พระชายาหยุนมาแสดงความเสียใจกับเหยาเซียนในวันที่ห้าหลังจากเหยาเซียนจากไปเมื่อห้าวันก่อนที่นางไม่ได้มานั้นเป็นเพราะนางไม่ยอมรับความจริงที่ว่าเหยาเซียนจากไปแล้ว ข่าวนี้เป็นเหมือนข่าวร้ายสำหรับนางมาก จนในช่วงสองสามวันแรก นางคิดว่าทุกคนตำหนักจุนโกหกนางและล้อเล่นนาง นางทุบตีหลายคนและพยายามปิดปากของผู้คน แต่ความจริงก็คือความจริง หลังจากทำใจยอมรับอยู่ 5 วัน นางต้องยอมรับว่าข่าวดังกล่าวเป็นความจริง
นางมาที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาด้วยชุดสีขาวเมื่อนางลงจากรถม้าราชสำนัก ผู้คนต่างคุกเข่าคำนับนาง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อเห็นพระชายาหยุนแต่งตัวแบบนี้
นั่นไม่ใช่ชุดสีขาวธรรมดา! แต่เป็นชุดไว้ทุกข์สำหรับผู้เยาว์ของครอบครัวผู้ตายสวมใส่เท่านั้น พระชายาหยุนเป็นพระสนมของฮ่องเต้ เหตุใดนางจึงสวมชุดดังกล่าวเพื่อแสดงความเสียใจต่อเหยาเซียน ?
พระชายาหยุนเดินไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ของเหยาเซียนท่ามกลางความสงสัยและการคาดเดาของผู้คน นางไม่เห็นแม้แต่ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ข้างโลงศพและไม่ได้รับธูปเทียนในมือของเหยาจิงจุน นางคุกเข่าหน้าโลงศพและคำนับ 3 ครั้ง
การคำนับ3 ครั้งโดยที่หัวแตะพื้นนี้ แม้แต่ตระกูลเหยาก็ยังสับสนว่าทำไมพระชายาหยุนยอมทำแบบนี้ ซึ่งไม่เป็นไปตามกฎ ! ไม่ต้องพูดถึงว่าตระกูลเหยาที่ดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดาซึ่งไม่ได้รับตำแหน่งหมอหลวง แม้ว่าเหยาเซียนจะเป็นบิดาของพระชายาหยุน ตราบใดที่นางเป็นพระสนมของฮ่องเต้ การคำนับนี้หัวจะไม่แตะพื้นเลย
แต่พระชายาหยุนคำนับต่อหน้าทุกคนต่อหน้าฮ่องเต้ และคำนับ 3 ครั้งต่อเหยาเซียน จากนั้นโดยไม่ต้องอธิบายนางรับธูปและบูชา 3 ครั้งก่อนจะปักธูปลงในกระถางธูป บางคนเห็นว่าร่างกายของพระชายาหยุนกำลังสั่นเล็กน้อยในระหว่างคำนับราวกับว่านางกำลังทนทุกข์ทรมานอย่างมาก มันเหมือนว่านางเป็นคนตระกูลเหยาซึ่งต้องเผชิญกับการตายของเหยาเซียน ไม่ใช่คนนอก
แต่จางหยวนและฮ่องเต้เข้าใจดีฮ่องเต้เข้าใจเช่นกัน ทั้งสองคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระชายาหยุน และพวกเขาก็รู้ว่าพระชายาหยุนมาที่นี่ด้วยการเคารพอย่างจริงใจซึ่งถือว่าตัวเองเป็นบุตรสาวของเหยาเซียนอย่างแท้จริง นางมาเพื่อส่งศพบิดาของนาง
ฮ่องเต้ต้องการคุยกับพระชายาหยุนแต่ทันทีที่เขาเปิดปากและก่อนที่เขาจะพูดอะไร พระชายาหยุนก็แสดงความเคารพเสร็จแล้วและหันไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่านางกำลังจะจากไป เขากระวนกระวายลุกขึ้นยืนและไล่ตามไป 2 ก้าว เขาได้ยินพระชายาหยุนถามเหยาจิงจุนว่า “ฝังศพของท่านลุงวันไหน?”
