ตอนที่1,186 กินธัญพืชหยาบ กับกินข้าวขาว
แสงแรกของแสงแดดในเช้าตรู่ของฤดูหนาวสาดส่องบริเวณหมอกควันนั้นมีลมพัด จากนั้นควันหนา ๆ ก็ค่อย ๆ กระจายและถูกพัดไปที่กำแพงเมืองตงเฉิงซึ่งอยู่ห่างไกลและสามารถมองเห็นได้
แต่เมืองนั้นจะยังเรียกว่าเมืองได้หรือไม่? ทหารของราชวงศ์ต้าชุนมองไปที่ฝั่งตรงข้ามอย่างเงียบ ๆ กำแพงเมืองทั้งหมดพังทลายลง มีหอคอยตั้งโด่อยู่ที่นั่นอย่างเดียว แต่พวกเขาเพียงแค่เหลือบมองไปที่หอคอย ฉับพลันมันก็พังทลายลงด้วยเสียงโครมราวกับเสร็จสิ้นภารกิจสุดท้าย เมื่อมองจากทิศทางนี้ ตงเฉิงอยู่ในซากปรักหักพังและบ้านเรือนที่อยู่ใกล้กำแพงเมืองก็ถูกทำลายเช่นกัน บางคนถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพัง พวกเขายังคงมีลมหายใจอยู่ พวกเขาดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด
การระเบิดของทุ่นระเบิดจำนวนมากทำให้เกิดการเคลื่อนตัวของพื้นดินซึ่งทำให้ตงเฉิงทั้งเมืองสั่นสะเทือนจนมีผู้คนมากมายรับรู้ มีผู้คนนับร้อยมารวมตัวกันที่ประตูเมือง มองไปทางอีกด้านหนึ่ง ภาพที่เห็นคือหมอกควัน และกลิ่นของดินปืนก็แรงและฉุนมาก ทหารของซงซุยรักษาความสงบเรียบร้อยในประตูเมืองที่เสียหาย ในขณะเดียวกันพวกเขาคิดว่าพวกเขาโชคดีที่คนที่ปกป้องเมืองเมื่อคืนไม่ใช่ตัวเอง ไม่อย่างนั้นกระดูกและแขนขาคงหัก
ในฐานะทหารของซงซุยพวกเขาล้มเหลวที่จะตายในสนามรบ แค่ตกจากกำแพงเมืองของตัวเองและหล่นลงเสียชีวิตวิธีนี้ทำให้พวกเขารู้สึกอับอาย แต่ทำไมจู่ ๆ กำแพงเมืองถึงพังทลายลง ? เกิดอะไรขึ้นกับเสียงดังตอนดึก
มีคนกล่าวว่า”มันคือสายฟ้าสวรรค์ของราชวงศ์ต้าชุน ! มีเพียงสายฟ้าสวรรค์ของราชวงศ์ต้าชุนเท่านั้นที่สามารถส่งเสียงดังกล่าวได้ และมีเพียงสายฟ้าสวรรค์ของราชวงศ์ต้าชุนเท่านั้นที่สามารถระเบิดกำแพงเมืองได้ มันคือทหารขจองราชวงศ์ต้าชุนที่โจมตีเมือง ! หลังจากสังหารหมู่ทั้งเมืองแล้ว พวกเขามาโจมตีตงเฉิงของพวกเรา ! ”
คำพูดดังกล่าวสร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้คนและยังกระตุ้นความขุ่นเคืองของชาวซงซุย มีคนกล่าวว่า “ไม่ว่าซงซุยจะดีหรือไม่ก็ตาม นี่คือดินแดนของเราเอง และเราไม่สามารถทนได้ พวกเขามาจากราชวงศ์ต้าชุน ! ”
มีคนกล่าวว่า”ในฐานะอาณาจักรใหญ่ ซงซุยส่งส่วยทุกปีเท่านี้ยังไม่พอหรือ ?ราชวงศ์ต้าชุนโจมตีและยึดครองตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา ฆ่าฮ่องเต้ของเฉียนโจวตาย และโจมตีกูซู เขาทำลายครึ่งหนึ่งของแผ่นดินกูซู ตอนนี้พวกเขาจะมาครอบครองซงซุยอีกครั้ง พวกเขามีความกระหายเลือดมากแค่ไหน ? ”
