องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 944 เสี่ยวเฉียวคลอดลูก
คนขับรถม้าตกใจมากและถอยหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาก็ไม่ยอมพูด นางพญาหมาป่าดุร้ายมาก มันลุกขึ้นและกระโจนเข้าใส่คนขับรถม้าจนล้มลง แต่หลังจากที่เขาล้มลงแล้ว นางพญาหมาป่าก็จากไป มันสะบัดหางแล้วมองไปที่คนขับรถม้าอย่างไม่แยแส จากนั้นคนขับรถม้าก็ลุกขึ้นและวิ่งออกไปทุบรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางจึงออกมาจากรถม้า
เมื่อออกมาที่ลานข้างนอกแล้ว นางก็มองไปรอบ ๆ และเห็นว่านางพญาหมาป่าอยู่ในบ้าน ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มและกล่าวว่า：“เจ้ายังอยู่อีกหรือ？หลายสิบปีแล้ว เจ้าคงจะสมบูรณ์ดี？”
ในขณะที่พูดก็มีเจ้าหมาป่าน้อยสองสามตัวเดินเซออกมาในบ้าน เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นมันก็แยกเขี้ยว ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะ：“เจ้าอายุมากขนาดนี้แล้ว ยังจะคลอดลูกได้อีก？”
นางพญาหมาป่าเงยหน้าขึ้นและพ่นลมหายใจ ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะ：“มิน่าเล่า ทะเลาะกันหรือ？”
นางพญาหมาป่าคร่ำครวญและหันหลังกลับไป หลังจากที่เดินไปแล้ว มันก็หันกลับไปมองฉีเฟยอวิ๋น เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นบอกให้คนใบ้ขนของลงมาจากรถม้า มันก็คาบเจ้าหมาป่าน้อยกลับเข้าไปในบ้าน
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปแล้ว นางก็มองไปรอบ ๆ ในบ้านและพบว่าในบ้านสะอาดมาก ที่ลานบ้านก็เช่นกัน ดูเหมือนว่าจะมีคนมาทำความสะอาดเป็นประจำ
อากาศหนาวเย็น นางพญาหมาป่าคลอดเจ้าหมาป่าน้อยที่นี่ และไม่มีใครรู้เรื่องนี้
ฉีเฟยอวิ๋นจัดระเบียบภายในบ้าน คนใบ้ก่อไฟ และนางพญาหมาป่าก็พาเจ้าหมาป่าน้อยเข้าไปในห้อง
ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากในบ้านและเงยหน้าขึ้นมองหิมะที่ปลิวตามลม
นางหายใจเข้าลึก ๆ：“ในที่สุดก็ได้กลับมาแล้ว！”
จวนท่านอุปราชในเมืองหลวง
หนานกงเย่นั่งเหม่อลอยอยู่ในศาล และมีการเคลื่อนไหวเบา ๆ อยู่ข้างหลังเขา หนานกงเย่ไม่ขยับ พญาหมาป่านั่งลงและมองไปที่หนานกงเย่ มันส่งเสียงคร่ำครวญ แต่หนานกงเย่ไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ
หลังจากนั้นสักพัก พญาหมาป่าก็ลุกขึ้นเดินไปข้าง ๆ หนานกงเย่ และเผชิญหน้ากับหนานกงเย่ สายตาของหนานกงเย่มองตรงไปข้างหน้า สีหน้าของเขาดูเยือกเย็นและร่างกายแข็งทื่อ
พญาหมาป่ายกอุ้งเท้าขึ้นแล้วกดลงไปบนมือของหนานกงเย่ จากนั้นก็ส่งเสียงคร่ำครวญสองสามครั้ง หนานกงเย่จึงขยับตาและค่อย ๆ หันไปมองพญาหมาป่า เขาอ้าปากและนั่งอยู่บนรถเข็น
……
ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงว่าข้างนอกมีคนมา คนใบ้ก็ส่งเสียงอ่าอ่าและตบประตูอยู่ข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นและเหลือบมองไปที่นางพญาหมาป่า เมื่อเปิดประตู คนใบ้ก็ชี้ไปข้างนอก ข้างนอกถูกผู้คนล้อมไว้หมดแล้ว
เมื่อคนที่อยู่ข้างนอกเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รีบเดินเข้ามาในทันที：“พระชายาเย่”
