ตอนที่1,168 แขกรับเชิญ
เฟิงหยูเฮงเดินไปอย่างเงียบๆนางเดินเหมือนภูตผี นางเข้าไปในมิติต่อหน้าซวนเทียนฮั่วเป็นครั้งแรก และนี่เป็นครั้งแรกที่ให้เขาเห็นความลับของนาง ในขณะนั้นแม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็ยังรู้สึกว่าเขาตกใจมาก แม้ว่าจะสงสัยว่าเขาถูกหลอกลวงด้วยเสียงพิณของเขาเองหรือไม่ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมาที่นี่เลย
แต่เมื่อเขาก้มศีรษะลงอีกครั้งปืนพกและกระสุนบนโต๊ะพิสูจน์ทุกอย่างในตอนนี้
นอกกระโจมเสียงของเฮกานก็ดังขึ้น”พระองค์คุยกับใครขอรับ ? ”
เขาสะดุ้งอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะพูดว่า”ไม่มีอะไร เจ้าหูฝาดหรือไม่” หลังจากที่เขาพูด เขาก็วางปืนพกและเล่นเพิณต่อไป เพียงแค่เสียงของพิณไม่ได้ให้ความรู้สึกสงบมาก่อนอีกต่อไป และมันทำให้ผู้คนรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นที่จะได้ยินมัน
ข้าหูฝาดหรือ? เฮกานวางจอกชาอุ่น ๆ ที่ถืออยู่ในมือ และมองไปที่กระโจมด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว ดูเหมือนว่าจะเห็นร่างบางปรากฏขึ้น และหลังจากนั้นมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เขาได้ยินอย่างชัดเจนที่เจ้านายพูดอยู่ในนั้น!ผู้หญิงคนนั้นที่เป็นเจ้านายและอาจารย์ของเขา เขาได้ยินแค่เสียง เขาก็จำได้ ! แต่องค์ชายเจ็ดบอกว่าเขาหูฝาด! พระชายามาแต่ไม่พบพวกเขา พระชายาคงต้องลำบากใจเช่นเดียวกัน การต่อสู้ครั้งนี้ระหว่างองค์ชายเจ็ดและองค์ชายเก้า พวกเขาไม่ลังเลที่จะทำร้ายตัวเองเพื่อปกป้องกันและกันด้วยชีวิต
รุ่งเช้าของวันรุ่งขึ้นตวนมู่อันกัวมาถึงเมืองเจียนเฉิง โจวดานำเจ้าหน้าที่ไปที่ประตูเมืองเพื่อต้อนรับพวกเขา และผู้คนก็ทักทายพวกเขาตามถนนภายใต้การจัดเตรียมของโจวดาในหมู่พวกเขา เด็ก ๆ หลายคนนอนหลับ ในขณะที่รอเพราะพวกเขาตื่นเช้าเกินไป โจวดาเป็นคนอัธยาศัยดีดอกไม้ในฤดูหนาวนี้ เขาทำตะเกียงไฟกระดาษสีแดงให้คนถือมากมาย ผู้ใหญ่ถือตะเกียงผ้า สำหรับเด็กและหลายคนถือตะเกียงหลากสีในมือ ดอกไม้ขนาดใหญ่ที่พับจากผ้าโบกสะบัดเป็นครั้งคราวและดูมีชีวิตชีวา
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อรวมตัวอยู่กับกลุ่มคนสวมหมวกผ้าฝ้ายขนาดใหญ่หมวกสามารถปิดดอกบัวสีม่วงระหว่างคิ้วของเขาได้สำเร็จ และยังปิดกั้นการระบุตัวตนที่พิเศษที่สุดของเขาอีกด้วย