เหยาจิงจุนตอบว่า”วันที่ 9 ขอรับ โลงศพของท่านพ่อจะถูกส่งกลับไปที่หลุมศพบรรพบุรุษนอกเมืองห่างออกไป 48 กิโลเมตรขอรับ”
พระชายาหยุนพยักหน้า”ข้าจะไปส่งศพท่านลุงเหยากับเจ้า”
เหยาจิงจุนรีบโบกมือ”ไม่ได้ขอรับ พระองค์เป็นนางสนมของฮ่องเต้ การไปฝังศพท่านพ่อเป็นเรื่องที่ไม่สมควรขอรับ”
พระชายาหยุนส่ายหน้าและกล่าวว่า”ไม่มีปัญหา กฎอะไรไม่ต้องพูดกับข้า ท่านลุงเปรียบเหมือนกับท่านพ่อของข้า” หลังจากที่นางพูดจบ นางก็เดินออกไปโดยไม่มองเหยาจิงจุน นางหยุดเดินหลังจากนั้นไม่กี่ก้าว จากนั้นหันกลับมามองไปที่ฮ่องเต้ที่เดินโซซัดโซเซอยู่ข้างหลัง นางกล่าวอย่างเย็นชา “ฝ่าบาทมาทำอะไรที่นี่ ? ฝ่าบาทออกมาสภาพแบบนี้ ฝ่าบาทอายบ้างหรือไม่เพคะ ? ”
ฮ่องเต้ไม่ได้โกรธเมื่อเขาได้ยินดังนั้นเขาจึงกระทืบเท้าของเขาและพูดกับนางอย่างหดหู่ “โอ้ เปี้ยนเปี้ยน พ่อของเจ้าไม่ดื้อหรือ ? ข้าขอร้องให้เขาออกมา แต่เขาก็ยังไม่ยอมออกมาดูข้า แต่ตอนที่เจ้ามา เจ้าก็ไปบอกเขาว่าอย่าโกรธข้าเลย ออกมาดื่มกับข้า”
พระชายาหยุนขมวดคิ้วและมองเขาด้วยสีหน้าโกรธเคืองนางกล่าวว่า “ฝ่าบาทจะหลอกตัวเองและคนอื่น ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร จะเป็นการดีกว่าที่จะร่าเริงและช่วยบุตรชายของฝ่าบาทดูแลโลก ฝ่าบาทต้องการที่จะมอบบัลลังก์ ฝ่าบาทก็ควรมอบราชวงศ์ต้าชุนให้ชัดเจนสำหรับเด็ก ๆ ดีกว่าปล่อยให้ยุ่งเหยิงเช่นในปัจจุบัน นั่นคือสิ่งที่ฝ่าบาทเป็น ฝ่าบาทไม่เคยคิดเริ่มที่จะคิดหาวิธีแก้ปัญหาเมื่อพบปัญหา แต่หลีกเลี่ยง และทำอะไรไร้สาระ หากฝ่าบาทไม่ต้องการเผชิญหน้า จะปฏิบัติราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรือไม่ เช่นเดียวกับตอนนี้ฝ่าบาทคิดว่าตราบใดที่ฝ่าบาทไม่ยอมรับมัน ท่านลุงเหยาเซียนก็จะไม่ตาย ท่านลุงจะสามารถอยู่รอดได้หรือไม่ ? อย่าทำตัวไร้สาระ ฝ่าบาทไม่สามารถทำแบบนี้ได้ในวัยของฝ่าบาท ท่านลุงเหยาเซียนตายไปแล้ว ฝ่าบาทก็จะมีวันเช่นนี้ในไม่ช้าก็เร็ว และข้าก็เหมือนกัน ไม่มีพวกเราคนไหนที่จะรอดพ้นความตายไปได้ ทำไมเราถึงไม่สามารถทำสิ่งที่ดีกว่านี้ได้ ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่มอบสิ่งที่มีประโยชน์ไว้ให้ลูก แล้วสิ่งต่าง ๆ ล่ะ ? ”
ฮ่องเต้ตกตะลึงคำพูดของพระชายาหยุนตอกย้ำอยู่ในใจของเขา ทุกคำพูดกระทบกับเส้นประสาทที่เปราะบางที่สุดของเขา และมันเป็นความเจ็บปวดในหัวใจ เมื่อเขากลับมารู้สึกตัว พระชายาหยุนเดินไปไกลแล้วและกำลังจะขึ้นรถม้าที่หน้าคฤหาสน์ของตระกูลเหยา
เขามองกลับไปที่โลงศพของเหยาเซียนและในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา และเขาไม่สามารถหยุดมันได้
