เล้งห่าวนั้นใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกมาทางปาก
จู่ๆ ความสุขก็มาหาเขา!
ไม่สิ เรื่องเช่นนี้คงต้องบอกว่าความพยายามที่ผ่านมาหลายปีของเขามันไม่สูญเปล่า!
พ่อบุญธรรมของเขาสุดท้ายก็ยังเข้าข้างเขา!
ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!
หลายเงาร่างพุ่งตัวขึ้นมายังสังเวียนล้อมตัวเย่หยวนไว้ตรงกลาง
แต่เล้งซู่กลับตะโกนร้องขึ้นมาด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างมาก “ท่านลุง ไม่ว่าท่านจะคิดเห็นข้าขัดหูขัดตาแค่ไหนท่านก็ไม่อาจจะกลับดำเป็นขาวได้ เรื่องนี้มันมิได้เกี่ยวข้องกับเย่หยวนเลย ท่านปล่อยเขาไป แล้วข้าจะรับผิดชอบทุกสิ่งอย่างเอง!”
เล้งซู่ในตอนนี้นั้นผิดหวังกับตระกูลเล้งอย่างถึงที่สุด
เขาไม่คิดจะอยากสู้ใดๆ มาก่อน แต่ความบิดเบี้ยวของโลกหล้ามันกลับบังคับให้เขาต้องลุกสู้ ทำลายล้างจิตใจเขาจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
นี่คือความรู้สึกที่ทำให้เขาเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ
แต่เพราะว่าเย่หยวนเขาจึงสามารถลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงได้อีกครั้งอย่างวันนี้ ทำให้เขาสามารถชนะเล้งห่าวและชนะใจตัวเองได้
เพราะว่าเย่หยวน เขาจึงสามารถละทิ้งตัวตนเก่าๆ ของตัวไปได้
แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับต้องถูกลากมาเกี่ยวพันกับเรื่องราวสุดแสนน่ารังเกียจ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีทางจะให้อภัยตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ได้
แต่ว่าเล้งหงซิ่วกลับพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “โอหัง! เจ้าหมายความว่าข้าพูดโกหกต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนั้นหรือ? เจ้าบอกว่าเล้งห่าวเลวเช่นนั้น เป็นเช่นนี้ แต่สุดท้ายมันก็แค่คำพูดของเจ้าฝ่ายเดียว! ฝั่งเจ้าเล่าเคยทำอะไรให้ตระกูลเล้งต้องเสียหายบ้าง? เจ้าถอยไป!”
เล้งซู่นั้นมีหน้าที่ซีดเผือดแต่กลับไม่คิดที่จะถอยแม้สักก้าว เขายังยืนบังหน้าเย่หยวนเอาไว้อย่างไม่ยอม “ข้าไม่ถอย!”
เล้งหงซิ่วทำหน้าดำคร่ำเครียดออกมา “ข้าขอประกาศว่าจากวันนี้ไป เล้งซู่จะถูกถอดจากตำแหน่งนายน้อยของตระกูล! เล้งห่าวนั้นจะขึ้นเป็นนายน้อยคนใหม่ของตระกูลเล้งเรา! พวกเจ้าจงเข้าโจมตีพวกมัน จับตัวพวกมันทั้งสองไว้เสีย!”
เมื่อเล้งห่าวได้ยินเขาก็ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก
ความหวังหลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดเขาก็ได้ตามปรารถนาแล้ว!
ที่สำคัญเมื่อดูจากสภาพการณ์ในวันนี้แล้ว เล้งซู่คงยากที่จะรอดพ้นความตายได้
หึ คนเราควรรู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง แค่คนนอกคนหนึ่งมันคุ้มค่าพอที่จะแลกชีวิตให้หรือ?
ในหัวใจของเขา เขาย่อมไม่เห็นด้วยกับการกระทำนี้ของเล้งซู่
แต่ก็เป็นเพราะเช่นนั้นเองที่มันทำให้เขาได้มีโอกาสขึ้นมา
เวลานั้นเองที่หานดงจุนกลับหัวเราะลั่นออกมา “ฮ่าๆๆ เล้งหงซิ่ว ท่านไม่ต้องมาลงมือกับเจ้าสัตว์หน้าขนนี่หรอก ข้าจะจัดการจับมันด้วยตัวเอง!”
เล้งหงซิ่วพยักหน้ารับเบาๆ โดยไม่ตอบอะไร
เมื่อเรื่องมาถึงตรงนี้แล้วใครจะจับเย่หยวนไปมันก็คงไม่ต่าง
ในทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของชายชุดดำนั้นเล้งหงซิ่วย่อมเห็นเรื่องราวต่างๆ มากมาย
เรื่องราวมากมายที่มันจะทำให้ตระกูลเล้งต้องเสียหาย
แต่มันมีสิ่งหนึ่ง ส่วนใหญ่ๆ ของมันคือการทำเพื่อตัวเขาและเล้งชิวหลิง
เท่านี้มันก็เพียงพอ!
