ดังนั้น มารผจญคนนี้ ตอนนี้แม้แต่ ไชยันต์ ก็รู้สึกขนลุกจริงๆ เมื่อมองดูเขา เขาไม่เคยรู้มาก่อน วัยรุ่นที่อายุไม่ถึงสามสิบคนนี้ จะมีความคิดที่น่ากลัวและละเอียดรอบคอบขนาดนี้ จนถึงตอนนี้ สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังมากที่สุดคือ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแสนรักฆ่า วุฒิพล ได้ยังไงกันแน่?
เขาหวาดกลัวมากจริงๆ!
แผนในใจของแสนรัก แซงหน้าขุนนายพ่อของเขาไปแล้ว คนแบบนี้ ไม่เป็นพระ ก็เป็นมาร!
แสนรักไม่พูดจา เพียงแค่ยืนอยู่ภายใต้ปากกระบอกปืนของเขา แล้วมองมาทางเขา
ถือว่าเป็นการยอมรับ
ไชยันต์หน้าตาบิดเบี้ยว ทันใดนั้น หลังจากตำแหน่งปืนที่อยู่ในมือเคลื่อนที่ “ปัง!” เขาเหนี่ยวไกอีกครั้ง!
“แกยอมรับผิดไหม? รับไม่รับ?!!”
“…”
ไม่มีเสียงตอบรับ
แสนรักถูกยิงอีกครั้งที่แขนอีกข้างหนึ่ง หลังจากเซถอยหลังไปหลายก้าว แล้วทรงตัวไว้ได้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่มีสีของเลือด กลับไม่มีท่าทีที่จะสำนึกผิดแม้แต่น้อย
“ไม่…รับ!”
“ปัง—!”
ยิงอีกนัด
ครั้งนี้คือขาของเขา
ชั่วพริบตาเดียว ชายคนนี้ก็ฝืนไม่ไหวอีกต่อไป ความเจ็บปวดรุนแรงมาจากขาของเขา เขาเอ็นตัว แล้วคุกเข่าข้างเดียวอยู่บนพื้นแบบนี้
“รับไม่รับ? แกจะรับไม่รับ!!” ไชยันต์ก็บ้าคลั่งแล้ว ทั้งยอดเขาเต็มไปด้วยเสียงตะโกนของเขา
แต่ แสนรักก็ยังไม่ยอมเอ่ยปาก
จนกระทั่ง แสนรักคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วอาเจียนเลือดสดออกมา เมื่อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าซีดขาวที่ไม่ต่างอะไรกับคนตาย แถมยังฉีกยิ้มเยาะเย้ยอย่างขัดสายตาเป็นพิเศษอีกด้วย
“คุณไม่ต้องถามแล้ว และก็ไม่ต้องสิ้นเปลืองกระสุนพวกนี้ ผมพูดไว้แล้ว ยิงมาตรงนี้ เพียงนัดเดียว ตระกูลเทวเทพของพวกคุณก็ปลอดภัยแน่นอน ไม่อย่างนั้น เพียงแค่ผมมีชีวิตอยู่ จะต้องมีสักวันหนึ่ง ผมจะให้พวกคุณทุกคนสาบสูญไปจากโลกนี้”
เขาเหมือนกับปีศาจจริงๆ
ในที่สุดความหวังสุดท้ายของ ไชยันต์ก็มอดดับไป
เขาจ้องมองไปที่หลานชายแท้ๆ คนนี้ที่ในตัวมีเลือดของเขาไหลเวียนอยู่ ท้ายสุดเขาขยับปากกระบอกปืนไปที่ศีรษะของแสนรัก
“ได้ ฉันสนองแก!” เขาเหนี่ยวไกปืน
“ปัง—”
“คุณทำอะไรน่ะ? หยุดนะ”
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นเกือบจะพร้อมๆ กับเสียงปืนของเขา ยังไม่ทันที่จะรู้ตัว ลำแขนก็ถูกคนที่โผเข้ามาตรงหน้าผลักออกไปด้านข้าง
เธอเป็นใคร?
เขาตกตะลึงในทันที
และกระสุนนัดนี้ที่ยิงออกไป ก็พุ่งไปทางอื่น
ตื่นตกใจจนนกในป่าบนยอดเขานี้ บินโฉบไปมา เป็นเวลานานก็ยังไม่หยุดพัก
ใครกัน?
ใครหยุดเขากะทันหัน?
