ตอนที่1,190 เจ้าไม่ตื่น ข้าจะไม่ยอมตาย
”พี่เจ็ด! ” เมื่อเฟิงหยูเฮงตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่นางเห็นคือซวนเทียนฮั่วที่นอนอยู่ข้าง ๆ นาง มีคราบเลือดอยู่ที่มุมปากของเขาแต่ก็ไม่แห้ง เนื่องจากคุณสมบัติพิเศษของร้านขายยา เลือดก็ไม่ไหลต่อไปเช่นกัน
ผิวของซวนเทียนหมิงซีดไปทั้งหน้าเขาเสียเลือด เขานอนลงอย่างเงียบ ๆ ไม่เคลื่อนไหว
เฟิงหยูเฮงลุกขึ้นจากพื้นและร่างกายของนางก็เจ็บจากผลกระทบของการระเบิด นางจำฉากที่น่ากลัวก่อนที่จะเข้าสู่มิติ และซวนเทียนฮั่วกระโดดเข้าหานาง นางเห็นเมืองโดยรอบระเบิด ในขณะนั้นได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้น ถ้านางเข้าไปในมิติเอง ทุกอย่างก็สายเกินไป แต่นางก็จะเสียใจที่ไม่สามารถช่วยซวนเทียนฮั่วได้ แต่โชคดีที่ซวนเทียนฮั่วได้กระโดดเข้ามาในมิติแล้ว และในไม่ช้านางก็จะสามารถเข้าถึงเขาได้ ดังนั้นนางจึงไม่สามารถนำผู้คนเข้ามาได้ ทำไมนางถึงไม่สู้สักที ?
เป็นผลให้นางกระโดดไปข้างหน้าเผชิญหน้ากับซวนเทียนฮั่วเพื่อแข่งกับระเบิดเพื่อซื้อเวลาด้วยการระเบิด นางยังคงชนะ แต่ในขณะที่นางชนะ นางรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกที่มาจากทุกทิศทาง ดูเหมือนนางจะถูกบีบให้อยู่ในช่องว่างเล็ก ๆ และผนังทุกด้านก็ทับนางอยู่ตลอดเวลา ร่างกายกระชับเข้าด้านใน แรงกดก็เหมือนบีบอวัยวะภายในออกไปหมด นางรู้ดีว่าหากนางช้าอีกสักวินาทีเดียว แม้ว่านางจะอยู่ข้างนอกอีกครึ่งวินาที นางก็จะถูกสับออกเป็นชิ้น ๆ
นางจำได้ว่านางกระอักเลือดออกมาเมื่อนางเข้าไปในมิติแต่นี่ก็ไม่ได้เลวร้าย ซวนเทียนฮั่วได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านาง และนางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าของซวนเทียนฮั่วบิดเบี้ยวเนื่องจากความเจ็บปวด
นางขยับแขนขาอย่างระมัดระวังจากนั้นก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในอวัยวะของนาง เมื่อมองแวบแรกอวัยวะภายในไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสซึ่งทำให้เฟิงหยูเฮงวางใจเล็กน้อย จากนั้นนางก็ก้มลง กัดฟันและอดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกายของนางเพื่อดึงซวนเทียนฮั่ว
”ท่านพี่! ” นางร้องเรียกแต่อีกฝ่ายไม่ตอบสนอง นางกังวลมากยื่นมือไปแตะข้อมือของซวนเทียนฮั่ว และส่งเสียงในใจของนางทันที “อ่า” ไม่ดี แย่มาก อวัยวะภายในทั้งห้าได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง แทบจะแตกสลายไปหมดแล้ว นางแทบจะไม่รู้สึกถึงพลังใด ๆ จากร่างกายของซวนเทียนฮั่ว เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าผลลัพธ์นี้ไม่สามารถยอมรับได้
