บทที่ 1017
บทที่ 1019
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ไม่เสียใจกับเรื่องที่ทำไปแล้ว!”
พูดจบ ลู่ฝานนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ
หันมามองเซียวเฮ่ากับอูลี่คุน แล้วพูดว่า “สองสามวันนี้รบกวนพวกนายด้วยนะ”
เซียวเฮ่าพูดอย่างไม่เข้าใจ “พี่ลู่ฝาน หมายความว่ายังไง พี่จะออกไปเหรอ”
ลู่ฝานตอบ ค่อยๆ ถอดเสื้อของตัวเองออก
หลังจากนั้น เลือดสดปรากฏขึ้นบนตัวเขา ตอนนี้อาการบาดเจ็บที่เขาควบคุมเอาไว้ ไม่สามารถควบคุมได้อีกแล้ว
เลือดสดนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากรูขุมขนของเขา จากนั้นลู่ฝานก็สลบไปทันที
เซียวเฮ่า อูลี่คุนและอู่คงหลิง ส่งเสียงตกใจออกมาพร้อมกัน
……
อีกด้านหนึ่ง
ไท่จื่อกลับมาที่จวนของตัวเองแล้ว มองเซียนบำเพ็ญชี่ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าทั้งสามคน เขาโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้
“สวะ พวกสวะ เซียนบำเพ็ญชี่ที่ยิ่งใหญ่ตั้งสามคน กลับทำอะไรคนกระจอกอย่างลู่ฝานไม่ได้ เลี้ยงพวกนายไปเพื่ออะไรกัน!”
ฉินอวิ่นทำลายข้าวของข้างๆ มือทุกสิ่งที่เขาเห็น
เซียนบำเพ็ญชี่ทั้งสามคนคุกเข่าไม่ลุกขึ้น พวกเขาไม่กล้าลุกขึ้นมา
ฉินอวิ่นโกรธจัดจากหลายๆ เรื่อง หมัดและเตะของลู่ฝาน ทำให้เขาเสียหน้าเป็นอย่างมาก
ความอับอายขั้นสุด นี่คือความอับอายขั้นสุดอย่างแท้จริง
ฉินอวิ่นพูดเสียงดังว่า “ในเมื่อลู่ฝานหลบอยู่ในเจดีย์ยา งั้นพวกนายก็ไม่ต้องจัดการเขาแล้ว พวกนายสามคนไปเมืองตงหวา ฆ่าตระกูลของลู่ฝานให้หมด ฆ่าคนแซ่ลู่ให้หมดโดยไม่ต้องสนอะไรทั้งนั้น จัดการด้วยวิถีมาร”
เซียนบำเพ็ญชี่ทั้งสามคนตอบรับเสียงเบา จากนั้นจึงออกไปช้าๆ
ขณะนั้นนักบู๊คนหนึ่งพุ่งเข้ามา เขาคือผู้ตรวจการแปดจูจวิ้น
“เตี้ยวเซี่ย แย่แล้วครับเตี้ยวเซี่ย”
ฉินอวิ่นก่นด่าออกมาว่า “แย่อะไรอีก รีบพูดมา”
จูจวิ้นยังไม่ทันพูด ก็ได้ยินเสียงเล็กแหลมดังขึ้นมา
“ไท่จื่อรับราชโองการ!”
ฉินอวิ่นอึ้งไป จากนั้นพึมพำว่า “พ่อมีพระราชโองการให้ฉันในเวลาแบบนี้ได้ยังไง”
ขณะกำลังพูด ขันทีคนหนึ่งเดินเข้ามา ทาแป้งฝุ่นบางๆ บนใบหน้า เขียนคิ้วเล็กน้อย เพิ่มความสวยหยาดเยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
กรีดกรายนิ้วส่งราชโองการให้ฉินอวิ่นแล้วพูดว่า “ไท่จื่อ เวลาเร่งรีบ ผมไม่อ่านแล้วนะครับ ท่านรีบไปตำหนักไท่เหอเถอะครับ”
ฉินอวิ่นพูดอย่างประหลาดใจ “หวางกงกง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเร่งด่วนแบบนี้”
หวางกงกงพูดว่า “โอ้ ไท่จื่อยังไม่รู้เหรอครับว่าเรื่องอะไร ก็เรื่องที่ท่านส่งคนไปเล่นงานที่เจดีย์ยาไงครับ ฝ่าบาทรู้แล้ว ตอนนี้กำลังโมโหเกรี้ยวกราดอยู่ จึงเรียกท่านไปถามครับ ท่านต้องเตรียมใจเอาไว้ให้ดีนะครับ!”
จู่ๆ ฉินอวิ่นตาลายไปหมด ทรุดลงบนเก้าอี้อย่างเหม่อลอย
ฉินอวิ่นพึมพำว่า “เรื่องใหญ่แล้ว ครั้งนี้เรื่องใหญ่แล้ว”
หลังจากนั้นสีหน้าของฉินอวิ่นแปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมขึ้นมา
“ลู่ฝาน! ฉันจะทำลายนายให้เป็นเถ้าถ่าน!”
ในเวลาเดียวกันที่จวนขององค์ชายรอง
ฉินฝานกำลังฟังรายงานของลูกน้อง
“หยุดๆๆๆ นายพูดอีกรอบสิ พี่ชายสุดที่รักของฉันส่งคนไปฆ่าถึงเจดีย์ยาเหรอ”
“จริงแท้แน่นอนครับ ตอนนี้ข่าวแพร่ไปทั้งเมืองหลวงแล้วครับ เซียนบำเพ็ญชี่สามคนที่เป็นลูกน้องของจวนไท่จื่อ ลงมืออย่างกำเริบเสิบสานหน้าเจดีย์ยา ไล่ฆ่าลู่ฝาน แล้วโดนอริยปราชญ์ดวงดาวขวางไว้ครับ”
“ดีๆๆ! ลู่ฝาน นายทำให้ฉันประหลาดใจอีกแล้ว ประหลาดใจสุดๆ ไปเลย! ไปๆๆๆ รีบไปเตรียมรถม้า ฉันจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้!”
“ฝ่าบาท มืดค่ำขนาดนี้แล้วจะไปไหนเหรอครับ”
“ตำหนักไท่เหอ!”