เพราะจิตที่เขาค้นนั้นไม่ใช่จิตของเล้งห่าว เขาย่อมทำได้แค่คาดเดาเจตนาจากการกระทำต่างๆ ของเล้งห่าวเท่านั้น
แม้ว่าเล้งห่าวจะทำผิดมากมายเพื่อได้รับตำแหน่งนายน้อยผู้สืบทอดตระกูลมา แต่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงจนถึงขั้นให้อภัยไม่ได้
เพราะสิ่งที่ส่งผลมากที่สุดก็คือความสงสัยและเห็นใจที่เล้งหงซิ่วมีต่อเล้งห่าว
เขาเองนั้นก็ถูกพี่ชายกดทับมาตลอดจนไม่อาจโงหัวขึ้น จนเขาได้มีลูกสาวที่แสนเก่งกาจคนนี้มา เขาจึงพอที่จะลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้กับเขาบ้าง
เขาย่อมรู้ดีว่าเล้งห่าวนั้นต้องลำบากมากแค่ไหนกว่าที่จะได้สถานะอย่างทุกวันนี้มา
หานดงจุนหัวเราะลั่นพร้อมมองดูเย่หยวน “เด็กน้อย เจ้าคงไม่มีอะไรจะว่าแล้วใช่ไหม? เจ้านั้นมันปากดี แต่น่าเสียดายที่มันดีแค่ปาก! ต่อหน้าข้า หานดงจุนคนนี้แล้วเจ้ามันก็แค่มดปลวก! มดปลวกย่อมไม่มีทางหลบหนีจากมือข้าไปได้!”
พูดจบหานดงจุนก็ปล่อยพลังโลกออกมาพร้อมพุ่งตัวอย่างรวดเร็ว!
พลังโลกที่รุนแรงนั้นมันพุ่งเข้ามาปะทะเย่หยวนอย่างแรงปิดทางหนีของเขาไว้ในทุกทิศ
ตอนนี้เย่หยวนได้แต่ยืนนิ่งรอการจับกุม!
ปัง!
เสียงดังสนั่นขึ้นเพราะร่างของหานดงจุนพุ่งลงกระแทกกับพื้น
แต่ทว่ามันกลับไม่มีเงาของเย่หยวนอยู่เลย
“นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน? เย่หยวนอยู่ที่ไหน?”
ทุกคนต่างมองดูภาพนี้อย่างมึนงง พวกเขาไม่ได้กะพริบตาแม้สักครั้งแต่ว่าเย่หยวนกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยต่อหน้าต่อตา
แต่เป็นทางเล้งหงซิ่วที่หน้าเปลี่ยนสีไป ความเย็นเยือกของเขานั้นเริ่มแสดงให้เห็นถึงความตื่นตะลึง
“เจ้ามองหาข้าหรือ?” เย่หยวนพูดขึ้นมาจากบนท้องฟ้า
หานดงจุนหน้าถอดสีทันที “ค-เคลื่อนย้ายมิติ! เป็นไปได้อย่างไรกัน?”
“เคลื่อนย้ายมิติ? แนวคิดแห่งห้วงมิติสี่ดาว? พระเจ้าช่วย!”
“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าเด็กคนนี้มันถึงได้อวดดีนัก ที่แท้มันสำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติ!”
“หากมิใช่เทพถ่องแท้แล้วคงไม่มีใครที่จะสามารถจับตัวเขาไว้ได้แน่นอน!”
…
เรื่องนี้ทำให้ฝูงชนเกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันที
พวกเขานั้นมีพลังฝีมือที่ต่ำตมย่อมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเย่หยวนสามารถหลบการโจมตีของหานดงจุนไปได้อย่างไร
แนวคิดแห่งห้วงมิติสี่ดาว ของเช่นนี้สำหรับพวกเขาแล้วมันเป็นดั่งพลังของพระเจ้า
แม้ว่าคนที่สำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติจะมีไม่มาก แต่มันก็ไม่ได้ไม่มีเลย
ในสถานที่อย่างเมืองหลวงจักรพรรดินี้ มันยังมีปรากฏขึ้นมาหนึ่งถึงสองคนเสมอๆ
แต่คนที่จะบรรลุมันได้ถึงสี่ดาวและใช้เคลื่อนย้ายมิตินี้ได้นั้น มันไม่เคยมีมาก่อนเลย!