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้ไม่ได้ไล่ตามพระชายาหยุนเขากลับมาและเดินกลับไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ คราวนี้เขาไม่ได้ขอให้เหยาเซียนออกมาดื่ม แต่หยิบธูปมาและคำนับเหยาเซียนอย่างจริงจัง เขากล่าวกับโลงศพของเหยาเซียน “เหยาเซียน ! ข้าไม่สามารถอยู่กับเจ้าที่นี่ได้อีกต่อไป เปี้ยนเปี้ยนพูดถูก ข้าไม่ควรทิ้งเรื่องยุ่ง ๆ ให้เด็ก ๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะแบกรับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับอาณาจักรนี้ ดังนั้นข้าต้องกลับไป เจ้าเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าข้าไม่สามารถเอาแต่ใจตัวเองเมื่อข้าอายุมาก และข้าไม่สามารถพึ่งพาบุตรชายของข้าเพื่อให้มีความไว้วางใจมากขึ้น คนที่นั่งบนบัลลังก์ของฮ่องเต้คือข้า ข้าไม่สามารถหลบหลีกได้ ! เจ้าเดินช้า ๆ บนทางช้างเผือกรอข้า เปี้ยนเปี้ยนพูดถูก เราทุกคนจะต้องตายในไม่ช้าก็เร็ว และข้าเดาว่าข้าคงจะตายตามเจ้าไปเร็ว ๆ นี้เช่นกัน เจ้ารอข้าก่อน” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หันไปมองซวนเทียนเฟิง จากนั้นก็พูดว่า “เฟิงเอ๋อ เจ้าพักผ่อนก่อน รอจนกว่าราชวงศ์ต้าชุนจะสงบ และทุกอย่างก็เป็นระเบียบเรียบร้อย” ฮ่องเต้ก็กลับไปที่พระราชวังในที่สุด และตามด้วยกลุ่มองค์ชาย หลังจากตระกูลเหยาจัดงานศพก็มีคนมาร่วมไว้อาลัยเหยาเซียนมากขึ้น แม้แต่คนที่ไม่เคยป่วยมาก่อนและไม่เคยได้รับการรักษาจากตระกูลเหยาก็รีบเร่งมาไว้อาลัย แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ยังมาไว้อาลัย ทำไมพลเมืองจะไม่มา ?
คฤหาสน์ของตระกูลเหยามีงานศพที่ยิ่งใหญ่และคฤหาสน์ของตระกูลเหลียนซึ่งแยกออกจากคฤหาสน์ของตระกูลเหยาด้วยกำแพงก็จัดพิธีศพเช่นกัน งานศพในคฤหาสน์ของตระกูลเหยาครึกครื้น ในขณะที่งานศพในคฤหาสน์ของตระกูลเหลียนเงียบเหงา หลังจากจาวเหลียนจากไป หลี่เฉิงก็ได้จัดห้องโถงไว้ทุกข์ทันทีและปักธูป และแม้แต่โลงศพก็พร้อมแล้ว ตอนนี้มีการจัดตั้งห้องโถงไว้ทุกข์และมีการตั้งป้ายวิญญาณ และนางเองก็อยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์ทั้งวัน เผากระดาษเงินกระดาษทองและคัดแยกเสื้อผ้าของจาวเหลียน
เสียงร้องจากคฤหาสน์ของตระกูลเหยาดังเป็นครั้งคราวทำให้นางรู้สึกเสียใจมากขึ้นเรื่อย ๆ นางกอดโลงศพที่ว่างเปล่าและร้องไห้ต่อไป บ่าวรับใช้เกลี้ยกล่อมนางอย่างขมขื่น “คุณหนูอย่าเป็นแบบนี้เจ้าค่ะ ทำไมคุณหนูถึงทำแบบนี้ ข้าไม่ได้นอนมาสองวันสองคืนแล้วข้าจะทำอย่างไรถ้าคุณหนูทำร้ายร่างกายของตัวเอง ถ้าคุณหนูยังคงเป็นแบบนี้ ถ้าคุณหนูล้มป่วยจะทำอย่างไรเจ้าค่ะ หรือบางทีพระองค์ยังไม่ตาย เดี๋ยวพระองค์ก็กลับมาเจ้าค่ะ”
หลี่เฉิงหัวเราะเยาะนางและพูดว่า “เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ข้าบอกเจ้าแล้วจาวเหลียนจะไม่กลับมา เจ้าคิดว่าเขาจะทำอะไร ไล่ตามองค์ชายเจ็ดหรือ ? เขาไปหาทางแก้แค้นตวนมู่อันกัว แต่จิ้งจอกเฒ่าอย่างตวนมู่อันกัวไม่สามารถจัดการได้ง่าย ๆ ถ้าจาวเหลียนไม่ต่อสู้ เขาก็ตาย เขาไม่สามารถทำร้ายคนอื่นได้เลย วิญญาณนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแต่เนิ่น ๆ ถ้าเจ้าเชื่อข้า ข้าจะบอกเจ้าว่าจาวเหลียนตายไปหลายวันแล้ว”