อย่างไรก็ตามมีบางคนแสดงความคิดเห็นที่แตกต่างกัน”ราชวงศ์ต้าชุนใช้ระเบิดจริงหรือ ? แต่เราเห็นการระเบิดที่ด้านนอกกำแพงเมืองอย่างชัดเจน มีแนวป้องกัน 8 กิโลเมตรอยู่ตรงนั้นไม่ใช่หรือ ? ว่ากันว่าเป็นตวนมู่อันกัวที่อยู่ที่นั่น มีอาวุธที่ฝังอยู่ใต้ดินเพียงเพื่อรอให้ทหารของราชวงศ์ต้าชุนมา พวกเขาจะจัดการทันทีโดยทหารของเขาเอง และทหารยามก็หนาแน่นมาก ทหารของราชวงศ์ต้าชุนจะสามารถที่จะโจมตีได้อย่างไร”
”ใช่! ” ความคิดเห็นที่แตกต่างกันเกิดขึ้น และผู้คนก็ติดตามการวิเคราะห์ทันที “ถ้าอย่างนั้นการระเบิดครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้น ถ้าทหารของราชวงศ์ต้าชุนทำ มันก็จะดีสำหรับพวกเขาที่จะระเบิดเมือง พวกเขาจะทำอย่างไรกับที่ดินมากมาย ? ”
ผู้คนมีเหตุผลมากขึ้นยังถามทหารซงซุย “พวกเจ้าปกป้องเมืองเมื่อคืน พวกเจ้าเห็นอะไรฝังอะไรอยู่ใต้ดินหรือไม่ ? พวกเขาทำแนนวป้องกันอย่างไร?”
แม่ทัพของซงซุยส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้”เรา เราผลัดกันปกป้องเมือง แต่ตั้งแต่ท่านใต้เท้าตวนมู่มา เราไม่ได้รับอนุญาตให้ปกป้องเมืองอีกต่อไป ตอนนี้ทหารของท่านใต้เท้ามาแทนที่ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นนอกเมืองข้าไม่รู้ นอกจากนี้ยังมีการแขวนศพด้วย เราไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำแนวป้องกันนี้อย่างไร”
ด้วยวิธีนี้ความสงสัยของผู้คนก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น “ตอนนี้การทิ้งระเบิดสิ้นสุดลงแล้ว กำแพงก็หายไป แล้วทหารของราชวงศ์ต้าชุนล่ะ ? ทำไมไม่มีคนมาโจมตี ? ”
ทันทีที่เรื่องนี้ถูกพูดขึ้นมาพวกเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนว่า “มองไปที่ฝั่งตรงข้าม ! มองไปที่ฝั่งตรงข้าม ! ใช่กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนหรือไม่ ? ”
ผู้คนก็เดินตามแต่เมื่อเห็นควันค่อย ๆ สลายไป กองทัพที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่อยู่ไกลออกไปก็ถูกจับตา พลเมืองตงเฉิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ และบอกเพียงว่าไม่ใช่กองทัพของราชวงศ์ต้าชุน ปรากฏว่ากองทัพของราชวงศ์ต้าชุนกำลังจะพิชิตตงเฉิงจริง ๆ แต่ทำไมพวกเขาถึงยืนห่างออกไปเพียง 8 กิโลเมตร ? พวกเขากลัวระเบิดหรือ ? พลเมืองของตงเฉิงมองไปที่กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนและกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนก็มองไปที่พลเมืองของตงเฉิง พลเมืองของตงเฉิงเข้าใจทีละนิด มีคนเสนอความคิดเห็นอย่างกล้าหาญ “8 ส่วนของการระเบิดสายฟ้าสวรรค์เมื่อคืนนี้กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้ทำ ตามความคิดของข้า อาจจะเป็นตวนมู่อันกัว มันคือสายฟ้าสวรรค์ใช่หรือไม่ ? เขาสร้างแนวป้องกัน เขาเอาสายฟ้าสวรรค์ฝังไว้ใต้ดิน 8 กิโลเมตร และเมื่อคืนที่ผ่านมามันก็ระเบิด”
