ความแข็งแกร่งของปรมาจารย์แห่งไฟส่งผ่านมาทางประโยคทั้งสามนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย ประโยคแรกบอกฐานะของหวังเป่าเล่อแก่อีกฝ่าย ประโยคที่สองสั่งให้อีกฝ่ายขอโทษ ประโยคที่สามไล่ออกไปตรงๆ!
นั่นคือข้าไม่สนว่าจะมีเหตุผลหรือไม่ นี่ไม่ใช่การแจ้งให้ทราบ มันคือคำสั่ง!
ไม่ถามถึงเหตุผลและไม่สนว่าเจ้าจะมีภูมิอย่างไร ข้าจะจัดการเจ้าด้วยวิธีของข้าและเจ้า…ต้องทำตาม ถึงไม่อยากทำก็ต้องทำ!
ในฐานะผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของอารยธรรมครามทองคำ ปรมาจารย์ที่ฐานการฝึกฝนสูงถึงระดับดารานิรันดร์ เขาคุกเข่าตัวสั่นอยู่ตรงนั้น ขณะเดียวกันในใจก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดขืน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ สิ่งที่คิดในใจก็ไม่กล้าเปิดเผยออกมาแม้แต่น้อย ทำได้เพียงตอบรับด้วยความยำเกรง หลังจากศีรษะเพลิงของปรมาจารย์แห่งไฟค่อยๆ หายไปเขาถึงค่อยกล้าเงยหน้าขึ้นและยืนนิ่งอยู่นานด้วยสีหน้าขมขื่น
ท้ายที่สุดเขาก็เหลือบมองไปยังระบบสุริยะที่อยู่ข้างหน้าด้วยสีหน้าเยือกเย็น ก่อนจะหันกลับมาแล้วเลือกที่จะจากไป
เขาพอจะเดาออกแล้วว่าดารานิรันดร์สองคนนั้นที่ไปยังอารยธรรมดวงเนตรสวรรค์จะต้องล้มเหลวแล้วเป็นแน่ และชะตากรรมของผู้ฝึกตนอารยธรรมครามทองคำทั้งหมดที่อยู่ในอารยธรรมดวงเนตรสวรรค์ก็เดาได้เช่นกัน การสูญเสียเช่นนี้เรียกได้ว่าทำให้อารยธรรมครามทองคำของพวกเขาน่าสลดใจยิ่งกว่าการเสียเลือดเสียเนื้อเสียอีก
และทั้งหมดนี้เป็นเพราะหวังเป่าเล่อ!
แต่เขายังไม่กล้าแก้แค้น เวลานี้ภายใต้ความหดหู่และความบ้าคลั่งในใจ เขาไม่อาจอดกลั้นไว้ได้และส่งเสียงคำรามรุนแรงถึงขีดสุด
“หวังเป่าเล่อ…เจ้ามีภูมิหลังเช่นนี้แล้วทำไมถึงไม่รีบพูดเล่า!!!”
ท่ามกลางเสียงคำรามเขาก็เร่งความเร็วจากไปอย่างบ้าคลั่ง เพราะเขารู้ว่าต่อจากนี้ยังต้องเตรียมของกำนัลไถ่โทษอีก แม้ในใจจะรู้สึกขุ่นเคือง แต่การขอโทษก็เป็นสิ่งสำคัญ มิเช่นนั้นจะก่อปัญหาไม่รู้จบ
ขณะที่เขาควบหนีไป ทางด้านดาราจักรดวงเนตรสวรรค์ ท่ามกลางเสียงดังสนั่นเสียดหูเหล่ามหาทัณฑ์ทั้งเก้า หวังเป่าเล่อเอ่ยปากพูดพร้อมกับยกมือขวาชี้ไปยังดาวเอกดวงเนตรสวรรค์ ทันใดนั้นดาวเอกดวงเนตรสวรรค์ก็สั่นสะเทือน
ท่ามกลางพื้นดินพลิกกลับ ท้องฟ้าเปลี่ยนสี ร่างของหวังเป่าเล่อที่นอนอยู่ภายในโลงศพลืมตาขึ้น และในทันใดนั้นพื้นดินก็สั่นสะเทือนอีกครั้ง ก่อนที่ดินรอบโลงศพจะพังทลายลง รอยร้าวขนาดมหึมาค่อยๆ แผ่ขยายครอบคลุมรัศมีหนึ่งพันลี้
ทันใดนั้นพื้นดินหนึ่งพันลี้นั้นก็แตกออก โลงศพที่อยู่ในพื้นดินที่แตกกระจายก็พุ่งออกมาจากใต้พื้นดินเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีราวกับดาวตก วาดเป็นสายรุ้งสดใสพุ่งขึ้นไปยังจักรวาล!