หวังฮวายอันไม่ได้พบนางมานานหลายปีแล้ว ไม่คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นจะยังเหมือนเดิม แต่พวกเขาล้วนแต่แก่ชราลง และตอนนี้เขาก็อายุสามสิบแล้ว
“เสี่ยวเสี่ยวกั๋ว” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างราบเรียบ ในตอนนี้นางเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญชน
เมื่อมองออกไปที่นอกลานบ้าน ยังมีอีกคนยืนอยู่ที่นอกลานบ้าน
อามู่จึงรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งไปหาฉีเฟยอวิ๋นและคุกเข่าลง
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอามู่อยู่นาน ก่อนที่จะเดินเข้าไปจับใบหน้าของอามู่ ฉีเฟยอวิ๋นกอดอามู่：“อามู่！”
“ท่านแม่！”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองหวังฮวายอัน：“ท่านกลับไปเถอะ วันนี้ข้าไปไม่ได้ ในนี้มียาอยู่หนึ่งเม็ด ท่านนำกลับไปและหาทางให้เขากิน เขาก็คงจะไม่เป็นไรแล้ว”
หวังฮวายอันรับยาไปและเหลือบมอง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและถามว่า：“ช่วงนี้เขาไม่ยอมกินยา ไม่ว่าสวี่หยวนจะทำอย่างไร เขาก็ไม่ยอมกิน ตอนนี้……”
“ข้ารู้ว่าความตายของเขากำลังใกล้เข้ามา แต่เจ้ากลับไปแล้ว หากเขาไม่กินก็ช่าง แต่หากเขากินก็คือกิน”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กำชับใด ๆ และหันหลังเดินกลับไป
หวังฮวายอันเหลือบมองอามู่ที่ยืนอยู่และหันหลังจากไป
อามู่เดินตามเข้าไปดูฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง อามู่เดินตามไปและยืน ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองที่เก้าอี้：“นั่งลงเถอะ ได้ยินมาว่าตอนนี้เจ้าอยู่จวนราชบุตรเขย”
“องค์หญิงใหญ่ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ท่านแม่วางใจได้”
“ตอนนั้นที่เจ้ากลับมากับข้า เจ้าอายุเพียงแค่สิบขวบ ตอนนี้ก็สิบกว่าปีแล้ว และเจ้าก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
“ใช่ขอรับ ลูกชายของข้าวิ่งไปทั่วแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะพามาหาท่านแม่”
“อืม พามาเถอะ ได้เห็นก็ดี”
“ขอรับ”
อามู่อยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน ฉีเฟยอวิ๋นพูดคุยอยู่ครึ่งคืนและครึ่งคืนหลังก็พักผ่อน อามู่เฝ้ามองอยู่นอกห้อง ราวกับกลัวว่าฉีเฟยหยุนจะหนี และเฝ้าฉีเฟยอวิ๋นทุกย่างก้าว
อีกด้านหนึ่ง หนานกงเย่นอนนิ่งอยู่บนเตียงและจ้องมองไปที่เพดาน ไม่ว่าสวี่หยวนจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์
สวี่หยวนคิดว่าคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ดูจากสภาพแล้วคงจะไม่พ้นคืนนี้
หวังฮวายอันเดินเข้าไปและบีบปากหนานกงเย่ จากนั้นก็ใส่ยาเข้าไป แต่หนานกงเย่คายออกมาและไม่ยอมกิน
หวังฮวายอันหยิบขึ้นมา：“เมื่อคืนข้าไปที่นั่นมาแล้ว นางอยู่ที่เนินเขาสิบลี้ หากเจ้าไม่เชื่อก็ไปดูได้ เมื่อกลับมาแล้ว เจ้าค่อยตายก็ยังไม่สาย อีกอย่างอามู่ก็คอยเฝ้าดูแลนางทุกวัน วันนี้อามู่ไม่อยู่ หรือว่าเจ้าไม่ได้สังเกต？”
หนานกงเย่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ ห้อง：“ไปเรียกอามู่มา！”
