บทที่ 1543 แสดงไม่เหมือน
คุณชายใหญ่ตระกูลหังถูกเป่ยโต่วเตะปลิวไปกองกับพื้นอย่างแรง หลังลุกขึ้น ดวงตาเขาทอประกายเย็นเยียบ หน้าผุกผุดเส้นเลือดดำ
คุณชายใหญ่ตระกูลหังแท้จริงมีฝีมือไม่เลว แต่ตอนนี้เผชิญหน้ากับคนของพันธมิตรอู๋เว่ย จึงไม่กล้าโต้กลับโดยสิ้นเชิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยอยู่ที่นี่
“คุณชายใหญ่หัง คุณไม่ป็นไรนะ”
เวลานี้หลังเป่ยโต่ววิ่งไถลมาถึงข้างตัวคุณชายใหญ่ตระกูลหัง ก็ยิ้มกว้างเอ่ยปากถาม
ได้ยินคำพูดนี้ของเป่ยโต่ว คุณชายใหญ่ตระกูลหังรีบร้อนตอบ “ไม่เป็นไรๆ…เข้าใจผิด นี่เป็นการเข้าใจผิดกันเท่านั้น”
“ใช่ๆๆ…เข้าใจผิด เป็นการเข้าใจผิดกันจริงๆ!” เป่ยโต่วพยักหน้ารัว จากนั้นไม่ปล่อยโอกาสให้คุณชายใหญ่ตระกูลหังได้สติกลับมา เขาก็พลิกมือตบหลังหัวคุณชายใหญ่ตระกูลหังอย่างแรงหนึ่งที
“แก…” คุณชายใหญ่ตระกูลหังลอบขบกราม
“อ้าว เข้าใจผิดน่ะ! ฉันเข้าใจผิดอีกแล้ว!” เป่ยโต่วหัวเราะหึๆ
คุณชายใหญ่ตระกูลหังยังไม่ทันออกเสียง ลูกโง่เจ้าของที่ก็กลับเดินเข้ามายกเท้าเตะก้นคุณชายใหญ่ตระกูลหัง จนอีกฝ่ายลอยไปไกลหลายเมตร
“เข้าใจผิด พอดีจำผิดคน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเอ่ย
“พี่เสิ่น ไม่ใช่ผมว่าพี่นะ พี่แสดงไม่เหมือนอ่ะ!” เป่ยโต่วมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นและรีบร้อนเอ่ยปาก
ได้ยินดังนั้นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นชะงัก “ไม่เหมือนตรงไหน”
“พี่เสิ่น พี่ดูเองสิ…สีหน้าและการเคลื่อนไหวพี่ต้องไปในทางเดียวกัน พี่ดูผมแสดง…” เป่ยโต่วพูดจบก็สาวเท้าไปข้างตัวคุณชายใหญ่ตระกูลหัง พริบตาต่อมา ก็หยดหมัดซัดใส่หน้าคุณชายใหญ่ตระกูลหัง
“เฮ้…ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจผิดน่ะ…นายดูหน้าตาหน้าหนังหมูของนาย ก็เหมือนศัตรูของฉันเกินไปแล้ว! ขอโทษที ขออภัย!” ตอนที่เป่ยโต่วต่อยคุณชายใหญ่ตระกูลหังจนโซเซ ตัวเองก็รีบพยุงคุณชายใหญ่ตระกูลหัง แล้วถามด้วยใบหน้าเปี่ยมความห่วงใย
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ คนปัญญาอ่อนสองคนเหรอ…
“พอได้แล้ว”
เวลานี้เอง ผู้นำตระกูลเสิ่นเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เห็นผู้นำตระกูลเสิ่น คุณชายใหญ่เสิ่นหยางเหมือนหนูเห็นแมว ไม่มีความผยองอวดดีเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว
“พวกคุณสองคนก่อเรื่องในตระกูลเสิ่นฉัน ไร้ความเหมาะสมเกินไปหรือเปล่า” ผู้นำตระกูลเสิ่นจ้องคุณชายใหญ่ตระกูลหังกับคุณหนูใหญ่ตระกูลซุน
ได้ยินดังนั้น ทั้งสองเงียบดุจจักจั่นจำศีล ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา
“ผู้นำไป๋ ก่อนหน้านี้จำคุณไม่ได้ ผู้นำไป๋คงไม่ถือสาใช่ไหม” หลังชำเลืองมองทั้งสองคน สายตาของผู้นำตระกูลเสิ่นก็พลันตกลงบนตัวเยี่ยหวันหวั่น เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ย
