ตอนที่1,116 สำหรับเจ้า ข้ารู้สึกถึงความกตัญญู
ตั้งแต่ตระกูลเหยากลับมาที่เมืองหลวงและย้ายมาที่นี่พวกเขาไม่ได้ทำการปรับปรุงใด ๆ เกี่ยวกับคฤหาสน์หลังนี้ ไม่ว่าจะเป็นประตูหลักหรือในคฤหาสน์ มันก็เหมือนกับเมื่อตระกูลเฟิงอยู่ที่นี่
ประตูหลักถูกปิดอย่างแน่นหนาตระกูลเหยามักจะไม่เคยเปิดประตูหลักมาก่อนผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์และมองอย่างเงียบ ๆ ความทรงจำที่มีอยู่ในแววตาของนาง อารมณ์ของนางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มีความคิดถึง เสียใจ แต่ส่วนใหญ่เป็นความเกลียดชัง
บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างนางไม่เข้าใจมองท่านฮูหยินของนางด้วยความสับสนและถามเบา ๆ ว่า “มันเป็นแค่คฤหาสน์ ทำไมท่านฮูหยินมองทำไมเจ้าคะ ? ข้าได้ยินมาว่าคฤหาสน์ตระกูลเหยาแห่งนี้คือบ้านมารดาของพระชายาหยู ผู้คนที่อาศัยอยู่ข้างในเป็นตาและลุงของนาง เราไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไปเจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางก็กระตุกแขนผู้หญิงคนนั้นเบา ๆ อยากจะเตือนนางให้ออกไปอย่างรวดเร็ว
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อยและสลัดแขนตัวเองให้เป็นอิสระจากมือที่ดึงของบ่าวรับใช้ ด้วยความขุ่นเคืองบางอย่างในแววตาของนาง นางยังคงจ้องมองที่ประตูหลักนั้นพึมพำ “ครอบครัวมารดา ! ” ความเกลียดชังในแววตาของนางหายไป และความคิดถึงเริ่มเข้ามาแทนที่
นางเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวโดยไม่รู้ตัวและดูเหมือนว่านางต้องการที่จะแตะประตูนั้น แต่บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางรู้สึกหวาดกลัว และดึงนางกลับมาอย่างรวดเร็วพูดเบา ๆ ว่า “ท่านฮูหยินมีอะไรผิดปกติเจ้าคะ ? ท่านฮูหยินจะทำอะไรเจ้าคะ ? ”
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงและตระหนักถึงสถานะของนางนางหยุดเดินชั่วคราว และนางโบกมือ “ไม่มีอะไร ข้าได้ยินเพียงว่าสถานที่นี้เกี่ยวข้องกับพระชายาหยูและต้องการที่จะมองให้ใกล้ขึ้น”
“นี่เป็นสิ่งที่ท่านฮูหยินไม่ควรมองใกล้ๆ เจ้าค่ะ” หญิงสาวเตือนนางว่า “ก่อนออกเดินทาง ท่านแม่ทัพบอกว่าท่านฮูหยินสามารถเดินเล่นไปตามถนนและซื้อทุกอย่างที่ท่านฮูหยินต้องการ แต่ท่านไม่สามารถทำอะไรที่โดดเด่นเกินไป เหมือนตอนนี้ท่านรู้หรือไม่ว่าคฤหาสน์ของตระกูลเหยาอยู่ข้างหน้า สำหรับสถานที่ที่อ่อนไหวเช่นนี้ ท่านไม่ควรมาเจ้าค่ะ”
“เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวของข้าหรือคนที่ท่านแม่ทัพจัดให้เฝ้าข้างั้นหรือ ? ” ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองคนที่อยู่ข้างนางอย่างเย็นชาและไร้ความปราณี “ข้าเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพ ทำไมเมื่อข้าออกไปข้างนอก ข้าจะต้องถูกควบคุมโดยบ่าวรับใช้อย่างเจ้า ในที่ที่ข้าไปและสิ่งที่ข้าทำ ? ”
