กระบี่หยางพิสุทธิ์เล่มใหญ่พุ่งผ่านกลุ่มเมฆสีดำฟันลงที่ร่างของหลงเทียนฟางในทันทีแต่ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่อยู่ด้านนอกนั้น กลับเห็นเป็นเพียงการเกิดอสุนีบาตขนาดใหญ่สีขาวขึ้นเท่านั้น!
หลงเทียนฟางได้แต่ตกตะลึงแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะในเวลานี้เขาเองก็ถูกมังกรแดนใต้รัดร่างไว้จนไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้อีก จึงทำได้เพียงแค่เดินลมปราณปกป้องร่างกายของตนไว้เท่านั้น
ปัง!ปัง! ปัง!
หลิงหยุนกระหน่ำฟันกระบี่หยางพิสุทธิเข้าใส่แสงสีทองซึ่งเป็นเกราะป้องกันของหลงเทียนฟางไม่ยั้งและในที่สุดหลงเทียนฟางก็ไม่สามารถรวบรวมพลังปราณสร้างเกราะป้องกันไว้ได้อีก..
แม้คนตระกูลหลงจะมีวิชาบัญชามังกรหลงเจี๋วยและหลงเทียนฟางก็ฝึกวิชามังกรพิโรธสำเร็จแล้ว แต่หากยังไม่เข้าสู่ระดับสูงสุดขั้นจิ่วเฉิงชี่ (พลังชี่-9) แล้วล่ะก็ ไม่มีทางที่จะปราบมังกรแดนใต้ในตอนนี้ได้เลย
เวลานี้หลงเทียนฟางถูกหางของมังกรแดนใต้กักไว้ไม่ให้หนีออกไปจากดินแดนเมฆาของตนและในเมื่อไม่สามารถรวบรวมพลังปราณสร้างเกราะป้องกันได้อีกแล้ว หอกมังกรทองของหลิงหยุนจึงพุ่งตรงเข้าใส่แขนข้างซ้ายของเขาทันที โลหิตของหลงเทียนฟางพุ่งกระจายเต็มท้องฟ้าอีกครั้ง เขาตื่นตระหนกตกใจอย่างที่สุด และอยากจะรีบหนีออกไปจากแดนเมฆานี้โดยเร็ว!
นับว่าเป็นโชคดีของหลงเทียนฟางที่ครั้งนี้หางของมังกรแดนใต้ผลักร่างของเขาเข้าไปยังก้อนเมฆที่อุ้มน้ำอยู่ เพราะก้อนเมฆสีดำเหล่านั้น นับเป็นแดนเมฆาซึ่งเป็นถิ่นของมังกรแดนใต้ หลงเทียนฟางจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วนัก
ทันทีที่หลุดเข้าไปในกลุ่มเมฆอุ้มน้ำหลงเทียนฟางก็ใช้วิชามังกรดำน้ำพรางตัวซ่อนอยู่ด้านในชั่วคราว เพราะเป็นเรื่องยากที่จะหนีออกจากกลุ่มเมฆดำทะมึนได้รวดเร็วนัก เพราะนอกจากจะกว้างใหญ่ไพศาลปกคลุมทั่วทั้งทะเลสาบผอหยางแล้ว ยังมีความหนาถึงห้าร้อยเมตรอีกด้วย!
ประกายแสงสีขาวปรากฏขึ้นเป็นทางยาวอีกครั้งหลิงหยุนซึ่งยืนอยู่บนศรีษะมังกรแดนใต้ ได้ฟาดกระบี่หยางพิสุทธิ์ในมือเข้าใส่ขาของหลงเทียนฟาง!
“ห๊ะ!”
หลงเทียนฟางร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจและครั้งนี้เขาก็ถูกหลิงหยุนบีบให้กลับเข้าไปในกลุ่มเมฆสีดำอีกครั้ง
“หลิงหยุนนี่ไม่ยุติธรรมเลย!”
หลงเทียนฟางรู้ดีว่าที่หลิงหยุนสามารถหาเขาพบนั้นเป็นเพราะมังกรสีแดงตัวนั้นนั่นเอง มังกรสง่างามตัวนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก และหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป หลงเทียนฟางรู้ดีว่าตนคงต้องถูกสังหารตายเป็นแน่! “หึ!”
หลิงหยุนทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจพร้อมกับตะโกนตอบหลงเทียนฟางกลับไปทันที “เมื่อครู่เจ้าใช้วิชาเพิ่มพลังปราณ และจงใจชกข้าตกลงไปในบ่อมังกร มันยุติธรรมนักรึ”
“ก่อนหน้านี้เจ้าเองก็จงใจดึงข้าให้มาต่อสู้กับเจ้าที่ทะเลสาบผอหยางเช่นนี้ยุติธรรมหรือไม่”
ทุกครั้งที่หลิงหยุนพูดออกไปหนึ่งประโยคกระบี่ในมือของหลิงหยุนก็ฟาดใส่ร่างของหลงเทียนฟางที่อยู่ไกลออกไปหนึ่งครั้ง..
และประโยคสุดท้ายเขาควบคุมหอกมังกรทองให้พุ่งเข้าใส่น่องของหลงเทียนฟัง พร้อมกับร้องตะโกนถามเสียงดัง “ข้าเองก็ได้รับความอยุติธรรมเช่นกัน แต่ก็ไม่เคยคร่ำครวญเช่นเดียวกับเจ้า!”
ในการต่อสู้นั้นนอกเหนือความแข็งแกร่งแล้ว เล่ห์เหลี่ยมต่างๆ แม้กระทั่งการใช้พิษก็เป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็ต้องนำออกมาใช้ทั้งสิ้นเพราะผู้ชนะย่อมหมายถึงผู้รอดชีวิต จึงแทบไม่ต้องถามหาความยุติธรรมใดๆ..
หลิงหยุนเองเข้าใจในเรื่องนี้ดีที่สุดเมื่อต้องต้องประมือกับผู้ใด เขาจึงไม่เคยทวงถามความยุติธรรมในการต่อสู้เลยสักครั้ง!
ในเส้นทางของผู้บ่มเพาะตนไม่มีความว่าผิดหรือถูก มีเพียงผู้ชนะกับผู้แพ้เท่านั้น และผู้ชนะก็คือความถูกต้อง เช่นเดียวกับการรับทัณฑ์สวรรค์ ตราบใดที่เกิดขึ้น มีผู้ใดตำหนิเทพเบื้องบนว่าไร้ซึ่งความยุติธรรมบ้างเล่า
หลงเทียนฟางเองก็เช่นกันเขาย่อมเข้าใจในเรื่องเหล่านี้ได้เป็นอย่างดี แต่ที่ต้องพูดออกไปเช่นนั้น ก็เพื่อถ่วงเวลาหลิงหยุน และครุ่นคิดหาหนทางหนีรอดจากความตายให้ได้เท่านั้นเอง!
เวลานี้..ตามร่างกายของหลงเทียนฟามีบาดแผลถึงสิบกว่าแห่งแล้ว และโลหิตก็ไหลอาบไปทั่วทั้งร่าง แต่เลือดสีทองของหลงเทียนฟางไม่มีโอกาสได้หยดลงสู่ผืนปฐพี เพราะหลิงหยุนได้เรียกหยดเลือดสีทองเหล่านั้นเข้าไปเก็บไว้ในแหวนจักรวาลของตนนั่นเอง
นี่คือโลหิตของผู้ที่มีกายามังกรและสิ่งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อหลิงหยุนอย่างมากในวันข้างหน้า เขาจึงได้ไล่ล่าสร้างบาดแผลให้กับคู่ต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า!
หลงเทียนฟางเหาะหนีไปทางทิศเหนือของทะเลสาบผอหยางเพื่อหลบหนีและเพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว เขาก็เหาะไปได้ไกลถึงสามสิบกิโลเมตรแล้ว
หลิงหยุนแสยะยิ้มและไล่ตามหลังหลงเทียนฟางไป..
ผ่านไปราวสิบนาทีหลงหยุนก็ไล่ตามหลงเทียนฟางไปถึงบริเวณซึ่งเป็นคอขวดของทะเลสาบผอหยาง ทะเลสาบผอหยางแห่งนี้มีลักษณะคล้ายกับน้ำเต้า บริเวณช่วงคอขวดไปจนถึงปากขวดนั้นจึงเป็นช่วงที่แคบที่สุด
สิ่งที่หลงเทียนฟางคิดได้เวลานี้ก็คือหลบหนีออกจากทะเลสาบผอหยางเข้าสู่แม่น้ำแยงซีเกีย.. “โอ้บริเวณสามเหลี่ยมปีศาจ!อันตรายยิ่งนัก”
หลิงหยุนไล่ล่าหลงเทียนฟางไปทางทิศเหนือกว่าหกสิบกิโลเมตรคนของตระกูลเย่ทั้งสามต่างก็พากันเหาะตามไปเช่นกัน และเมื่อเย่เทียนสุ่ยเห็นเช่นนั้น เขาจึงได้แต่ร้องอุทานออกมาทันที!