ได้ยินคำพูดของผู้นำตระกูลเสิ่น เยี่ยหวันหวั่นก็ยิ้มน้อยๆ “คุณลุงเสิ่นพูดอะไรกัน ย่อมไม่ใส่ใจอยู่แล้วค่ะ”
ผู้นำตระกูลเสิ่นคนนี้ดูเป็นคนซื่อสัตย์เรียบง่าย แต่ความหลักแหลมเกรงว่าคงไม่มีใครในรัฐอิสระเทียบได้ ไม่งั้นตระกูลที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยแม้แต่น้อยกับวิทยายุทธ ก็คงไม่มีทางกลายเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของรัฐอิสระ และเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของรัฐอิสระ
“ผู้นำไป๋ วันนี้เป็นตระกูลเสิ่นฉันจัดงานเลี้ยง ไม่งั้นไว้หน้าน้อยๆ ของเสิ่นผู้นี่สักหน่อย ให้สองคนนี้ออกไปก็พอ” ผู้นำตระกูลเสิ่นยิ้มเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
“ฉันต้องไว้หน้าคุณลุงเสิ่นอยู่แล้ว ในเมื่อคุณลุงเสิ่นเอ่ยปากแล้ว สองคนนี้ก็ให้คุณลุงเสิ่นจัดการแล้วกัน” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มกล่าว
ผู้นำตระกูลเสิ่นท่านนี้พูดอย่างไร้หยดน้ำเล็ดลอด น้ำเสียงก็เหมาะสมอย่างยิ่ง ถ้าเยี่ยหวันหวั่นไม่ยอมตอบรับ กลับจะเป็นการไม่รู้จักน้ำใจอย่างเห็นได้ชัด
“ฮ่าๆ ดี ผู้นำไป๋ไว้หน้าแก่หงำฉันอย่างนี้ เสิ่นผู้นี้ก็ขอขอบคุณเป็นอย่างมาก” ผู้นำตระกูลเสิ่นพยักหน้าให้เยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็หันไปโบกมือให้พวกบอดี้การ์ดตระกูลเสิ่นที่อยู่ด้านข้าง “พาสองคนนี้ออกไป”
————————————————————————————————-
บทที่ 1544 พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า
“ครับ”
หนึ่งในบอดี้การ์ดรับคำก่อนจะคุมคุณชายใหญ่ตระกูลหังและคุณหนูใหญ่ตระกูลซุนออกไป
มองวิธีจัดการของผู้นำตระกูลเสิ่น เยี่ยหวันหวั่นก็อดจิ๊ปากถอนใจไม่ได้
ตระกูลเสิ่นนี้สามารถมีตำแหน่งในวันนี้ได้จะต้องไม่ใช่เพราะความบังเอิญหรือโชคดีแน่นอน ลำพังจากเรื่องนี้ก็สามารถดูวิธีการของผู้นำตระกูลเสิ่นหยางออกแล้ว
ทั้งไม่ทำให้คุณหนูใหญ่ตระกูลซุนและคุณชายใหญ่ตระกูลหังที่เข้าร่วมงานเลี้ยงตระกูลเสิ่นบาดเจ็บถึงขั้นตาย ทั้งไม่ทำให้ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยเสียหน้า…
พูดสองสามประโยค ก็คลี่คลายความกระอักกระอ่วนที่ตระกูลเสิ่นเป็นเจ้าภาพงานได้แล้ว…
“มา ผู้นำไป๋ ก่อนหน้านี้จำคุณไม่ได้ พวกเรามาคุยกัน” ผู้นำตระกูลเสิ่นมองเยี่ยหวันหวั่น ระบายรอยยิ้มเต็มหน้าและตบๆ ไหล่เยี่ยหวันหวั่น ก่อนพาเยี่ยหวันหวั่นไปนั่งบนที่นั่งแขกรับเชิญผู้มีเกียรติ
“ผู้นำไป๋เชิญดื่มชา” ผู้นำตระกูลเสิ่นรินชาหนึ่งแก้วให้เยี่ยหวันหวั่นด้วยตนเอง
“คุณลุงเสิ่นเกรงใจไปแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ จากนั้นจึงรับน้ำชาที่ผู้นำตระกูลเสิ่นส่งมา