“บ่าวรับใช้ผู้นี้ไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ”บ่าวรับใช้คนนั้นก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว “ข้ารู้ความผิดแล้วเจ้าค่ะ”
“ดีตราบใดที่เจ้ารู้” ผู้หญิงไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วจ้องมองกลับไปที่ประตูหลักของคฤหาสน์ตระกูลเหยา น่าเสียดายที่ประตูใหญ่ปิดอย่างแน่นหนา นางต้องการเข้าไปดูข้างใน แต่นางไม่มีโอกาส
นางยืนอยู่อย่างนี้มานานเกือบจะใช้เวลาเกือบ 1 ก้านธูป ในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็พูดอีกครั้ง ราวกับว่านางกำลังพูดกับตัวเอง แต่ก็ราวกับว่านางกำลังพูดกับใครบางคนอยู่ข้าง ๆ นาง มันเป็นเพียงที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นคำพูดของนาง แต่นางก็ได้ยินเสียงพูดว่า “เจ้าทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับข้าสำเร็จ ข้ารู้สึกขอบคุณมาก ก่อให้เกิดการเสียชีวิตของเฉินซื่อ ทำให้เฟิงเฉินหยูและเฟิงจื่อเฮาตาย และยังสามารถดึงเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชสำนักออกจากตำแหน่งของเขา นี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของข้า เจ้ามีความสามารถมาก กลุ่มคนที่ข้าเกลียดที่สุดเคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้ แต่ตอนนี้พวกเขาตายไปแล้ว คนที่ยังมีชีวิตอยู่กระจัดกระจาย ข้าพอใจมากจริง ๆ ทุกขั้นตอนต้องยากมากใช่หรือไม่ ? ”
ขณะที่นางพูดนางเดินไปมาบนถนนหน้าประตูคฤหาสน์นี้ บ่าวรับใช้คนนั้นไม่กล้าทำตาม เพียงยืนอยู่กับที่เฝ้าดู ผู้หญิงคนนั้นดูเซื่องซึมอย่างมากขณะที่นางเดิน นางหยุดเป็นครั้งคราวเพื่อถูเท้าของนางลงกับพื้น จากนั้นบนใบหน้าของนางบางครั้งก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น บางครั้งมันจะเป็นการแสดงออกถึงความเกลียดชัง ในที่สุดเมื่อนางหยุด นางก็จะพูดสิ่งแปลกประหลาดในลักษณะหมกมุ่นกับตัวเองอีกครั้ง “มีมุมที่ขาดหายไปในอิฐนี้ ไม่มีใครเปลี่ยนมันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าคนที่นี่ไม่คิดถึงอดีต ขี้เกียจเกินไป เมื่อจื่อหรูยังเด็ก เขาสะดุดมุมอิฐและเฟิงจินหยวนต้องการแก้ไข แต่ท่านย่าพูดว่าไม่ต้องทำอะไรในเวลานั้น นางบอกว่ามันเป็นอิฐนอกประตูและไม่ใช่สถานที่ในคฤหาสน์ ทำไมมันควรได้รับการแก้ไข ? พวกเขาต้องการความสนใจมากขึ้นในอนาคตและไม่ต้องออกไปข้างนอก”
“จื่อหรู…ข้าได้ยินมาว่าเขากำลังเรียนที่สำนักศึกษาหยุนหลู่ในมณฑลเสี่ยวโจว และยังเป็นลูกศิษย์ของเย่หร่ง เป็นเรื่องดีจริง ๆ เขาจะประสบความสำเร็จเมื่อเขาโตขึ้น” รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของนาง แม้ว่านางจะไม่สวย แต่เมื่อรอยยิ้มนี้ปรากฏขึ้น มันก็เป็นที่สะดุดตา แม้กระทั่งบ่าวรับใช้ที่เฝ้าดูจากระยะไกลก็รู้สึกว่าท่านฮูหยินของนางจะมีช่วงเวลาที่นางดึงดูดสนใจ
