บทที่ 1671 ให้หน้าไม่เอาหน้า
งานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์เพิ่งเริ่ม ตัวเองก็กลับถูกอัดพ่ายแพ้เป็นคนแรก…แถมยังแพ้แบบนี้…น่าขายหน้า…
“ออมมือให้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นมองหลี่เฮ่อที่มีสีหน้าสิ้นหวังและกุมกำปั้นเอ่ย
“ออมมือให้แล้วปู่เธอสิ…หึ!” หลี่เฮ่อแค่นเสียงหึ
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ผู้ชายโตตัวปากไม่ตรงกับใจขนาดนี้เลยเหรอ
หลังสิ้นสุดการแข่งรอบนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ลงเวที กรรมการตัดสินจับฉลากต่อ เขาหยิบได้ทหารรับจ้างระดับ B กับทหารรับจ้างระดับ A
ทหารรับจ้างระดับ S มีสีหน้าสิ้นหวัง เดิมยังคิดอยากเสี่ยงโชค คิดไม่ถึงว่ากลับเจอเข้ากับทหารรับจ้างระดับ A
…
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นสังเกตการณ์บนเวที
ขนาดของเวทีนี้เหมาะสมพอดี
ตราบใดที่ตัวเธอไม่ลงมือก่อนก็สามารถรอโดนโจมตีแล้วค่อยควบคุมคนได้ อีกทั้งเพราะขนาดของเวที เยี่ยหวันหวั่นจึงสามารถโยนคู่ต่อสู้ลงเวทีได้อย่างสบายส่งผลให้ได้รับชัยชนะ
ต่อให้เจอคู่ต่อสู้ชนิดที่พลังต่อสู้แข็งแกร่งสุดยอด…อย่างแย่เธอยอมแพ้ก็เท่านั้น ไม่ได้จริงๆ ก็ยังมีน้ำเต้าเหล้าอยู่นะ…
ของอย่างเหล้า เยี่ยหวันหวั่นไม่พยายามไปคิดเท่าที่จะทำได้ ถึงหลังตัวเองดื่มเหล้าจะครอบครองพลังของเนี่ยอู๋โยว แต่ยังไงจัดว่าควบคุมไม่ได้ ใครจะรู้ว่าหลังเธอแล้วจะทำอะไรลงไป…ถ้ากระโดดลงเวทีแล้วอัดกรรมการตัดสินจะทำยังไง…แบบนั้นเธอก็จะกลายเป็นเรื่องตลกใหญ่ของทั้งโรงเรียนชื่อเยี่ยน
ส่วนการแข่งของคนอื่น เยี่ยหวันหวั่นไม่สนใจมากนัก
ทหารรับจ้างพวกนี้ส่วนมากไม่แข็งแกร่งเท่าเป่ยโต่วกับชีซิง เป่ยโต่วกับชีซิงแทบจะต่อสู้เล็กทุกสามวันต่อสู้ใหญ่ทุกห้าวัน เยี่ยหวันหวั่นดูการต่อสู้ของสองคนนั้นจนเอียนนานแล้ว
การต่อสู้ที่ยังอ่อนกว่าของเป่ยโต่วกับชีซิง ไหนเลยเยี่ยหวันหวั่นจะสนใจ
“หมายเลข 165 หงอวิ๋น หมายเลข 8 เยี่ยหวันหวั่น”
ไม่นานกรรมการตัดสินก็ประกาศอีกครั้ง
เวลานั้นหญิงสาวสวมชุดสีเหลืองคนหนึ่งก็เดินช้าๆ ขึ้นเวที
หลังถูกขานชื่อ เยี่ยหวันหวั่นก็ก้าวเร็วๆ เดินมาถึงบนเวทีด้วย
“ทหารรับจ้างสองคนนี้…คนหนึ่งระดับ D อีกคนหนึ่งระดับ C หึๆ ทั้งสองคนโชคไม่เลว”
“ฉันว่าโชคของเยี่ยหวันหวั่นนั้นดีพอตัว เจอทหารรับจ้างระดับ C ติดๆ กัน”
“ระดับ D…ระดับ C…เป็นการแข่งที่น่าเบื่อมาก…”
เห็นเยี่ยหวันหวั่นกับหงอวิ๋นขึ้นเวที ทหารรับจ้างส่วนใหญ่ก็ส่ายหน้าติดต่อกัน แทบอยากจะลุกขึ้นจากไป นี่ไม่มีอะไรน่าดูสักนิดเดียว
