องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 937 พบกันเพียงชั่วครู่ก็แยกจากกัน
จักรพรรดิปีกใต้พยักหน้า：“ข้าคิดมาโดยตลอดว่าข้าแข็งแกร่งกว่าซูอู๋ซินเป็นร้อยเท่า เพราะข้าสามารถปกป้องปีกใต้ได้อย่างไม่เสียดายสิ่งใดทั้งสิ้น แต่เขากลับปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง และข้าก็เข้าใจว่านี่เป็นความเห็นแก่ตัว
ความเห็นแก่ตัวของข้าคืออำนาจสูงสุด และคือผู้หญิงที่ดีที่สุดในใต้หล้า แต่เขาไม่ใช่เช่นนั้น เขาทำเพื่อตัวเอง เขาชอบท่านแม่ของเจ้า โดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น ข้าดูถูกเขามาโดยตลอด เขายอมที่จะละทิ้งบ้านเมืองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง
ในตอนนั้นข้าก็ไม่เข้าใจ แต่ในตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว อันที่จริงแล้วข้าก็ไม่ต่างจากเขา ล้วนแต่เห็นแก่ตัวเช่นกัน แต่แตกต่างกันออกไปก็เท่านั้นเอง”
จักรพรรดิปีกใต้ลุกขึ้น：“ข้าต้องการยอมจำนน แต่เจ้าต้องรับปากกับข้าว่าจะไม่ฆ่าอาไห่ ข้าสูญเสียองค์ชายสามไปแล้ว ข้าจะสูญเสียองค์ชายสี่ไปอีกไม่ได้”
“ข้าไม่สามารถรับปากท่านได้ ท่านทำได้เพียงลองดูเท่านั้น”
“ไม่ได้ เจ้าจะต้องรับปาก หากเจ้าทำไม่ได้ หลังจากที่ข้าตายแล้วกลายเป็นผี ข้าก็จะฆ่าเจ้า”
เฟิ่งหลิงอวิ๋นมองอย่างเย็นชา：“ตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอด ยังจะมาข่มขู่ข้าอีก ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่ท่านตายไปแล้วก็คงตกนรก เจ้าจะมาข่มขู่ข้าได้อย่างไร？”
“เหลวไหล ข้าทุ่มเทเพื่อปีกใต้มาตลอดชีวิต ทุ่มเททั้งกายและใจจนร่างกายแข็งเป็นเช่นนี้ จะเป็นไปได้อย่างไร？”
“ท่านอย่ายกยอปอปั้นตัวเองเลย สิ่งที่เรียกว่าคุณูปการอันยิ่งใหญ่ของท่าน ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของท่านหรือ
ท่านฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ใต้เท้าของท่านมีเถ้ากระดูกกองพะเนิน หากท่านไม่ตกนรก แล้วใครจะตกนรก？
ยิ่งไปกว่านั้นผู้เป็นจักรพรรดิย่อมมีภาระหน้าที่อันพึงกระทำ เป็นสวรรค์ที่ให้โอกาสท่านมาที่นี่ แต่ท่านก็หลงใหลกับอำนาจมาตลอดชีวิต และมีอำนาจชี้เป็นชี้ตายอยู่ในมือ ดังนั้นตายไปจะต้องตกนรกอย่างแน่นอน”
“หากข้าตกนรก เช่นนั้นหนานกงเย่ก็จะไม่ตกนรกด้วยหรือ？”
จักรพรรดิปีกใต้โกรธจัด
เฟิ่งหลิงอวิ๋นกล่าวว่า：“บางทีเขาอาจจะตกนรก แต่ข้าจะพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อให้เขามีชีวิตอยู่ได้ถึงสามร้อยปี แม้แต่มัจจุราชก็ไม่อาจพรากเขาไปได้ ในช่วงสามร้อยปีนี้ จะสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ หากข้าสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้ พวกเราจะช่วยให้ผู้คนที่ตายไปแล้วทั้งหมดฟื้นขึ้นมา และพวกเราจะกลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง”
“เจ้าฝันไปเถอะ เจ้าคิดว่าคนที่เขาฆ่าสามารถแลกกับชีวิตของผู้อื่นได้งั้นหรือ ฆ่าก็คือฆ่า เป็นไปไม่ได้ที่จะชดเชยคืนมา