ทุกคนอยู่ในความโกลาหล
”แต่ทำไมตวนมู่อันกัวถึงระเบิดข้างเขา”
”บางทีอาจระเบิดโดยไม่ได้ตั้งใจ”
”ไม่ใช่เขาอยู่ข้างไหน ตวนมู่อันกัวมาจากราชวงศ์ต้าชุน เขาไม่ใช่พลเมืองซงซุยของพวกเราเลย ! ”
”เป็นไปได้หรือไม่ว่าทั้งหมดนี้เป็นกับดักมันเป็นผลมาจากความร่วมมือทั้งภายในและภายนอกของตวนมู่อันกัวและกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนหรือไม่”
พลเมืองตงเฉิงโกรธและมีการคาดเดาเกี่ยวกับการระเบิดครั้งใหญ่นี้สิ่งที่พวกเขาคิดว่าสมเหตุสมผลที่สุด ดังนั้นบางคนจึงเสนอเรื่องการจับกุมตัวตวนมู่อันกัวที่ยังมีชีวิตอยู่ และบางคนก็ตะโกนว่า “ตวนมู่อันกัวซ่อนตัวอยู่ในห้องลับใต้ดิน เมื่อวานนี้ข้าเห็นเขาหนีออกจากเมือง ตอนนี้เขาอยู่ทางใต้ของเมือง ! ” ด้วยคำพูดเหล่านี้ พลเมืองตงเฉิงทั้งหมดจึงมุ่งหน้าไปทางใต้ของเมืองด้วยความโกรธเกรี้ยวตะโกนสาปแช่ง “จับตวนมู่อันกัวแบบเป็น ๆ ” และ “เอาตวนมู่อันกัวไปฝังไว้กับคนที่เสียชีวิตในตงเฉิง” เพื่อระบายความแค้น แม้แต่ทหารของซงซุยก็กังวล เพราะในบรรดาผู้เสียชีวิตและผู้บาดเจ็บต่างก็เป็นญาติของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงออกตามหาตวนมู่อันกัว ไม่เพียงแต่ค้นหาทางใต้ของเมือง แต่พวกเขาค้นหาทุกซอกทุกมุมของตงเฉิงเพียงเพื่อตามหาจิ้งจอกเฒ่าตวนมู่อันกัว
ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาไม่รอดพ้นสายตาของกองทัพราชวงศ์ต้าชุนกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนรีบเข้าไปในพื้นที่ทุ่นระเบิดที่ระเบิดภายใต้คำสั่งของซวนเทียนหมิง ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเพื่อตามหาใครบางคน และอีกครึ่งหนึ่งไปที่ตงเฉิง
ในเวลานี้ตวนมู่อันกัวก็รู้สึกอายมากเช่นกันเดิมทีเขาได้รับการบอกเล่าจากผู้ใต้บังคับบัญชาว่าองค์ชายเจ็ดและพระชายาหยูแห่งราชวงศ์ต้าชุนได้เข้ามาในเขตทุ่นระเบิด เขามีความสุขมากที่เขาได้ฝังทุ่นระเบิดไว้ เขารีบไปที่กำแพงเมืองทันทีพยายามที่จะจุดชนวนทุ่นระเบิดเหล่านั้น เพื่อระเบิดเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วที่อยู่ข้างใน แต่น่าเสียดายที่ซวนเทียนหมิงได้ได้โดนระเบิดไปด้วย แต่การที่เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วถูกระเบิดจนตายก็เพียงพอที่จะทำให้เขามีความสุขแล้ว
