บทที่ 438
อู๋ฉีนอนอยู่บนเตียง น้ำตาคลอเบ้า มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ เขาได้กลิ่นเหม็นรุนแรงเมื่อเขาหายใจ เขามีความรู้สึกหมดอาลัยตายอยากไปทั้งตัว
“เสี่ยวฉี”
เมื่อเห็นเขาไม่มีชีวิตชีวา อู๋ตงไห่ก็ร้องไห้อย่างทุกข์ใจ
อู๋ฉีไม่หันกลับไปมอง ยังคงจ้องมองไปยังนอกหน้าต่าง กล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “พ่อ ให้ผมตายเถอะ เรื่องน่าขยะแขยงทุกๆ 1 ชั่วโมงที่ต้องทำนั้น ผมจะไม่ไหวแล้วจริงๆ……”
อู๋ตงไห่รีบไปข้างหน้า และจับมือของเขาไว้แล้วพูดว่า: “ลูกรัก แกต้องจำคำหนึ่งไว้ ถึงแม้ชีวิตจะรันทด แต่ก็ยังดีกว่าความตายนะ！”
อู๋ฉีน้ำตาไหลอาบใบหน้า: “แต่ว่า ใครจะมีชีวิตน่าอนาถกว่าผมอีกล่ะ? ถ้าชีวิตนี้ผมต้องใช้ชีวิตอย่างนี้ต่อไป งั้นผมก็อยากจะตายตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย……”
อู๋ตงไห่รู้สึกปวดใจ พูดอย่างจริงจังว่า: เสี่ยวฉี ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน พ่อจะต้องรักษาให้ลูกหายดี พ่อรับปากลูกเลย!”
อู๋ฉีหันศีรษะมา มองพ่อ และถามจากจิตใต้สำนึก: “พ่อ พ่อพูดจริงใช่ไหม?”
ขณะที่เขาพูดกลิ่นเหม็นกระทบแก้มของอู๋ตงไห่
ดวงตาของอู๋ตงไห่อบอวลไปด้วยกลิ่นจนกลายเป็นสีแดง น้ำตาหลั่งทั้งสองข้าง เขาทำได้เพียงฝืนทนความคลื่นไส้ พยักหน้าและพูดว่า: “จริง ลูกไม่ต้องห่วงนะ!”
เมื่อพูด อู๋ตงไห่ก็กล่าวอีกว่า: “พรุ่งนี้พ่อเตรียมคนมารับลูกกลับไป พ่อจะอยู่ต่อที่จินหลิงเพื่อตามหาคนร้าย จากนั้นถ้าหาวิธีรักษาลูกได้ หลังจากที่ลูกกลับบ้าน ก็รักษาตัวให้สบายดี แล้วรอฟังข่าวดีจากพ่อนะ!”
อู๋ฉีรู้สึกถึงความหวังเล็กน้อย พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น
อู๋ซินที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดว่า: “เสี่ยวฉี วางใจเถอะ ถ้าฉันรู้ว่าใครทำให้นายเป็นแบบนี้ฉันจะฆ่าเขาเองและแก้แค้นให้นาย!
อู๋ฉีพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น และพูดว่า: “ขอบคุณนะพี่!”
ในตอนนี้ พยาบาลมาเคาะประตู และเข้ามาพูดว่า: “ประธานอู๋ ประธานอู๋น้อย คุณซ่งและคุณผู้หญิงซ่งอยากพบพวกคุณทั้งสองค่ะ”
“คุณซ่ง และคุณหญิงซ่งเหรอ?” อู๋ตงไห่ขมวดคิ้วเล็กน้อย จู่ๆก็นึกขึ้นได้ แล้วกล่าวด้วยความตื่นรู้ว่า: “น่าจะเป็นคนจากตระกูลซ่ง รีบเชิญเข้ามา”
เมื่อพูดจบ ก็รีบพูดเสริมว่า: “เชิญให้เข้ามาที่ห้องรับแขกด้านนอก ไม่ต้องพาเข้ามาในห้องผู้ป่วย”
พยาบาลพยักหน้า และหันตัวกลับไป
อู๋ซินถามด้วยความสงสัย: “พ่อ คนของตระกูลซ่งมาเหรอ?”
“น่าจะใช่” อู๋ตงไห่กล่าว: “ที่เรามาจัดการธุระที่เมืองจินหลิงครั้งนี้ ยังไม่ได้ไปเยี่ยมตระกูลซ่งเลย ตระกูลซ่งอาจจะได้ข่าว จึงเป็นฝ่ายมาหาเราก่อน”
อู๋ซินพยักหน้า ทันใดนั้นก็นึกถึงซ่งหวั่นถิงซึ่งเป็นคนโตของตระกูลซ่ง
ครั้งล่าสุดที่เขาเห็นซ่งหวั่นถิงก็คือ 3-4 ก่อน ซ่งหวั่นถิงในตอนนั้นสวยมากๆ
ตอนนั้น เขามีความคิดที่จะจีบซ่งหวั่นถิง ท้ายที่สุดซ่งหวั่นถิงไม่เพียงแต่จะสวยเท่านั้น การศึกษาสูง มีความสามารถ ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ตระกูลซ่งมีอำนาจไม่น้อยและอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาเหมาะสมกับตระกูลอู๋
เพียงแต่ว่า ตอนนั้นเขายังเรียนไม่จบจึงไม่มีเวลาไล่ตามจีบซ่งหวั่นถิง
ต่อมาเมื่อเขากลับมาที่ประเทศจีน เขาก็ยุ่งอยู่กับการรับช่วงต่อธุรกิจจากครอบครัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมาที่จินหลิงเพื่อตามจีบซ่งหวั่นถิงแล้ว เรื่องนี้จึงถูกเก็บเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ
ตอนนี้ เขาได้ยินมาว่าคนของตระกูลซ่งมา ลึกๆของหัวใจก็ชอบซ่งหวั่นถิงอยู่ ทันใดนั้นเขาก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา!
เขาอดใจรอไม่ได้ในบรรดาสองคนที่มา หวังว่าหนึ่งในนั้นคือซ่งหวั่นถิง
————