“เมื่อคืนองค์หญิงหกตายแล้ว”ความเกลียดชังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง “เป็นเรื่องดีที่นางตาย และนางตายด้วยน้ำมือของคนผู้นั้น ไม่มีความจำเป็นที่ท่านแม่ทัพต้องลงมือทำ หลี่หยู นับตั้งแต่ที่เจ้าจับเฟิงเซียงหรู ข้าอยากจะบีบคอเจ้าจนตาย น่าเสียดายที่ข้าทำไม่ได้ เพราะข้ายังต้องพึ่งซงซุยเพื่อใช้ชีวิต เพราะตัวตนของข้าผูกติดกับซงซุยมาหลายปีแล้ว ข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าด้วยตัวเองได้ และข้าไม่ต้องการเห็นสามีของข้าฆ่าเจ้าซึ่งจะเกิดผลเสียต่อเรา แต่เจ้าต้องโทษตัวเองว่าไม่ได้มีจิตใจที่โหดร้ายเท่าคนผู้นั้น ทว่านางปฏิบัติต่อเฟิงเซียงหรู น้องสาวของนางได้ดีจริง ๆ แล้วเจ้ากล้าที่จะจับคนที่นางเป็นห่วง เจ้าไม่ได้มองหาอะไรนอกจากความตาย” ไอลีนโนเวล
ขณะที่นางพูดถึงจุดนี้นางกำหมัดของนางแน่น “ตระกูลเฟิงไม่รู้จักวิธีเลี้ยงบุตร หลังจากทั้งหมดดูวิธีที่พวกเขาเลี้ยงเฟิงเฟินไดจนกระทั่งนางอยู่ในสภาพเช่นนี้ ? เมื่อข้าออกมาจากที่นั่น เด็กคนนั้นเพิ่งอายุ 7 ขวบ นิสัยเจ้าอารมณ์ของนางก็ปรากฏขึ้นแล้ว หลายปีผ่านไปมันก็ยิ่งแย่ลง”
หลังจากพูดแบบนี้นางหันกลับมาและเผชิญหน้ากับประตูหลัก จ้องมองอย่างเย็นชา และเสียงของนางก็ต่ำ “ตระกูลเฟิง ความทรงจำที่ห่างไกลเช่นเฟิงจินหยวน เฟิงจินหยวน เจ้าควรรู้ว่าเส้นทางของเจ้าหน้าที่ไม่ควรทำอะไร ถ้าหากเจ้าไม่ขับไล่พวกเรา มารดาและบุตรออกไป พยายามฆ่าพวกเราที่หมู่บ้านซีปิงจนเราไม่สามารถอยู่ได้ ข้าจะเสียชีวิตและนางก็จะไม่กลายเป็นข้า กลับมายังคฤหาสน์ขนาดใหญ่นี้ จะมีสิ่งตอบแทนสำหรับการทำความดีและความชั่ว เจ้าไม่คิดอย่างนั้นใช่หรือไม่ ? ข้าคิดว่าความตายเป็นสิ่งสุดท้าย แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าข้าจะยังคงมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ แต่ข้าก็ยังอ่อนแอเกินไปในตอนท้าย แม้ว่าข้าจะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ข้าก็ยังไม่สามารถแก้แค้นทันทีสำหรับชีวิตก่อนหน้าของข้า สิ่งที่ดีคือนางอยู่ใกล้ ๆ …… นางดีจริง ๆ เพราะถ้าเป็นข้า ข้าจะไม่ทำเช่นเดียวกับนาง มันเป็นเพียงแค่……” คลื่นของความเจ็บปวดลุกขึ้นในหัวใจของนางเช่นนั้น นางจะต้องระงับการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ในใจของนาง “มันเป็นเพียงแค่ว่านางไม่ได้สนใจแม้แต่มารดาของข้า ความเสียใจนี้ ข้าต้องแก้แค้นมัน ! ”
ทันใดนั้นประตูใหญ่ของคฤหาสน์เหยาก็ถูกดึงออกมาจากด้านในหญิงชราคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับบ่าวรับใช้ ยามเฝ้าประตูด้านหลังพวกเขายังพูด “ท่านฮูหยินใหญ่ไม่ใช้รถม้าหรือขอรับ ? แสงแดดในวันนี้ค่อนข้างแรง ถ้าท่านไม่อยากนั่งรถม้า เช่นนั้นให้ข้าถือร่มกระดาษน้ำมันขอรับ”
