ตอนที่1,175 ไม่อยากตาย อยากมีชีวิตอยู่
ในมณฑลจี่อัน
เนื่องจากพระชายาหยุนบอกว่านางจะทานอาหารกลางวันด้วยกันอันชิได้ทำอาหารพิเศษบางอย่างเป็นการส่วนตัว แต่พระชายาหยุนเป็นคนที่ไม่แน่นอนและอารมณ์ของนางก็ยากที่จะเอาใจเช่นกัน นางบอกชัดเจนว่าจะกินข้าวด้วยกัน แต่เมื่อถึงเวลากินข้าว จู่ ๆ นางก็บอกว่าอยากไปซื้อของ โดยไม่เตะอาหารของอันชิที่อยู่บนโต๊ะ
อันชิพูดกับเฟิงเซียงหรูอย่างช่วยไม่ได้”ไปกินข้าวกันเถิด ข้าตักแบ่งไว้ให้พระชายาหยุนแล้ว ถ้านางกลับมา นางสามารถกินได้ถ้านางหิวและร้อน แม้ว่านางจะอยู่ในมณฑล แต่ช่วงเวลานี้ก็จริงจัง การติดต่อกับเจ้าและข้าน้อยลง ข้าอยากให้เจ้าทำใจเพราะเจ้าแยกจากองค์ชายเจ็ดวันนี้ 8 ส่วนยังกลับใจทัน สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่ 2ไม่ต้องกังวล กินเยอะๆ ให้น้ำหนักเพิ่มอีกครั้ง”
”ข้า…ผอมเกินไปหรือเจ้าคะ” เฟิงเซียงหรูถามด้วยเสียงกระซิบ แตะที่แก้มของนางแล้วส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มที่เหยเก “ท่านแม่ไม่ได้หมายความว่าสาว ๆ ควรจะผอมลงเพื่อให้ดูดีไม่ใช่หรือ เห็นไหล่ที่ชัดกว่า เอวผู้หญิงในคฤหาสน์ที่ร่ำรวยเหล่านั้นต่างก็เล็กมาก ในอดีตเมื่อพี่ใหญ่ก็ทำเช่นนั้นเพื่อให้ตัวเองดูผอมบาง นางไม่กินข้าวเลยเป็นเวลา 5 วันติดต่อกัน กินเพียงเล็กน้อย ส่วนใหญ่เป็นผลไม้และดื่มชาเจ้าค่ะ”
”เกิดอะไรขึ้นค่อยคุยกันทีหลังตอนนี้ข้าหิวมาก ข้าขอให้หมอมาสั่งยา หลังจากทานไปครึ่งเดือนข้าก็มีแรงขึ้น” อันชิโกรธเมื่อนางเอ่ยถึงหมอ “ทำไมเจ้าไม่เรียนรู้จากนาง แต่เมื่อข้าคิดถึงตอนจบสุดท้ายของเฉินหยู…” นางก็ถอนหายใจ และบอกว่าเมื่อเทียบกับชีวิตในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงก่อนหน้านี้ ปีที่ผ่านมาก็เหมือนกับอดีตและปัจจุบัน ถ้านางรู้ว่าจะมีชีวิตที่มีความสุขเช่นนี้ในวันนี้ นางอาจจะมีชีวิตที่ดีกว่าในอดีต “รีบกิน อย่าคิดถึงคนที่ไม่อยู่แล้ว” ในขณะที่นางพูด นางก็ตักข้าวเพิ่ม 1 ทัพพีลงในถ้วยของเฟิงเซียงหรู
เฟิงเซียงหรูเฝ้าดูอันชิที่กำลังตักข้าวให้นางนางยกถ้วยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ จับตะเกียบคีบข้าวเข้าปาก แต่ไม่สามารถกลืนลงไปได้ ในที่สุดนางก็กัดกินไป 2 คำ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ก็มีความเศร้าออกมา ความรุนแรงของความเศร้าทำให้นางแทบทนไม่ไหว แม้จะไร้เรี่ยวแรงไปแล้ว น้ำตาก็ไม่อาจจะร่วงหล่นลงมาได้
นางวางถ้วยข้าวบนโต๊ะปิดหน้าด้วยมือของนางและเอาแต่ร้องไห้ อันชิตกใจมากและถามนางว่า “เจ้าเป็นอะไร ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงร้องไห้ ? ”
เฟิงเซียงหรูส่ายหัวขณะร้องไห้และพูดว่า “ไม่ ท่านแม่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันเศร้ามาก มันเกิดขึ้นกะทันหันโดยไม่มีเหตุผล ท่านแม่ ทำไมข้ารู้สึกปวดใจมากถึงขนาดนี้ ? ”