มันขึ้นไปปรากฏตัวอยู่กลางจักรวาลเหนือสนามรบด้วยความเร็วเหนือกว่าดาวพระเคราะห์ทั่วไปพร้อมเสียงคำรามตลอดทางท่ามกลางความตะลึงงันของผู้ฝึกตนจำนวนมาก ณ ที่แห่งนี้ และความตกตะลึงของมหาทัณฑ์ทั้งเก้า!
เมื่อมันปรากฏตัว แรงกดดันก็แผ่ออกมาจากโลงศพรุนแรงขึ้น โดยเฉพาะอักษรโบราณบนโลงที่ส่องสว่างความผันผวนของกาลเวลายาวนานยังแทรกซึมอยู่ตลอดเวลา ทำให้ทุกคนในสนามรบส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง
วินาทีที่พวกเขากรีดร้อง หวังเป่าเล่อยิ้ม นัยน์ตาเผยแววคาดหวัง
“ทุกท่าน เดี๋ยวเจอกันนะ” พูดจบร่างของหวังเป่าเล่อก็สั่นและกลายเป็นหมอกพุ่งไปยังโลงศพไปในพริบตา หมอกที่กลายร่างมาจากเขาแทรกซึมและทะลุเข้าไปในโลงศพท่ามกลางสายตาจับจ้องจากผู้คนโดยรอบ!
นับตั้งแต่มายังอารยธรรมดวงเนตรสวรรค์เพื่อหลบหนีเต๋าสวรรค์ไม่รู้สิ้นจึงต้องใช้กระบวนท่าสารัตถะที่ศิษย์พี่ถ่ายทอดให้ และใช้ร่างสารัตถะฝึกฝนมาจนถึงทุกวันนี้ วินาทีนี้…เมื่อทุกสิ่งของอารยธรรมดวงเนตรสวรรค์กำลังจะจบสิ้นลง หวังเป่าเล่อจึงผนึกร่างจริงกับร่างแยกเข้าด้วยกันในที่สุด!
ในเวลานี้เมื่อหมอกร่างสารัตถะผนึกกาย ที่ด้านในโลงศพ หมอกที่แปลงมาจากร่างแยกก็เข้าครอบคลุมร่างจริง แทรกซึมไปตามรูทวารทั้งเจ็ดและรูขุมขนบนร่างกายเพื่อผนึกกายเข้ากับร่างจริง ขณะเดียวกันก็ผนึกฐานการฝึกฝนเข้าไปด้วย!
รวมถึงกฎดาวเคราะห์บรรพกาลทั้งเก้าและ…ดาวเคราะห์เต๋า!!