ถ้าไปนรกก็ต้องลงนรก ฉันจะรอเธออยู่ที่นั่น ”
เฟิ่งหลิงอวิ๋นไม่พูดอะไร นางไม่อยากโต้เถียง
ทั้งสองเงียบอยู่ครู่หนึ่ง และจักรพรรดิปีกใต้ก็ถามว่า：“ข้าจะยอมจำนน แต่ต้องรักษาปีกใต้ไว้ หากเขาไม่ตกลง ปีกใต้ขอสาบานว่าจะไม่ถอย จนกว่าเหลือเพียงคนสุดท้าย”
เฟิ่งหลิงอวิ๋นไม่พูดอะไร เธอคิดว่าหนานกงเย่จะทำอะไร
เฟิ่งหลิงอวิ๋นนำยาออกมาให้จักรพรรดิปีกใต้：“ท่านกินลงไปก่อน หวังว่าครึ่งเดือนจะเพียงพอสำหรับท่าน หากท่านไม่มีชีวิตรอดจนถึงช่วงเวลานั้น เช่นนั้นก็เป็นความโชคร้ายของบุตรชายท่านแล้ว แต่หากท่านยังมีชีวิตอยู่ บุตรชายของท่านก็จะไม่ถูกสาปแช่ง”
จักรพรรดิปีกใต้เหลือบมองยาและใส่เข้าไปในปาก
ศักดิ์ศรีความเป็นจักรพรรดิของเขา ไม่ยอมให้เขาก้มหัวให้ แต่ในตอนนี้เขาต้องยอมแพ้เพื่อปีกใต้และเพื่อซูมู่ไห่
เฟิ่งหลิงอวิ๋นเข้าใจ หากไม่ใช่เพราะบุตรชายอย่างซูมู่ไห่ จักรพรรดิปีกใต้ก็คงไม่ยอมจำนน แม้ว่าเขาจะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังก็คงจะต่อสู้จนถึงที่สุด
แต่จะต้องโบยอย่างแน่นอน และไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้
แม้ว่าการยอมจำนนอาจจะไม่ใช่ทางออก
ไม่นานหนานกงเย่ก็ได้รับสาส์นขอสงบศึก หลังจากที่เปิดอ่านแล้ว หนานกงเย่ก็สั่งการว่า：“ร่างพระราชโองการ จักรพรรดิแห่งปีกใต้ยอมสวามิภักดิ์ สามารถรักษาชื่อของปีกใต้ไว้ได้ แต่ไม่สามารถรักษาข้าราชบริพารไว้ได้ เงินตรา เครื่องนุ่งห่ม ธรรมาภิบาล จรรยาบรรณทั้งหมดให้เป็นไปตามระบอบแคว้นต้าเหลียงของเรา เพื่อรวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียว และได้รวมเป็นหนึ่งเดียว โดยจักรพรรดิแห่งแคว้นต้าเหลียงของเรา
แต่หากตกลงก็จะสามารถรักษาสายเลือดของราชวงศ์ปีกใต้ไว้ได้”
หวาชิงสีหน้าถอดสี：“เช่นนี้จะยังมีทางรอดอะไร เท่ากับว่าพระองค์บีบบังคับให้จักรพรรดิปีกให้เดินไปสู่หนทางแห่งความตายมิใช่หรือ？”
“แคว้นล่มสลาย เปลี่ยนราชวงศ์ ดิ้นรนไปแล้วจะมีความหมายอะไร ร่าง……”
ขุนนางจึงร่างพระราชโองการในทันที
สิบวันต่อมา จักรพรรดิปีกใต้ก็ได้รับสาส์นตอบกลับและโยนทิ้งไปด้านข้าง สายตาของเขาดูแน่วแน่：“ในเมื่อเจ้าไม่เหลือทางรอดให้ปีกใต้ของข้า เช่นนั้นก็มาสู้รบกัน”
ในช่วงสามเดือนที่เหลือ จักรพรรดิปีกใต้จะทุ่มเทกำลังทั้งหมดของแคว้น เพื่อสู้รบกับแคว้นต้าเหลียงให้ตายกันไปข้างหนึ่ง หลังจากนั้นสามเดือนกองทัพม้าเหล็กของแคว้นต้าเหลียงก็เข้าโจมตีพระราชวังของปีกใต้ จักรพรรดิปีกใต้เดินออกมาจากตำหนักจักรพรรดิพร้อมกับเฟิ่งหลิงอวิ๋น
จักรพรรดิปีกใต้มองดูหิมะที่ปลิวตามลมอยู่นอกวังและยิ้มเจื่อน ๆ：“ยากยิ่งนักที่จะต้านไว้สิบกว่าวันจนกระทั่งถึงตอนนี้ ข้าต้องขอบคุณเจ้า”
เฟิ่งหลิงอวิ๋นไม่ตอบ นางมองไปที่กองทัพตรงหน้า หนานกงเย่ไม่ได้สวมชุดเกราะ แต่หวาชิงสวมและเฉินอวิ๋นเจี๋ยสวมชุดเกราะ พวกเขาล้วนแต่อายุไม่น้อยแล้ว
จักรพรรดิปีกใต้ผลักเฟิ่งหลิงอวิ๋น：“อย่าลืมที่รับปากกับข้าไว้ ให้เขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไป”