อันชิรู้ว่าสาเหตุมาจากไหนและอยากจะร้องไห้กับบุตรสาว นางทำได้เพียงช่วยปลอบลูกของนาง ลูบหลังเบา ๆ และปลอบ “บางทีเวลานี้ก็น่าหดหู่เกินไป พระชายาหยุนไม่ยอมกลับ เจ้าต้องไปที่เรือนของนางทั้งวันเพื่อรับโทษของเจ้า แม้ว่านางจะไม่พูดอะไร แต่เจ้าก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวในใจ และข้าเห็นมันในสายตาของเจ้า ถ้าเจ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมา แต่หลังจากร้องไห้ เจ้าต้องช่วยตัวเอง ลองคิดดูสิ มันเป็นไปไม่ได้ที่คน ๆ หนึ่งจะต้องตายอย่างโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต ข้าต้องจากโลกนี้ไปก่อนเจ้า 1 ก้าวเสมอ ถ้าเจ้าไม่เคยมีเพื่อนอยู่เคียงข้าง และเจ้ามีบุตรสักคนหรือสองคนอยู่เคียงข้างเจ้า เจ้าจะสร้างความมั่นใจให้พวกเขาได้อย่างไร”
เมื่อฟังคำพูดของอันชิเฟิงเซียงหรูพยายามอย่างมากที่จะหวังว่าเหตุผลที่นางร้องไห้จะเป็นอย่างที่นางพูด แต่ไม่ว่านางจะเอนตัวขึ้นอย่างไรก็ยังไม่ถูกต้อง นางทำอะไรไม่ถูก และในที่สุดก็ส่ายหน้า “ไม่ใช่ท่านแม่ ไม่ใช่อย่างที่ท่านแม่พูด ที่ข้าร้องไห้ไม่ใช่เพราะอย่างนั้น ท่านแม่… ” นางสะดุ้ง และถามทันใดว่า “ถ้าวันหนึ่งข้าตายไป ตอนนี้ ท่านแม่จะไม่ร้องไห้หรือเจ้าคะ”
อันชิผงะแล้วพยักหน้า”ใช่ ข้าจะร้องไห้และข้าก็รู้สึกเป็นทุกข์ แม้ว่าเจ้าจะอยู่ห่างไกล ข้าก็ยังคงรู้สึกทุกข์ใจเพราะเราเป็นแม่ลูกกัน”
”นั่นสินะ! ” เฟิงเซียงหรูคิดสักพัก นางเช็ดน้ำตาออกอย่างยากลำบาก แม้ว่ามันจะยังคงไหลออกมาเมื่อมันแห้ง แต่นางก็ไม่เพียงแต่ปิดหน้าและร้องไห้อีกต่อไป แต่นางหยิบถ้วยข้าวขึ้นมาอีกครั้ง ยัดข้าวสองคำเข้าปากอย่างแรง แล้ววางตะเกียบลงในชาม พูดกับอันชิ “ถ้าอย่างนั้นข้าจะตายไม่ได้เจ้าค่ะ”
เมื่ออันชิได้ยินแบบนั้นนางมองไปที่เฟิงเซียงหรูที่กินเยอะมาก ดังนั้นนางจึงจ้องมองไปที่เฟิงเซียงหรูจนกระทั่งเฟิงเซียงหรูเติมข้าวถ้วยที่สอง ในช่วงเวลาที่กินข้าวในถ้วย ในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมจู่ ๆ เจ้าก็พูดเรื่องตาย ทำไมกินเยอะขนาดนี้ เจ้าเคยกินแค่ถ้วยเล็ก ๆ และที่ผ่านมานี้แม้แต่ถ้วยเล็ก ๆ เจ้าก็กินไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น ? ”
”ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ”เฟิงเซียงหรูส่ายหัวอย่างดื้อดึง “ข้าแค่อยากมีชีวิตที่มีสุขภาพดีเพื่อท่านแม่” หลังจากพูดจบนางก็เอาข้าวคำโตเข้าปาก แต่หลังจากกินเสร็จแล้ว น้ำตาในดวงตาของนางก็ยิ่งไหลออกมา และในที่สุดก็ไหลลงไปในถ้วยข้าวและกลืนลงไป “ท่านแม่” นางกล่าวว่า “ถึงข้าจะอยากอยู่เพื่อท่านแม่ ข้ายังไม่อยากตาย แต่ถ้าข้ามีชีวิตอยู่ ข้าจะทำอย่างไรดี ? ”