บ่าวรับใช้ยังไม่เชื่อ”พระองค์ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าพระองค์ทำร้ายราชวงศ์เฉียนโจว ได้ ข้าไม่เชื่อว่าพระองค์จะตาย พระองค์จะมีอายุยืนยาว คุณหนูควรเชื่อว่าพระองค์จะกลับมาได้ และการปกป้องคฤหาสน์นี้แทนพระองค์คุณหนูจะต้องมีชีวิตที่ดีเมื่อพระองค์กลับมาเจ้าค่ะ ! ”
”เจ้านี่โง่จริงๆ ” หลี่เฉิงส่ายหัวและถอนหายใจเล็กน้อย “ข้ารออยู่ที่นี่เมื่อองค์ชายหยูและพระชายาหยูกลับเมืองหลวง พวกเขาจะพาเขากลับมาแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นศพหรือขี้เถ้าก็ตาม” หลี่เฉิงลองคิดดูอีกครั้งและวิเคราะห์ด้วยตัวเอง กล่าวว่า “มันควรจะเป็นขี้เถ้าหลังจากที่เดินทางมาเป็นระยะทางที่ไกลเช่นนี้ และหลังจากนั้นไม่นานศพก็ไม่สามารถเก็บรักษาได้” หลังจากพูดจบนางก็มองไปที่โลงศพที่นางเตรียมไว้ มันน่าเสียดาย นางกล่าวว่า “ใช้เงินไปมากเพื่อซื้อโลงศพนี้ ถ้าเป็นขี้เถ้าเพียงแค่หยิบมือ สิ่งนี้ก็เปล่าประโยชน์ ไม่ต้องพูดถึงขี้เถ้า ข้าจะพาเขากลับภาคเหนือ เขาชอบธารน้ำแข็งของภาคเหนือ ดังนั้นก็ควรฝังเขาอยู่ใต้ธารน้ำแข็ง ข้าจะไปพร้อมกับเขาและเมื่อเขาไปถึงไป เขาก็จะได้พักชั่วนิรันดร์อยู่ที่ไป่โถว”
หลี่เฉิงพูดจบก็ลุกขึ้นยืนและก้าวไปที่โลงศพอย่างมั่นคงนางกระซิบอีกครั้ง “พระองค์ หมอเหยาก็เสียชีวิตแล้ว เมื่อพระชายาหยูรู้ พระชายาหยูจะต้องเสียใจมาก ข้าก็เสียใจเช่นกัน ถ้าไม่มีพระองค์ ชีวิตของข้าจะมีความหมายอะไร ? ข้าเสียใจ ข้าแค่อยากรู้ว่าตอนที่พระองค์หลับตา พระองค์คิดถึงข้าบ้างหรือไม่ แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วครู่ก็ตาม …”
เหยาเซียนจากไปและในมณฑลจี่อัน เฟิงเซียงหรูได้ทราบข่าวเรื่องหมอเหยาเซียนป่วยหนัก ซวนเทียนยี่เป็นคนแรกที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ตัดสินใจบอก
หลังจากที่นางทราบเรื่องนี้นางก็ตัดสินใจออกเดินทางกลับเมืองหลวงทันที แต่การเดินทางนั้นยาวนาน และนางก็ยังป่วยอยู่ ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาตระกูลเหยาได้จัดงานศพ
เมื่อนึกถึงว่านางไม่สามารถไปเมืองหลวงได้เร็วก่อนที่เหยาเซียนจะตาย นางรู้สึกอึดอัดมาก คราวนี้ซวนเทียนยี่และอันชิกลับมาพร้อมกับนาง และเป่ยฟู่หรงด้วย นางไอตลอดทาง และที่แย่ที่สุดนางก็ไอจนตาแดงก่ำ อันชิเป็นทุกข์และแอบซับน้ำตาอย่างลับ ๆ ตลอดเวลา และนางไม่รู้ว่าจะปลอบโยนอีกฝ่ายอย่างไรเมื่อนางเห็นอักฝ่ายซับน้ำตา นางจึงทำได้เพียงจับมือของอันชิและปลอบโยนอย่างเงียบๆ
ไม่มีใครสามารถวินิจฉัยอาการป่วยของนางได้แต่ในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมา ไม่เหมือนกับไม่ได้ป่วยอาการหนัก แต่เมื่อนางกลับมามีสติ สภาพร่างกายก็ยังไม่ดี และบางครั้งซวนเทียนยี่ก็กลัว เขาจึงอยู่ที่เรือนของนางทั้งคืนเพราะกลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะหายไปจากโลกนี้ หลายครั้งที่อันชิเกลี้ยกล่อมให้เฟิงเซียงหรูมององค์ชายสี่ เนื่องจากนางปฏิเสธองค์ชายเจ็ด จึงเป็นการดีกว่าที่จะมองไปที่คนตรงหน้าของนางที่อยู่กับนาง
แต่เฟิงเซียงหรูยังบอกอีกว่าเมื่อนางสบายดีนางไม่เคยให้ความหวังองค์ชายสี่ ตอนนี้นางป่วยเช่นนี้ นางไม่ควรเป็นภาระให้คนอื่น