำลัง ไม่ต้องพูดถึงคนผู้นี้เลย แม้แต่คนธรรมดาก็ไม่สามารถเอาชนะได้
เมื่อเห็นว่าซูมู่ไห่ไม่พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่เซวียนเหอ：“เราไปกันได้แล้ว”
หลังจากพูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็เหลือบไปที่หนานกงเย่ และเดินตามเซวียนเหอไป นางก็อยากจะเห็นว่าแคว้นหลิงอวิ๋นเป็นอย่างไร เในตอนแรกต้องการจะให้เขาไปจากแคว้นต้าเหลียงและเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ในตอนนี้เขากลับกลายเป็นจักรพรรดิผู้ก่อตั้งแคว้น หรือว่านางจะไม่ไปดู
ยิ่งไปกว่านั้นเขาจงใจใช้คำว่าหลิงอวิ๋น ไม่ใช่เพราะต้องการปิดกั้นหนานกงเย่ไปตลอดชีวิตหรือ？
ซูมู่ไห่เดินตามออกไป มีแพไม้ไผ่อยู่ไม่ไกล และทั้งสามคนก็ขึ้นไปบนแพไม้ไผ่ เซวียนเหอยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้างหน้า และมีคนถ่อแพอยู่ข้างหลัง
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปยืนด้านข้าง และรับลมที่พัดผ่านแม่น้ำ
เซวียนเหอกล่าวว่า：“ก่อนที่ข้าจะมา ข้าได้ยินมาว่าพวกเจ้าอยู่ที่นี่ และกำลังคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมเจ้าได้อย่างไร ข้าได้ข่าวว่าเจ้าถูกหงเยี่ยพาตัวออกมาแล้ว ข้าจึงเร่งรีบมาหาเจ้าโดยไม่ได้หยุดพัก ข้าให้คนไปขัดขวางหนานกงเย่ และในขณะเดียวกันก็มาหาเจ้า
โชคดีที่มีการวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว มิเช่นนั้นข้าก็คงจะโชคร้าย
เดินทางมาหลายพันลี้ หากไม่พบเจ้าก็คงจะมาโดยเปล่าประโยชน์”
น้ำเสียงของเซวียนเหอเดูขบขัน ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เขาอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พบว่าคนผู้นี้แปลกมาก เขาเป็นคนที่เนื้อแท้แล้วมีนิสัยเหมือนหนานกงเย่
ยีนนี้ช่างแปลกเสียจริง
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้ากำลังตั้งครรภ์！”
เซวียนเหอตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น เขาพูดไม่ออกอยู่นานแล้วสั่งว่า：“เวลาเลี้ยวช้าลงหน่อย！”
“พ่ะย่ะค่ะ！”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเซวียนเหอจะดูแลนาง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่จะพูดออกมาก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง เซวียนเหอกล่าวว่า：“บนนั้นเต็มไปด้วยน้ำ เจ้าลุกขึ้นมาก่อน มีเรือใหญ่อยู่ข้างหน้า หลังจากที่ขึ้นไปบนเรือแล้ว เจ้าค่อยพักผ่อน เจ้ากินข้าวแล้วหรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว เซวียนเหอกล่าวว่า：“อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนทำอาหารมาให้เจ้ากิน เจ้ากินเนื้อสัตว์ได้หรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“ก็พอได้”
จู่ ๆ ฉีเฟยอวิ๋นก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ฉีเฟยอวิ๋นมองดูชายที่อยู่ตรงหน้า เขาเต็มไปด้วยความผันผวน อันที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คนที่เปลี่ยนไปรักคนอื่น เพียงแต่เขาต้องเผชิญกับสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ตรงหน้า และเขาก็รู้สึกโดดเดี่ยวมากเกินไป
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืน ตอนที่แพไม้ไผ่เลี้ยวยังคงโคลงเคลง ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่ทันได้ยืนอย่างมั่นคง เซวียนเหอก็คว้าข้อมือของนางไว้ แล้วดึงนางไปข้าง ๆ จากนั้นก็เอาแขนโอบเอวของนางไว้และยืนตัวแข็งทื่อ
