”….”
เมื่อเผชิญกับข้อกล่าวหาของทุกคนชุนหยูอันไม่มีอะไรจะพูด การช่วยเหลือหลี่เจี้ยนขึ้นครองบัลลังก์เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เขาเคยทำในชีวิตของเขา และมันก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาเสียใจด้วย เมื่อรู้ว่าตวนมู่อันกัวนำหายนะครั้งใหญ่มาสู่ซงซุย เขาต้องตีตวนมู่อันกัวจนตายเมื่อเห็นจิ้งจอกเฒ่าเป็นครั้งแรก
น่าเสียดายที่มันสายเกินไปที่จะพูดอะไรและเขาก็ทำพลาดครั้งใหญ่ มันไม่สามารถแก้ไขได้ หลี่เจี้ยนเคยขอให้เขาส่งกองกำลังไปคุ้มกันกานเฉิง เขาไม่ไปเพราะรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ภายใต้การโจมตีของอาวุธทรงพลังของราชวงศ์ต้าชุน มีคนในซงซุยไม่เพียงพอที่จะเติมเต็ม แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าจะมีผู้คนมากมายในซงซุยที่ต่อสู้กลับไปสู่สงคราม แต่เขาก็ยังต้องพิจารณา มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไร้มนุษยธรรม ด้วยชีวิตมากมายที่ติดอยู่ในนั้น เขาไม่เชื่อว่าราชวงศ์ต้าชุนจะระเบิดพวกเขาทั้งหมดได้ แต่ตอนนี้มันแตกต่างกัน องค์ชายเจ็ดตายไปแล้ว พี่ชายที่เติบโตมาพร้อมกับองค์ชายเก้าภายใต้การดูแลของมารดาคนเดียวกัน! องค์ชายเก้ารู้สึกหงุดหงิด ดังนั้นจึงมีคนมากมายเกินกว่าจะควบคุมได้ นี่ไม่ใช่มณฑลสองสามมณฑล เขาคำนวณว่าในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนกองทัพราชวงศ์ต้าชุนน่าจะมาถึงเมืองหลวง
เขาพูดไม่ออกที่จะจัดการกับเจ้าหน้าที่แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย ถ้าไม่ป้องกันเมืองกานเฉิง เมืองหลวงนี้ก็จะยังคงได้รับการปกป้อง ท้ายที่สุดแล้วบ้านของเขาก็อยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเพิกเฉยต่อบ้านของเขาได้
แน่นอนชุนหยูอันไม่ได้โง่เขลาเขาได้วางแผนสิ่งที่เลวร้ายที่สุดไว้ในใจของเขา เมื่อเมืองหลวงถูกตีแตก คนที่เขาจัดในพระราชวังจะลงมือทันที ชุนหยูชิงจะรับและมัดหลี่เจี้ยนและเขาจะส่งมันไปให้ซวนเทียนหมิงด้วยมือของเขาเองเพื่อแลกกับการอยู่รอดต่อไปของตระกูลชุนภายใต้เขตอำนาจของราชวงศ์ต้าชุน
นี่เป็นแผนลับของชุนหยูอันและในเวลานั้นหลี่เจี้ยนอยู่ในพระราชวังของฮ่องเต้อีกครั้ง ชี้ไปที่ชุนหยูชิงและสาปแช่ง “เจ้ามันตาบอด ทุกคนได้รับอันตรายจากตระกูลชุนของเจ้า และข้าก็ลงเอยด้วย ข้าขอให้แม่ทัพชุนเฝ้าชายแดนและแม่ทัพไม่ไป ตอนนี้ราชวงศ์ต้าชุนล้อมเมืองหลวงด้วยกองทัพขนาดใหญ่ เขาต้องการปกป้องเมืองหลวงหรือว่าต้องการปิดล้อมข้าในเมืองหลวง ? ชุนหยูชิง ! นี่คือความภักดีจากตระกูลของเจ้าหรือ ? ”
