คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1342
หลังจากที่แดร์ริลเงียบไปสิบวินาที เขาก็หันมองไปที่ควินซีด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า “เราออกไปจากที่นี่กันเถอะภรรยาของฉัน มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีถ้าหากคนอื่นมาเห็นเราในสภาพเช่นนี้”
ชีวิตเป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้จริง ๆ ก่อนหน้านี้ควินซียังคงพยายามขู่เข็ญเขาอยู่เลย แค่ชั่วพริบตาเดียวเขาก็กลายเป็นสามีของเธอไปแล้ว!
ใบหน้าของควินซีแดงก่ำเมื่อได้ยินคำพูด ของแดร์ริล จากนั้นเธอก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หุบปากแล้วไปให้พ้นหน้าฉัน!”
แดร์ริลกำลังซ้ำเติมความเจ็บปวดของเธอ ถ้าหากว่าเธอไม่ถูกเปลวไฟหัวใจปีศาจเผาผลาญชุดของเธอ เธอก็คงจะไม่ต้องถูกพี่สาวของเธอเข้าใจผิดเช่นนั้น!
แดร์ริลยกมือขึ้นเกาศรีษะขณะที่เขายังคงหยอกล้อเธอต่อไป “ภรรยาของฉัน ตอนนี้ฉันเป็นสามีของเธอแล้ว แต่เธอกลับไล่ฉันออกไปแบบนี้ได้ยังไง? หรือว่าจะให้ฉันอุ้มเธอออกไปกับฉันดีล่ะ?”
คนที่มีผิวหนังหนาอย่างแดร์ริลเท่านั้นที่จะกล้าพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกมาได้!
ควินซีกระทืบเท้าด้วยความโกรธเกรี้ยว “ออกไปเดี๋ยวนี้! กล้าดียังไงเข้ามาใกล้ฉัน! ถ้านายยังกล้าเข้ามาใกล้ฉันอีก ฉันจะฆ่านายทันที!”
ใบหน้าของควินซีเย็นชาขณะที่เธอกล่าวเช่นนั้น เธอรู้สึกอยากจะฆ่าแดร์ริลให้ตายเสียทันที อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเธอยังคงอ่อนแอเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย
“เธอจะฆ่าสามีของเธอลงจริง ๆ เหรอ? เธอไม่กลัวว่าจักรพรรดินีจะตำหนิเธอหรือยังไง?”
“นาย…” ใบหน้าของควินซีซีดเซียวลง “เพียงเพราะจักรพรรดินีออกคำสั่งให้นายเป็นสามีของฉัน ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันเป็นผู้หญิงของนาย! เราไม่ได้มีความสัมพันธ์ใด ๆ ต่อกัน จำเอาไว้!”
หลังจากที่พูดเช่นนั้น ควินซีก็กัดริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงก่อนจะเดินออกจากห้องโถงใหญ่ไปด้วยท่าทางไม่พอใจ ร่างกายของเธอยังคงฟื้นตัวไม่เต็มที่ ดังนั้น เธอจึงรู้สึกไม่ปลอดภัยถ้าหากว่าเธอยังอยู่กับเขาสองต่อสองที่นี่ เขาอาจจะทำอะไรแย่ ๆ กับเธออีกก็ได้ ดังนั้น เธอจึงควรจะรีบออกไปจากที่นี่!
แดร์ริลมองดูแผ่นหลังของควินซีขณะที่เธอเดินจากไปและตะโกนขึ้นว่า “เดี๋ยวสิภรรยาของฉัน ทำไมถึงหนีออกไปแบบนั้นล่ะ?”
เมื่อเห็นว่าควินซีไม่เหลียวหลังกลับมามอง แดร์ริลก็หัวเราะเบา ๆ จากนั้นเขาก็นั่งขัดสมาธิและพยายามรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ก่อนหน้านี้ ในระหว่างที่เขากำลังฝึกฝนเคล็ดวิชาศึกโลหิตแปดทิศ เขาถูกเมแกนรบกวนจนทำให้เขาไม่สามารถฝึกฝนขั้นตอนสุดท้ายได้สำเร็จ
ดังนั้น แดร์ริลจึงจงใจทำให้ควินซีโกรธเพื่อที่เธอจะได้หนีไปจากเขา
…
ในเวลาเดียวกัน ในสวนอันเงียบสงบภายในสุสานโบราณของลิโป้
จูปาเจี๋ยหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
ในขณะที่ภรรยาของโดน็อก เชนเทล่ากำลังนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นขณะจ้องมองหน้าจูปาเจี๋ยด้วยความเกลียดชัง เธอหวังว่าเธอจะสามารถฆ่าเขาให้ตายได้!