ไชยันต์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อรู้สึกตัว เขาถลึงตาใส่คนนี้ขัดขวางเขาคนนี้ทันที
แต่ว่า คนคนนี้กลับรวดเร็วมาก หลังจากห้ามเขาเสร็จ เธอก็วิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นอย่างรวดเร็วราวกับลูกศร: “แสนรัก! แสนรัก!!”
เธอเรียกอย่างโศกเศร้าเสียใจ
เหมือนกับว่าเขามีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับเธอ เธอหวาดกลัว โมโห ตื่นตระหนก…แม้แต่น้ำเสียงก็สั่นคลอน
จนถึงสุดท้าย เธอรับเขาไว้ได้อย่างมั่นคง ก่อนที่แสนรักจะล้มลงไป แล้วกอดเขาที่เลือดเต็มตัวไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง
“พี่ชาย…”
เธอร้องไห้แล้ว
แต่ว่า แสนรักในตอนนี้สติเลือนราง รู้สึกหน้ามืดเวียนหัว แล้วล้มลงไป เขาหมดเรี่ยวหมดแรง เหมือนกับนานมากแล้ว ในที่สุดก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
มีคน…กำลังเรียกเขาว่าพี่ชาย
เป็นใครกัน?
เขาอยากจะยกมือขึ้นมาจับดู
แต่มือของเขาทั้งสองข้างถูกกระสุนยิงทะลุแล้ว เขาไม่มีแรงที่ยกขึ้น และในตอนสุดท้าย เขาทำได้เพียงนอนอยู่ภายใต้กลิ่นหอมอันอบอุ่นที่คุ้นเคยด้วยสายตาที่พร่าเลือน แล้วค่อยๆ หลับตาลง
ใช่หมี่ไหม?
หมี่ของเขา…
ไชยันต์มองอย่างเดือดดาลเป็นเจ้าเข้าอยู่ตรงนั้น เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงบ้าคนนี้มาจากไหน ถึงได้กล้าขัดขวางเขา กล้าช่วยคนที่อยู่ภายใต้ปากกระบอกปืนของเขา!
เขาเตรียมตัวจะเข้ามาจัดการกลับผู้หญิงใจกล้าบ้าบิ่นคนนี้
“คุณท่าน นี่คุณทำอะไรครับ? เขาเป็นคนป่วยไม่ใช่เหรอ? คุณทำไมถึงได้ใช้ปืนลงมือกับเขา?”
จู่ๆ ก็มีอีกคนเข้ามา
ไชยันต์ได้ยิน ก็หันหน้าไปมองทันที นี่ถึงได้เผยความประหลาดใจในทันที: “ไพบูลย์? นายมาได้ยังไง?”
“…”
ไม่ผิด คนที่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหันคนนี้ ก็คือ ไพบูลย์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลทหาร
ไพบูลย์เดินเข้ามา เห็นแรงอาฆาตทั่วตัวเขา ในมือยังจับปืนกระบอกนั้นไว้แน่น เขาจึงทำได้เพียงตบบ่าของ ไชยันต์
“คุณชายม็อกโกหลานชายของคุณแจ้งกับผม บอกว่าน้องชายของเขาฟื้นฟูได้ไม่ค่อยดี ให้ผมมาดูสักหน่อย ทำไม? ที่แท้เรื่องเป็นแบบนี้? คุณท่านไชยังอยากจะฆ่าหลานชายแท้ๆ ของตัวเองไหม?
ผู้อำนวยการคนนี้ ครึ่งหนึ่งคือพูดเล่นอีกครึ่งหนึ่งคือถาม
ไพบูลย์อันที่จริงก็เป็นสหายร่วมรบกับ ไชยันต์ ตอนนั้นตอนที่ทั้งสองอยู่ที่ค่ายทหาร คนหนึ่งนำทัพสู้รบ อีกคนหนึ่งก็รักษาผู้บาดเจ็บ ทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี
ดังนั้นเวลาพูดจาจึงไม่ได้เกรงใจขนาดนั้น
ไชยันต์ได้ยินคำอธิบายนี้ ในที่สุดก็ลดความโกรธลง
เพียงแต่ ในตอนที่สายตาของเขามองไปทางใต้ต้นไม้อีกครั้ง พบว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังรักษาแสนรักแล้ว หน้าแก่ของเขาก็โมโหขึ้นมาอีก!