“พ่อ ผมดื่มด้วย” ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นวิ่งเหยาะๆ มาถึงตรงนี้แล้วเอ่ยกับผู้นำตระกูลเสิ่น
ได้ยินดังนั้น ผู้นำตระกูลเสิ่นชำเลืองมองลูกชายโง่ของตัวเอง “ไปให้พ้น”
“ผมไม่ไป! ผมจะดื่มชา!” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ เยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ผู้นำตระกูลเสิ่นมองเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าเจือความอักอ่วน
“ผู้นำไป๋เห็นเรื่องตลกแล้ว เจ้าลูกชายฉันถูกโอ๋ตามใจมาตั้งแต่เด็ก” ผู้นำตระกูลเสิ่นเอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้ารัว “เทียนเฉินดีมาก”
…
เวลานี้ที่งานเลี้ยงด้านล่าง เนี่ยหลิงหลงมองไปยังเยี่ยหวันหวั่นที่นั่งอยู่บนที่นั่งแขกผู้มีเกียรติ สองตาของทอประกายเย็นเยียบไม่หยุด
ผู้หญิงที่เดิมทีไม่ควรปรากฏตัว…ต้องหายไปซะ
ไม่ไกลนัก เนี่ยอู๋หมิงกำลังส่งสายตาให้จี้ซิวหร่านที่กำลังคุยกับเหล่าเจ้าพ่อกองกำลังใหญ่อยู่
“ทุกท่าน ขออภัยด้วย ผมน่าจะต้องผละไปก่อนสักครู่” จี้ซิวหร่านเอ่ยเสียงเบา ใบหน้าสวมรอยยิ้ม
“จักรพรรดิให้เกียรติพวกเราเกินไปแล้ว คุณไปทำธุระของคุณเถอะ” ชายชราหนึ่งในนั้นเอ่ย
หลังจักรพรรดิจี้ออกมา กลุ่มเจ้าพ่อกองกำลังใหญ่ก็อดถอนหายใจไม่ได้ จักรพรรดิจี้นี้อายุยังเยาว์ก็ประสบความสำเร็จใหญ่โตเช่นนี้แล้ว กระทั่งไม่มีความอวดดีแม้แต่น้อย ชวนให้คนรู้สึกเหมือนอาบลมวัสนต์…
“พี่เนี่ย ทำไมเหรอ”
จี้ซิวหร่านเดินมาถึงข้างเนี่ยอู๋หมิงอย่างสงสัยเล็กน้อย
“นายรู้จักกับ…ผู้นำอาชูร่าคนนั้นดีไหม” เนี่ยอู๋หมิงถามด้วยสีหน้าเปี่ยมความสงสัย
ได้ยินดังนั้น จี้ซิวหร่านเอ่ยเสียงเบา “พี่เนี่ยมีธุระอะไรบอกมาตามตรง”
“นายพาฉันไปหาเขา ฉันมีธุระอยากถามผู้นำอาชูร่าคนนั้น” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
“ตกลง” จี้ซิวหร่านก็ไม่พูดมาก พาเนี่ยอู๋หมิงไปหาผู้นำอาชูร่าที่กำลังดื่มชาอยู่อีกด้าน
“เฮ้!” เนี่ยอู๋หมิงทำท่าจะเข้าไปใกล้ผู้นำอาชูร่า
แต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ก็กลับถูกเจียงเหยียนขวางไว้ก่อน
“ใคร” เจียงเหยียนมองเนี่ยอู๋หมิงอย่างเย็นชา
“นายขวางฉัน?” เนี่ยอู๋หมิงจ้องเจียงเหยียน “บิดาถูกนายขวางอย่างนี้…บิดาไม่เอาหน้าแล้ว?”
เนี่ยอู๋หมิงพูดจบ ก็ยกแขนขวาน้อยๆ สะบัดเจียงเหยียนถอยออกไปหลายสิบก้าวในพริบตา
หลังเจียงเหยียนทรงตัวได้ ดวงตาก็ปรากฏแววตะลึงเหลือเชื่อ ผู้ชายตรงหน้านี้ มาจากไหนกันแน่…ค่าพลังต่อสู้กลับแข็งแกร่งถึงขั้นที่เขามองไม่ออกสักนิด…
หรือว่า นี่คือเจ้าสวะหมาที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกในตำนานคนนั้น!?
เวลานี้เอง สายตาเย็นชาของซือเยี่ยหานพลันตกลงบนตัวของเนี่ยอู๋หมิง ทว่าหลังเห็นใบหน้าของเนี่ยอู๋หมิงชัดเจน ดวงตาเขาก็ผุดแววตกใจ เขาหันหน้าอย่างไร้สุ้มเสียง