คนที่ออกมาคือท่านฮูหยินใหญ่ซูซื่อ คำพูดของยามเฝ้าประตูทำให้นางขบขันและนางหันกลับมาพูดว่า “มันเป็นแค่แสงอาทิตย์ที่สดใสและฝนก็ไม่ตก ไม่จำเป็นต้องถือร่มเพียงแค่เป็นการเยาะเย้ยจากผู้อื่น ! ”
ยามเฝ้าประตูคนนั้นก็มีสิ่งที่จะพูดว่า“ขุนนางหลายคนในเมืองหลวงทำสิ่งนี้ขอรับ”
“ข้าไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”ซูซื่อกล่าวว่า “เมื่อเราอยู่ที่มณฑลที่แห้งแล้ง แสงแดดอันแรงกล้าในตอนเที่ยงนั้นแรงกว่าในเมืองหลวงมาก ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นจากการถูกส่องในแบบนั้น มันไม่ถึงจุดที่เราต้องทำอย่างประณีตหลังจากกลับมา ไปยังเมืองหลวง ข้าแค่อยากจะเดินไปรอบ ๆ วันนี้ พวกเจ้าทุกคนไม่ต้องกังวล” หลังจากนางพูดสิ่งนี้ นางก็หันหลังกลับและก้าวออกจากประตูคฤหาสน์ หลังจากเดินลงบันได นางเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ในตรอกด้วยความงุนงง และมองมาในทิศทางของนาง
นางดูอายุ16 หรือ 17 ปีแต่งตัวเหมือนองค์หญิงน้อย รูปร่างหน้าตาของนางดูธรรมดา แต่การจ้องมองไปที่นางก็แสดงให้เห็นถึงความสนิทสนม การจ้องมองนั้นดูเหมือนจะคาดหวังอย่างไม่มีวันจบ ปากของนางสั่นเล็กน้อยราวกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับนาง แต่หลังจากพยายามพูด นางก็ไม่สามารถพูดได้
หัวใจของซูซื่อสั่นเล็กน้อยและจริง ๆ แล้วรู้สึกรำคาญเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ ราวกับว่านี่เป็นคนคุ้นเคยที่นางไม่เคยเห็นมานานหลายปี ทำให้นางมีความต้องการที่จะเร่งรีบและสร้างความสัมพันธ์ใกล้ชิด แต่ไม่ว่านางจะพยายามนึกเท่าไรก็ตาม นางก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นคนนี้ที่ไหน นางไม่คุ้นเคยอย่างชัดเจน แต่ทำไมนางรู้สึกคุ้นเคยกับคนผู้นี้
ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองของซูซื่อเพียงเล็กน้อยและจู่ ๆ นางก็หันหลังกลับพร้อมกับความรู้สึกของนาง ทันทีที่รู้ตัวว่านางหลงทาง นางรีบโค้งคำนับซูซื่อแล้วหันกลับมา และอยากจะออกไปอย่างรีบเร่ง แต่นางได้ยินว่าซูซื่อเรียกนางจากด้านหลัง “ช้าก่อน” นางหันหลังกลับ แต่จากนั้นเห็นซูซื่อเข้ามาแล้วก้มหน้า นางยื่นออกไปจับมุมกระโปรงของนางแล้วตรงขึ้น และบอกนางอย่างสุภาพ “มุมกระโปรงของเจ้าพับขึ้น ข้าช่วยเจ้าดึงมันลง คนอื่นอาจหัวเราะเยาะเจ้าได้”
ผู้หญิงคนนั้นมองดูที่มุมกระโปรงของนางซึ่งเรียบออกไปความรู้สึกแสบจมูกนางปิดปากของนางแล้วโค้งคำนับที่ซูซื่อ จากนั้นนางก็ไม่ได้อยู่อีกต่อไปแล้ว นางรีบจากไปราวกับว่านางกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง
ซูซื่อเฝ้าดูนางทันใดนั้นรู้สึกถึงความสงสารคิดว่าผู้หญิงต้องมีเรื่องราวมากมายและต้องเป็นคนที่มีชีวิตที่ยากลำบาก เพราะเหตุนี้นางจึงรู้สึกสงสารใช่หรือไม่ นางถามบ่าวรับใช้ของนาง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ? ”