ฉีเฟยอวิ๋นเงียบไม่พูดไม่จา ซูมู่ไห่ยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้างหลัง และจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยมือของเขาที่ด้านหลัง ช่างเหลวไหลเสียจริง！
“เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าจะไปกับข้า？” เซวียนเหอถามอย่างไม่ตายใจ
ฉีเฟยอวิ๋นปริปาก：“ไม่เคย”
เซวียนเหอหันหน้าไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ สีหน้าของนางมักจะสงบนิ่ง และปรากฏอยู่ในความฝันของเขามากกว่าหนึ่งครั้ง
เขาคิดว่าฉวนเอ๋อร์เป็นผู้หญิงที่เขาจะไม่มีวันปล่อยมือไปตลอดชีวิต แต่เขาคิดผิด！
เพียงแต่……ความผิดพลาดเช่นนี้ไม่สามารถบอกใครได้ และเป็นการดีที่จะปล่อยให้นางเข้าใจผิด ในเมื่อชีวิตนี้ไม่มีอะไรทำ เขาก็จะอยู่ดูแลนางแล้วอย่างไร？
เซวียนเหอมองออกไปไม่ไกล เมื่อนึกถึงใบหน้าที่ค่อย ๆ ลบเลือนหายของอวิ๋นหลัวฉวน และยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
ในที่สุดความเป็นเด็กก็ถอยออกไป
เมื่อแพไม้ไผ่ไปถึงเรือใหญ่ ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่เชือก และปีนขึ้นไปอย่างกังวล สูงมากขนาดนี้ ขึ้นไปแล้วก็ค่อยยังชั่ว แต่นางก็ยังเป็นกังวล
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก มีแขนมาโอบรัดเอวของนางไว้แน่น และร่างของนางก็ลอยขึ้น เซวียนเหออุ้มนางขึ้นมาแล้วกระโดดขึ้นไปบนเรือ
เมื่อซูมู่ไห่เห็นว่าคนจากไปแล้ว เขาก็กระโดดตามขึ้นไปบนเรือ
ฉีเฟยอวิ๋นถูกอุ้มขึ้นไปบนเรือ เซวียนเหอไม่ได้วางนางลงในทันที แต่กลับอุ้มเดินไปมาอยู่บนเรือ เขายิ้มอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่านางจะเวียนหัว ดังนั้นนาจึงเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า：“ท่านปล่อยข้าลงเถอะ”
“ทำไมจ้าถึงไม่เขินอายเลยแม้แต่น้อย เป็นหญิงไม่ใช่ว่าควรเขินอายหรือ？” เซวียนเหอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจเขาและลงมา เมื่อหันไปมองซูมู่ไห่ที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว นางจึงเดินเข้ามาและยื่นมือออกจับข้อมือของซูมู่ไห่ นางใช้สมาธิตรวจดูร่างกายของเขา เมื่อแน่ใจว่าเขาเจ็บปวดมากแล้ว นางก็กล่าวว่า：“ท่านไม่สามารถใช้ศิลปะการต่อสู้ได้ ตอนนี้ไม่ควรเคลื่อนไหวใด ๆ เมื่อเรือใหญ่ไปถึงฝั่งแล้ว ข้าจะหาทางหายามารักษาท่าน”
ซูมู่ไห่สะบัดมือออก：“ไปให้พ้น！”
หากก่อนหน้านี้คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นไม่สุภาพเรียบร้อย เช่นนั้นในสายตาของซูมู่ไห่ตอนนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็เป็นเพียงคนที่ไร้ยางอาย
ผู้หญิงจะให้ผู้ชายอุ้มได้ตามอำเภอใจได้อย่างไร
ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจ นางหันไปมองเซวียนเหอ：“เขาไม่ค่อยสบาย”
สีหน้าของเซวียนเหอเย็นชาเล็กน้อย：“ขังไว้เถอะ ดูท่าทางของเขาสิ ไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าข้าเมื่อไหร่”
“เขาไม่ค่อยสบาย จะกักขังเขาได้นะ และเขาก็ไม่สามารถจากไปได้ ท่านไปเตรียมอาหาร หลังจากกินแล้ว ข้าจะไปพักผ่อน” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้หารือ แต่สั่งการ
แต่เซวียนเหอก็ยอม！