ควรทำอย่างไร? นางกำลังถามอันชิแต่ยังรวมถึงตัวนางเองด้วย มีความวิตกกังวลอยู่ในใจซึ่งมาจากคนที่นางซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ ครั้งหนึ่งเคยอยู่ไม่ไกล และเมื่ออยู่ใกล้แค่เอื้อมเพียงก้าวเดียวก็จะพานางไปสู่ความตายได้ แต่สุดท้ายนางก็เลือกที่จะถอยกลับไปยังระยะทางเดิม ในโลกนี้มีเพียงคน ๆ เดียวที่ส่งผลต่อหัวใจของนางเสมอ ดังที่อันชิกล่าวไว้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดในจุดจบของโลก นางก็จะรู้สึกได้ แต่มันทำอะไรได้ล่ะ ? มีแม่น้ำและภูเขานับพันขวางกั้น นางไม่สามารถเดินเคียงข้างเขาได้
ซวนเทียนหมิงพาเฟิงหยูเฮงและนำกองทัพกลับไปที่เมืองปินเฉิงขณะที่เฟิงหยูเฮงกำลังเดินอยู่ จู่ ๆ นางก็รู้ว่าดูเหมือนจะมีใครหายไป นางถามวังชวน “เจ้าเห็นจาวเหลียนหรือไม่ ? ”
วังซวนส่ายหน้า”ข้าไม่เห็นพระองค์เลยเจ้าค่ะ และข้าไม่ทันสังเกตด้วย”
”อีกแล้วหลังจากเกิดเรื่องเมื่อเช้านี้” นางถามคนอื่นอีกครั้ง และข่าวที่นางได้รับก็คือเมื่อเช้านี้นางไม่ได้เห็นจาวเหลียนอีกเลย เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากมีการคาดเดาหลายครั้งในใจของเขา ไม่ว่าใครคนนั้นจะมาเพื่อซวนเทียนฮั่ว แต่เขามีความคงอยู่ เขามีความเกลียดชัง และจาวเหลียนไม่ลังเลที่จะหน้าด้านเข้าไปอยู่ในพระราชวังและเขาก็อาศัยอยู่กับฮองเฮาด้วย เมื่ออยู่ในตำหนักจิงซี นางควรเข้าใจ คน ๆ นั้นตามนางไปที่เมืองหลวง หลังจากนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาและตวนมู่อันกัวต่างมีหนี้เลือดกันอยู่ และด้วยหนี้เลือดนี้ เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อหาที่อยู่ของตวนมู่อันกัว ตอนนี้มีความหวัง จาวเหลียนจะทนอยู่ในเมืองหลวงอย่างปลอดภัยได้อย่างไร ?
นางหวังว่าเขาจะปลอดภัย! ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นก็เป็นโชคชะตา ใครจะหนีจากกงเกวียนกำเกวียนได้ ?
ในที่สุดกองทัพก็มาถึงเมืองปินเฉิงก่อนที่จะมืดในวันรุ่งขึ้นซวนเทียนฮั่วทิ้งกองกำลังห้าหมื่นนายเพื่อรักษาเมือง เมื่อเขาเห็นการล่าถอย เขาก็รีบเปิดประตูเมือง และมองไปที่ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งสองนำกำลังทหารกลับมานับแสน
กองทัพถูกส่งไปประจำการที่เมืองปินเฉิงอีกครั้งและเฟิงหยูเฮงก็ไม่สบายใจเสมอ หลังจากเข้ามาในเมืองแล้วนางก็ขึ้นไปที่กำแพงเมืองทางทิศตะวันออก และคอยสอดส่องทิศทางของเมือง น่าเสียดายที่หลังจากดูมาครึ่งคืนแล้ว นางก็ยังไม่เห็นคนที่นางอยากเห็น
ซวนเทียนหมิงทำการประจำการฉุกเฉินหลังจากเข้ามาในเมืองและการประชุมการต่อสู้ใช้เวลา 3 ชั่วโมงก่อนที่มันจะสิ้นสุดลง เป่ยจื่อบอกเขาว่าเฟิงหยูเฮงอยู่บนหอคอย เมื่อเขาเดินผ่านไป เขาเห็นร่างบางของหญิงสาวยืนอยู่ที่มุมหอคอย เขาเดินไปเพียงครึ่งก้าวซึ่งทำให้เขากลัวจนเหงื่อแตก
นางรีบไปข้างหน้าเพื่อลากเขาเข้ามาแต่ก่อนที่เขาจะพูดได้ เขาก็ได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดว่า “ซวนเทียนหมิง ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า ? ”
