บทที่ 429
พอหม่าหลันเห็นเฉียนหงเย่นจะลงมือปุ๊บ รีบกระโดดไปทางด้านหลังหนึ่งก้าว พูดเยาะเย้ยว่า： “ฉันจะบอกแกให้เฉียนหงเย่น ถ้าแกไม่อยากยั่วโมโหฉันโกรธ ทางที่ดีอย่ามาหาเรื่องฉัน！”
เฉียนหงเย่นดุด้วยใบหน้าป่าเถื่อนว่า： “ถ้าหากว่าฉันไม่ดูถูกผู้หญิงอย่างพวกแก? วันนี้ไม่ฉีกปากของแกเป็นชิ้นๆ ฉันก็คงไม่ใช่คนแซ่เฉียน！”
หม่าหลันพูดออกไปอีก เยาะเย้ยว่า： “ลูกเขยสุดที่รักของฉันเย่เฉิน เป็นคนที่ต่อสู้เก่งนะ！แกลืมไปแล้วเหรอว่าเขาสั่งสอนเหล่าสุนัขตระกูลเซียวยังไงยังมีเซียวไห่หลงลูกชายสวะคนนั้น? แค่ตีนเดียวก็อดไม่ได้ที่จะกระเด็นขึ้นไปบนฟ้า！ ถ้าพวกแกล่วงเกินฉัน เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะโทรเรียกให้พวกเขาตีพวกแกจนหัวหดไปเลย?”
พอคำพูดนี้ออกมา ทั้งตัวเฉียนหงเย่นสั่นไปหมด ทันใดนั้นเหมือนลูกบอลที่แฟบ เมื่อกี้ยังพูดจาโอ้อวด ต่างก็หายไปหมดเลย……
พูดจริงๆแล้ว เย่เฉินก็ได้ทิ้งความโหดเหี้ยมอย่างมากไว้ในใจเธอ
ทำยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า ไอ้สวะที่เมื่อก่อนมีแต่คนรังแกคนนั้น ทำไมจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นเก่งขนาดนี้ ตอนที่เขาตีคนนั้น เหมือนกับโรคจิตยังไงอย่างนั้น！
เซียวฉางเฉียนก็กลัวเย่เฉิน ถึงอย่างไรตอนนั้นเขาเห็นเย่เฉินลงมือด้วยตาตัวเอง ไอ้หมอนั่น เกือบจะทำให้ตัวเองฉี่ราด
หม่าหลันเห็นทั้งสองคนไม่กล้าหือสักคำ รู้ว่าพวกเขากลัวตัวเอง ทันใดนั้นเปลี่ยนท่าทางหัวเราะเยาะมากขึ้น： “ไอ้หยา จะว่าไปแล้วก็รู้สึกเห็นใจพวกเขา ตระกูลเซียวจบเห่แล้ว ไห่หลงและเวยเวยก็ไม่มีแฟน อีกทั้งยังตอนนี้เวยเวยอยู่จินหลิง ชื่อเสียงเรื่องลือไปทั่วแล้ว ชีวิตของพวกคุณในอนาคตจะต้องลำบากแน่นอน”
ขณะที่พูด สีหน้าหม่าหลันพูดอย่างจริงจัง： “อย่าว่าฉันไม่ได้เตือนพวกคุณ อย่างพวกคุณตอนนี้สภาพแบบนี้ อย่าซื้อคฤหาสน์เลย จะซื้ออะไรคฤหาสน์?ที่บ้านมีเงินเยอะมากเหรอ? สถานการณ์อย่างพวกคุณนี้ไม่รู้ว่าวันไหนจะไม่มีข้าวกิน จากที่ฉันดูแล้ว ไปซื้อคอนโดราคาถูกที่ชานเมือง เงินที่เหลือเอามาเป็นทุนทำค้าขายเล็ก”
เซียวฉางเฉียนและเฉียนหงเย่นถูกยั่วโมโหจนพูดไม่ออก
หม่าหลันพูดต่อว่า: “เอ่อใช่! ฉันว่าพวกคุณสู้ไปเปิดบ่อนไพ่นกกระจอกไม่ดีกว่าเหรอ！อย่างนี้แล้วละก็ รอให้ซูอี้ขายคฤหาสน์หลังนี้แล้ว ฉันจะพาเพื่อนๆไปเล่นไพ่นกกระจอกที่บ่อนของพวกคุณเป็นลูกค้าประจำให้ ทำให้พวกคุณไม่อดตาย พวกคุณคิดว่าเป็นยังไง?”
