อึก อึก!
เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่ายาเปลี่ยนโลหิตในหม้อ ลดลงอย่างรวดเร็ว
สิบสามเหมือนสัตว์อสูรที่ให้กินเท่าไรก็ไม่อิ่ม เพียงอึดใจเดียว เขาดื่มยาเปลี่ยนชีวิตทั้งหมดลงไปในท้อง
ตอนนี้กลางท้องฟ้า ลู่ฝานไม่สู้กับพวกองครักษ์เกราะทองแล้ว
มองสิบสามด้วยความตกตะลึง เหมือนเจอเรื่องที่เหลือเชื่อเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะองค์ชายรองฉินฝาน เขาแข็งเหมือนหินไปแล้ว มองสิบสามด้วยความตกตะลึง
ส่วนสิบสามเหมือนมองไม่เห็นแววตาตกตะลึงของทุกคน รีบดื่มยาเปลี่ยนชีวิตลงท้องอย่างรวดเร็ว
เมื่อยาเปลี่ยนชีวิตหยดสุดท้ายลงสู่ท้องของสิบสาม ตัวของสิบสามเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงทันที
เสื้อผ้าระเบิดออกเป็นอันดับแรก กล้ามเนื้อทั้งตัวขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
เส้นเลือดสีเขียวเป็นเส้นๆ ที่น่ากลัว หลอดเลือดที่ดูทรงพลัง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เหมือนหิน
เวลาเพียงพริบตาเดียว ตัวของสิบสามใหญ่ขึ้นหนึ่งเท่า
ตัวของเขาเหมือนหิน ดวงตาทั้งสองข้างมีสีม่วงประหลาดปรากฏขึ้น เมื่อเขากวาดตามอง ทุกคนรู้สึกจิตใจวูบไหวเล็กน้อย
มีอักษรยันต์สีดำขลับปรากฏขึ้นที่แก้ม เหมือนลายมารที่เขาโดนคนควบคุมในตอนนั้นมาก
แค่ครั้งนี้ สิบสามเป็นคนควบคุมลายมารพวกนี้ด้วยตัวเอง
เงยหน้าระเบิดเสียงคำรามออกมา เป็นเสียงคำรามของสัตว์อสูรชัดๆ
ฉินฝานมองท่าทางของสิบสาม เขาค่อยๆ ลุกขึ้น ชี้สิบสามแล้วพูดว่า “นาย……คนใช้อย่างนายกล้าทำลายยาเปลี่ยนโลหิตของฉัน ใครก็ได้มาฆ่าเขาที หั่นให้เป็นหมื่นชิ้น!”
ลู่ฝานรีบพูดเสียงดังว่า “หยุด! เตี้ยนเซี่ย เตี้ยนเซี่ยจะฆ่าเขาจริงเหรอ ถ้าเตี้ยนเซี่ยฆ่าเขาจะเสียของจริงๆ นะครับ”
ในเวลาเดียวกันองครักษ์เกราะทองสิบกว่าคน ไม่สนใจลู่ฝานแล้ว พวกเขาพุ่งเข้าไปหาสิบสาม อาวุธกำลังจะโดนตัวสิบสามแล้ว
จู่ๆ สีหน้าของฉินฝานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนคิดอะไรได้ เขายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน!”
องครักษ์เกราะทองสิบกว่าคน หยุดลงกลางอากาศทันที
กล้ามเนื้อบนหน้าฉินฝานกำลังกระตุก เขามองลู่ฝาน มองแล้วมองอีก จากนั้นพูดว่า “ฉันโมโหจนเกือบเลอะเลือนแล้ว นายพูดถูก ถ้าฉันฆ่าเขา งั้นยาเปลี่ยนโลหิตจะต้องเสียของจริงๆ”
ตอนนี้สิบสามดึงพลังตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เขามองมือตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อสักเท่าไร
แต่เพียงไม่นาน สีหน้าของสิบสามเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ลู่ฝานลอยช้าๆ ลงมาจากฟ้า เขามองสิบสามด้วยสายตาประหลาด แต่รอยยิ้มตรงมุมปากเหมือนกำลังพูดว่า ทำไมนายมีไหวพริบขนาดนี้
เหมือนสิบสามเข้าใจความหมายในรอยยิ้มของลู่ฝาน เขาก็ยกยิ้มมุมปาก ยิ้มออกมาบางๆ เช่นกัน
ฉินฝานกัดฟันกรอด เดินช้าๆ เข้ามา
ตอนเดินผ่านหม้อยาขนาดใหญ่ ฉินฝานเตะหม้อจนคว่ำลงพื้น แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี อารมณ์ไม่ดีสุดๆ!
เขามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นี่เป็นแผนที่นายเตรียมไว้แล้วสินะ ดีๆๆๆ! ลู่ฝาน นายเก่งจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีให้คนใช้ดื่มยาเปลี่ยนโลหิตมาจัดการฉัน เมื่อเป็นเช่นนี้ ในเมื่อไม่มีของแล้ว ฉันก็ไม่สามารถแตะต้องนายได้อีกใช่ไหม แผนของนายช่างงดงามจริงๆ!”
ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “เตี้ยนเซี่ย เรื่องถึงขนาดนี้แล้ว พูดเรื่องพวกนี้อีกจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ ในเมื่อไม่มียาเปลี่ยนโลหิตแล้ว ฉันคิดว่าควรทำอะไรก็ทำเถอะครับ ฉันยังคงช่วยเตี้ยนเซี่ยจัดการจางกวัง ได้โปรดเชื่อฉันสักครั้ง เตี้ยนเซี่ย แม้ฉันเพิ่งเข้าสู่แดนปราณดินได้ไม่นาน แต่ฉันมั่นใจว่าจะชนะจางกวังได้”
ฉินฝานกัดฟันพูดว่า “นายพูดว่าชนะก็ชนะได้เหรอ ยังไงฉันก็ไม่เชื่อสักนิด”