”เจ้าอยากไปเมืองเจียนเฉิงหรือ? ” เขารู้จักผู้หญิงคนนี้มากเกินไป ถ้าเป็นศัตรู ผู้หญิงคนนี้จะสังหารโดยไม่ทิ้งร่องรอยด้วยวิธีที่เฉียบคมที่สุด แต่ถ้าเป็นคนที่นางห่วงใยจริง ๆ นางก็ต้องปกป้องชีวิตของนาง แม้ว่าปีกของนางจะกางไม่เต็มที่ แต่นางก็ยังต้องใช้แขนเรียวเล็กของนางเพื่อปกป้องคนที่อยู่ข้างหลังนาง
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า”ท่านพี่ยังไม่ถอนตัว ข้ารู้สึกไม่มั่นใจจริง ๆ ซวนเทียนหมิง ให้ข้ากลับไปดู ! ข้าถึงจะสบายใจ เจ้าน่าจะเข้าใจข้า” นางกระพริบตามองเขา เขย่าแขนอีกครั้ง “ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เราพบท่านพี่ เราจะกลับมาทันที และข้ากำลังมองหาใครบางคน และข้าจะไม่เผชิญหน้ากับควนมู่อันกัวอย่างแน่นอน”
ซวนเทียนหมิงพูดอย่างหมดหนทาง”ไป ! แม้ว่าข้าจะไม่เห็นด้วย ข้าก็ไม่สามารถหยุดเจ้าได้ ระวังตัวด้วย นอกจากนี้เจ้าห้ามดื่มน้ำที่นั่น เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
”เข้าใจแล้ว!”เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หัวเราะอย่างมีความสุข “ไม่ต้องกังวล ข้าจะกลับมาอย่างรวดเร็ว” ในขณะที่พูด นางวิ่งลงจากหอคอยและตะโกนเสียงดัง “ซวนเทียนหมิง ให้ข้าขี่ม้าของเจ้าไปได้หรือไม่ ข้าจะซ่อนม้าไปยังที่ปลอดภัย และสัญญาว่าจะนำมันกลับมาให้เจ้า” ประตูเมืองเปิดช่องเล็กๆ เฉียนหลี่เองก็ปล่อยนางออกไปจากนั้นก็เห็นพระชายาของพวกเขาขี่ม้าออกไปตามลำพังและอดยิ้มไม่ได้ อึดจริง ๆ! ขณะนี้ศัตรูยังคงอยู่ในดินแดนของศัตรู และมีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวที่หยิ่งผยองออกมาจากหลุม นี่เป็นความกล้าหาญที่ผู้ชายไม่สามารถเทียบได้ เมื่อมองย้อนกลับไปที่ซวนเทียนหมิงซึ่งลงมาจากหอคอย เขาถามอย่างเป็นห่วง “พระชายาจะเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ ? ”
ซวนเทียนหมิงเดินตามช่องว่างก่อนที่ประตูจะปิดมองด้านหลังเฟิงหยูเฮง ไม่ได้ตอบคำถาม นี่ไม่ใช่คำถามว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่ แต่การรู้ว่าหญิงสาวมีที่ลึกลับซึ่งพอที่จะช่วยชีวิตนางได้ นั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ…
ห่างจากประตูเมืองไป10 กิโลเมตร ซึ่งครั้งหนึ่งกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนเคยประจำการอยู่ แม้ว่าท้องฟ้าจะเป็นน้ำแข็งในฤดูหนาว แต่ซากศพก็อยู่ทั่วลาน และไม่มีที่วางตอไม้และชิ้นเนื้อทำให้อากาศในโลกนี้เต็มไปด้วยกลิ่นคาว
นางลงจากหลังม้าแล้ววิ่งเข้าไปในซากศพอย่างบ้าคลั่งเดินโซซัดโซเซ นางเกือบล้มคว่ำหลายครั้ง และบีบมือของนางลงกับพื้น เพียงแค่แตะหัวของคนตาย นอกจากนี้นางยังไม่สนใจเกี่ยวกับอาการคลื่นไส้ และพยายามอย่างเต็มที่ในการค้นหาที่ดินผืนนั้น นางเข้าไปดูเกือบทุกกระโจม แต่น่าเสียดายที่นางไม่พบซวนเทียนฮั่ว
นางอยากจะตะโกนก็กลัวว่าจะมีการซุ่มโจมตีอยู่รอบ ๆ นางจึงค้นหาเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง และหลังจากค้นหาตามค่าย สุดท้ายก็ไม่พบซวนเทียนฮั่ว แต่พบแอ่งเลือดขนาดใหญ่ในกระโจม…