เมื่อฟังประโยคกล่าวหาของเขาชุนหยูชิงก็สงบลงและนางไม่ได้ตกใจ นางบอกกับหลี่เจี้ยน “เอามือออกไป อย่าชี้ไปที่พระราชวังของข้า ! เจ้ามีคุณสมบัติอะไรที่จะกล่าวโทษข้า ? ท่านพ่อช่วยเจ้า แต่ท่านพ่อไม่เคยขอให้เจ้าต่อต้านราชวงศ์ต้าชุน นั่นเป็นเพราะเจ้าโลภ เจ้าไม่พอใจเพียงแค่ซงซุยที่ได้รับมาจากการฆ่าบิดาและพี่ชายของเจ้า เจ้าสมคบคิดกับตวนมู่อันกัวเพื่อต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุน หลี่เจี้ยน เจ้าไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้ เป็นเวลาหลายร้อยปีแล้วที่ซงซุยยืนอยู่ภายใต้การควบคุมของราชวงศ์ต้าชุน และไม่สามารถพลิกตัวเองได้ ทำไมเจ้าเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงได้ ไม่มีเหล็กในราชวงศ์ต้าชุน แต่ซงซุยครอบครองมันไว้ ตอนนี้ต้าชุนมีเหล็กกล้า ดังนั้นซงซุยจึงไม่สามารถเอาชนะราชวงศ์ต้าชุนได้ ตอนนี้เจ้ามั่นใจและรู้สึกว่าจะยึดราชวงศ์ต้าชุนได้ที่ไหน เจ้าคิดว่าจะอาศัยสายฟ้าสวรรค์ของมู่อันกัว เจ้าช่างเพ้อฝัน ! ”
หลี่เจี้ยนเลวเหมือนน้องชายคนที่สามไม่มีใครเคยดุเขาแบบนี้ตั้งแต่เขายังเด็กไม่ใช่แม้แต่ฮ่องเต้องค์แรก แต่ตอนนี้เขาถูกผู้หญิงด่า ใครจะเป็นฮองเฮาของเขา เขาอยากจะฆ่าหยูชิงมากตอนนี้ แต่ช่างน่าเสียดาย ! หัวใจของหลี่เจี้ยนเศร้าหมอง เขาไม่มีเวลาที่จะขจัดอุปสรรคทั้งหมดในพระราชวังนี้ และแทนที่ด้วยพลังของเขาเอง หากเขาเริ่มจัดการกับชุนหยูชิงตอนนี้ ที่อยู่เบื้องหลังหยูชิงก็คือจะมีคนจำนวนมากที่ตระกูลชุนจัดเตรียมเข้ามาเพื่อปกป้องนาง
แต่หลี่เจี้ยนไม่เต็มใจ! เขาบอกกับหยูชิง “สายฟ้าสวรรค์ของมู่อันกัวไม่ได้ผลหรือ ? อย่างน้อยเขาก็ฆ่าองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุน ! เจ้ารู้จักองค์ชายเจ็ดหรือไม่ ? ว่ากันว่าเขาเป็นเหมือนเทพเซียน และผู้หญิงทุกคนในโลกต่างก็คลั่งไคล้ หัวใจของข้าสั่นไหว ข้าจำได้ว่าในเมืองหลวงของเรามีหลายสำนักแอบขโมยรูปเหมือนขององค์ชายเจ็ดมา ผู้หญิงเหล่านั้นซื้อมาแขวนไว้บนผนังในห้องนอน และมองมันทั้งกลางวัน และกลางคืน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แม้แต่น้องสาวของข้าก็ไม่สามารถหลบหนีได้ ความรักขององค์ชายเจ็ด ข้าเก่งมาก เจ้าไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนหรือ ? ”
ตามที่พูดไปนางไม่ตบคนและนางไม่เปิดเผยข้อบกพร่อง หลี่เจี้ยนสามารถทำได้ดีในครั้งนี้ เพียงแค่พูดแทงใจดำของชุนหยูชิง ชุนหยูชิงและสาวน้อยในซงซุยเสียใจมากเพราะเรื่องของซวนเทียนฮั่ว ที่แม้แต่ฟางจินเซก็มาที่พระราชวังเพื่อเล่าสิ่งที่นางได้ฟังมา แต่สุดท้ายนางก็จำไม่ได้สักคำ การตายของซวนเทียนฮั่วทำให้จิตวิญญาณของนางหมดไป นางส่งคนจำนวนมากไปตามหาตวนมู่อันกัว โดยต้องการล้างแค้นซวนเทียนฮั่วเป็นการส่วนตัว น่าเสียดายที่มันยากเกินไป