เย่เทียนสุ่ยเติบโตขึ้นมาในตระกูลเย่และได้เรียนรู้เรื่องราวความลับในประเทศนี้มาอย่างมากมาย เขาจึงรู้จักอันตรายในทะเลสาบผอหยางได้เป็นอย่างดี
ผ่านมากว่าครึ่งศตวรรษแล้วที่เรือสินค้ามากกว่าร้อยลำต้องมาจมลงในบริเวณคอขวดทะเลสาบผอหยางแห่งนี้ บางลำมีขนาดใหญ่เป็นพันๆตัน และที่น่ากลัวก็คือว่า ทุกครั้งที่เรือเหล่านี้จมลงไปใต้น้ำก็จะหายไปทันที แม้แต่นักประดาน้ำออกมาดำหา ก็ยังไม่มีผู้ใดค้นพบซากเรือเหล่านั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว!
ผู้ที่วิจารณ์ในมุมที่เป็นวิทยาศาสตร์ก็จะบอกว่าเป็นเพราะแรงลม บ้างก็บอกว่าด้านล่างมีทรายดูด ส่วนบางคนก็บอกว่าที่ก้นทะเลสาบนั้นมีปีศาจอาศัยอยู่ แล้วแต่ความเชื่อของแต่ละคน..
บริเวณนี้ของทะเลสาบผอหยางจึงถูกขนานนามว่าสามเหลี่ยมปีศาจผอหยางซึ่งมีความแปลกประหลาด และลึกลับเช่นเดียวกันกับสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้านั่นเอง
หลงเทียนฟางตั้งใจจะกระโดดลงไปบริเวณสามเหลี่ยมปีศาจของทะเลสาบผอหยางเขาจึงระเบิดโอสถโลหิตมังกรในจุดตันเถียนพร้อมกันสิบเม็ด จากนั้นจึงเผาหลงหยวนขึ้นปิดกั้นการรับรู้ของมังกรแดนใต้..
ปัง!
แต่หลงเทียนฟางไม่รีบร้อนหนีมากนักเขาจึงหันหลังกลับมาชกกำปั้นเข้าจู่โจมใส่ร่างของหลิงหยุนหนึ่งหมัดอย่างรวดเร็ว
แต่หลิงหยุนก็ได้พุ่งหอกมังกรทองเข้าที่หน้าอกของหลงเทียนฟางทันทีเช่นกันในขณะเดียวกันนั้นก็ได้พุ่งกำปั้นข้างหนึ่งออกไปปะทะกับหมัดของหลงเทียนฟางไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ฟันกระบี่หยางพิสุทธิ์ลงไปที่กำปั้นของหลงเทียนฟางทันที
ปัง!
หมัดของหลงเทียนฟางถูกกระบี่หยางพิสุทธิ์ฟันเขาจนเลือดไหลกระฉูดแต่เขาก็ได้อาศัยจังหวะนี้พุ่งร่างที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้นลงไปที่ทะเลสาบผอหยางทันที พร้อมกับใช้วิชามังกรดำน้ำดำหนีไปอย่างรวดเร็ว
ร่างของหลิงหยุนที่ถูกแรงกระแทกจากหมัดของหลงเทียนฟางจนกระเด็นห่างออกไปถึงห้าร้อยเมตรนั้นเวลานี้โลหิตภายในร่างของเขาถึงกับปั่นป่วน และกระอักเลือดออกมาทันที จึงได้แต่มองดูหลงเทียนฟางหนีหายไปในทะเลสาบผอหยางอย่างนึกเสียดาย..
“เฮ้อ..ตำหนิตระกูลหลงที่ผยองไม่ได้จริงๆ ในเมื่อหลงเทียนฟางเก่งกาจถึงเพียงนี้!”
หลิงหยุนพึมพำออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ติดอยู่มุมปากในขณะที่ดวงตาก็จับจ้องอยู่ตรงตำแหน่งที่หลงเทียนฟางดำหายไป หลิงหยุนยิ้มออกมาเล็กน้อยในระหว่างที่พึมพำกับตัวเอง
“วิชามังกรพิโรธของหลงเทียนฟางน่าจะเหลือเวลาอีกเพียงแค่สามนาทีเท่านั้นนับว่าเด็กนั่นคำนวนเวลาได้แม่นยำยิ่งนัก!”