“ท่านไม่ต้องห่วง เขาจะไม่ตาย”
หลังจากที่เฟิ่งหลิงอวิ๋นพูดจบ นางก็ไปซ่อนตัว จากนั้นจักรพรรดิปีกใต้ก็เดินเข้าไปในวัง เมื่อเห็นหนานกงเย่ก็ยิ้มเยาะเย้ย：“ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมา”
หนานกงเย่ไม่ได้พบฉีเฟยอวิ๋นมานานแล้ว เขามองหาคนชุดแดงในฝูงชน แต่ก็ไม่พบ
ซูมู่ไห่นำคนไปขวางทางเขาไว้ หนานกงเย่ยกมือขึ้น แล้วนักธนูก็ง้างธนู ทหารที่ถือโล่นำโล่มาป้องกันหนานกงเย่ไว้ จากนั้นนักธนูทั้งหมดก็ยิง ธนูหลายสิบดอกพุ่งไปที่ซูมู่ไห่ เขาล้มลงจมกองเลือดอยู่ข้างใน ข้างในพระราชวังของปีกใต้มีผู้คนบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน จักรพรรดิปีกใต้มองดูบุตรชายของเขาล้มลงและไม่เคลื่อนไหวใด ๆ
หนานกงเย่เดินข้ามร่างของซูมู่ไห่ไป และเดินไปทางจักรพรรดิปีกใต้ จักรพรรดิปีกใต้จ้องมองไปที่หนานกงเย่อย่างเย็นชา ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเตรียมการไว้มากแค่ไหน ไม่ว่าจะผ่านการเป็นจักรพรรดิมามากแค่ไหนก็ตาม ในเวลานี้เขามีเพียงความเกลียดชังต่อหนานกงเย่เท่านั้น
หนานกงเย่หยุดอยู่ตรงหน้าจักรพรรดิปีกใต้ เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีขาว และใต้เท้ามีเลือดบุตรชายของเขา เขายืนเอามือไพล่หลัง แววตาเย็นชา และผมสีขาวของเขาก็ยุ่งเหยิง
เขาเหมือนปีศาจ จักรพรรดิปีกใต้หัวเราะดังลั่น：“หนานกงเย่ วันนี้ข้าขอสาปแช่งเจ้า ขอให้ร่างกายของเจ้ามีหนองไหล เลือดออกทั้งเจ็ดทวาร ลำไส้เน่าเปื่อย และไม่ตายดี！”
หนานกงเย่มองอย่างเย็นชา เขาชักกระบี่ยาวออกมาจากเอว และกระบี่ก็แทงทะลุร่างของจักรพรรดิปีกใต้ จักรพรรดิปีกใต้เข้าไปใกล้และฟุบลงบนไหล่ของหนานกงเย่ เขาหายใจเข้าลึก：“ที่แท้นางก็พูดถูก เจ้าหวังจะครอบครองใต้หล้า และไม่สนใจความอัปยศ！”
หนานกงเย่พูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงจักรพรรดิปีกใต้เท่านั้นที่ได้ยิน：“ข้าจะไม่ทำให้พระราชวังปีกใต้ต้องยากลำบาก ข้าจะจัดหางานให้สตรีและปล่อยบุรุษไป และจะปฏิบัติต่อราษฎรชาวต้าเหลียงของท่านเป็นอย่างดี！”
“……” จักรพรรดิปีกใต้หลับตาลงและล้มลงไปที่พื้น
พระราชวังปีกใต้ถูกยึดครอง และการสู้รบในครั้งแรกของแคว้นต้าเหลียงก็ได้รับชัยชนะ และสามารถครอบครองปีกใต้ได้
หวาชิงนำคนเข้าไปยึดครองปีกใต้ในทันที แต่ศพของซูมู่ไห่หายไปจากปีกใต้
หวาชิงไปหาหนานกงเย่และรายงานหนานกงเย่เรื่องนี้
หนานกงเย่ออกจากวังเพื่อไปตามหา อีกาที่บินวนอยู่บนท้องฟ้าบินออกไปนอกเมือง หนานกงเย่จึงขึ้นไปบนหลังม้าและตามออกไป
รถม้าจอดอยู่นอกเมือง เฟิ่งหลิงอวิ๋นยกม่านบนรถม้าขึ้นและมองไปที่เขา หลังจากที่ไม่ได้พบกันมาหลายเดือน เฟิ่งหลิงอวิ๋นก็สูงขึ้นมาก
เมื่อมองซูมู่ไห่ที่ถูกยิงไปทั่วทั้งร่างและอยู่ในรถม้า เฟิ่งหลิงอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ท่านอ๋องรักษาตัวด้วย”
ม่านบนรถม้าถูกปิดลง ไม่มีใครตามรถม้ามา และรถม้าก็แล่นไปอย่างเร็ว
หนานกงเย่ตามหลังไป แต่ก็ตามไม่ทัน รถม้าของเฟิ่งหลิงอวิ๋นรวดเร็วมาก และไม่มีใครตามทัน