เนื่องจากร่างแยกและร่างจริงมีความคล้ายคลึงกันอยู่แล้ว การผนึกกายในครั้งนี้ถึงแม้จะเป็นการถ่ายโอนดาวเคราะห์เต๋าก็ไม่มีอุปสรรคแม้แต่น้อยและสิ้นสุดลงแทบจะในพริบตา และเมื่อมันสิ้นสุดลง ร่างหวังเป่าเล่อในโลงศพก็กระตุกอย่างแรง ความผันผวนของฐานการฝึกฝนปะทุอย่างรุนแรง
เดิมทีร่างจริงของเขาแข็งแกร่งอยู่แล้ว ตอนนี้หลังจากผนึกร่างแยกพลังต่อสู้ก็ปะทุออกมาเช่นกัน โดยเฉพาะความรู้สึกที่มีกายเนื้อในที่สุดนั้นยิ่งทำให้ร่างกายและจิตใจหวังเป่าเล่อรวมเป็นหนึ่ง ดาวเคราะห์เต๋าในร่างกายยิ่งไหลเวียนได้ราบรื่น กฎและกฎหมายบนร่างของเขาวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่อง ฐานการฝึกฝนของเขาก็เพิ่มขึ้นเพราะมันด้วยเช่นกัน แม้ว่าจะยังไม่ถึงระดับดาวพระเคราะห์ชั้นกลาง แต่ด้านพลังต่อสู้นั้น…พุ่งสูงมาก!
ในเวลาเดียวกันกับที่เขากำลังผนึกกาย พวกปรมาจารย์มหาทัณฑ์แต่ละคนต่างฉายแววตาโหดเหี้ยมและความบ้าคลั่งที่ไม่อาจควบคุมได้ พวกเขารู้ดีว่าครั้งนี้ไม่ว่าหวังเป่าเล่อจะอวดดีเพียงใด แต่ภายใต้พลังสยบของผู้เยี่ยมยุทธ์จักรพิภพ พวกเขาก็ไม่อาจมีชีวิตรอดไปจากที่แห่งนี้ได้
อีกทั้งยังเห็นได้ชัดว่าหวังเป่าเล่อไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไป ไม่ว่าจะทำอย่างไรล้วนมีแต่เส้นทางแห่งความตายเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้…พวกเขาแต่ละคนจึงเริ่มกระวนวายและคลุ้มคลั่งขึ้นมา ไอสังหารยิ่งรุนแรงขึ้นอีก
ในขณะนั้นเอง…ในโลงศพที่ทุกคนจับจ้องอยู่นั้นก็เกิดเสียงกุกกัก!
สายตานับไม่ถ้วนมองเห็นฝาโลงค่อยๆ ขยับจนกระทั่งหลังจากเปิดออกครึ่งหนึ่ง…ในโลงศพมืดมิดก็มีมือหนึ่งยื่นออกมา มือที่มีเลือดเนื้อ!
ทันทีที่มือนี้ปรากฏขึ้น คนจากสำนักวิญญาณศักดิ์สิทธิ์คนนั้นก็ร้องตะโกนด้วยความเดือดดาล
“ทุกคนฟัง ข้าผู้ฝึกตนแห่งอารยธรรมครามทองคำ แม้จะต้องตายก็ขอตายไปพร้อมกับเจ้าหัวขโมยนี่!” พูดจบร่างของเขาก็ลุกไหม้ในพริบตาและพุ่งไปยังโลงศพ ไม่ใช่แค่เขา ดาวพระเคราะห์คนอื่นรวมทั้งปรมาจารย์มหาทัณฑ์ที่สิ้นหวังและขมขื่นต่างก็โจมตีติดต่อกัน
ส่วนผู้ฝึกตนจำนวนมากโดยรอบก็เริ่มโจมตีอย่างบ้าคลั่งจนก่อตัวเป็นพลังเทพกระบวนเวททั่วผืนฟ้าพุ่งเข้าหาโลงศพ!
ทว่าในตอนที่กระบวนเวทพลังเทพพุ่งเข้ามา เสียงสงบนิ่งเสียงหนึ่งก็ลอยออกมาจากโลงศพเบาๆ
“วางแผนการรบบนกระดาษ”
เวลาเดียวกันกับที่เสียงนั้นลอยมา มือที่ยื่นออกมาจากโลงศพก็บีบผนึกออก และทุกคนที่เห็นต่างก็จิตใจสั่นไหวอย่างรุนแรง และยังทำให้กระดาษรูปมนุษย์บนเรือดาวตกที่ไม่ได้จากไปไหนเผยแววตาแปลกประหลาด!
มือข้างที่เคยมีเลือดเนื้อ…วินาทีนี้ได้กลายเป็นมือกระดาษไปแล้ว!