เธอถูกจูปาเจี๋ยทำให้แปดเปื้อน!
เมื่อจูปาเจี๋ยแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาก็เดินเข้าไปหาเชนเทล่าด้วยรอยยิ้ม จากนั้น เขาก็กวาดสายตามองเรือนร่างของเธออีกครั้งอย่างถี่ถ้วนและพูดขึ้นว่า “คนสวย ทำไมเจ้าจ้องหน้าข้าราวกับว่าเจ้าต้องการจะกินข้าทั้งเป็นแบบนั้น? ก่อนหน้านี้ เจ้าอย่างอ่อนโยนกับข้าอยู่เลย หรือเจ้ากลัวว่าข้าจะเป็นคนไร้ความรับผิดชอบ? ไม่ต้องห่วงนะคนสวย ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี!”
‘ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่งดงามเท่าเตียวเสียน แต่เธอก็ยังดูงดงามมากเช่นกัน!’
“ไปให้พ้น! อยู่ห่าง ๆ จากฉัน!” เชนเทล่าตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาขณะที่เธอยังคงร้องไห้คร่ำครวญ เธออยากจะสับจูปาเจี๋ยหลาย ๆ ล้านครั้ง!
เชนเทล่าเป็นถึงภรรยาองคมนตรีแห่งทวีปเวสท์ริงตัน! แต่เธอกลับถูกชายผู้นี้ทำให้เธอแปดเปื้อน แล้วเธอจะออกไปเผชิญหน้ากับคนอื่นได้อย่างไร โดยเฉพาะสามีของเธอ?
เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของเชนเทล่า จูปาเจี๋ยก็พูดขึ้นด้วยท่าทางทะเล้นว่า “คนสวย ทำไมเจ้าถึงได้ทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้? เจ้าเป็นคนที่วิ่งเข้ามาในอ้อมกอดของข้า แต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อข้าราวกับว่าข้าเป็นคนบังคับเจ้า”
“คุณ…” เชนเทล่าทั้งรู้สึกโกรธและอับอายเมื่อได้ยินคำพูดของจูปาเจี๋ย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถตอบโต้เขาได้
หลังจากที่เชนเทล่ากินดอกลิลลี่เปลวเพลิงเย็นเข้าไป ร่างกายของเธอจึงเกิดความคลุ้มคลั่ง ดังนั้น เธอจึงควบคุมตัวเองไม่ได้!
แต่เชนเทล่าไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเลวร้ายเช่นนี้!
‘ในเมื่อฉันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ ถ้าเช่นนั้น ฉันก็ไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป!’
ในเวลานั้น เชนเทล่ายกมือขึ้นมาและกระตุ้นพลังภายในทั้งหมดเพื่อโจมตีศรีษะของตัวเอง
‘ไม่นะ! คนสวยกำลังยอมตายเพื่อปกป้องพรหมจรรย์ของฉัน’
เมื่อเห็นว่าเชนเทล่ากำลังจะฆ่าตัวตาย จูปาเจี๋ยก็รีบพุ่งไปข้างหน้าและคว้าแขนของเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฉัน! ฉันอยากตาย!” เชนเทล่าตะโกนขึ้นสุดเสียงขณะที่เธอยังคงร้องไห้คร่ำครวญออกมา
เชนเทล่าพยายามดิ้นรนจนสุดแรง แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือของจูปาเจี๋ยได้
จูปาเจี๋ยจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า “คนสวย อายุของเจ้ายังน้อย แต่ทำไมเจ้าถึงได้คิดสั้นเช่นนี้? การเป็นผู้หญิงของข้ามันไม่ดีตรงไหน?”