เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1090
พอได้ยิน
ชายผมแดงก็ขรึมลงในทันที
แม้เขาจะโมโหอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางไหนที่จะจัดการปีศาจหงอได้
เพราะปีศาจหงอพูดถูก
ถ้าเสียเขาไป เขาก็ไม่มีทางควบคุมสำนักยมบาลได้！
น่าแค้นใจ！
น่าแค้นใจจริง ๆ！
ถ้าไม่เพราะเรื่องนั้นในตอนนั้น ปีศาจหงอจะยะโสต่อหน้าเขาได้หรือ？
ขอแค่ตระกูลปลีกวิเวทออกจากหุบเขา
สำนักยมบาลอะไรนั่น ก็มีแค่ชื่อใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เหมือนดินปั้นไก่กระเบื้องรูปหมา
เสียดายที่……
พอคิดถึงเงาของคนผู้นั้น เขาก็อดตัวสั่นไม่ได้
“หึ！”
ชายผมแดงแสยะเสียง： “ฉันไม่สนว่านายจะมีข้ออ้างอะไร สรุปคำเดียวคือ รีบรวบรวมชิ้นส่วนมงกุฎภาพมังกรให้เร็วที่สุด！ขอแค่รวบรวมชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรได้ครบ ตระกูลเฟิงของฉันจะได้ออกจากภูเขาสักที！”
“ครับ！”
ปีศาจหงอพยักหน้าแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าทแม่ง ๆ ว่า： “ท่านเฟิงหวูตี่ ตอนนี้ชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรปรากฏอย่างน้อยหกชิ้นแล้ว！”
“อะไรนะ？หกชิ้น！”
พอได้ยินคำนี้
ดวงตาของก็หดลงอย่างฉับพลัน
เขานึกไม่ถึงว่าชิ้นส่วนมงกุฎภาพมังกรจะปรากฏมามากมายเช่นนี้แล้ว
ปีศาจหงอเอ่ยแนะนำว่า： “ในมือของเจ้าสำนักยมบาล มีชิ้นส่วนภาพมงกุฎสองชิ้นแล้ว ส่วนชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรที่เหลืออีกสี่ชิ้น อยู่ในมือคนผู้หนึ่งที่ชื่อว่าหยางเฟิง……”
ปีศาจหงอก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อไปอีก
เฟิงหวูตี่ยกมือขึ้นปัด เอ่ยอย่างรำคาญว่า： “ฉันไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ ฉันไม่สนว่าชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรจะอยู่ในมือใคร นายต้องเอาทั้งหมดกลับมาให้ฉัน！ถ้านายเอากลับมาได้ ฉันจะรายงานผู้นำตระกูลหมิง ให้นายเข้าตระกูลเฟิง ได้เพลิดเพลินกับทรัพยากรตระกูลปลีกวิเวทของเรา！”
“แต่ถ้านายเอากลับมาไม่ได้……นายก็คงรู้ผลลัพธ์ดี！”
“แน่นอน”
“ถ้าผมได้ชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรทั้งหมด ผมมอบให้นายท่านแน่ เพียงแต่……”
พูดถึงตรงนี้
ปีศาจหงอก็กลายเป็นอยากจะเอ่ยบางอย่างแต่ก็หยุดเอาไว้
“เพียงแต่อะไร？อย่าอึก ๆ อัก ๆ！”
เฟิงหวูตี่เอ่ยด้วยสายตาดุดัน
“เหอะ ๆ！”
ปีศาจหงอหัวเราะเบา ๆ： “เพียงแต่ผมห่วงว่า สุดท้ายเจ้าสำนักจะไม่มอบชิ้นภาพมงกุฎมังกรให้ท่าน？”
พอได้ยินคำนี้
สีหน้าของเฟิงหวูตี่ก็เปลี่ยนไป
เขาไม่พอใจในตัวเจ้าสำนักมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ตอนที่เขาช่วยเจ้าสำนักผู้นั้นก่อตั้งสำนักยมบาล ต้องเสียกำลังคนไปไม่น้อย
แต่ทว่า……
หลายปีมานี้ สำนักยมบาลยังคงรวบรวมภาพชิ้นส่วนมงกุฎมังกรไม่ครบ
เขาหมดความอดทนรอแล้ว
ตระกูลปลีกวิเวททั้งตระกูลหมดความอดทนรอแล้ว！
พวกเขาปลีกวิเวกมานานแล้ว
รอคอยที่จะออกจากหุบเขา！
ไม่ใช่ถูกล่ามไว้หุบเขาลึกที่ไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวันตลอดไป！
นัยน์ตาของเฟิงหวูตี่เผยไอสังหารที่เยือกเย็นออกมา
“ไม่ว่าใคร ต่อให้เป็นเจ้าสำนักยมบาลก็ตาม หรือเป็นคนที่ชื่อหยางเฟิงก็ช่าง！”
“ชิ้นส่วนภาพมงกุฎมังกรต้องตกเป็นของตระกูลปลีกวิเวทนิรันด์ คนอื่นไม่มีสิทธิ์ครอบครอง นายเข้าใจมั๊ย？”
“ครับ！”
ปีศาจหงอพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก
“หึ！”
เฟิงหวูตี่แสยะเสียงแล้วเอ่ยว่า： “ส่วนทางเจ้าบ้าน ผมจะช่วยคุณอธิบาย แต่อย่าให้ผมโมโหอีก ความอดทนของผมมีขีดจำกัด！”
“ไปบอกเจ้าสำนักบ้าบทอะไรนั่นด้วย ฉันให้โอกาสเขาครั้งเดียวเท่านั้น และอย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยมอำมหิตละกัน！”
“ถึงเวลานั้นจะเป็นเจ้าสำนักยมบาลมาจากไหน ฉันก็จะฆ่าให้เรียบ！”
พอสิ้นเสียง
เงาของเฟิงหวูตี่ไหวขึ้นมาแล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ปีศาจหงอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอยู่นานโดยไม่เอ่ยอะไร