ตอนนี้หลี่เจี้ยนใช้เหตุการณ์นี้กระตุ้นหัวใจของนางดวงตาของชุนหยูชิงเป็นสีแดง จ้องมองไปที่หลี่เจี้ยน และนางไม่สามารถฉีกยิ้มได้ ! “หลี่เจี้ยน ! ” ชุนหยูชิงกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงของนางสั่นมากเกินไป นางพูดว่า “ข้าทำไปแล้ว ข้าจะรักเจ้าได้อย่างไร ตระกูลชุนให้ข้าแต่งงานกับเจ้า ช่วยเจ้าทุกอย่าง สิ่งที่เจ้าต้องการก็คือเป็นฮ่องเต้ เจ้าสามารถมีสาวงาม 3,000 คนในตำหนักใน ถ้าเจ้าไม่ตาย เจ้าจะเป็นคนที่มีอิสระและมีความสุขที่สุดในโลก แต่เจ้าทำทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง ตอนนี้อาณาจักรกำลังล่มสลาย และครอบครัวก็จากไปแล้ว มีประเด็นอะไรที่ถามว่าข้าเคยเห็นรูปขององค์ชายเจ็ดหรือไม่ หลี่เจี้ยน ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าตกหลุมรักเขา ไม่เพียงแต่ข้าจะตามล่าตวนมู่อันกัวเพื่อแก้แค้นให้เขา แต่เจ้าจะไม่มีทางออกไปจากพระราชวังนี้ได้ เจ้าจะไม่สามารถอยู่รอดได้เพียงลำพัง แต่ข้ายังต้องการปลอบประโลมวิญญาณของเขาด้วยเลือดของเจ้า”
หลี่เจี้ยนรู้สึกกลัวในขณะที่เมืองหลวงยังไม่แตกและกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนยังไม่มาถึงเมืองหลวง แต่คำพูดของชุนหยูชิงทำให้เขารู้สึกถึงวิกฤตที่ชีวิตของเขากำลังจะนับถอยหลัง เขาชี้ไปที่ชุนหยูชิงแล้วก้าวถอยหลัง “เจ้ามันบ้า ! ” เขาพูดว่า “หยูชิง เจ้ามันบ้า ! เจ้าบ้าไปแล้ว ! ”
”เจ้าบ้าก่อน!”หยูชิงพูดเสียงดัง “ถ้าเจ้าไม่สมรู้ร่วมคิดกับตวนมู่อันกัว เหตุใดซงซุยถึงจะลงเอยเช่นนี้ ตอนนี้ซงซุยหายไป ไม่เพียงแต่อาณาจักรของเจ้า แต่ยังรวมถึงครอบครัวของข้าด้วย มีบ้านสำหรับพลเมืองซงซุยทุกคน ! คนอย่างเจ้าต้องตกนรกขุมที่ 18 ! ” ในพระราชวังของซงซุย ฮ่องเต้และฮองเฮาทั้งสองทะเลาะกัน ในเวลาเดียวกันกองทัพของซวนเทียนหมิงได้ตั้งค่ายห่างจากเมืองหลวงของซงซุยไปแล้ว 48 กิโลเมตร
ทหารต่อสู้อย่างต่อเนื่องแม้ว่าพวกเขาจะหมดแรงแต่ความต้องการแก้แค้นให้กับองค์ชายเจ็ดก็ยังฝังลึกอยู่ในใจ พวกเขาได้แรงผลักดันจากเรื่องนี้ แม้ว่าพวกเขาจะเหนื่อยล้า พวกเขาก็อยากจะรีบเข้าไปในเมืองหลวงและจัดการกับฮ่องเต้ซงซุย
แม้ว่ากองทัพของราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ได้ใช้สายฟ้าสวรรค์ในการโจมตีมณฑลมากกว่าสิบมณฑลติดต่อกันแต่เครื่องจักรของทหารของกองทัพไม่ใช่เรื่องตลก ไม่ว่าเป้าหมายจะแม่นยำเพียงใดก็จะไม่ก่อให้เกิดผลกระทบจากการทิ้งระเบิดขนาดใหญ่เช่นทุ่นระเบิด และยังช่วยลดระดับการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุให้น้อยที่สุด นอกจากนี้ก่อนที่พวกเขาจะโจมตี พวกเขาจะส่งองครักษ์เงาจำนวนมากแอบเข้าไปล่วงหน้าโดยบอกให้พลเมืองวิ่งหนีหรือซ่อนตัวอยู่ในบ้าน ไม่ให้ออกมา ราชวงศ์ต้าชุนจะเริ่มโจมตีในเวลาใดและวันใด ตราบใดที่พวกเขาไม่ออกจากบ้านจะไม่ถูกทำร้าย สำหรับความเสียหายของบ้านที่เกิดจากสงคราม หลังจากที่ราชวงศ์ต้าชุนยึดเมืองได้ เขาจะซ่อมแซมให้แหมือนเดิม และชดเชยให้กับผู้คนหลังสงคราม
