ตอนที่1,165 ข้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้ากลับไป
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อเกือบจะคิดว่าพวกเขาหูฝาดหรือตาฝาดไปไม่ใช่ทหารและม้าของราชวงศ์ต้าชุนหรอกหรือที่เฝ้าเมืองอยู่ด้านบนกำแพง เป็นของซงซุยงั้นหรือ ?
เป่ยจื่อขยี้ตาแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งเขาทำเช่นนี้อยู่นาน จากนั้นเขาก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “ใช่แล้ว ! เป็นทหารของเรา สวมชุดราชวงศ์ต้าชุนและป้ายบนกำแพงเมืองก็มีอักษรจีนกำกับไว้ด้วย นั่นคือธงขององค์ชายเจ็ดขอรับ”
ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้นไปมองใช่ ทหารที่อยู่บนกำแพงเป็นทหารของราชวงศ์ต้าชุน และเขาเป็นทหารของซวนเทียนหมิงเอง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถจำชื่อทหารแต่ละคนได้ แต่พวกเขาก็คุ้นหน้าบรรดาพี่น้องเหล่านั้นที่ติดตามเขาไปโจมตีกูซู ตอนนี้พวกเขากันเขาออกจากประตูเมือง ? ทำไม ? เขาอ้าปากและตะโกนใส่ทหารบนกำแพง”เรียกแม่ทัพเฉียนหลี่ให้ออกมาพูดกับข้า ! ”
แต่ทหารข้างบนไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของเขาและยังคงย้ำประโยคก่อนหน้านี้ “องค์ชายเก้าได้โปรดกลับไปขอรับ ! เมืองปินเฉิงไม่ต้อนรับพระองค์ ! ”
”ทำไม? ” เสียงของซวนเทียนหมิงเต็มไปด้วยพลังภายใน และความโกรธที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าก็ถูกระบายออกไปพร้อมกับพลังภายใน ความตกใจทำให้ทหารที่อยู่ข้างบนล่าถอยและแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา
เป่ยจื่อโกรธเช่นกันและตะโกนใส่เขา”พวกเจ้า ! ลืมตาดูสิว่าใครคือแม่ทัพตัวจริงของพวกเจ้า ! ”
แน่นอนว่าทหารที่อยู่ข้างบนรู้ว่าซวนเทียนหมิงเป็นผู้บังคับบัญชาตัวจริงและพวกเขารู้ดีว่าพวกเขาเป็นทหารของใคร แต่องค์ชายเจ็ดบอกว่าการทำแบบนี้เพื่อปกป้ององค์ชายเก้าไม่ให้เข้าเมือง ถ้าพวกเขาไม่ต้องการให้องค์ชายเก้าสิ้นพระชนม์ พวกเขาจะต้องหยุดองค์ชายเก้าไม่ให้เข้าเมือง ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะต้องถูกดุด่าและถูกกล่าวหาว่าลืมองค์ชายเก้า แต่พวกเขาก็ต้องหยุดองค์ชายเก้าและพวกเขาจะต้องไม่ทำผิดพลาดด้วยการปล่อยให้องค์ชายเก้าเข้าเมือง
ประตูเมืองตั้งอยู่อย่างเงียบๆ โดยไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออกเลยแม้แต่น้อย ทหารที่อยู่ข้างบนยังคงยืนตัวตรง แม้ว่าพวกเขาจะตัวสั่นเพราะความโกรธของซวนเทียนหมิง พวกเขาถอยกลับไปสองสามก้าวและเมื่อพวกเขากลับมา พวกเขายืนอยู่กับที่ไม่ยอมขยับไปไหน
ซวนเทียนหมิงเข้าใจในทันทีว่าพี่เจ็ดของเขาตั้งใจที่จะไม่ปล่อยให้เขาเข้าร่วมในการต่อสู้ครั้งนี้โดยให้เขาไปที่มณฑลจี่อันเพื่อคุยเรื่องการหมั้นหมายกับคุณหนูสาม นี่เป็นเพียงเรื่องโกหก เพียงเพื่อรับกองทัพทหาร สามารถนำทหารเหล่านี้จากเมืองหลวงมาชายแดนตะวันออกและกำจัดเขาได้สำเร็จ เมื่อลองคิดดูว่ามีการทำเครื่องหมายผิดมากมายตลอดทางต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะมาถึงเมืองปินเฉิง ซวนเทียนฮั่วต้องการทำอะไร เขาจะยังไม่เข้าใจอีกหรือ ? แต่… ซวนเทียนหมิงกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง พี่เจ็ด ! พี่เจ็ดต่อสู้เพื่อข้าและเสี่ยงเพื่อข้า ท่านพี่เคยคิดหรือไม่ว่าข้าจะรู้สึกอย่างไร ท่านพี่นำกองทหารออกมาฆ่าศัตรูได้อย่างไร ? ข้าจะทนมองชุดสีขาวของท่านที่โชกไปด้วยเลือดได้อย่างไร ? ท่านพี่พูดอย่างไรเมื่อข้ายังเด็ก ? ในอนาคตท่านพี่จะทิ้งดาบให้ข้า ท่านพี่เพียงแค่ยืนดูอยู่กับที่และมองมันอย่างตั้งใจ ตอนนี้ทำไมท่านพี่ไม่รักษาสัญญาในวัยเด็กของท่านพี่ ?
