อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 843 เส้าหยีโมโหอย่างถึงที่สุด
ซ่งอวี่กล่าวเบาๆ “ผู้อาวุโสเฉิน ข้าจะขวางกั้นพวกเขาไว้ รบกวนท่านนำลูกศิษย์ลุ่มหนึ่งคุ้มกันส่งหัวหน้าเผ่าน้อยและสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนออกไปด้วยขอรับ”
ผู้อาวุโสเฉินกัดฟันและกล่าว “ต่อให้ข้าจะสู้จนตาย ข้าก็จะส่งพวกเขาออกไปอย่างปลอดภัยให้ได้”
เหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ข้างหลังล้วนพยักหน้าด้วยความเด็ดเดี่ยว
แม้ว่าร่างกายจะต้องเป็นผุยผง พวกเขาก็ไม่กลัว
ซ่งหยวนโมโหจนคำรามอยู่ตลอด
ที่ผ่านล้วนเป็นเขาที่ปกป้องผู้อื่น
เวลาใดที่ต้องเปลี่ยนวนมาให้ผู้อื่นปกป้องเขากัน
เขากล่าวด้วยความโกรธเคือง “เจ้าชั่วซือคง มีความสามารถเจ้าก็เอายาถอนพิษให้ข้า พวกเรามาสู้กันแบบโจ่งแจ้งสักยก”
รองหัวหน้าเผ่าซือคงหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง
ทันทีที่เขาโบกมือขวา นักธนูแต่ละคนก็โก่งคันธนู ฝนธนูละเอียดและหนาแน่นยิงออกไปฉึบฉึบฉึบ
เหล่าลูกศิษย์ทางนี้ของเวินเส้าหยีล้วนพากันใช้อาวุธสะเทือนธนูลูกดอกเหล่านั้นออกไป พยายามปกป้องเวินเส้าหยีและคนอื่นไว้อย่างถึงที่สุด
หัวธนูมียาพิษ
ทั้งยังเป็นพิษรุนแรงอีกด้วย
แค่สัมผัสก็ตายทันที
ลูกศิษย์หลายคนได้รับบาดเจ็บจากธนู ต่างพากันเสียชีวิตไป
ซ่งหยวนโมโหจนโวยวายอยู่ตลอด “เจ้าคนเลวทรามต่ำช้า เจ้าวางยาพิษข้าก็พอแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ต่อกรกับคนในเผ่าเดียวกันอีก ข้า……ข้าจะฆ่าเจ้า”
ผู้อาวุโสเฉินขวางสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนไว้อย่างใกล้ชิด ออกคำสั่งให้ผู้ใต้บัญชาพุ่งฝ่าอันตราย คุ้มกันพวกเขาจากไป
“มีสุดยอดผู้อาวุโสอยู่ เผ่าก็ยังมีความหวัง พวกเราถอยออกไปก่อนเถอะ รอให้วิทยายุทธของท่านฟื้นคืนมาแล้ว มีความแค้นอะไรพวกเราค่อยมาแก้แค้นก็ยังทันขอรับ”
“เห็นสีหน้าวาจาเช่นนั้นของเขา ข้าก็แทบอยากจะฉีกทิ้งไปซะเดี๋ยวนี้แล้ว เจ้าปล่อยข้า ข้าจะไปตีเขาให้ตาย”
“สุดยอดผู้อาวุโสขอรับ แม้ว่าท่านจะไม่คิดถึงตัวเอง แต่ก็ควรคิดถึงหัวหน้าเผ่าน้อยนะขอรับ หากท่านเป็นอะไรขึ้นมา แรงของหัวหน้าเผ่าน้องเพียงมือเดียวก็ยากที่จะค้ำจุนได้ เขาจะทำอย่างไร? อีกทั้งสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่เอื้อประโยชน์ต่อพวกเรานัก”
“นี่…..เช่นนั้นก็ได้ พวกเจ้ารีบส่งเจ้าหนูเส้าหยีออกไป”
พวกเขาล้มลงไปทีละคนๆ
แม้ว่าซ่งหยวนจะโกรธ ก็รู้จักเห็นความสำคัญของสถานการณ์โดยรวม
