ตอนที่1,152 บ่าวรับใช้คนใหม่
หยุนเซียวทำอะไรไม่ถูกเขาไม่ได้ตื่นเต้น เขาจะสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบเพื่อความปลอดภัยของจาวเหลียน? ทำไมความคิดของเจ้านายของเขาถึงไม่อยู่กับร่องกับรอย ?
เกิดอะไรขึ้นที่นั่น? ทำไมคนจำนวนมากจึงมารวมตัวกัน ?
ด้วยความงุนงงจาวเหลียนได้เดินไปยังสถานที่นั้นแล้ว หยุนเซียวเดินตามไปอย่างรวดเร็ว และหลังจากที่เดินเข้าไปใกล้จาวเหลียน เขาก็กระซิบว่า “องค์ชายได้โปรดระวัง การออกไปข้างนอกไม่ดีไปกว่าการอยู่ในเมืองหลวง การมีสิ่งของมากกว่าสิ่งของน้อย ๆ จะดีกว่า ไม่ใช่ว่าพระองค์ต้องมารวมตัวกับพวกเขาเพื่อความตื่นเต้นขอรับ”
”ไม่เป็นไรมีแต่คนขายทาส” ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ทั้งสองคนก็มาถึงสถานที่ที่มีชีวิตชีวาแล้ว จาวเหลียนพูดกับหยุนเซียวที่อยู่ข้าง ๆ จากกรงขนาดใหญ่หลาย ๆ กรง “กรงเหล็กใส่ทาสและนำไปขายอย่างเปิดเผย สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง หรือเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงในราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาแปลกมากจนสามารถดูคนเหล่านี้ได้เหมือนไม่เคยเห็นจริง ๆ ” เขาถือพัดในมือ แม้ว่าจะดูไม่เกี่ยวข้องในสภาพอากาศแบบนี้ แต่ภาพนี้ยังคงดึงดูดความสนใจของเด็กผู้หญิงและหญิงสาวจำนวนนับไม่ถ้วน
คิ้วของหยุนเซียวขมวดแน่นฉากตรงหน้าทำให้เขารู้สึกถึงปัญหา นี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญงั้นหรือ ? มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่วิธีการขายทาสที่ใช้โดยคนหลายพันคน ? เขาตะโกนบอกจาวเหลียน “พระองค์ระวังด้วยขอรับ ข้าคิดว่านี่เป็นเรื่องผิดปกติ”
จาวเหลียนตะคอกอย่างเย็นชา”ใช่ ! ผิดปกติมาก ! สถานที่นี้อยู่ใกล้ฟู่โจว ในเมื่อตวนมู่อันกัวเคยอยู่ในราชวงศ์ต้าชุน ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะนำนิสัยที่ไม่ดีนี้มาที่ตะวันออกของราชวงศ์ต้าชุน นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับราชวงศ์ต้าชุน”
”ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นขอรับ”หยุนเซียวทำอะไรไม่ถูก “ข้ากลัวว่าคนเหล่านี้จะมาหาพระองค์”
”ไม่”จาวเหลียนส่ายหัวอย่างมั่นใจ “ตอนนี้ข้าไม่มีพลังหรืออำนาจ และข้าไม่มีสิ่งที่ตวนมู่อันกัวต้องการ เขากำลังทำอะไร ถ้าเขาต้องเล็งใครสักคนจริง ๆ คนผู้นั้นไม่ใช่ข้าแน่ ๆ ” เขาพูดพลางมองไปที่ถนนเมื่อเขามา “เจ้าบอกว่าไม่มีใครตามหลังเรามาใช่หรือไม่ ? หรือจะเป็นอาเฮง ? ”
พวกเขาสองคนกำลังคุยกันและคนรอบข้างก็เริ่มพูดถึงเด็กๆ ในกรง บางคนพูดว่า “พวกเจ้ากำลังทำเรื่องชั่วร้าย ! เจ้าเรียนรู้กลอุบายเหล่านี้ได้จากที่ไหน พวกเขาถูกขังอยู่ในกรงเหล็กจริง ๆ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นทาส แต่พวกเขาก็ไม่ใช่สัตว์ร้าย ! พวกเขาถูกขังไว้เช่นนี้ได้อย่างไร ? ”
ใครบางคนตอบว่า”โอ้ ! เนื่องจากพวกเขาเป็นทาส พวกเขาจะอยู่อย่างสบายได้อย่างไร ดูทาสเหล่านั้น พวกเขาทั้งหมดยังเด็กอยู่เลย ! การใส่เสื้อผ้าเพิ่มในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ ผิวหนัง ร่างกายสัมผัสกับความหนาวเย็นจะทำให้เกิดปัญหา”
”นี่เป็นครั้งที่3 แล้วที่ข้าเห็นคนเอาทาสใส่กรง อนิจจา เด็กเหล่านี้ช่างน่าสงสารเสียจริง ๆ ”