บ่าวรับใช้ส่ายหัว“ข้าไม่เคยเห็นคนผู้นั้นมาก่อน นางแต่งตัวตามปกติ ดังนั้นนางอาจไม่ได้มาจากครอบครัวใหญ่ ดูเหมือนว่านางจะผ่านสถานที่แห่งนี้ และต้องการที่จะดูที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาเจ้าค่ะ” มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งสำหรับคนที่จะหยุดและชื่นชมคฤหาสน์ของตระกูลเหยาเมื่อพวกเขาผ่านมัน ผู้คนในตระกูลเหยาก็คุ้นเคยกับมันเช่นกัน
ซูซื่อไม่ถามอีกแล้วเดินไปตามถนนกับบ่าวรับใช้ และผู้หญิงคนนั้นที่ “วิ่งหนี” หยุดอยู่ที่มุมหนึ่งแอบดูด้านหลังของซูซื่อ และนางจากไปเพียงแค่ถอนสายตาเมื่อนางมองไม่เห็นอีกต่อไป จากนั้นนางก็บอกบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างนางอย่างใจเย็น “ไปกันเถิด”
บ่าวรับใช้ไม่กล้าถามมากเกินไปแม้ว่าจะมีข้อสงสัยมากมายในใจนาง นางก็ข่มมันไว้อย่างแข็งขันและไม่ได้ถาม แต่นางกำลังวางแผนในใจว่านางจะต้องหาโอกาสที่จะบอกท่านแม่ทัพหลังจากนางกลับไป สำหรับการเดินทาง ท่านฮูหยินใช้เวลาข้างนอก มันแปลกเกินไปจริง ๆ ราวกับว่านางคุ้นเคยกับคฤหาสน์ของตระกูลเหยามาก และแม้ว่านางจะไม่ได้ยินทุกอย่างที่พูดอย่างชัดเจน แต่นางก็ยังได้ยินสองสามประโยคอย่างคลุมเครือ สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจกลัวว่าท่านฮูหยินของนางเป็นสายลับจากราชวงศ์ต้าชุน
แต่คิดอีกครั้งว่ามันเป็นไปไม่ได้แม้ว่านางจะเป็นบ่าวที่รับใช้ท่านแม่ทัพ นางก็รู้ว่าท่านฮูหยินนี้เป็นบุตรสาวคนโตจากครอบครัวของท่านแม่ทัพอาวุโสในซงซุย และด้วยเหตุนี้ท่านแม่ทัพจึงแต่งงานกับนาง ท่านฮูหยินมีหน้าตาที่ธรรมดา ๆ และท่านแม่ทัพสาบานว่าจะไม่รับอนุใดๆ
ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นี้จิตใจของนางช่างเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เดิมนางเป็นคนที่มาจากบ้านของท่านแม่ทัพ แม้ว่าสถานะของนางจะต่ำ แต่นางก็คิดว่าอย่างน้อยก็จะเป็นอนุ แต่ก็ดีแม้ว่านางจะเป็นแค่หญิงนางโลม แต่นางไม่ได้คาดหวังว่าแม่ทัพอาวุโสของซงซุยนั้นเป็นคนใจร้อนมาก เมื่อท่านแม่ทัพมีอนุ เขาก็จะคืนสิทธิ์ทางทหารทั้งหมดที่อยู่ในความครอบครองของท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพถูกควบคุมโดยแม่ทัพอาวุโสนั้น ดังนั้นนางสามารถทำตามเจ้านายที่ดูธรรมดาคนนี้ ได้กลายเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัวเท่านั้น
บุตรสาวของท่านแม่ทัพจะเป็นสายลับได้อย่างไร? มันไร้สาระเกินไป
ในพระราชวังของฮ่องเต้ฮ่องเต้นั่งที่อยู่หน้าห้องโถงจาวเหอ มันไม่เป็นที่รู้จักที่เขาเก็บลูกสุนัขมา เขากำลังเล่นกับมันอยู่ที่นั่น
ไม่นานหลังจากนั้นจางหยวนก็รีบเดินออกจากทิศทางของราชสำนักพร้อมกับก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างหน้าเขาว่า“ฝ่าบาท มีข่าวว่าองค์ชายแปด……สิ้นพระชนม์แล้วพะยะค่ะ”