พลเมืองในสองสามมณฑลแรกยังไม่เชื่อและส่วนใหญ่เลือกที่จะหลบหนี ท้ายที่สุดความสำเร็จของการระเบิด ราชวงศ์ต้าชุนได้ปรากฏขึ้นที่นั่น และพวกเขาทุกคนต่างหวาดกลัว แม้ว่าพวกเขาจะเคยได้ยินว่าเมืองทั้งสองถูกฝังด้วยน้ำมือของตวนมู่อันกัว แต่ผู้คนก็ยังไม่กล้าเสี่ยง ความภักดีของพลเมืองในซงซุยที่มีต่อราชวงศ์ซงซุยลดน้อยลงทุกวัน ด้วยฮ่องเต้องค์ใหม่ หลี่เจี้ยน เผชิญหน้ากับราชวงศ์ต้าชุนต้าชุน พวกเขาไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเตรียมการต่อต้าน พวกเขาต้องการอยู่ห่างไกล พวกเขาหวังว่าราชวงศ์ต้าชุนจะหยุดโจมตี
แต่ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่โจมตีได้อย่างไรพวกทหารเกลียดเขาและต้องการล้างแค้นให้กับองค์ชายเจ็ด ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงเกลียดพวกเขามากยิ่งขึ้น และทั้งคู่อยากจะถล่มซงซุยให้ราบเป็นหน้ากลองไปที่พื้น ผลก็คือราชวงศ์ต้าชุนต่อสู้จากมณฑลหนึ่งไปยังอีกมณฑลหนึ่ง ผู้คนซ่อนตัวจากตะวันออกไป ตะวันตก และในที่สุดก็วิ่งไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องหยุดและอยู่ในบ้านโดยไม่ปรากฏตัวตามที่กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนพูด และจากนั้นก็พบว่าสิ่งที่ราชวงศ์ต้าชุนพูดเป็นของจริง ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรก็ตาม ตราบใดที่พวกเขาไม่โผล่หัวออกมา พวกเขาก็จะไม่เจ็บปวด และพวกเขาจะช่วยสร้างบ้านที่เสียหายให้ใหม่ หลังจากสร้างเสร็จแล้วก็ดีขึ้นหลายเท่า
นอกจากนี้เฟิงหยูเฮงได้รับจดหมายตอบรับจากร้านห้องโถงสมุนไพรเมื่อสร้างเมืองขึ้นเพื่อให้ผู้คนจากทั่วทุกมุมเมืองระดมคนมารวมตัวกันในซงซุย เพื่อที่นางจะได้เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรในซงซุย
ดังนั้นพลเมืองของซงซุยจึงมีความสุขและในที่สุดพวกเขาก็พบว่าดีขึ้นมาก องค์ชายเก้าก็เหมือนกับเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่ก็ดีกว่า ! เป็นเรื่องที่ดีสำหรับพลเมืองแม้ว่าจะเกิดสงคราม แต่ชีวิตของผู้คนก็มั่นคงกว่าเดิมมาก การก่อสร้างห้องโถงสมุนไพรทำให้พวกเขามีกำลังใจ เฟิงหยูเฮงทำการรักษาโรคที่ยากลำบากเพื่อให้ซงซุยขนานนามนางว่าหมอเทวดา
แต่หมอเทวดายังคงต้องทำสงครามนางเป็นหมอเทวดาของสามัญชนในสนามรบ และนางเป็นผู้ส่งสารอันเย้ายวนของทหารซงซุยในสนามรบ ผู้ส่งสารคนนี้ไปที่นอกเมืองหลวง ซวนเทียนหมิงประกาศกับกองทัพว่าเขาจะโจมตีเมืองหลวงของซงซุยในอีกสามวันต่อมา !