และทันทีที่มันกลายเป็นกระดาษ พลังแห่งกฎจักรวาลที่ผู้ฝึกตน ณ ที่แห่งนี้ไม่เคยพบเห็นมาก่อนก็แผ่ขยายออกไป ทันใดนั้น…กระบวนเวทพลังเทพนับไม่ถ้วนที่ผู้ฝึกตนทั้งหมดและดาวพระเคราะห์ทั้งเก้าคนร่วมมือกันระเบิดออกมานั้นเข้าใกล้มือกระดาษนั่น…ก็กลายเป็นกระดาษ!!
“เป็นไปไม่ได้!!” คนของสำนักวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อุทานอย่างตะลึงงัน!
“นี่…นี่ไม่ใช่เคล็ดวิชา! นี่คือกฎ!!”
“มันไม่ใช่กฎ ข้าไม่เคยได้ยินกฎที่เปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นกระดาษมาก่อน!!”
“สุสาน…สุสานดวงดารา!!” ดาวพระเคราะห์คนอื่นต่างตกใจถึงขีดสุด ท่ามกลางเสียงอุทานมีเพียงปรมาจารย์มหาทัณฑ์ตัวสั่นถอยร่นออกมาเป็นคนแรก เขาล้มเลิกการโจมตีและพยายามหลบหนี!
ชัดเจนมากว่าฉากนี้ทำให้เขาตกใจแทบบ้า ไม่ว่าพลังเทพอะไร ไม่ว่ากระบวนเวทไหน แม้แต่อาวุธเวทก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกมันกลายเป็นกระดาษรูปทรงต่างๆ ในชั่วพริบตา ภาพตรงหน้าน่าขนพองสยองเกล้าเกินไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกระบวนเวทพลังเทพทั้งหมดนั้นถูกส่งไปอย่างคุกคามและโหดเหี้ยม แต่ตอนนี้กลับร่วงลงไปอย่างแผ่วเบา มองไกลๆ ราวกับเป็นเกล็ดหิมะและยังเหมือนกับฝนกระดาษที่ค่อยๆ ตกลงไป ความรู้สึกไร้พลังว่างเปล่าเช่นนี้ทำให้ผู้คนสิ้นหวัง!
และในขณะที่ทุกคนรอบๆ ตื่นตระหนกจนหนังศีรษะชาอยู่นั้น มือกระดาษนั้น…ก็จับที่ขอบโลงศพทำให้ร่างข้างในค่อยๆ ลุกขึ้นยืน!
และเปิดเผยแก่สายตาทุกคน!
ผมสีดำ ชุดสีดำ ดวงตาราวกับดวงดาว ใบหน้าคมราวกับมีด ทั้งคมเข้ม ขณะเดียวกันก็มีกลิ่นอายที่ทำให้ผู้คนสัมผัสสวรรค์สั่นคลอนแผ่ออกมาจากร่างนั้นอย่างต่อเนื่อ งส่งอิทธิพลต่อจักรวาลและทำให้อารยธรรมดวงเนตรสวรรค์เกิดความผันผวน เปลวไฟลุกโชนล้อมรอบอารยธรรม อีกทั้งยังมีดวงเนตรแห่งดารานิรันดร์ดวงเนตรสวรรค์ที่ส่องประกายแรงกล้าอยู่ในขณะนี้!
รูปลักษณ์ที่ต่างจากหลงหนานจื่อนี้ทำให้ทุกคน ณ ที่แห่งนี้รู้สึกไม่คุ้นเคย ขณะเดียวกันก็สัมผัสสวรรค์ปั่นป่วนรุนแรง ในตอนที่ทุกคนกำลังสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวนั้นเอง ร่างในชุดสีดำที่เดินออกมาจากโลงศพก็เอ่ยปากขึ้นเบาๆ
“ทำความรู้จักกันใหม่เสียหน่อย ข้าคือผู้นำสหพันธรัฐแห่งระบบสุริยะ หวังเป่าเล่อ!”
…………………………