“หงอวิ๋นหมายเลข 165 ทหารรับจ้างระดับ C” หญิงสาวหงอวิ๋นชำเลืองมองเยี่ยหวันหวั่นและเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“เยี่ยหวันหวั่นหมายเลข 8 ทหารรับจ้างระดับ D” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก
“ฉันก็ไม่อยากลงมือกับทหารรับจ้างระดับ D อย่างเธอ เพราะงั้นเธอจะลงไปเองหรือว่าให้ฉันโยนลงไป” หงอวิ๋นจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยเสียงเย็น
“ลงมือเถอะ” เยี่ยหวันหวั่นมองหญิงสาว
ได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็ขมวดคิ้วแน่น “เยี่ยหวันหวั่น เธอนี่มันให้หน้าไม่เอาหน้าจริงๆ ทหารรับจ้างระดับ D หนึ่งคน หลังชนะหนึ่งตายังนึกว่าจะชนะสองตาติดได้จริงๆ เหรอ”
ตอนที่พูดดวงตาของหงอวิ๋นวาบประกายเย็นเยียบก่อนจะเข้าไปคว้าเยี่ยหวันหวั่นในพริบตา
แต่ทว่าหญิงสาวเพิ่งเอื้อมมือ แทบจะในชั่วเสี้ยววินาที เยี่ยหวันหวั่นด็จับแขนเล็กของหงอวิ๋นไว้ได้ทันใด
เวลานั้นหงอวิ๋นหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ตอนที่ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แรงมีฝีมือปริศนาสายหนึ่งก็ส่งออกมาจากในมือของเยี่ยหวันหวั่น
วินาทีถัดมา ร่างกายของหงอวิ๋นก็เสียการทรงตัว ทั้งร่างเหมือนว่าวที่สายป่านขาด ถูกแรงมีฝีมือนั้นพลิกปลิวออกไป
——————————————————————————————
บทที่ 1672 ตำนานมาแล้ว
‘ปึง!’
เสียงหนักอึ้งดังขึ้น หงอวิ๋นร่วงออกนอกสังเวียนแล้วตกลงสู่พื้น
“ออมมือให้แล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองหงอวิ๋นก่อนจะเก็บสายตาไม่คิดอยากสนใจต่ออีก
“เธอ…”
หงอวิ๋นมองเยี่ยหวันหวั่นที่สีหน้าเรียบเฉยบนเวที แค้นใจถึงขั้นกัดฟันกรอด กับอีแค่ทหารรับจ้างระดับ D…!
“ฮ่าๆๆ ฟินโว้ย!” ไม่ไกลนัก หลี่ซินปรบมือสุขใจ “ทหารรับจ้างระดับ C บ้าบอ ยังจะดูถูกพวกเราทหารรับจ้าง D ถุย!”
ด้านข้างหลี่ซิน ทหารรับจ้างระดับ D ที่อยู่หอพักเดียวกับเยี่ยหวันหวั่นก็พากันผงกหัวเห็นด้วย
“หลังลูกพี่หวันหวั่นทำภารกิจระดับ A สำเร็จสองภารกิจก็ได้คะแนนคุณงานความดีจนน่าจะพอเลื่อนเป็นทหารรับจ้างระดับ B แล้วหรือเปล่า”
“แหงอยู่แล้วสิ อย่างน้อยก็เป็นระดับ B สูงสุดไปจนถึงเป็นทหารรับจ้างระดับ A เดาว่าพี่หวั่นฉันไม่รู้ว่าต้องเลื่อนระดับยังไงแล้วก็ไม่รู้ว่าคะแนนคุณงามความดีใช้ทำอะไร สมกับเป็นพี่หวั่นฉัน พี่สาวแท้ๆ ของฉัน…ทำตามใจตัวเอง!” หลี่ซินพยักหน้าเอ่ย
ได้ยินดังนั้น ทหารรับจ้างระดับ D หลายคนก็เหล่มองหลี่ซิน
เคยเห็นหน้าไม่อาย แต่ไม่เคยเห็นหน้าไม่อายขนาดนี้ ยังจะพี่สาวแท้ๆ อีก…
…
ไม่นานก็ถึงเวลาเที่ยง หลังการแข่งขันอีกสิบกว่าตา งานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ก็หยุดลงชั่วคราว