สามวันต่อมาราชวงศ์ต้าชุนโจมตีเมืองหลวงของซงซุย พลเมืองได้ยินข่าว แต่พวกเขาไม่กลัว พวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์หลังจากที่มณฑลอื่น ๆ ถูกยึดดังนั้นหายนะของชาติจึงอยู่ในระดับแนวหน้า ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่กลัว พวกเขายังหวังว่าราชวงศ์ต้าชุนจะโจมตีได้อย่างรวดเร็ว และรีบกำจัดฮ่องเต้ที่น่ารำคาญออกไป ! พวกเขามีความรักในบ้านเกิด พวกเขาภักดีต่อแผ่นดินของซงซุย แต่ไม่ใช่ตระกูลหลี่ สำหรับพลเมือง ตราบใดที่บ้านของพวกเขายังอยู่ ใครจะปกครองอาณาจักรไม่ใช่เรื่องที่พวกเขากังวล ตราบใดที่ผู้ที่มีอำนาจสามารถทำให้พวกเขามีชีวิตที่ดีได้ ตราบใดที่ผู้ที่มีอำนาจสามารถรักษาชีวิตพวกเขาไว้ได้ พวกเขาไม่สนใจว่าอาณาจักรจะเป็นของตระกูลหลี่หรือตระกูลซวน
ผู้คนต่างรอคอยการโจมตีของราชวงศ์ต้าชุนและผู้คนที่เดินไปตามถนนก็เตือนกันว่า “ในวันที่ราชวงศ์ต้าชุนโจมตี พวกเจ้าอย่าออกจากบ้าน ! อยู่บ้าน แม้แต่ในสวนของเจ้าก็อย่าออกมา ไม่ต้องกังวลหากกำแพงพัง อย่าโผล่หัวของเจ้าออกมา อาวุธของราชวงศ์ต้าชุนไม่มีตา ตราบใดที่เจ้าไม่ออกจากบ้าน พวกเขาจะไม่ทำร้ายเจ้า และกำแพงที่พังทลาย ราชวงศ์ต้าชุนจะช่วยสร้างให้พวกเจ้าใหม่”
ทัศนคติของผู้คนนอกจากนี้ยังส่งผลกระทบต่อเจ้าหน้าที่ทุกคนซึ่งไม่ได้อยู่ในราชสำนักอีกต่อไป และทุกคนพร้อมที่จะปฏิบัติตามวิธีที่พลเมืองทำ อย่างไรก็ตามมันเป็นราชวงศ์ตระกูลหลี่ที่เป็นศัตรูกับราชวงศ์ต้าชุน ถ้าคนที่อยู่ในอำนาจของตระกูลหลี่มีเหตุผล พวกเขาก็อยากจะอยู่ร่วมกันและตายไปกับซงซุย แต่น่าเสียดายที่คนที่มีอำนาจคือหลี่เจี้ยนที่โง่เขลา
ในเมืองซงซุยทุกคนรออย่างเงียบ ๆ รอความหายนะในอีกสามวันต่อมา…