ผู้คนพูดคุยกันเสียงดังขึ้นและเจ้าของทาสก็ได้ยินชายคนนั้นตะโกนใส่ฝูงชนด้วยสายตาดุร้าย “ถ้ามีใครสงสารพวกเขาก็สามารถซื้อกลับบ้านได้ ไม่มีเงินก็อย่ามาสร้างความวุ่นวาย เนื่องจากพวกเขาเป็นทาส พวกเขาก็ไม่สามารถเลือกที่จะไม่สบายได้ เจ้าปิดกรงไว้ดี ๆ เจ้าไม่เคยได้ยินบางคนใช้ตะขอเหล็กร้อยเชือกจากทาสหรือ” ขณะที่เขาพูด เขายื่นมือไปที่กระดูกไหปลาร้าบ่งบอกว่ามีคนเอาตะขอเหล็กมาวางในที่นี้
ผู้คนทนไม่ได้จริงๆ ทะลุเข้ากระดูกจะเจ็บปวดขนาดไหน ? ดังนั้นพวกเขาจึงอยากเป็นคนยากจนมากกว่าเป็นทาส แม้ว่าพวกเขาจะเป็นทาสในคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ก็ไม่ดีเพราะไม่ว่าเจ้านายของพวกเขาจะปฏิบัติต่อพวกเขาดีแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต หรือถ้าเขาขายพวกเขาออกไปอีก พวกเขาจะตกอยู่ในมือของเจ้านายคนใหม่ พวกเขาจะมีจุดจบลงเช่นเดียวกับเด็กที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
เมื่อมองไปที่ผู้คนในกรงจาวเหลียนก็เอียงศีรษะ และพูดกับหยุนเซียว “เด็กเหล่านี้อยู่ในช่วงวัยสิบขวบ และส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิง เจ้าคิดว่าจะมีคนซื้อหรือไม่ ? ”
หยุนเซียวส่ายหัว”ข้าไม่รู้” เขาไม่ต้องการพูดเกี่ยวกับหัวข้อนี้ “กลับไปพักผ่อนที่โรงเตี๊ยมกันเถิดขอรับ ! ”
จาวเหลียนพูดราวกับว่าเขาไม่ได้ยินที่นางพูด”มองไปที่หญิงสาวที่กำลังหดตัวอยู่ตรงมุมนั้น นางกับข้าไม่ต่างกันหรือ ? ”
หยุนเซียวมองไปตามทิศทางของนิ้วที่เขาชี้แน่นอนว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่ที่มุม นางมอมแมมและสกปรก แต่ดวงตาของนางสดใสมาก เห็นได้ชัดว่านางหนาวและร่างกายของนางสั่น แต่นางไม่ได้ร้องไห้เหมือนคนอื่น ๆ และนางไม่ได้ขอให้คนซื้อนาง นางนั่งอยู่เฉย ๆ และดูฉากข้างหน้าอย่างเย็นชาพร้อมกับกำหมัดแน่น ถือเป็นเรื่องยากราวกับว่านางมีความแค้นกับใครบางคน
เหรินหยาจื่อตบเด็กสาวด้วยแส้และพูดเสียงดัง”เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ เจ้าไม่เห็นว่าคนอื่นทำอะไรหรือ คุกเข่าขอร้องให้ซื้อสิ ! ข้าอยากขาย ข้าต้องการใช้เงินเพื่อกิน และดื่มตอนกลางคืน” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็พูดกับฝูงชนอีกครั้งว่า “อย่ามัวแต่ยืนดู ! ใครก็ตามที่ต้องการซื้อทาส มาซื้อพวกเขาได้เลย สำหรับคนที่ขาดแคลนบ่าวรับใช้ในคฤหาสน์ มีคนที่ทำงานรวดเร็วและขยันขันแข็ง หากพวกเจ้าต้องการเลี้ยงดูชายหนุ่มในคฤหาสน์ก็ยังมีคนที่มีหน้าตาดีและฟันขาวอีกด้วย บอกสั้น ๆ ว่าพวกเขามีทุกอย่างที่ต้องการ มาเลือกคนที่ต้องการ ! ”
เมื่อเขาตะโกนหลายคนดูตื่นเต้นคนที่ไม่มีเงินซื้อส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูกและจากไป คนมีเงินที่เหลือแสดงความสนใจเล็กน้อยโดยเฉพาะคนที่มีรูปร่างหน้าตาดี พวกเขาเดินตรงไปที่เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาสองสามคน หญิงสาวหัวเราะทันทีที่เห็นและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อถามเขาตลอด แนะนำเด็ก ๆ ควรจะเล่นด้วยอย่างไร และพวกเขาควรจะเลี้ยงดูในคฤหาสน์อย่างไร
จาวเหลียนเดินไปหาเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่ดึงดูดความสนใจของเขา เด็กสาวยังคงนั่งนิ่งจ้องมองไปที่จาวเหลียนราวกับมองศัตรูของนาง novel-lucky
จาวเหลียนโค้งงอริมฝีปากและส่ายหัว “เป็นเด็กที่ไม่รู้ว่าจะมองหน้าอย่างไรในเวลานี้ เจ้าไม่ควรขอให้ข้าซื้อเจ้าเพื่อที่เจ้าจะได้หนีจากกรงนี้หรือ?”
