อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 848 ไม่อยากจะเชื่อ
ด้านนอกตำหนักเทียนตู
ลูกศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่นหลายสิบคนมือสองข้างถูกมัดไว้ด้านหลัง และถูกบังคับให้นั่งคุกเข่าที่โถงใหญ่
ด้านหลังคือรองหัวหน้าเผ่าซือคง สุดยอดผู้อาวุโสตงหลิงรวมทั้งน่าหลันหลิงลั่ว ด้านหลังไปอีกก็คือคนของรองหัวหน้าเผ่าซือคงรวมทั้งลูกศิษย์ของหุบเขาตันหุย
ผู้อาวุโสหลินกล่าว “เวินเส้าหยี พวกเจ้าถูกล้อมไว้หมดแล้ว ต่อให้ดิ้นรนอย่างไรก็มีแต่จะบาดเจ็บล้มตายเท่านั้น หากรู้สถานการณ์ก็รีบยอมจำนนซะ ไม่เช่นนั้นคนในตำหนักเทียนตูก็จะต้องตายไปพร้อมกับเจ้า”
“หึ เจ้าพวกกินบนเรือนขี้บนบ้านหลังคา สมรู้ร่วมคิดกับคนนอก ทำลายล้างพวกเผ่าเดียวกัน แม้ว่าพวกเราจะตายก็ไม่ยอมจำนน หัวหน้าเผ่าน้อย เพียงแค่คำเดียวของท่าน พวกเราก็จะสู้ตายกับพวกเขาทันที”
“ใช่ แม้ว่าจะตาย พวกเราก็จะไม่ยอมจำนนเด็ดขาด”
ผู้อาวุโสหลินมองดูรองหัวหน้าเผ่าซือคงแวบหนึ่ง แล้วกล่าวต่อ “เวินเส้าหยีบีบบังคับ หัวหน้าเผ่า ซุ่มอบรมฝึกกองกำลัง ตั้งใจวางแผนก่อกบฏ เพื่อปกปิดความจริงเรื่องที่เขาไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของหัวหน้าเผ่า สังหารคนในเผ่าอย่างโหดเหี้ยมทารุณ คนที่สมควรตายคือเขา เพียงแค่พวกเจ้ายอมจำนนไม่ต่อต้าน พวกเรารับรองว่านอกจากเวินเส้าหยีแล้ว จะไม่ทำร้ายพวกเจ้าสักคนเดียว”
คำโกหกเช่นนี้ก็พูดได้สมเหตุสมผล สุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนโมโหจนตาแทบจะถลน เขากล่าวด้วยความโกรธเคืองว่า “พูดพร่ำบ้าอะไร เคยเห็นคนหน้าไม่อาย แต่ก็ไม่เคยเห็นคนหน้าไม่อายเช่นเจ้ามาก่อน คำพูดอะไรก็พูดออกมาได้จริงๆ แม่งเอ๊ย”
สุดยอดผู้อาวุโสผู้สูงส่งพูดจาหยาบคาย สีหน้าของผู้อาวุโสเฉินและคนอื่นๆก็ดูไม่ดีนัก
น่าหลันหลิงลั่วยกเท้าขึ้นเบาๆ ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว กล่าวอย่างเย็นชาว่า “หากพวกเจ้าไม่ยอมแพ้แต่โดยดี กรวยกรองน้ำไหลหมดหนึ่งอัน ข้าก็จะฆ่าหนึ่งคน ยังไงซะที่นี่ก็มีลูกศิษย์อยู่หลายสิบหลายร้อยคน พวกเจ้ายังมีเวลาไตร่ตรอง”
ทันทีที่เขาโบกมือ ก็มีคนเอากรวยกรองน้ำมาวางไว้
กรวยกรองน้ำไหลอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ไหลไปมากกว่าครึ่งแล้ว
เมื่อเห็นว่ากรวยกรองน้ำกำลังจะไหลหมด ลูกศิษย์ที่ถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ข้างน่าหลันหลิงลั่วก็ส่งเสียงดังขึ้นว่า “หัวหน้าเผ่าน้อย ชีวิตของพวกเราไร้ค่า ตายก็ไม่เสียดาย หัวหน้าเผ่าน้อยอย่าได้ยอมแพ้เด็ดขาด พวกเขาเจ้าเล่ห์อำมหิต แม้ว่าจะยอมแพ้ พวกเขาก็ต้องไล่ฆ่าจนสิ้นซากอยู่ดีขอรับ”
“ถึงเวลาแล้ว”
ถึงแม้พวกเขาจะยอมจำนน พวกเขาก็จะถูกฆ่าอยู่ดี
จากคำพูดที่สิ้นสุดลงไปของน่าหลันหลิงลั่ว เขายกมือขึ้นมีดตกลงไป สับคอของลูกศิษย์คนนั้นด้วยมือของตัวเอง
เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง ย้อมพื้นเป็นสีแดง ศีรษะยังคงกลิ้งตกลงมา ดวงตาสองข้างของลูกศิษย์ที่ตายไปเบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่าตายตาไม่หลับ
ลูกศิษย์คนอื่นๆที่ถูกจับเป็นเชลยแต่ละโกรธแค้นเป็นที่สุด เพ่งมองน่าหลันหลิงลั่วอย่างดุดัน
ในตำหนักเทียนตูมีเสียงด่าทอของซ่งอวี่ดังมา
“ซือคง พวกเขาล้วนเป็นลูกศิษย์ในเผ่าเทียนเฟิ่น เจ้าก็มองดูคนนอกสังหารพวกเขาโดยไม่ทำอะไรเลยเช่นนั้นหรือ?”