ทั้งสองคนถือตะเกียงไว้ในมือด้วยและเป่ยจื่อกระซิบ “นี่ไม่เหมือนการต้อนรับคน แต่เป็นเหมือนการต้อนรับผี ไม่มีคำพูดในหมู่ผู้คนที่เรียกว่าแสงสีแดงนำทาง ! “ท่านใต้เท้าโจวต้องการนำทางตวนมู่อันกัวไปสู่นรก ! ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างเย็นชา“ถูกต้องแล้ว เรามาช่วยกันแก้ปัญหาก่อนเถิด น่าเสียดายที่คนดีอายุสั้นแต่คนชั่วกลับมีอายุยืนยาว สุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ตายยากจริง ๆ” ”ไม่”เป่ยจื่อกัดฟันและพูดว่า “มันยังเหมือนหนูขุดรูไปทุกหนทุกแห่ง เมื่อข้าตามหาเขาไม่พบ และข้าไม่รู้ว่าเขามาจากรูไหนเมื่อมองย้อนกลับไป”
ในขณะที่คุยกันประตูเมืองก็เปิดออกและขบวนของตวนมู่อันกัวก็เข้าไปในเมืองอย่างช้า ๆ ในเมืองมีเจ้าหน้าที่ที่ว่าการประจำเมืองโบกมือและกล่าวว่า “เร็ว ! ยกตะเกียงทั้งหมดขึ้นแล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ คนที่ถือมีผ้าสีก็โบกมือเช่นเดียวกับข้า โบกไปพร้อมข้าซ้าย ขวา ! ซ้าย ขวา ! ” ในขณะที่ทุกคนโบกมือแม้เด็กที่ง่วงนอนก็เสียงดังและในบรรยากาศเช่นนี้แต่ละคนก็โบกมือด้วยรอยยิ้ม เขาเอาแต่ตะโกนว่า “ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ ! ”
ซวนเทียนหมิงและเป่ยจื่อโบกมือเช่นกันใบหน้าของพวกเขาดำราวกับถ่าน และพวกเขาไม่เคยทำสิ่งที่น่าอับอายมาตลอดชีวิต พวกเขาไม่คิดว่าจะได้เข้าไปในเมืองเพื่อทำแบบนี้ แต่พวกเขาได้พบกับเจ้าเมืองที่ทำเรื่องตลกเช่นนี้ หากไม่ใช่เพื่อตัวเอง เขามั่นใจในการซ่อนตัวมาก ซวนเทียนหมิงเกือบจะสงสัยว่าโจวดาตั้งใจทำ
เห็นได้ชัดว่าตวนมู่อันกัวไม่ได้คาดหวังว่าจะมีฉากต้อนรับแบบนี้พวกเขารีบเดินทางจากเมืองหลวงเพื่อไปเมืองปินเฉิง โดยไม่คาดคิดว่าเมืองปินเฉิงถูกราชวงศ์ต้าชุนตีแตกไปแล้ว ทางเลือกสุดท้าย พวกเขาจึงต้องตัดสินใจสร้างกำแพงตั้งรับที่เมืองเจียนเฉิงเป็นการชั่วคราว เพื่อป้องกันไม่ให้ราชวงศ์ต้าชุนตีเมืองของพวกเขาแตกอีกครั้ง เขาจึงเร่งฝีเท้าและรีบวิ่งมาโดยแทบไม่แตะพื้น พวกเขาเข้ามาในเมืองทีละคน และได้รับการต้อนรับจากผู้คนมากมายอย่างกะทันหันจนตวนมู่อันกัวเกือบจะถึงหันหลังกลับ เขาคิดว่าเขามาผิดที่
การตั้งรับที่เมืองเจียนเฉิงควรตึงเครียดไม่ใช่หรือ? ทำไมผู้คนถึงหัวเราะอย่างมีความสุขด้วยท่าทางสนุกสนาน มีความสุขเหมือนได้แต่งงานกับภรรยา ?