เมื่อมองไปที่คนตรงหน้านางฉากในอดีตฉายผ่านความคิดของนางตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันในพระราชวัง เฟิงหยูเฮงบินขึ้นไปก่อนที่จะเข้าสู่มิติ นางรู้ว่าซวนเทียนฮั่วต้องการใช้ร่างกายปกป้องนางให้มากที่สุด แม้ว่าเขาจะถูกระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาก็ต้องการปกป้องนางให้มากที่สุด คน ๆ นี้ปกป้องนางอย่างเงียบ ๆ มาหลายปีแล้ว
เฟิงหยูเฮงคิดว่าถ้าไม่มีซวนเทียนหมิงอยู่นางคงจะตกหลุมรักซวนเทียนฮั่วใช่หรือไม่ ? นางไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งซวนเทียนฮั่วจะตาย และคิดมาตลอดว่าคนที่เหมือนเทพเซียนคนนี้เป็นอมตะ แต่ตอนนี้…
ไม่! นางกัดฟันนางต้องไม่ปล่อยให้ซวนเทียนฮั่วตาย จะเป็นอย่างไรถ้าไม่มีชีวิต ? เมื่อเผชิญกับเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ทันสมัย ไม่สามารถระบุชีวิตหรือความตายของบุคคลได้อีกต่อไปโดยการจับชีพจร แม้ว่าหลอดเลือดแดงในหลอดเลือดแดงจะไม่เต้นอีกต่อไป แม้ว่าการเต้นของหัวใจและการหยุดหายใจ นางก็ไม่ต้องการที่จะยอมแพ้และต้องทำการตรวจหาสาเหตุเพิ่มเติม ตราบใดที่ยังมีร่องรอยของความมีชีวิต นางต้องต่อสู้เพื่อมันตราบใดที่ซวนเทียนฮั่วยังไม่ตาย ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ แม้ว่านางจะมีชีวิตแค่ในมิตินี้ในอนาคต นางก็จะมีความสุข เฟิงหยูเฮงเริ่มมีแรงและเมื่อสภาพของนางแย่มากแล้ว นางก็ลากซวนเทียนฮั่วจากชั้นหนึ่งไปที่ชั้นสองที่ห้องผ่าตัด มีการใช้วิธีการทางการแพทย์ทั้งหมดของคนรุ่นหลังและแม้กระทั่งการวัดจังหวะการเต้นของหัวใจอีกครั้ง ในที่สุดการตอบสนองของก้านสมองก็ตอบสนองอีกครั้ง ! ในที่สุดคลื่นสมองก็กลับมาทำงานอีกครั้ง ! ในที่สุดการเต้นของหัวใจก็จะกลับมาและการหายใจก็กลับคืนมา ! แม้ว่าบุคคลนั้นจะอยู่ในอาการโคม่าอยู่เสมอ แต่ในที่สุดสัญญาณชีพก็กลับคืนสู่ร่างกาย
เฟิงหยูเฮงสูดหายใจเข้าลึกๆ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ปิดหน้าร้องไห้อย่างขมขื่น
สัญญาณชีพอยู่แต่เปลือกสมองของซวนเทียนฮั่วได้รับความเสียหายอย่างหนักตอนนี้เขามีเพียงปฏิกิริยาตอบสนองทางประสาทตามสัญชาตญาณและความสามารถในการเผาผลาญพลังงาน แต่เขาไม่สามารถทำกิจกรรมที่เป็นอิสระได้ และความสามารถในการรับรู้ตนเองก็มีอยู่แล้ว ในเรื่องของคนธรรมดา นี่คือสถานะของเจ้าชายนิทรา นางพยายามอย่างเต็มที่แต่ก็ทำได้เท่านั้น
พื้นที่ของนางมีลักษณะเฉพาะสิ่งต่างๆ จะไม่เสื่อมสภาพ และการเปลี่ยนแปลงในร่างกายมนุษย์ยังสามารถรักษาให้อยู่ในสภาพเป็นเวลานานได้เช่นกัน เว้นแต่การแทรกแซงของมนุษย์เช่นนาง ใช้ความคิดริเริ่มในการรักษาผู้อื่นเพื่อให้บุคคลนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้ สถานการณ์ผู้คนที่เข้ามาก็จะเหมือนกับสสารไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ
ถ้าซวนเทียนฮั่วอยู่ในสภาพตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรกเขาก็ตายแล้ว ตอนนี้เฟิงหยูเฮงได้ช่วยเขาแล้ว แม้ว่าเขาจะกลายเป็นเจ้าชานิทรา แต่โชคดีที่ผู้คนยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่ยังมีความหวัง นางก็ค่อย ๆ คิดเรื่องนี้ได้
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงรู้สึกขอบคุณมากที่ได้ใช้มิติกับเขาตราบใดที่ซวนเทียนฮั่วยังอยู่ที่นี่ อาการของเขาจะไม่แย่ลง และเขาไม่จำเป็นต้องได้รับการดูแลตลอดเวลาเหมือนอยู่ในโลกภายนอก และไม่จำเป็นต้องพลิกตัวและเช็ดตัวด้วยตนเอง เขาไม่ได้สูญเสียสารละลายสารอาหารไปด้วยซ้ำ และมิติจะกักขังเขาไว้เช่นนั้นจนกว่านางจะคิดหาวิธีที่จะรักษาต่อผู้คนให้ดีขึ้น
นางเช็ดน้ำตาและส่ายหน้าถึงเวลาแล้วนางยังคงคิดว่าจะไม่มีใครรอ และมันจะไม่ทำลายภาพลักษณ์อมตะของซวนเทียนฮั่ว นางรับไม่ได้จริง ๆ ที่คนอย่างซวนเทียนฮั่วต้องได้รับการดูแลเช่นนั้น และยังต้องทำความสะอาด ปัสสาวะและอุจจาระทุกวัน นางรับไม่ได้ถ้าซวนเทียนฮั่วมีสติ นางสามารถยอมรับได้เมื่อเขาไม่มีสติ
จากนั้นปล่อยคนไว้ในมิติ! นางยืนขึ้นจากพื้นเดินไปข้างหน้าเพื่อจับมือของซวนเทียนฮั่ว และพูดเบา ๆ “ท่านพี่ ข้าจะทุกอย่างเพื่อรักษาท่านพี่ตลอดชีวิต ตราบใดที่ท่านอยู่ที่นี่ ข้าจะไม่ตาย เมื่อชีวิตข้างนอกมาถึงจุดจบ ข้าจะเข้ามาที่นี่ แม้ว่าข้าจะเผชิญกับกำแพงทั้งสี่ด้านนี้ตลอดทั้งวัน ข้าก็จะเห็นวันที่ท่านพี่ตื่นขึ้นมา ถ้าท่านพี่ไม่ตื่น ข้าก็ไม่ตาย”
นอกประตูตงเฉิงทางตะวันตกมีทหารเดินวนหาอยู่ สิบวันของการค้นหาทำให้ทหารหมดหวังโดยสิ้นเชิง ทุกคนเชื่อว่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วไม่สามารถอยู่รอดได้ในการค้นหา
เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มก่อนและเทียนสีขาวก็สว่างขึ้นนอกแนวป้องกันจากนั้นคุกเข่าที่นั่น คำนับเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วขณะร้องไห้
ไม่มีใครตามหามันอีกต่อไปที่ฝังทุ่นระเบิดว่างเปล่าเป็นระยะทาง 8 กิโลเมตร และซวนเทียนหมิงไม่ได้ไปอีกต่อไป เขานั่งอยู่ใต้ฐานกำแพงเมืองทุกวัน พิงกำแพงเมืองที่ถูกระเบิดและมองเข้าไปในแนวป้องกันทั้งวัน
บางคนที่ย้ายไปจินเฉิงและเริ่มเดินทางไปมาระหว่างจินเฉินและตงเฉิง หรือไปที่บ้านเดิมของพวกเขาเพื่อค้นหาสิ่งของ หรือเพียงแค่กลับมาตรวจสอบและค้นหาว่าเมื่อใดที่ทุ่นระเบิดอีก 3 แห่งจะถูกระเบิด พวกเขาหวังว่าจะสามารถมีส่วนร่วมในการฟื้นฟูบ้านเกิดของตนและฟื้นฟูตงเฉิงโดยเร็วที่สุด เพื่อที่พวกเขาจะได้กลับคืนสู่บ้านเกิดอีกครั้ง
ประตูทั้งสี่ยังอยู่ในระหว่างการซ่อมแซมแต่เป็นเพียงการทำความสะอาดแบบธรรมดา ซวนเทียนหมิงกำหนดวันระเบิดในอีกสิบวันต่อมา และหลังจากที่ตงเฉิงทั้งหมดระเบิดทั้งสามด้าน เขาถึงจะพูดเกี่ยวกับการสร้างใหม่ได้