เขารู้สึกเศร้าเมื่อมองไปที่กำแพงเมืองสูง6 ฟุตตรงหน้าเขา และพูดอย่างเย็นชา “กำแพงนอกค่ายใหญ่ที่ชานเมืองของเมืองหลวงข้าก็สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ กำแพงเมืองสูงแค่นี้จะทำอะไรข้าได้ ? ” จากนั้นเขย่งปลายเท้าของเขา เขาก็กระโดดขึ้นและใช้พลังภายใน ในพริบตา เขาได้กระโดดไปที่ความสูงครึ่งหนึ่งของกำแพงเมืองและเหยียบกำแพงอิฐช้า ๆ และเตรียมกระโดดอีกครั้ง
ในเวลาเดียวกันก็มีร่างสีขาวลอยขึ้นมาบนกำแพงตรงข้ามกับซวนเทียนหมิงวิ่งจากบนลงล่าง คนหนึ่งชุดสีขาวและอีกคนชุดหนึ่งสีม่วง พวกเขาอยู่ในจุดเดียวกันในทันที และฝ่ามือของทั้งสองสัมผัสกันและปะทะกันทันที
คนหนึ่งล้มลงและอีกคนหนึ่งลอยขึ้นข้างบนระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคนไกลขึ้นเรื่อย ๆ แต่สายตาของพวกเขาไม่เคยละออกจากกัน
ทันทีที่ซวนเทียนหมิงโคจรพลังภายในท่าทางร่วงหล่นของเขาก็ปรับอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขาตั้งหลักได้ เขาก็รีบวิ่งขึ้นไปในอากาศอีกครั้งด้วยความช่วยเหลือจากเนินดินด้านล่าง ตรงขึ้นเหมือนกำแพงที่เขาต้องข้ามทุกครั้งที่กลับไปที่ค่ายใหญ่ที่ชานเมืองของเมืองหลวง มันน่าตื่นเต้นและอันตราย และเป็นการทดสอบพลังภายใน และคนข้างบนก็ปรับตัวเกือบจะพร้อมกับดิ่งลงไปอีกครั้ง และทั้งสองเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ต่อสู้กันกลางอากาศ
วิทยายุทธของซวนเทียนหมิงนั้นค่อนข้างเก่งกาจและการเคลื่อนไหวของเขานั้นมีจุดมุ่งหมายและไม่เป็นมิตรมาก ในขณะที่ทักษะของซวนเทียนฮั่วที่สวมชุดขาวนั้นค่อนข้างสงบและการเคลื่อนไหวของเขามักไม่ได้มีไว้เพื่อเอาชนะศัตรู แต่เพื่อการแก้ไขและดูอ่อนโยน ความนุ่มนวลแบบนี้และแข็งแกร่งแบบนั้น ยากที่จะบอกผู้ชนะได้ เพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นผู้ชนะ คนหนึ่งในชุดสีขาวกับอีกคนในชุดสีม่วง ขึ้น ๆ ลง ๆ สักพัก ต่อสู้กันไกลออกไปจากกำแพงเมือง แต่สักพักก็เกาะติดกับฐานของกำแพง จิตใจของผู้คนกำลังลุกขึ้นด้วยการต่อสู้ครั้งนี้ และพวกเขาก็ไม่ตก พวกเขาคาดเดาได้ว่าใครจะชนะในท้ายที่สุด องค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุนเผชิญหน้ากันจริง ๆ และฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อน
ทหารมีความคิดของตัวเองแต่ซวนเทียนหมิงรู้สึกหายใจไม่ออก ถึงขีดจำกัด แล้ว เขายกมือขึ้น การเคลื่อนไหวนี้ซวนเทียนฮั่วตั้งรับอย่างนุ่มนวล และเขาก็กัดฟันด้วยความโกรธ “พี่เจ็ดกำลังจะทำอะไร ? ” เขาพูดด้วยความโกรธ “ให้ข้าไปที่มณฑลจี่อันเพื่อไม่ให้ข้ามาที่ชายแดนเพื่อต่อสู้งั้นหรือ ? ”
”ใช่”ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
”ท่านพี่กำลังทำบ้าอะไร? ” ซวนเทียนหมิงกังวล “พี่เจ็ด ! ทำไมท่านพี่ไม่ให้ข้าเข้าไป ? ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว”ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นเจ้ากลับไปซะ”