เด็กสาวดื้อมากและนิ่งเงียบเป็นเวลานานก่อนจะพูดออกมาว่า “มันเป็นเรื่องของเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะซื้อหรือไม่ ข้าไม่ต้องขอร้องเจ้า ไม่มีอะไรผิดปกติกับการอยู่ในกรง อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ปล่อยให้ข้าอดตาย”
”ฮ่าๆ ” จาวเหลียนงอริมฝีปากของเขา “ข้ายังไม่แก่และอารมณ์ดีมาก อย่างไรก็ตามข้าชอบเจ้า รอข้าก่อน ข้าจะไปตกลงเรื่องราคา ถ้ามันเหมาะสม ข้าจะซื้อเจ้า ข้าแค่ต้องการเพื่อนพูดคุยบนท้องถนนเพื่อคลายความเบื่อของข้า”
เด็กสาวเบิกตากว้างและเตือน”ข้าจะไม่คุยกับคนอื่น เจ้าจะเสียใจถ้าเจ้าซื้อข้า”
”ไม่เป็นไร”จาวเหลียนโบกมือของนาง และเดินไปทางเหรินหยาจื่อ “มีหลายคนที่น่าจะซื้อ”
ในเวลานี้ชายคนนั้นกำลังเจรจากับบุตรชายผู้สูงศักดิ์เด็กชายตัวเล็ก ๆ 4 คนสามารถขายได้ในเวลาเดียวกัน แต่มันก็แย่สำหรับเขา เขาคำนวณแล้วว่าถูกกว่า บางส่วนนี่เป็นการซื้อแบบกลุ่ม ! และการมาถึงของจาวเหลียนทำให้เขาเปิดปากและยิ้มมากขึ้น “ข้าจะบอกเจ้าว่าเด็กสาวคนนั้นขายยากที่สุดคนหนึ่งในกรง เปลี่ยนเจ้าของไป 3 ครั้งแล้ว แต่เด็กสาวคนนั้นไม่เคยไปที่นั่นเลย หลังจากที่มีคนซื้อเสร็จแล้วก็จะรู้สึกเสียดายเงิน เมื่อเจ้าดูและตอนนี้เจ้าถามราคาของนาง ข้าจะไม่ขายแพงมาก 50 เหรียญเงิน เจ้าจ่ายแค่ 50 เหรียญเงินแล้ว เจ้าจะเอานางไปได้ทันที ! ”
50เหรียญเงินนั้นถูกมากสำหรับจาวเหลียน เขาสั่งให้หยุนเซียวจ่ายเงิน, รีบนำเด็กสาวออกจากกรง บ่าวรับใช้ของชายคนนั้นยังคงเตือนว่า “ตามเจ้านาย เจ้าอย่าดื้อ และเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน รู้หรือไม่ เจ้าจำเป็นต้องรู้จักพูดและทำให้เจ้านายมีความสุข เจ้าจะมีชีวิตที่ดีเมื่อเจ้านายมีความสุข ไม่เช่นนั้นเจ้าจะถูกขายอีกครั้ง เจ้าและข้าขายได้ในเตาเผาเท่านั้น”
เด็กหญิงตัวเล็กส่งเสียงอย่างเย็นชาและตวัดสายตามองผู้ชายคนนั้นด้วยหางตา, นางโกรธชายคนนั้นมาก นางยกมือขึ้นและกำลังจะตี และในเวลาเดียวกันเขาก็ด่าว่า “ข้าไว้หน้าเจ้าแล้ว เจ้าก็ยังหน้าด้านอีกหรือ ? ”
ผลก็คือมือไม่ได้ลดลงและข้อมือก็ถูกคว้าด้วยมือที่เหมือนแหนบเหล็ก หยุนเซียวกล่าวอย่างเย็นชา “คนที่เราซื้อไปแล้ว เจ้าไม่สามารถทำร้ายนางได้ ! ” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ผลักคนนั้นกลับทันที เมื่อเขาล้มลง เขาก็ล้มเหลวในการลุกขึ้นหลายครั้ง
จาวเหลียนจับเด็กสาวคนนั้นไปและเดินจากไปชายคนนั้นโกรธแต่พูดไม่ออก นางจึงได้แต่ก้มหัวลงและหวังว่าเทพแห่งโรคระบาดจะรีบออกไป