เย่หยวนมีพลังมากมายขนาดนี้ ในหมู่นภาสวรรค์ด้วยกันมันย่อมไม่มีใครที่จะสามารถจับกุมเขาไว้ได้
หานดงจุนนั้นมีวิชาปิดกั้นมิติที่ดูจะแข็งแกร่ง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่หยวนแล้วมันก็เป็นได้แค่วิชาเด็กเล่น
การที่เย่หยวนจะหนีออกมาจากการคุมขังของหานดงจุนนั้นมันแสนง่ายดาย
“เจ้าบอกมาใช่ไหม ว่าข้านั้นคือมดที่ไม่อาจหนีการจับกุมของเจ้าได้? เช่นนั้น… เจ้าจะเป็นอะไรล่ะ? เจ้าจับมดยังไม่ได้แล้วยังมีหน้ามาพูดจาโอหังอีกหรือ?” เย่หยวนมองดูหานดงจุนด้วยความเย้ยหยัน
สีหน้าของหานดงจุนนั้นมันแดงก่ำ ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะอวดอ้างตัวไป แต่มีหรือที่เขาจะรู้ว่าเย่หยวนยังมีไม้ตายลับเช่นนี้อยู่?
ตอนนี้เขานั้นเสียหน้าจนแทบต้องมุดแผ่นดินหนี
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มเยาะจากปากของคนตระกูลเล้ง เขาก็ยิ่งไม่พอใจหนักขึ้นกว่าเก่า
เย่หยวนใช้วิชาเคลื่อนย้ายมิติได้ ไม่ว่าเขาจะพาคนมาเท่าไหร่มันก็ย่อมไม่มีทางจับกุมตัวเย่หยวนไว้ได้
ตอนนี้หากคิดจะกลับไปขอกำลังเสริมที่แข็งแกร่ง เย่หยวนก็คงหนีหายไปถึงไหนต่อไหนจนมิอาจตามได้
เพราะฉะนั้นเขาจึงได้แต่หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเล้งหงซิ่ว
“ผู้นำตระกูลเล้ง ลูกชายข้าตายลง ความผิดนี้เล้งซู่เองก็ไม่อาจจะหนีความผิดนี้ไปได้! ข้าหวังว่าตระกูลเล้งจะเห็นแก่หน้าข้าสักครั้ง!” หานดงจุนยังคงขอร้องออกมาด้วยท่าทางเหนือกว่า
เมื่อตอนที่ผู้นำตระกูลคนก่อนตาย ตระกูลเล้งก็เสียอำนาจไปมาก
สภาพในตอนนี้ตระกูลหานนั้นมีพลังอำนาจที่เหนือกว่าตระกูลเล้งไม่น้อย เขาจึงไม่คิดที่จะให้เกียรติใดๆ แก่ตระกูลเล้ง!
เล้งหงซิ่วตอบกลับมา “โอหัง! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาพูดกับข้าเช่นนี้?”
“อ่อก!”
ภายใต้แรงกดดันของเล้งหงซิ่ว หานดงจุนก็กระอักเลือดออกมาทันที
“เล้งหงซิ่ว เจ้า!”
เล้งหงซิ่วนั้นตอบกลับมาด้วยใบหน้าดำคร่ำเครียด “เจ้าคิดว่าเสือหลับเป็นแมวป่วยอย่างนั้นหรือ? ต่อให้ตระกูลเล้งของข้ามันจะตกต่ำจากก่อน มันก็ยังไม่ได้ตกต่ำถึงขั้นจะให้ใครไม่รู้อย่างเจ้ามาอวดเบ่งอำนาจใส่ได้! ตอนนี้เจ้าจงรีบไป! ข้าจะจับคนไว้เอง หากเจ้ายังอยากได้มันก็ให้หานเทียนหยู่มาหาข้าด้วยตัวเอง!”
เมื่อเทพถ่องแท้โกรธเคืองขั้น แน่นอนว่าพลังที่ออกมามันย่อมมหาศาล!
หานดงจุนได้แต่ทำหน้าซีดเซียว พยายามคิดหาทางออกอยู่นานจนสุดท้ายก็ร้องบอกทุกคน “กลับกัน!”
หลังจากเขากลับไปเล้งหงซิ่วก็หันมาบอกเย่หยวน “เจ้าหนุ่ม ยอมให้ข้าจับแต่โดนดีเถอะ เพราะหากให้ข้าลงมือเองเรื่องมันคงไม่จบง่ายๆ แน่!”
เย่หยวนยังไม่ทันตอบอะไรแต่เป็นเล้งชิวหลิงที่พูดขึ้นมาพร้อมถอนหายใจยาว “ท่านพ่อ เรื่องนี้ให้มันจบลงแค่นี้เถอะ”
…………………………