”ควรเป็นท่านพี่ที่กลับไป! ” ซวนเทียนหมิงยื่นมือออกไปเพื่อจับข้อมือของซวนเทียนฮั่ว แต่เห็นได้ชัดว่าเขาใช้กระบวนท่าที่ดุดันที่สุด ปลายนิ้วสัมผัสกับผิวหนังของเขาแล้ว แต่เขาก็ยังคงกระพือปีกอยู่ ซ่อนตัวทันที เขากัดฟันด้วยความโกรธ “ท่านพี่โกหกข้า ! ”
”ใช่ข้าโกหกเจ้า” ซวนเทียนฮั่วไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอีกต่อไป ใบหน้าของเขาสงบ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้วิ่งทั้งตัวเพื่อควบคุมศัตรู มันเหมือนกับการเดินบนถนนอย่างสงบ เขาบอกซวนเทียนหมิง “ข้าโกหกเจ้า ข้าวางแผนให้เจ้าไปมณฑลจี่อันเพื่อข้า อันที่จริงข้าต้องการที่จะใช้ทหารของเจ้าและต่อสู้ ด้วยการต่อสู้ครั้งนี้ เพื่อเจ้า ข้าได้ยึดเมืองปินเฉิงแล้ว และเมืองที่อยู่เบื้องหลังก็เร็วมากเช่นกัน มันจะอยู่ในมือของข้า หมิงเอ๋อ ฟังคำพูดข้า เจ้ากลับไปซะ ! ”
”ทำไม? ” ซวนเทียนหมิงรีบถาม ดอกบัวสีม่วงที่กึ่งกลางคิ้วของเขาจะเปิดออกอย่างสดใสราวกับว่าสิ่งนั้นมีชีวิตและจะเปลี่ยนรูปแบบไปเมื่ออารมณ์ของเขาเปลี่ยนไป “เอาเป็นว่าไม่เป็นไร ข้าจะต่อสู้เอง ท่านพี่มีหน้าที่ปกป้องเมืองหลวง ทำไมท่านพี่ถึงอยากทำตอนนี้ ? ทำไมท่านพี่ต้องมาชายแดนตะวันออกเพื่อข้า ? “ ลมหายใจของซวนเทียนฮั่วก็สะดุดไปในที่สุดแม้ว่าคนอื่นจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาเองก็รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเผชิญหน้ากับน้องเก้าคนนี้โดยไม่พยายามอย่างเต็มที่ “ไม่มีเหตุผลมากมาย หมิงเอ๋อ ข้าไม่เคยทำร้ายเจ้า ข้าทำเพื่อเจ้า”
”ข้ารู้ว่าท่านพี่ทำเพื่อข้า! ”
”ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็กลับไป”ซวนเทียนฮั่วไม่ให้โอกาสเขาพูดอีกต่อไป เขายกมือขึ้น จากนั้นเขาก็ออกกระบวนท่าและผลักซวนเทียนหมิงลงไป ท่าทางนั้นเหมือนกับพยายามทำให้ซวนเทียนหมิงมีชีวิตขึ้นมา เช่นเดียวกับการผลักพื้น “กลับไป ! ดูแลอาเฮงให้ดี ดูแลเสด็จแม่ของเจ้าให้ดี และใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการ จากนี้ไป การต่อสู้ทั้งหมดจะต่อสู้เพื่อเจ้า และอันตรายทั้งหมดจะตกเป็นของข้า หมิงเอ๋อ ยกโทษให้ข้าด้วย เจ้าเก่งมาก”
หลังจากพูดแบบนี้ทันใดนั้นเขาก็เพิ่มความแข็งแกร่งร่างกายของเขา การเคลื่อนไหวของเขาก็รวดเร็วราวกับปีศาจ จนเรียกได้ว่าวิทยายุทธนั้นดีที่สุดในโลก และซวนเทียนหมิงก็ตื่นตาเล็กน้อยต่อวิทยายุทธของเขา ซวนเทียนหมิงรู้มาโดยตลอดว่าพี่เจ็ดของเขาปกปิด และเขารู้มาโดยตลอดว่าพี่เจ็ดของเขาคือปรมาจารย์อันดับหนึ่งของโลก และรู้มาตลอดว่าถ้าวันหนึ่งพวกเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามจริง ๆ เขาไม่ใช่ฝ่ายตรงข้ามที่สามารถรับมือได้โดยง่าย อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าวันนี้จะมาเร็วขนาดนี้ เขาแค่จับฝ่ามือของซวนเทียนฮั่วโดยไม่ได้มอง ซวนเทียนฮั่วฟาดฝ่ามือของเขาตรงใต้ไหล่ซ้ายของซวนเทียนหมิงเพื่อให้เขาหมดสติไปในทันที พลังภายในที่สะสมอยู่ในร่างกายก็สับสนทันที ภายใต้ฝ่ามือนี้เขาพยายามอย่างมากที่จะทรงตัว แต่เขาก็ยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะรับฝ่ามือนั้น