เซียวฉางเฉียนโกรธจนโรคหัวใจจะกำเริบแล้ว
เฉียนหงเย่นที่อยู่ข้างๆ ก็อยากจะสู้ตายไปพร้อมกับหม่าหลัน
นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่ถูกหม่าหลันประชดอย่างไม่ไว้หน้าขนาดนี้！
ตลอดจนทั้งชีวิตพวกเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แรงที่สุด ประชดประชันสุดเหี้ยม！
ที่แค้นมากที่สุดก็คือ พวกเขาโต้ตอบอะไรไม่ได้！
คำพูดนี้จะโต้ตอบได้อย่างไร?
กิน ใส่ พัก ใช้ ลูกสาว ลูกเขย แต่ละอย่างก็เทียบกับผู้หญิงสารเลวหม่าหลันได้！
พอคิดถึงตรงนี้ เซียวฉางเฉียนสองสามีภรรยาสองคนยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น ในใจรู้สึกว่าทั้งอายทั้งโกรธ แทบรอไม่ไหวที่จะขุดหลุมตรงจุดนั้นมุดหนี!
เวลานี้หม่าหลันสนุกสนานอย่างมาก ตลอดจนอดไม่ได้ที่จะเปิดลำคอร้องออกมา เธอจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่มีความสุขแบบนี้ ได้เอาความแค้นก่อนหน้านี้ ทั้งทุนทั้งกำไรชำระไปด้วยกันหมดเลย！
เซียวฉางเฉียนรู้ว่าวันนี้ศักดิ์ศรีของตัวเองเอากลับมาไม่ได้แล้ว จึงได้พูดอย่างเย็นชาว่า： “หม่าหลัน ไม่ช้าก็เร็วแกจะต้องชดใช้กับสิ่งที่แกทำในวันนี้！”
หม่าหลันพยักหน้าติดต่อกัน ถอนหายใจแล้วพูดว่า： “พี่ใหญ่ ฉันว่าสิ่งที่ต้องชดใช้นี้ไม่นานก็มาถึง เดือนหน้าก็จะย้ายเข้าคฤหาสน์Tomson Rivieraแล้ว บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ฉันอาจจะหลงทางในนั้นวันละหลายรอบ จะอยู่สบายเหมือนห้องที่ฉันพักอยู่ตอนนี้ได้ยังไง บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ทำแบบนี้ ฉันคิดว่าตัวเองพักที่นี่ไม่เหมาะสม…..”
พูดแล้ว หม่าหลันถอนหายใจอีกครั้ง： “ไอ้หยา รอจนกว่าพวกเราย้ายเข้าไปอยู่ Tomson Riviera ก็จะห่างไกลจากพี่ใหญ่มาก ต่อไปคงจะไม่ได้ไปเยี่ยมบ่อยแล้วล่ะ ไม่มีโอกาสที่จะฟังคำคุยโวโอ้อวดของพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ได้ เรื่องเหล่านี้ก็คือสิ่งที่ฉันชดให้ในการกระทำของวันนี้！”
เซียวฉางเฉียนรู้สึกว่าอีกเดี๋ยวตัวเองก็จะถูกยั่วโมโหจนระเบิดออกมาแล้ว เพื่อรักษาชีวิต เขากัดฟันและกระทืบเท้า ด่าด้วยความโมโหว่า： “แม่ง บ้านไม่ซื้อแล้ว พวกเราไปกันเถอะ！”