เขาขมวดคิ้วและมองไปที่โจวดาที่ทักทายเขาอย่างมีความสุขแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะมาสร้างกำแพงเมืองป้องกัน เจ้าสามารถบอกแม่ทัพผู้นี้ได้หรือไม่ว่าถ้าทั้งสองอาณาจักรกำลังทำสงครามกัน เจ้าจะต้องป้องกันเมืองและดูแลผู้คนไม่ใช่หรือ ? ทำไมเจ้าถึงพาพลเมืองมารวมตัวกันที่นี่ ? ”
โจวดานึกถึงคำพูดของตวนมู่อันกัวในตอนแรกตอนนี้เขาไม่แปลกใจเลย นับประสาอะไรกับความตื่นตระหนก เขาพูดกับตวนมู่อันกัวว่า “ท่านใต้เท้ามา พวกเราต้องมาต้อนรับขอรับ ! ตอนนี้ท่านได้รับหน้าที่ที่มีเกียรติจากฮ่องเต้ ผู้มีชื่อเสียงรับหน้าที่สำคัญในการปกป้องอาณาจักร ข้าคิดว่าใต้เท้าตวนมู่มาทำการป้องกันเมือง เลยรวมคนมาต้อนรับ แต่ท่านใต้เท้าตวนมู่มาเพื่อสร้างกำแพงเมืองป้องกันให้เราด้วย ดังนั้นเด็ก ๆ จึงทำพิธีต้อนรับเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อต้อนรับท่านใต้เท้าตวนมู่ ท่านใต้เท้าไม่ต้องกังวล ผู้ใหญ่ทุกคนที่เข้าร่วมพิธีนี้ในวันนี้ ทหารที่รักษาเมืองและผู้คนทั้งหมดมาด้วยความสมัครใจ เพียงเพื่อขอบคุณท่านใต้เท้าขอรับ ? ”
ประโยคสุดท้ายมีไว้สำหรับทุกคนคนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมานานแล้วเมื่อโจวดาถามพวกเขาก็ตอบกลับเสียงดังทันที “ใช่ขอรับ ! ” คำพูดนั้นฟังดูพร้อมเพรียง ฟังดูโอ่อ่ามาก
”พอที! ” ตวนมู่อันกัวเปลี่ยนตะโกนด้วยความโกรธ แต่เขาไม่สะดวกที่จะโกรธผู้คน ท้ายที่สุดนี่คือซงซุย ไม่ใช่ชายแดนภาคเหนือของราชวงศ์ต้าชุน เขาสามารถเป็นราชาและเป็นเจ้าโลกในภาคเหนือเท่านั้น เมื่อเขามาถึงซงซุย เขาต้องระมัดระวังและห้ามเบี่ยงเบนจากสิ่งเล็กน้อยที่สุดซึ่งน่าจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ ดังนั้นเขาจึงระงับความโกรธของเขาและมองไปที่ผู้คนรอบตัวเขา พร้อมพูดอย่างใจเย็น “ข้าขอโทษทุกคน แม่ทัพผู้นี้จะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อรักษาเมืองที่สร้างขึ้น และดูแลพวกเราทุกคนให้ปลอดภัย”
ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้โจวดาก็โบกแขนของเขาอีกครั้งและตะโกนใส่ผู้คน “พวกเจ้าได้ยินที่ท่านใต้เท้าตวนมู่ได้ยินหรือไม่ รีบขอบคุณท่านใต้เท้าตวนมู่เร็ว ! ”
ดังนั้นภายใต้การนำของโจวดาผู้คนจึงเริ่มขอบคุณอีกรอบ
หัวของตวนมู่อันกัวพองโตขึ้นเมื่อเขาได้ยินดังนั้นเขาจึงรีบสั่งให้อีกฝ่ายพาเขาไปที่จวนเจ้าเมืองเพื่อปักหลัก โจวดาเป็นผู้นำทางเหมือนหมาปั๊ก ตวนมู่อันกัวไม่ได้ลงจากหลังม้า เขายังช่วยตวนมู่อันกัวปัดฝุ่นเป็นครั้งคราว รวมถึงสิ่งสกปรกบนรองเท้าหุ้มข้อ
ซวนเทียนหมิงอยู่ในฝูงชนและมองชายชราอย่างเย็นชาเห็นได้ชัดว่าผมสีขาวของเขาปกคลุมผมสีดำ แต่จิตวิญญาณของเขายังคงแข็งแกร่ง เป่ยจื่อกล่าวว่า “เฒ่าอมตะนี้ยังมีชีวิตอยู่ และมีพลังมาก ! ”