รองหัวหน้าเผ่าซือคงกล่าวขึ้นอย่างเชื่องช้าสบายๆว่า “จริงที่พวกเขาเป็นศิษย์ของเผ่าเทียนเฟิ่น แต่พวกเขาทรยศต่อเผ่าเทียนเฟิ่น หากพวกเจ้าไม่ยอมแพ้ให้โดยเร็ว ก็อย่าโทษที่ข้าลงมืออย่างไร้ความปรานี”
สุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนกล่าว “น่าหลันหลิงลั่ว พวกเรากับหุบเขาตันหุยของพวกเจ้าไม่ได้เป็นศัตรูมีความแค้นเคืองต่อกัน ทำไมเจ้าถึงได้ปล่อยให้คนของเจ้าสังหารพวกเราเช่นนี้”
“เผ่าเทียนเฟิ่นและหุบเขาตันหุยมีมิตรภาพที่ดีต่อกันมาโดยตลอด พวกเจ้าข่มขู่จับตัวหัวหน้าเผ่าไว้ พวกเราก็แค่ช่วยทวงคืนความยุติธรรมแทนหัวหน้าเผ่าเทียนเฟิ่นเท่านั้น”
“หึ แสร้งทำเป็นวางมาด ต่ำช้าไร้ยางอาย”
“เวลาหนึ่งกรวยกรองน้ำใกล้จะถึงแล้ว พวกเจ้าคิดดีแล้วหรือ?”
ในตำหนักเทียนตูมีเสียงดังมาด้วยความรีบร้อน ราวกับว่ากำลังพูดคุยอะไรอยู่
ลูกศิษย์ด้านนอกตำหนักที่ถูกจับเป็นเชลยหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดัง “ก็แค่ตาย มีอะไรให้กลัวนัก หลังจากนี้ยี่สิบปีก็ยังคงเป็นชายอกสามศอกผู้หนึ่ง ไอ้ทรยศซือคง เจ้าจะฆ่าก็ฆ่าเถอะ ข้าไม่กลัว”
“ฉึบ……”
อีกหัวหนึ่งก็ตกพื้นไปแล้ว
คนที่ฆ่าก็ยังเป็นน่าหลันหลิงลั่ว
รองหัวหน้าเผ่าซือคงท่าทางสบายอกสบายใจเป็นอย่างมาก ลูกศิษย์คนอื่นๆส่วนหนึ่งของเผ่าเทียนเฟิ่นเริ่มทนไม่ได้แล้ว แต่ก็ไม่มีใครกล้าขอความเมตตา
กู้ชูหน่วนมองดูสายตาที่เย็นชาและมีแรงสังหารคุกรุ่นของน่าหลันหลิงลั่ว แทบจะไม่อยากเชื่อ ว่าก่อนหน้านี้น่าหลันหลิงลั่วที่นางรู้จักคนนั้นที่อิสระไร้การผูกมัด สง่างามเสรี ชอบหัวเราะขบขันผู้นั้นจะเป็นน่าหลันหลิงลั่วที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ได้
บทที่ 847 ทำไมหุบเขาตันหุยถึงได้เข้าช่วย?
บทที่ 849 เขาเปลี่ยนไปแล้ว