ทั้งหกคนแยกจากกันมานาน ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบกัน หลังจากกอดกันอยู่นาน พวกเขาก็ปล่อยมือและแอบเช็ดน้ำตาเงียบๆ ถ้าไม่ใช่เพราะหลงฉีกระแอมไอถึงสองครั้ง พวกเขาก็คงไม่ยอมปล่อยมือกัน
”หลงฉีนำกองทัพรุ่ยหลินคารวะคุณหนู! ขอเชิญคุณหนูกลับบ้านขอรับ!” หลงฉีคุกเข่าลงข้างหนึ่งและกล่าวต้อนรับการกลับมาของจวินอู๋เสียอย่างจริงใจและเคารพสูงสุด ทหารกองทัพรุ่ยหลินหลายหมื่นนายด้านหลังก็ทำตามทันที กองทัพทั้งหมดเรียงแถวยาวไปจนสุดทางออกของเมือง
ห้าปีแห่งการรอคอย……ห้าปีแห่งความเพียรพยายาม ในที่สุดก็ได้รับผลตอบแทนแล้ว
จวินอู๋เสียมองดูทหารรุ่ยหลินที่เรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อนางกวาดตามองพวกเขา นางก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมากมาย ทุกคนต่างมีคราบน้ำตา ความตื่นเต้นยินดีปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา
”คุณหนู ไม่ควรอยู่ที่นี่นานขอรับ หลังจากซูจิ่งเหยียนกลับไป อาณาจักรบนที่ควบคุมเก้าอารามจะต้องเคลื่อนไหวแน่ พวกเรา……กลับก่อนดีไหมขอรับ?” แม้ว่าเย่ฉาจะไม่อยากรบกวนช่วงเวลาแห่งความสงบสุขของจวินอู๋เสีย แต่เขาต้องรอบคอบเอาไว้ก่อน
จวินอู๋เสียพยักหน้า
ดูเหมือนเฉียวฉู่จะกลัวว่าจวินอู๋เสียจะจากไปแบบไม่บอกไม่กล่าวอีก เขาจึงรีบวิ่งมาอยู่ข้างๆนางก่อนที่นางจะออกเดินแล้วกอดแขนนางเอาไว้แน่น จากนั้นก็มองนางด้วยรอยยิ้มที่สดใสและพูดขึ้นว่า “พี่เย่ฉา พวกเราจะไปไหนหรือ? อาณาจักรแห่งความมืดใช่รึเปล่า?” ดวงตาของเฉียวฉู่เป็นประกาย ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา อาณาจักรบนสั่งให้เก้าอารามกวาดล้างอาณาจักรกลาง กระทั่งโลกวิญญาณก็ยังต้องย้ายหนีไปที่อาณาจักรล่าง มีเพียงอาณาจักรแห่งความมืดเท่านั้นที่ไม่มีใครค้นพบ ถ้าไม่รู้ว่าอาณาจักรแห่งความมืดอยู่ในอาณาจักรกลาง พวกเขาคงสงสัยว่าอาณาจักรแห่งความมืดคงย้ายออกจากดินแดนที่ถูกสาปนี้เหมือนโลกวิญญาณแล้ว
อยู่ในบรรยากาศมืดมนหดหู่มานานหลายปี เป็นเรื่องยากที่จะได้พบคนมองโลกในเง่ดีอย่างเฉียวฉู่ แม้แต่เย่ฉาก็มีความสุขขึ้นจากรอยยิ้มของเขา เขาหันไปมองจวินอู๋เสีย เมื่อเห็นจวินอู๋เสียพยักหน้าให้ เขาก็ตอบว่า “ถ้าพวกท่านไม่รังเกียจ อาณาจักรแห่งความมืดก็ยินดีต้อนรับ”
”ไม่รังเกียจ! ไม่รังเกียจ! พวกเราไม่รังเกียจสักนิด! รีบไปกันเถอะ! ที่นี่เละเทะไปหมดแล้ว ไม่เหมาะจะรำลึกความหลังกันหรอก!” เฉียวฉู่หัวเราะอย่างมีความสุข
ทุกคนพลายมีความสุขไปกับเสียงหัวเราะและสีหน้าที่สดใสของเขา ในเวลาเช่นนี้ต้องการคนอย่างเขานี่แหละมาสร้างความสุขให้กับทุกคน
”ไปกัน” จวินอู๋เสียพูด คนของกองทัพราตรีนำทางกองทัพรุ่ยหลินไปยังอาณาจักรแห่งความมืด
เฉียวฉู่คอยอยู่ข้างๆจวินอู๋เสียไปตลอดทางไม่ยอมห่าง เขาไม่ส่งหมีหยินหยางกลับไป และเมื่อไรก็ตามที่นางเงียบ เขาจะสะกิดมันให้เข้าไปกอดนางด้วยความรักทันที
หมีหยินหยางรู้หน้าที่ตัวเองดี สุดท้ายมันก็อุ้มจวินอู๋เสียไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับเดินไป อุ้งเท้าที่อ่อนนุ่มปุกปุยของมันให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่จวินอู๋เสียอย่างมาก
จวินอู๋เสียรู้สึกจนปัญญา แต่บนใบหน้าที่เย็นชาได้ปรากฏสีหน้าอย่างอื่นนอกเหนือจากความเย็นชาตามปกติ
แม้แต่สัตว์อสูรสีดำที่อยู่ข้างๆก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของนาง และอดยิ้มออกมาไม่ได้ บางทีสิ่งเหล่านี้อาจไม่เพียงพอที่จะทำให้นางเปิดใจอย่างเต็มที่ แต่สำหรับเวลาที่ผ่านไปห้าปี นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยอดเยี่ยมและเป็นการพิสูจน์ว่าเย่ฉาตัดสินใจถูกแล้ว กระแสลมเริ่มพัดพา การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่จะส่งผลกระทบต่อสามอาณาจักรได้เริ่มต้นขึ้น แต่ก่อนหน้านั้น พวกเฉียวฉู่กำลังเดินทางไปยังอาณาจักรแห่งความมืดเพื่อดูความรุ่งโรจน์ที่จวินอู๋เหยาสร้างขึ้นด้วยมือของเขาเอง