หยุนเซียวไล่คนจากด้านหลังมองไปที่เด็กสาวตัวน้อยและพูดกับจาวเหลียนอย่างไม่เต็มใจ “ถ้าพระองค์ต้องการให้คนมาเป็นเพื่อนเดินทางจริง ๆ พระองค์ควรนำบ่าวรับใช้มาด้วย ไม่ต้องเสียเงินซื้อ จะสบายใจได้อย่างไรกับการใช้สิ่งนี้”
จาวเหลียนไม่ได้พูดและในที่สุดเด็กหญิงก็พูดว่า “ทำไมเจ้าไม่สบายใจหรือ ข้าไม่เป็นอะไร ข้าสบายดี” ”เขาไม่กลัวว่าเจ้าป่วย”
”กลัวอะไร”เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ค่อนข้างดื้อรั้น นางเงยหน้าขึ้นและถามหยุนเซียว “แล้วเจ้ากลัวอะไร พวกเจ้าเป็นผู้ใหญ่ 2 คนและเป็นผู้ชาย แต่เจ้ากลัวข้าทั้งที่ข้าเป็นแค่เด็กหรือ ? ”
หยุนเซียวไม่รู้จะทำอย่างไรกับการกลัวเด็กและก็ไม่ได้ถูกปิดกั้นต้องบอกว่าเขาก็หันหน้าไปและไม่สนใจมัน จาวเหลียนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าครั้งหนึ่งอาเฮงเคยซื้อทาสตัวเล็ก ๆ บนท้องถนนก่อนหน้านี้ เด็กคนนั้นกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเหยาในภายหลังและเขาก็มีความสุขดี วันนี้ข้าซื้อทาสตัวเล็ก ๆ ด้วย แต่ข้าไม่รู้ชะตากรรมของทาสตัวน้อยคนนี้ในอนาคตจะเป็นอย่างไร” เขาพูดพลางมองไปที่เด็กสาวด้วยแววตาของเขา “บอกข้าสิว่าเจ้าต้องการโชคชะตาแบบไหน ? ”
เด็กหญิงตัวน้อยสบตาเขาและพูดอย่างใจเย็น”โชคชะตาของข้าควรจะถูกกำหนดโดยเจ้านายไม่ใช่หรือ ? ข้าเป็นทาส ดังนั้นท่านไม่ควรถามข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านควรถามตัวเอง” หลังจากที่นางพูดจบ นางเดิน 2 ก้าวอย่างรวดเร็วไปหาจาวเหลียน และคุกเข่าลง “ได้โปรดตั้งชื่อของข้าด้วยเจ้าค่ะ”
”ในที่สุดก็ดูเหมือนทาส”จาวเหลียนพยักหน้า “ข้าจะตั้งชื่อให้เหมือนกับหยุนเซียว งั้นเจ้าชื่อหยุนดู ! ฟังดูเหมือนเด็กผู้หญิง”
เด็กสาวคำนับจาวเหลียนสามครั้งทันที”หยุนดูขอบคุณมากสำหรับการตั้งชื่อเจ้าค่ะ” จากนั้นนางก็ลุกขึ้นและเดินตามจาวเหลียนไป
ทั้งสามคนกลับไปที่โรงเตี๊ยมและสั่งเสี่ยวเอ้อเปลี่ยนเป็นห้องชั้นบน มีห้องเล็ก ๆ ที่สามารถแยกบ่าวรับใช้ออกจากเจ้านายได้ แต่ไม่ไกลเกินมากสะดวกในการรอ
บนท้องฟ้ามีเมฆมากและพวกเขาได้ยกอ่างขึ้นไปเพื่ออาบน้ำ หยุนเซียวขมวดคิ้วและมองดูนางลงไปชั้นล่าง นางหันกลับมาและพูดกับจาวเหลียน “พระองค์ไม่ควรซื้อเด็กสาวคนนี้ เรากำลังจะไปฟู่โจว ด้วยรูปลักษณ์นี้เผื่อ…”คำพูดของนางถูกขัดจังหวะ และเสียสมาธิ
เมื่อจาวเหลียนถามว่า”บอกข้ามาว่าตวนมู่อันกัวมีบุตรสาวกี่คน ? ”