แต่หลิงหยุนก็มั่นใจว่าหลงเทียนฟางได้รับบาดเจ็บในครั้งนี้ อย่างน้อยๆก็ต้องอาศัยเวลากว่าครึ่งปีในการฟื้นตัว..
อีกทั้งหลิงหยุนได้สร้างบาดแผลตามร่างกายให้กับหลงเทียนฟางมากถึงยี่สิบกว่าแห่งทำให้เขาสูญเสียโลหิตสีทองไปตั้งมากมาย และหลิงหยุนก็สามารถเก็บโลหิตสีทองนี้ได้มากมายเช่นกัน
ความจริงแล้วหากหลิงหยุนมีโอกาสที่จะสังหารหลงเทียนฟางได้หลายครั้งหลายคราแต่เขาก็เลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้น เหตุผลสำคัญคือเขารู้สึกชื่นชมคนเก่งเช่นหลงเทียนฟางไม่น้อย!
“เจ้าตัวใหญ่เด็กนั่นหนีลงน้ำไปแล้ว พวกเราลองตามมันลงไปข้างล่างดูสักครั้ง!” แต่มังกรแดนใต้กลับตอบมาว่า“เจ้านาย ไม่ควรลงไปที่นั่น!”
“ทำไมรึ”หลิงหยุนถามขึ้นด้วยความสงสัย
มังกรแดนใต้เอ่ยขึ้นว่า“ข้ารับรู้ได้จากความทรงจำของมังกรสีแดงตนนี้ ด้านล่างนี้มีสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งอาศัยอยู่ มันอาศัยอยู่ในบริเวณนี้ของทะเลสาบผอหยางมานานนับพันๆปี..”
หลิงหยุนถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ“มิน่า! การที่หลงเทียนฟางเลือกที่จะหนีลงน้ำที่นี่ไม่ใช่เพราะเวลาที่บีบบังคับเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง..”
หลิงหยุนถึงกับต้องหันไปมองหลงเทียนฟางที่หนีไปแล้วอีกครั้ง..
หลิงหยุนจัดการเปิดเนตรหยิน–หยางขั้นสุดแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขาไม่สามารถมองทะลุลงไปได้เลย..
น่าประหลาดหรือจะมีการวางค่ายกลไว้งั้นรึ
แม้แต่จิตหยั่งรู้ของเขาก็ไม่สามารถมองทะลุลงไปด้านล่างได้เช่นกัน!
หลิงหยุนได้แต่คิดว่าเขาคงต้องหาเวลามาสำรวจสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาเหนื่อยล้ามากแล้ว เสินหยวนก็ถูกใช้ไปมากมาย จึงได้แต่บอกกับมังกรแดนใต้ว่า
“ได้!ข้าเชื่อฟังเจ้า รอให้ข้ากลับไปฟื้นฟูกำลังให้สมบูรณ์เสียก่อน!”
‘หลงเทียนฟางในเมื่อเจ้าเลือกที่จะกระโดดลงไปในผืนน้ำบริเวณนี้ จะเป็นหรือตายก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเองแล้ว!’ หลิงหยุนได้แต่แอบคิดอยู่ในใจเงียบๆ
“เจ้าตัวใหญ่ในเมื่อเจ้าเป็นผู้สร้างแดนเมฆานี้ขึ้นมา ก็จัดการทำให้ท้องฟ้ากลับมาปลอดโปร่งเช่นเดิมได้แล้ว!”
“เจ้ากลับลงน้ำไปก่อนกลับไปอยู่ที่ก้นบ่อมังกร แล้วไปสำรวจดูว่าเบื้องล่างยังมีสมบัติล้ำค่าสิ่งใดบ้าง ไว้ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้ง..”
หลังจากได้ฟังคำสั่งของหลิงหยุนมังกรแดนใต้ก็ร้องคำรามออกมา และเมฆสีดำก็ค่อยๆสลายหายไป ส่วนตัวมันก็ว่ายกลับไปที่บ่อมังกรทันที!
หลิงหยุนเรียกกระบี่เหินเงาธนูออกมาแล้วจึงเหาะกลับไปหาคนของตระกูลเย่ทั้งสามที่คอยอยู่..