ในวันสุดท้ายของช่วงเวลาระเบิดเมืองยังคงมีผู้คนที่รีบไปที่ตงเฉิงจากการสร้างเมืองเมืองจะปิดในตอนเที่ยงของวันนี้ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในเมือง จากนั้นเฮกานจะนำทีมยิงเริ่มการทิ้งระเบิดจากระยะไกลของทุ่นระเบิด มีคนไม่กี่คนที่อยากกลับบ้านเพื่อไปซื้อของก่อนที่เมืองจะปิด พวกเขาจึงรีบไปที่เมืองแต่เช้าเมื่อตื่น เป็นเพราะมีหมอกหนาทึบ ผู้คนจึงเดินช้ามากและต้องระมัดระวังในการแยกแยะวิธีเพื่อดูทิศทาง ทุกคนระวังให้ดีเพราะกลัวว่าจะไปในทิศทางที่ผิด ถ้าพวกเขาเบี่ยงเบนและบังเอิญเดินเข้าไปในทุ่นระเบิดของอีกสามที่ มันจะเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
เด็กคนหนึ่งเดินตามบิดามารดาระหว่างทางเข้าไปในเมืองนางเดินเข้าไปในทุ่นระเบิดระยะทาง 8 กิโลเมตรที่ระเบิดไปแล้ว มารดาของเด็กบ่นขณะที่นางเดิน “พวกเขาจะระเบิดเมือง เมื่อข้ามองไปที่นั่น ทำไมเจ้าถึงกลับบ้าน มีถ้วยและไหแตกอยู่บ้างถ้าเจ้าไม่ต้องการก็อย่าทิ้งไว้ที่นั่น พาลูกกลับกันเถิด ถ้าสายฟ้าสวรรค์ระเบิดก่อน เราจะตายกันทั้งหมด”
บิดาของเด็กไม่พอใจและตะคอก”เจ้าอยู่ที่นี่ ชามและกระป๋องบางใบจะถูกโยนทิ้งไป เมื่อเขาบอกว่าโยนทิ้งเมื่อข้าย้าย ข้าก็บอกว่าจะเอามาให้ แต่เจ้าไม่เอา”
”ไม่มากไปหรือเรามีแค่เกวียนวัว เราจะเอาไปได้สักกี่อย่าง ? ” มารดาของเด็กพูด และดึงเด็กอีกครั้งเตือนว่า “ตามข้ามา อย่าออกนอกทาง”
แต่เด็กไม่สนใจบิดาและมารดานางมองไปที่หนึ่งและดูงงงงวย หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านพ่อ ท่านแม่ ดูสิ ทำไมมีพี่ชุดแดงยืนอยู่ตรงนั้น นางทำอะไรที่นั่นคนเดียว” เด็กคนนั้นพูด
บิดามารดาของเขามองไปในทิศทางเดียวกับทิศทางที่เด็กชี้มือทันทีไม่เป็นไร ผู้ชายคนนั้นสายตาดีกว่า แต่จู่ ๆ ผู้หญิงก็ตะโกนว่า “อ๊ะ” จากนั้นก็จับแขนเด็กไว้ นางเบียดเข้าไปหาบิดา “ท่านพ่อ นั่นคนหรือผี ? ”
ชายคนนั้นก็ผงะและจากนั้นเขาก็เพ่งมองในหมอกหนายามเช้า มีผู้หญิงยืนอยู่ที่นั่น เขย่าตัวของนางตลอดเวลา ร่างนั้นสวมกระโปรงสีแดงซึ่งพัดไปตามลมดูไม่เหมือนคน
เขายังตัวสั่นและอยากจะบอกว่ากลัวเขาอาจจะเจอผี แต่เด็กคนนั้นไม่กลัว เขาตะโกนใส่ร่างสีแดงแทน “พี่สาวคนนั้น ! เจ้ากำลังจะเข้าไปเมืองหรือ เดินเล่นกับเราสิ ! ” ร่างนั้นดูเหมือนจะได้ยินคำพูดของเด็กคนนั้นและค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ด้านนี้ มารดาของเด็กตะโกนด้วยความตกใจและอยากจะวิ่งหนี แต่เด็กคนนั้นก็ปล่อยมือ และวิ่งเข้าไปหา “ผู้หญิงในชุดแดง” มารดาของเด็กแทบล้มทั้งยืน และตะโกนอย่างสิ้นหวังว่า “กลับมา อย่าไป กลับมาเดี๋ยวนี้!”
อย่างไรก็ตามเด็กไม่กลับมาไม่เพียงแต่นางไม่กลับมาเท่านั้น นางยังวิ่งไปหาผีผู้หญิงและถูกผีผู้หญิงจับอย่างมีความสุข หลังจากนั้นสองสามีภรรยาก็เฝ้าดูผีผู้หญิงพาบุตรของตัวเองไปทีละก้าว…