เสียงของเขาทุ้มและแหบ จากนั้นทุกคนก็เงียบ
“อามู่ล่ะ？”
หนานกงเย่รู้สึกสะเทือนใจ เขามองไปรอบ ๆ พญาหมาป่านั่งอยู่ที่หน้าประตู หนานกงเย่หลับตาลง：“ออกไปเถอะ”
หวังฮวายอันมองและพาคนออกไป
เมื่อออกไปข้างนอกแล้ว สวี่หยวนก็ถามว่า：“กลับมาแล้วจริง ๆ หรือ？”
“หากยังไม่กลับมา แล้วข้าจะเอายามาจากไหน เม็ดนั้นให้มาเพียงแค่หนึ่งเม็ด และมีเพียงหญิงผู้นั้นที่ทำได้ หากในกินตอนนี้ก็คงจะคายออกมาอีก แต่ดูเหมือนว่าหญิงผู้นั้นจะรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ยอมมาพบหน้า ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก”
หวังฮวายอันรู้สึกกลัดกลุ้ม เพราะเรื่องนี้กระตุ้นอาการแพ้ท้องของเสี่ยวเฉียว
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เสี่ยวเฉียวไม่ได้ออกไปไหนเลย และท้องของนางก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ แม้จะบอกว่านี่เป็นเรื่องของพวกเขาสามีภรรยา แต่การมีลูกสักคนนั้นแน่นอนว่าเป็นความสุข สวี่หยวนบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ค่อยดีนักและเกรงว่าจะคลอดยาก
หวังฮวายอันรู้สึกไม่สบายใจ และต้องการจะไปถามเกี่ยวกับเรื่องของหนานกงเย่
มิฉะนั้นเสี่ยวเฉียวคงจะต้องอยู่ที่จวนท่านอุปราชและไม่ได้กลับไป เขาต้องอยู่ในห้องที่ว่างเปล่าเพียงลำพัง หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงจะทนไม่ไหว
วันรุ่งขึ้นหิมะก็หยุดตก และเสี่ยวเฉียวก็ออกไปจากเมืองหลวง เมื่อได้พบหน้าเสี่ยวเฉียวก็ร้องไห้อยู่นานและส่งผลต่อทารกในครรภ์ของนาง
นางคลอดลูกที่บ้านบนเนินเขาสิบลี้และนางก็คลอดยาก หวังฮวายอันตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกและบุ่มบ่ามเข้าไปในบ้าน
ฉีเฟยอวิ๋นทำคลอดด้วยตนเอง และหวังฮวายอันก็ตระหนกตกใจจนเป็นลมไป
เมื่อเขาฟื้นขึ้นมา ทั้งแม่และลูกก็ปลอดภัยแล้ว
“ท่านแม่คงจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อข้า？” เสี่ยวเฉียวรู้ว่านางคลอดยาก และได้ยินสวี่หยวนบอกว่าลูกของนางตัวโตหรือไม่ก็อาจจะเป็นแฝด
ดังนั้นนางจึงคลอดยาก
ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเด็กคนหนึ่งไปให้เสี่ยวเฉียว และวางอีกคนหนึ่งลง
“หากเจ้าไม่คลอดลูก อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาอีกครึ่งปีกว่าจะได้กลับมา ข้ากำลังศึกษาเรื่องบางอย่างอยู่ ดังนั้นจึงกลับมาช้า”
เสี่ยวเฉียวโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก：“โชคดีที่ท่านแม่กลับมาก่อน มิเช่นนั้นท่านพ่อข……”
เมื่อพูดถึงหนานกงเย่ เสี่ยวเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ตอนนี้เขาคงคิดว่าแม่ไม่อยู่แล้ว จึงพยายามที่จะฆ่าตัวตายและสิ้นหวัง”
“แต่ท่านพ่อ……”
“เจ้าพักอยู่ที่นี่ก่อน การอยู่ไฟของเจ้าต้องมีคนดูแล หวังฮวายอันและพ่อแม่ไม่อยู่ ข้าคิดว่าเจ้าอยู่ที่นี่ก่อนจะดีกว่า”
“อืม”
เสี่ยวเฉียวเหลือบมองเด็กทั้งสองคน และเหลือบมองหวังฮวายอันที่ตื่นตระหนกจนเป็นลมไป นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ช่างไม่มีอนาคตเสียจริง！