เขายกริมฝีปากขึ้น”เนื่องจากข้าไม่ต้องการเห็นเขามีชีวิตอยู่ ข้าจึงต้องหาทางให้เขาอยู่ที่นี่เพื่อสร้างกำแพงเมือง”
”ฆ่าโดยตรงหรือขอรับ? “ ซวนเทียนหมิงส่ายหัว”ดูเขาสิ พวกเขาทั้งหมดเป็นปรมาจารย์ยกเว้นผู้ที่อยู่ในด้านสว่าง จะต้องมีองครักษ์เงาหลายคนซ่อนตัวอยู่ในความมืด แม้ว่าข้าจะมีปืนอยู่ในมือ ข้าก็สามารถฆ่าเขาได้ทันที มันยากสำหรับเจ้าและข้าที่จะหลบหนีจากเมืองที่สร้างขึ้นนี้เว้นแต่… ” มีความอ่อนโยนในดวงตาของเขา “เว้นแต่พระชายาของเจ้าจะอยู่ที่นี่”
เป่ยจื่อพยักหน้าใช่ พระชายาเป็นเทพธิดา ตราบใดที่ยังมีเทพธิดา ตวนมู่อันกัว ผู้เฒ่าอมตะจะไม่สามารถเดินออกจากเมืองเจียนเฉิงแบบมีชีวิตอยู่ได้อย่างแน่นอน ในเวลานั้นแม้ว่าทั้งหมดที่เขาสามารถเห็นคือศพ เขาจะต้องเจาะรูอีกสองสามรูในศพ
ซวนเทียนหมิงซ่อนตัวได้ง่ายแต่เฟิงหยูเฮงก็ยากที่จะปกป้อง ตวนมู่อันกัวก็รู้ความจริงนี้เช่นกัน คิดว่าตอนที่เขายังอยู่ในภาคเหนือ เขาเคยได้ยินพวกทหารพูดว่าองคืหญิงแห่งมณฑลจี่อันเป็นภูตผี เขาไม่รู้ว่านางใช้พลังภายในหรือไม่ จะกระพริบต่อหน้ากองทัพได้เร็วแค่ไหนอย่างที่คาดเดาไม่ได้เหมือนภูตผี
ดังนั้นเขาจึงเตรียมป้องกันตัวเองจากเฟิงหยูเฮงจนถึงขีดสุดแม้ว่าเขาจะตั้งรกรากชั่วคราวในขณะที่สร้างกำแพงเมือง เขาก็ถามโจวดาเกี่ยวกับห้องลับก่อนที่จะเข้าไปในคฤหาสน์ ในความเป็นจริงมีห้องลับในจวนเจ้าเมืองซึ่งเขารู้จักมานานแล้ว และเขาได้ส่งคนไปล่วงหน้า และเขาได้สร้างห้องลับขึ้นมาอีกห้องหนึ่งในนั้นรวมถึงก่อกำแพงขึ้นมา ใครก็ตามที่ต้องการจะต้องใช้เวลามากในการค้นหา ตอนนี้เขาถามโจวดา แต่เขาแค่ไม่อยากให้โจวดาสงสัย
โจวดาได้ยินตวนมู่อันกัวถามเกี่ยวกับห้องลับและรีบตอบว่า “ใช่ ใช่ ท่านใต้เท้าต้องการใช้ห้องลับหรือขอรับ ข้าจะพาท่านใต้เท้าไป ท่านใต้เท้าต้องการเก็บทองและเงินหรือหยกโบราณหรือขอรับ ห้องลับของเราปลอดภัยที่สุดแม้แต่หนูยังเข้ามาไม่ได้ มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของท่านใต้เท้าแน่นอนขอรับ” ตวนมู่อันกัวรู้สึกว่าโจวดาน่ารำคาญดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรมาก และเพียงแค่โบกมือ “แม่ทัพผู้นี้จะพักอยู่ที่นั่น เจ้าอย่าบอกใคร”
”ท่านใต้เท้าจะพักอยู่ที่นี่หรือขอรับ”โจวดาผงะ และพูดอีกครั้งทันที “ท่านใต้เท้าไม่ต้องกังวล ถ้าพักอยู่ในห้องลับ ข้าจะให้เด็กจะส่งอาหารให้ท่านใต้เท้า 3 มื้อต่อวันเป็นการส่วนตัวโดยรับประกันว่าจะไม่มีใครรู้ บุคคลที่สามไม่มีทางรู้ว่าท่านใต้เท้าพักอยู่ที่ไหน” หลังจากพูดจบ เขาก็เหลือบมองไปที่องครักษ์ที่ติดตามตวนมู่อันกัว แล้วกระซิบว่า “ท่านใต้เท้า แล้วพวกนี้… ท่านใต้เท้าจะฆ่าหรือขอรับ” พูดแล้วเขาก็ทำท่าปาดคอด้วย