ซวนเทียนหมิงล้มลงอย่างรวดเร็วไม่ว่าเขาต้องการจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถรวบรวมกำลังลุกขึ้นมาได้
ในทางตรงกันข้ามซวนเทียนฮั่วกลับไปที่กำแพงเมืองแล้วมองไปที่น้องชายซึ่งล้มลง และตะโกนบอกเป่ยจื่อ “มารับเจ้านายของเจ้า แล้วส่งเขากลับเมืองหลวง” หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็หันไปหาทหารที่เฝ้าประตูกล่าวเสียงดังว่า “ปิดประตูไว้ อย่าให้ใครเข้ามาได้ การต่อสู้กับราชวงศ์ซงซุย ข้าจะต่อสู้เอง ! ”
ท้ายที่สุดซวนเทียนหมิงก็ถูกเป่ยจื่อช่วยประคองลุกขึ้นมาไม่ว่าเขาจะไม่เต็มใจแค่ไหน ประตูเมืองปินเฉิงก็ไม่เคยเปิดให้เขา เป่ยจื่อโอบไหล่ซวนเทียนหมิงและเงยหน้าขึ้นมองร่างสีขาวบนกำแพงเมืองที่กำลังก้าวออกไป ทุกสิ่งรอบตัวกลับสู่ความเงียบอีกครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ซวนเทียนหมิงบอกเป่ยจื่ออย่างเคร่งขรึม “หาวิธีติดต่อเฉียนหลี่ ข้าอยากรู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ! ”
เป่ยจื่อกัดฟันด้วยความโกรธและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “พระองค์คิดว่าเขาจะให้ความร่วมมือหรือขอรับ ? ”
”หุบปาก! ” เขาจ้องไปที่เป่ยจื่อ “พี่เจ็ดจะหันหลังให้ข้าได้อย่างไร ท่านพี่ป้องกันไม่ให้ข้าเข้าไปในเมือง แค่อยากเสี่ยงที่จะต่อสู้กับซงซุยเพื่อข้า ทำไม ? ข้าเคยต่อสู้เป็นเวลาหลายปี แต่ท่านพี่ไม่ได้ต่อสู้กับใครเลย ทำไมถึงเป็นซงซุย… ”
ทั้งสองงงงวยและเป่ยจื่อก็คุ้มกันซวนเทียนหมิงและกลับไปฟู่โจว และพักที่โรงเตี๊ยมในฟู่โจว แม้ว่าฝ่ามือของซวนเทียนฮั่วไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว ในช่วงเวลานี้เป่ยจื่อติดต่อสายลับในฟู่โจวเพื่อหาทางติดต่อเฉียนหลี่ และในที่สุดสามวันต่อมาสายลับก็ส่งจดหมายกลับมา นั่นคือการรบครั้งแรกของซงซุย องค์ชายเจ็ดได้คำนวณพบภัยพิบัติครั้งใหญ่
ซวนเทียนหมิงถือกระดาษไว้ในมือแน่นและเขารู้ว่าต้องมีเหตุผล มิฉะนั้นพี่เจ็ดของเขาจะไม่ทำแบบนี้
ภัยพิบัติครั้งใหญ่? เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ พี่เจ็ดไม่ต้องการให้เขาต้องตกอยู่ในอันตราย อีกฝ่ายจึงเลือกที่จะออกเดินทางมาแทนเขาและจัดการกับหายนะด้วยตัวเอง แล้วเขาล่ะ ? มองดูพี่ชายของเขาไปตายแทนเขาหรือ ? มันเป็นไปไม่ได้
”เป่ยจื่อ”เขาคิดสักพักและตัดสินใจ “เราจะออกเดินทางหลังจากนี้ 3 วัน ข้ามเมืองปินเฉิงไปที่เมืองเจียนเฉิง ข้าไม่เชื่อว่าเมื่อข้าก้าวไปที่เมืองเจียนเฉิงนั้น ท่านพี่ยังสามารถพาข้าออกมาได้ นอกจากนี้ใช้นกอินทรีเพื่อส่งข้อความถึงเฟิงหยูเฮงที่ตามมา และขอให้นางมาที่เมืองปินเฉิงเพื่อพูดกับพี่เจ็ด อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่านางตามข้ามา”