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คิดว่าการระเบิดของทุ่นระเบิดระยะทาง8 กิโลเมตรจะน่าตกใจเช่นนี้ และการสั่นสะเทือนของพื้นดินที่ทำให้ห้องใต้ดินที่เขาซ่อนตัวอยู่ทั้งหมดก็พังทลายลง และเขาต้องหนีไปด้วยความอับอาย ในที่สุดหลังจากหลบหนี การเคลื่อนไหวเป็นเวลาครึ่งคืน มีผู้ใต้บังคับบัญชามารายงาน “ท่านใต้เท้า องค์ชายเก้าแห่งราชวงศ์ต้าชุนได้เข้ามาในเมืองพร้อมกับกองทัพ ! ข้าเห็นว่าเกือบครึ่งหนึ่งถืออาวุธไว้ในมือ ใช่ปืนหรือไม่ขอรับ ? ”
ตวนมู่อันกัวหัวเราะเสียงดังและกล่าวเพียงว่า “มาได้ดี พวกเขามีปืน และเรากับพวกเขาต่างก็มีสายฟ้าสวรรค์ รวบรวมทหารและม้า เราจะเผชิญหน้ากับองค์ชายเก้าในตงเฉิง ดูว่าจะเป็นอย่างไร สายฟ้าสวรรค์ของเขามีพลังมากกว่า แต่สายฟ้าแห่งสวรรค์ของข้าแข็งแกร่งกว่า ! ”
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้มีความสุขอยู่พักหนึ่งเขาก็ฟังผู้ใต้บังคับบัญชาพูดว่า “ท่านใต้เท้า เราไม่สามารถรวมตัวกันได้ พวกเราทั้งผู้ชายและผู้หญิงถูกฆ่าและได้รับบาดเจ็บที่ประตูตะวันตกเมื่อคืน พี่น้อง 20,000 คนที่ประจำอยู่ในแนวป้องกันทางตะวันตกหลบหนี และกองทัพทั้งหมดถูกกวาดล้างไปแล้ว นอกจากนี้พลเมืองตงเฉิง เหมินหนาน เฉิงเหมิน และเป่ยเฉิงเหมิน ถูกควบคุมโดยกองหลังเดิมของตงเฉิง ทหารที่มีปืนอยู่ในมือ หลังจากได้ยินว่าพระชายาหยูและองค์ชายเจ็ดเข้ามาในพื้นที่ทุ่นระเบิด พี่น้องจึงไปทางทิศตะวันตกเพื่อไปหาพวกเขา ผลที่ตามมา… พวกเขาได้พบกับกองทัพของราชวงศ์ต้าชุน และไม่มีใครกลับมานอกจากข้าขอรับ” เขากล่าว เขายื่นปืนพกในมือให้ตวนมู่อันกัวอย่างไม่เต็มใจ “ท่านใต้เท้า ข้ากลับมาเพื่อบอกท่านใต้เท้าว่าปืนในมือของเราดูเหมือน… ดูเหมือนจะแตกต่างจากปืนของราชวงศ์ต้าชุน ของพวกเขา… ดีกว่าของเรามากขอรับ”
”อะไรนะ? ” มู่อันกัวประหลาดใจเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการต่อสู้ที่มั่นใจว่าจะชนะในตอนท้ายที่จะต้องสู้ จะมีผลลัพธ์ดังกล่าว ทหาร 100,000 นาย และทหาร 20,000 นายของเขาถูกทำลาย ! คนเดียวที่มีอาวุธปืนและสายฟ้าสวรรค์กลับมา ! ทหารของเขาเสียชีวิตจากสายฟ้าสวรรค์ของเขาเอง! นอกจากนี้… เขาจ้องไปที่ปืนซึ่งคนของเขามอบให้ มันต่างจากของราชวงศ์ต้าชุนหรือ ? ของราชวงศ์ต้าชุนดีกว่าของเขา ? “เจ้าพูดให้ชัดเจนว่าดีกว่า ? ” เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่าเหลือกี่คน ความแตกต่างของปืนทำให้เขากลัวลึก ๆ เขาคิดว่าสิ่งที่ท้าทายสวรรค์เช่นนี้คงหาได้ยากในโลก แต่เกิดขึ้นแล้วที่เฟิงหยูเฮงมี และของเขามันก็ต้องเหมือนกัน แต่เขาไม่คิดว่าของนางจะดีกว่าของเขาจริง ๆ
ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่รู้แน่ชัดว่าอะไรดีพอหลังจากคิดอยู่นาน เขาก็พูดว่า “พวกมันยิงได้ไกลกว่าของเรา พวกมันเร็วกว่าและดูแข็งแกร่งกว่าพวกเรามากขอรับ” ลองคิดดูอีกครั้ง และสรุปประโยคหนึ่ง “เหมือนเรากินเมล็ดธัญพืชหยาบ และพวกเขากินข้าวขาว”
นี่เป็นคำเปรียบเทียบที่เหมาะสมจริงๆ ก่อนที่ตวนมู่อันกัวจะมีเวลาวิเคราะห์ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเมล็ดธัญพืชหยาบกับข้าวขาว ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็พูดอีกครั้งว่า”ท่านใต้เท้าโปรดพิจารณา หนีเถิดขอรับ ! การต่อสู้นี้เราไม่สามารถต่อสู้ได้ เราไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตของเรามาเสี่ยงเพื่อซงซุยขอรับ”
ตวนมู่อันกัวอายุมากแล้วและเขาก็ไอเสียงดังโดยไม่ต้องยืดตัว เขาต้องการที่จะอยู่รอด แต่เขาต้องการที่จะต่อสู้กับซวนเทียนหมิง จริง ๆ แล้วเขาซ่อนตัวมานานเกินไป แม้ว่าเขาจะฟื้นฟูพลังงานของเขา เขาจะไม่สามารถมีชีวิตได้อีกสักสองสามปีเมื่ออายุมากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นการเปรียบเทียบระหว่างธัญพืชหยาบกับข้าวขาว ทำให้เขาเข้าใจในทันทีว่าสิ่งที่เรียกว่าการพักตัวของเขา การผจญภัยของเขาและสายฟ้าสวรรค์ที่เขาเป็นเจ้าของในตอนแรกนั้นเปราะบางต่อหน้าราชวงศ์ต้าชุน
เขาไม่เต็มใจจะยอมแพ้แต่ข้อเท็จจริงอยู่ตรงหน้าเขาสามารถได้ยินเสียงของกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนที่พุ่งเข้ามา และพลเมืองซงซุยจำนวนมากต่างส่งเสียงโห่ร้องเพื่อจับเขาเป็นกบฏ ในที่สุดตวนมู่อันกัวก็ตัดสินใจ และพยักหน้า “ตกลง ! เรียกคนที่เหลือทั้งหมด และรีบหนีกัน ! ”
ที่ประตูทางทิศตะวันออกของเมืองมีทางเดินที่ปลอดภัยซึ่งเขาวางไว้และมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ น่าเสียดายที่ในที่สุดหลังจากที่รีบวิ่งไปที่ประตูเมือง เขาจำได้ว่าทหารยามที่ประตูเมืองด้านตะวันออกถูกแทนที่ด้วยทหารของเขาเองและทหารของซงซุยที่ประจำการอยู่ในตงเฉิง เขารู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย แต่เขายังคงกัดฟันและตะโกนใส่กลุ่มทหาร “ไคเฉิง ! แม่ทัพผู้นี้กำลังจะออกไปจากเมือง ! ”
”หืม!”เสียงแปลก ๆ ของดังขึ้นจากที่ไหน “ใต้เท้าตวนมู่ ในเมื่อเจ้าเป็นแม่ทัพของซงซุยแล้ว เจ้าต้องมีความเป็นผู้นำ ถ้าศัตรูเข้ามา หากเจ้าไม่นำกองทหารของเจ้าไปต่อสู้กับศัตรู เจ้าจะหนีไปไหน ? ”