ตลอดเช้าเยี่ยหวันหวั่นโดนจับฉลากโดนแค่สองครั้งและทั้งสองตาก็ชนะทั้งหมด
ผู้อาวุโสกงมองเยี่ยหวันหวั่นและเอ่ย “ครั้งหน้าโชคของเธอจะไม่ดีขนาดนั้นแล้ว ทหารรับจ้างระดับ C แพ้หมดแล้ว ทั้งงานแข่งเหลือแค่เธอทหารรับจ้างระดับ D คนเดียว ที่เหลือล้วนแล้วแต่เป็นระดับ B และสูงกว่านั้น”
ความหมายของผู้อาวุโสกงคือให้เยี่ยหวันหวั่นพอเหมาะพอดี อย่าอวดเก่ง
“อาจารย์ หนูเข้าใจแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า
ล้อเล่นเหรอ เธอยังไม่ได้ใช้วิชาสาบสูญที่ผู้อาวุโสกงถ่ายทอดออกมาเลยนะ…เธอเข้าใจทะลุปรุโปร่งนานแล้วโอเคไหม รับมือทหารรับรับจ้างระดับ B อะไรนั่น ยังไม่ใช่ง่ายดายหรอกเหรอ
ถ้าผู้อาวุโสกงล่วงรู้ว่าลูกศิษย์ตรงหน้านี้สำเร็จวิชาสาบสูญที่เขาถ่ายทอดนานแล้ว ไม่รู้จะมีอารมณ์ยังไง
“ดูเร็ว!”
เวลานั้นไม่รู้ใครร้องอุทานขึ้น
ทุกคนหันไปยังด้านหน้าทันที
เห็นแค่ว่าหญิงสาวท่าทางเย็นชาคนหนึ่ง เดินเคียงบ่ากับผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก้าวเดินช้าๆ ไปยังที่นั่งกิตติมศักดิ์
“เชี่ย…ให้ตาย…ผู้หญิงคนนั้น…คือนะ…เนี่ยหลิงหลง!”
“เชี่ย ตำนานของโรงเรียนชื่อเยี่ยน สถิติที่ไม่อาจทำลาย เนี่ยหลิงหลง รุ่นพี่เนี่ย!”
“นึกไม่ถึงว่าแม้แต่รุ่นพี่เนี่ยหลิงหลงก็มาด้วย!”
“ล้อเล่นน่า ยังไงรุ่นพี่เนี่ยหลิงหลงก็เคยเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อแล้วก็เป็นนักเรียนของโรงเรียนชื่อเยี่ยน งานแข่งขันสำคัญอย่างนี้ก็ต้องมาอยู่แล้ว!”
“นึกถึงตอนที่รุ่นพี่เนี่ยหลิงหลงเข้าร่วมงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ครั้งแรก ไม่พ่ายแพ้ 28 ตารวด เอาชนะได้ทั้ง 28 ตา ตาที่ยี่สิบเก้าเจอกับต้วนเฟยหยางเลยเป็นฝ่ายยอมแพ้เองแล้วได้ที่สองมา!”
“รุ่นพี่เนี่ยปีนั้นยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของต้วนเฟยหยาง แต่ต้วนเฟยหยางตอนนี้กลับเทียบรุ่นพี่เนี่ยไม่ติดแล้ว!”
เห็นเนี่ยหลิงหลงปรากฏตัว ทุกคนมีสีหน้าตื่นเต้น มองเนี่ยหลิงหลงแทบจะเป็นแววนับถือบูชาสุดแสน
มีแค่ผู้อาวุโสกงที่มีสีหน้าเย็นชาไม่แม้อีกฝ่ายแม้แต่แวบเดียว
…
“หมายเลข 329 อวิ๋นเฟิง หมายเลข 8 เยี่ยหวันหวั่น”
ไม่นาน หลังพักช่วงสั้นๆ กรรมการตัดสินก็เอ่ยปาก
ได้ยินดังนั้นเงาสายหนึ่งก็พาดผ่านแล้วชายหนุ่มปรากฏตัวบนเวที
เยี่ยหวันหวั่นก็ก้าวเร็วๆ ขึ้นเวที
“อวิ๋นเฟิง ทหารรับจ้างระดับ A” ชายหนุ่มเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
“เยี่ยหวันหวั่น ทหารรับจ้างระดับ D” เยี่ยหวันหวั่นตอบรับ
โชคของเธอออกจะแย่เกินไปหน่อยแล้ว ไม่เจอทหารรับจ้างระดับ B สักคนทีก็เจอทหารรับจ้างระดับ A เลยเหรอ!