แม้ว่าซือถูเหิงจะทำภารกิจเดียวกันกับฉินเกอและหลงจิ่ว แต่ด้วยนิสัยของเขาทำให้เขาไม่สนิทกับฉินเกอและหลงจิ่ว หลังจากพวกฉินเกอทำข้อตกลงกับจวินอู๋เสีย ซือถูเหิงก็โกรธอยู่นาน ตอนที่ฉินเกอหลงจิ่วสอนวิธีฝึกให้จวินอู๋เสีย ซือถูเหิงก็เยาะเย้ยพวกเขา อย่าว่าแต่จะช่วยเลย แค่ให้ความสนใจสักนิดก็ไม่มี
ครั้งนี้จ้าววิญญาณเสนอให้ทั้งสามคนช่วย ฉินเกอและหลงจิ่วเต็มใจช่วยมาก แต่สำหรับซือถูเหิงนั้น……ทั้งสองคนเองก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะตอบตกลง
ซือถูเหิงเป็นคนมืดมนและหัวแข็ง ถ้าปักใจเชื่อไปแล้วก็จะไม่ยอมเปลี่ยน ในสายตาของเขา ไม่ว่าจะเป็นจวินอู๋เหยาหรือจวินอู๋เสีย พวกเขาก็คือขโมยที่เอาเมล็ดของต้นวิญญาณไป ถ้าไม่ใช่เพราะฉินเกอและหลงจิ่ว เมื่อก่อนตอนที่จวินอู๋เสียยังคงอ่อนแอ เขาคงโจมตีนางไปแล้ว!
ตอนนี้หลงจิ่วจึงอดกังวลไม่ได้ เขามองใบหน้าเคร่งขรึมของฉินเกอ และมองไปที่ใบหน้าบูดบึ้งของซือถูเหิง แล้วก็พูดขึ้นอย่างทนไม่ไหวว่า “ซือถู……ช่วยยัยหนูนี่หน่อยได้ไหม? ถึงยังไงพวกเราก็มีข้อตกลงกันอยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนาง มันอาจทำให้เมล็ดของต้นวิญญาณเสียหายได้ เพราะงั้น……”
หลงจิ่วยังพูดไม่จบ ซือถูเหิงก็พูดขึ้นว่า “ตกลง”
วินาทีที่เขาพูดออกมา ใบหน้าของหลงจิ่วก็แข็งค้างไปด้วยความตกใจ
เขา……
เขาตอบตกลงง่ายๆอย่างนี้เลย?!
อย่าว่าแต่หลงจิ่วเลย แม้แต่ฉินเกอก็ตกตะลึงกับคำตอบของซือถูเหิง
เขานึกว่าจะต้องเปลืองน้ำลายเกลี้ยกล่อมซือถูเหิงอีกนาน แต่……
ซือถูเหิงตกลงโดยไม่คิดมาก นี่ทำให้ฉินเกอแปลกใจจริงๆ
“อะไร? พวกเจ้าอยากให้ข้าช่วยไม่ใช่หรือ? ข้าก็ตกลงแล้วไง ทำไมทำหน้าสับสนแบบนั้น?” ซือถูเหิงกวาดตามองหลงจิ่ว ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน
หลงจิ่วรีบส่ายหน้า
“ไม่ๆๆ! ซือถู เจ้าเป็นคนที่มีหลักการสูงมาก ข้าหลงจิ่วชื่นชมเจ้าจริงๆ!” มองไม่ออกเลยจริงๆว่าจะมีวันที่เขาได้เห็นด้านแบบนี้ของซือถูเหิงด้วย
ซือถูเหิงมองหลงจิ่วอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรอีก
เมื่อเห็นว่าพวกเขาทุกคนตอบตกลง จ้าววิญญาณก็โล่งอก ความจริงแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ยิ่งมีวิญญาณเข้าร่วมมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น เป็นเพราะความแข็งแกร่งของจวินอู๋เสียในตอนนี้ วิญญาณธรรมดาไม่สามารถระงับความปั่นป่วนสับสนในร่างของนางได้ มีเพียงพวกเขาไม่กี่คนที่เกิดจากต้นไม้วิญญาณที่มีจิตวิญญาณบริสุทธิ์ที่สุดเท่านั้นที่สามารถช่วยได้ แต่พลังที่แต่ละคนต้องใช้จะเยอะเป็นพิเศษ ถ้ามีวิญญาณที่ทรงพลังมาเพิ่มมากขึ้น ผลลัพธ์ก็ย่อมดีขึ้นด้วย
“พรุ่งนี้ข้าจะจัดการให้ คุณหนูจวิน วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ เมื่อเริ่มแล้วจะหยุดไม่ได้ ใช้เวลานี้ไปเจอเพื่อนๆของเจ้าก็ได้” จ้าววิญญาณมองนางพร้อมกับอธิบาย
จวินอู๋เสียพยักหน้า แต่สายตาเหลือบมองไปที่ซือถูเหิงซึ่งนิ่งเงียบตลอดเวลา
เกือบห้าปีแล้วที่นางได้พบพวกเขา นางคุ้นเคยกับนิสัยของสามคนนี้แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าซือถูเหิงจะใจดีกับนางได้
ซือถูเหิงไม่เคยปกปิดความไม่พอใจที่มีต่อนางเลยสักครั้ง
มีเพียงครั้งนี้ที่ปฏิกิริยาของซือถูเหิงเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจริงๆ
นางหรี่ตาเล็กน้อย ดวงตาฉายแววบางอย่างโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น