เขาดึงเวินเส้าหยี คิดจะให้เวินเส้าหยีออกไปอย่างรวดเร็วที่สุด
แต่บังเอิญเวินเส้าหยีกลับยืนอยู่ที่นั่นเงียบๆเท่านั้น มองดูเหล่าลูกศิษย์ที่โดนยาพิษล้มลงไปทีละคนๆ สายตาเย็นชาจนน่ากลัว อุณหภูมิทั้งร่างกายก็ต่ำจนทำให้คนสะพรึงได้เช่นกัน
ซ่งหยวนไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่านั้นกระทบกระเทือนจิตใจเขาหนักเกินไปหรือไม่
“เจ้าหนูเส้าหยี ไป รีบไป”
“หัวหน้าเผ่าน้อย พวกท่านรีบไป ข้าน้อยสู้ตายก็จะขวางพวกเขาไว้”
“สาบานถึงตายก็จะปกป้องหัวหน้าเผ่าน้อย”
“สาบานถึงตายก็จะปกป้องหัวหน้าเผ่าน้อย”
นักธนูยิงเสร็จ ลูกศิษย์ทางฝั่งของรองหัวหน้าเผ่าซือคงก็พุ่งสังหารเข้ามาอย่างดุดัน
ศัตรูมีมากกว่าเรามีจำนวนน้อยกว่า คนของเวินเส้าหยีที่อยู่ตรงนี้เสียหายแสนสาหัส
ดวงตาอันอ่อนโยนคู่นั้นของเขาถูกย้อมไปด้วยเลือด
ภาพอันเจ็บปวดของเผ่าหยกยังคงสะท้อนอยู่ในสมองของเขา
ภาพแบบเดียวกัน
คาวเลือดเหมือนกัน
ลูกศิษย์แต่ละคนที่ซื่อสัตย์ภักดียอมเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องเขาแบบเดียวกัน
ที่ไม่เหมือนเพียงอย่างเดียวก็คือ ครั้งก่อนเป็นเรื่องความแค้นหยั่งรากลึกของทั้งสองเผ่า
แต่ครั้งนี้เป็นคนในเผ่าเดียวกันที่ฆ่าฟันกันเอง
เวินเส้าหยีกำหมัดจนดังกึกกึกกึก
เขาแหงนหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “รองหัวหน้าเผ่า ท่านต้องการจะทำให้เผ่าเทียนเฟิ่นฆ่าฟันกันเอง จนเลือดไหลนองเป็นแม่น้ำจริงๆงั้นหรือ?”
“จัดการสะสางเรื่องในเผ่าให้เป็นระเบียบ มีบางครั้งจำเป็นต้องมีการแลกเปลี่ยนเล็กน้อย”
ประโยคหนึ่งสั้นๆ ไม่มีการปรับความเข้าใจใดๆโดยสิ้นเชิง ก็คือรองหัวหน้าเผ่าซือคงต้องการจะสังหารพวกเขาทั้งหมดให้สิ้นซาก
คนที่อยู่เป็นกลาง แต่ละคนไม่กล้าพูดจา เพราะเกรงว่าจะล่วงเกินรองหัวหน้าเผ่าซือคง
เวินเส้าหยีหัวเราะอย่างเย็นชาติดต่อกันหลายครั้ง “ดี ดี ดี……”
ความอ่อนโยนที่ผ่านมาของเขาเปลี่ยนไปทันที เผยเป็นความคิดที่จะสังหารออกมา ทั่วทั้งร่างแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือก “ในเมื่อท่านไม่สนใจความเป็นตายของลูกศิษย์ในเผ่า เช่นนั้นก็อย่าโทษข้า”
ดวงตาอันเย็นชาของเวินเส้าหยีหรี่ลงเล็กน้อย หยิบขลุ่ยออกมาจากช่วงเอวของลูกศิษย์ที่อยู่ข้างๆ มืออันเรียวยาวพาดไปบนขลุ่ย ท่วงทำนองเพลงที่ชัดเจนลึกซึ้งดังขึ้นอย่างช้าๆ
ทันทีที่เสียงเพลงดังขึ้น ผืนดินผืนฟ้าทั้งใบก็เปลี่ยนสีอย่างฉับพลัน ลมปราณอันทรงพลังพรั่งพรูเข้ามา
บทที่ 842 การพูดที่ไม่มีมูลความจริง
บทที่ 844 ไม้ตาย