คนของตวนมู่อันกัวแทบจะไม่โกรธเขาเลยพวกเขาคิดไม่ออกผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าเมืองได้อย่างไร? เขาโง่มาก
เมื่อเห็นตวนมู่อันกัวเอาแต่แค่นเสียงเย็นชาและไม่สนใจตัวเองโจวดาก็เกาหัวของเขา เขายิ้มเยาะและพูดกับตัวเองว่า “ท่านใต้เท้าไม่เต็มใจที่จะแบกมันไว้ แม้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้น คนร้ายก็จะกัดไม่ปล่อยอยู่ดี ข้าหวังว่าพวกเขาจะทำได้เช่นกัน ถ้าที่ซ่อนตัวของท่านใต้เท้าเป็นที่รู้จักของคนอื่น ท่านใต้เท้าก็ไม่ควรถามข้า ! ”
ตวนมู่อันกัวมองเขาอย่างดุร้าย”ที่ซ่อนของแม่ทัพผู้นี้คืออะไร ทำไมแม่ทัพผู้นี้ถึงต้องซ่อนตัว ข้าแค่อยากไปที่นั่น… ไป… ” เขาไปที่นั่นเป็นเวลานาน และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร อธิบายให้เขานอน ? เพื่อป้องกันการลอบโจมตีของเฟิงหยูเฮง ? อะไรคือความแตกต่างระหว่างสิ่งนั้นกับการซ่อน ? หลังจากคิดแล้วเขาไม่รู้ว่าจะใช้คำอะไรในการอธิบายมัน เขาจึงพูดอย่างโกรธ ๆ “แม่ทัพผู้นี้กำลังจะคุยเรื่องนี้ เจ้าต้องทำความสะอาดห้องลับและมีเครื่องนอนทั้งหมด เจ้าสามารถแจ้งข้าได้ ! ”
”ขอรับเชิญท่านใต้เท้าทางนี้ ! ” โจวดาวิ่งอย่างทุลักทุเล ตวนมู่อันกัวต้องการเครื่องนอนไปประชุมหรือ ? นี่ยังไม่เข้านอน ! กองทัพทั้งสองควรระมัดระวังในการต่อสู้ แต่เมื่อต้องระมัดระวังก็จะซ่อนตัว แม้แต่เตียงในห้องที่ดีก็ไม่กล้านอน ทำไมตวนมู่อันกัวถึงกลัวราชวงศ์ต้าชุน ? ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าฮ่องเต้ปล่อยให้ชายคนนี้เป็นผู้นำกองทัพได้อย่างไร พวกหนูที่ถูกขับไล่โดยทหารราชวงศ์ต้าชุนรู้สึกกลัวมากก่อนที่พวกเขาจะได้พบกับทหารราชวงศ์ต้าชุน เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาจะต่อสู้อย่างไร หรือเพียงแค่วิ่งหนี
โจวดาไปเตรียมของให้ตวนมู่อันกัวขณะไปมีเครื่องเพชร ทอง และเงินจำนวนมากในห้องลับ เขารู้ว่าควรจะโยกย้ายมันล่วงหน้า ในเวลานี้เขากลัวว่ามันจะสายเกินไปที่จะย้าย มันไม่มีอะไรมาก เขากลัวว่ามันจะกลายเป็นของตวนมู่อันกัว และไม่ต้องการกังวลเกี่ยวกับทรัพย์สินของเขา เขายังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อตวนมู่อันกัวพ่ายแพ้ เขาจะหนีอย่างไร และเขาควรหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบต่อหน้าฮ่องเต้หลังจากหลบหนีได้อย่างไร !
เพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้โจวดาที่กำลังเดินไปยังห้องลับพร้อมกับชุดเครื่องนอนในอ้อมแขนของเขา แล้วเขาก็ชะงักก่อนมองไปที่มุมหนึ่ง ทันใดนั้นก็ถามว่า “ใครอยู่ที่นั่น ? ”