Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่877 คุกเข่าแม่แกสิ
“นายมันไอ้ชาติหมา！”
เย่เซิ่งเทียนชี้หน้าพญาดำด่า เส้นเลือดทั้งตัวระเบิดออกภายใต้แรงกดดันอันยิ่งใหญ่
เขากัดฟันกรอด เลือดไหลออกมาจากปาก ดวงตามีน้ำตาเลือดไหลออกมา แล้วด่าออกมาอย่างยากลำบาก
เขาลุกขึ้นมาด้วยจิตใจอันแน่วแน่ แต่แค่ลุกขึ้น ก็ใช้แรงทั้งตัวแล้ว
ทุกคนต่างก็ไม่ยอม
เจียงลั่วเสิน จ้านอู๋ซวง เวินเฉินต่างก็พยายามดิ้นรน
ไม่มีใครยอม
ไม่มีใครยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นดูถูกเยี่ยงหมา แล้วต้องสยบแนบเท้าไอ้แก่นี่
พวกเขาไม่พอใจ！
เย่เซิ่งเทียนพยายามขัดขืน ร่างกายสั่นเทา พยายามต่อสู้กับความกดดันอย่างยากลำบาก
เจียงลั่วเสินลุกขึ้นด้วยเนื้อตัวอันสั่นเทา ปากจมูกมีเลือดไหลออกมา นัยน์ตาทะลักออกมา กำลังพยายามต่อสู้อย่างยากลำบากเช่นกัน
ใครจะยอมคุกเข่าลงง่ายๆล่ะ？
จ้านอู๋ซวงตะโกนในใจ เขาอยากลุกขึ้นมาเหมือนกัน แต่เขาไม่มีความสามารถเหมือนเย่เซิ่งเทียนกับเจียงลั่วเสิน สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ
อาการของเขาหนักกว่า เลือดไหลออกจากตาหูจมูกปาก ถูกกดลงพื้นจนลุกขึ้นมาไม่ได้
“น่าสนใจจริงๆ”
พญาดำไม่สนใจคำด่าของเย่เซิ่งเทียน ถึงระดับอย่างเขาแล้ว เขาไม่โกรธเพราะคำด่ายุบยิบของมดตัวเล็กๆหรอก
แต่ว่า มดตัวนี้ กลับลุกขึ้นมาจากการกดของเขาได้ น่าสนใจจริงๆ
เขาจะลองดูสิว่า หนูทดลองเย่เซิ่งเทียน จะรับแรงกดดันสูงสุดได้ถึงขั้นไหน
“คุกเข่าลง”
พญาดำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
โครม
แรงกดดันอันยิ่งใหญ่เสมือนภูเขาลูกหนึ่ง กดลงไปยังเย่เซิ่งเทียนกับเจียงลั่วเสิน
เอื๊อก
เจี่ยงลั่วเสินกับเย่เซิ่งเทียนกระอักเลือดพร้อมกัน ร่างกายโน้มลง แทบจะคุกเข่าลงอีกครั้ง
ทั้งสองกัดฟันแน่น สองมือพยุงเข่าไว้ และเงยหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น
ในสายตาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม
เจียงลั่วเสินเป็นคนที่หยิ่งยโสมากคนหนึ่ง เขาเป็นเทพสงครามที่สองต่อจากเย่หลงแห่งต้าเซี่ย สืบทอดวิชามาจากอาจารย์เย่หลงของเขา
จะยอมแพ้ง่ายๆได้ยังไง？
และไม่ยอมคุกเข่าให้ศัตรูด้วย
เขาเจียงลั่วเสิน เป็นเทพสงครามแห่งต้าเซี่ย ลูกศิษย์ของเย่หลงเชียวนะ！
ฉันเป็นอาจารย์ของต้าเซี่ยด้วย！
ฉันจะคุกเข่าไม่ได้！
ฉันเป็นตัวแทนของต้าเซี่ย！
ให้ตายก็ไม่ยอมคุกเข่าแน่！
ไม่งั้น เขาก็ไม่คู่ควรกับการเป็น “อาจารย์” อีกต่อไป
และเย่เซิ่งเทียนก็เช่นกัน
เขามีความแค้นยิ่งใหญ่กับพญาดำ เป็นหนึ่งในผู้วางแผนครั้งใหญ่ในครั้งนี้
จับแม่ของเขาไป ฆ่าพ่อของเขา แถมยังจะเอาลูกสาวที่เพิ่งจะอายุสี่ขวบของเขาไปทดลองอีก เขาจะยอมก้มหัวให้พวกสัตว์เดรัจฉานพวกนี้ได้ยังไง
และจะไม่ยอมคุกเข่าด้วย
เจียงลั่วเสินเป็นอาจารย์ต้าเซี่ย และเขาก็เป็นเจ้าเทพแห่งต้าเซี่ยด้วย！
ทั้งสองพยายามอดทนอดกลั้นไว้
โครม
แรงกดดันกดลงมาอีกครั้ง
เหมือนคนที่ต้องแบกรับน้ำหนักขนาดใหญ่เอาไว้ แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็ถูกเพิ่มน้ำหนักเข้าไปอีกครั้ง
ร่างกายสั่นเทา
สองขาสั่นคลอนไม่หยุด
แทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว
ทั้งสองถูกกดทับจนแทบจะโน้มตัวลงไป ใกล้จะแตะพื้นอยู่แล้ว
แต่ทั้งสองก็ไม่ยอมคุกเข่าลง
คนหนึ่ง เป็นอาจารย์แห่งต้าเซี่ย
อีกคน เป็นเจ้าเทพแห่งต้าเซี่ย
พวกเขาจะยอมคุกเข่าลงได้ยังไง！
แล้วจะยอมคุกเข่าลงได้ยังไง！
นี่เป็นเรื่องของศักดิ์ศรี！
เป็นความแค้น！
เป็นความโกรธ！
เป็นความไม่พอใจ！
เป็นความไม่ยอมแพ้！
“ถุ้ย！”
เจียงลั่วเสินถ่มน้ำลายใส่พญาดำ
นี่เป็นความดูถูกของเขา
ถึงแม้จะสลายเลือดเนื้อของเขาไป แต่ก็ไม่อาจทำให้เขายอมแพ้ได้
“ยังไม่คุกเข่าอีก？”
พญาดำแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงเย็นชา
เหมือนกำลังหยอกเล่นกับมดสองตัวที่ดื้อรั้น
“คุกเข่าแม่แกสิ！”
เย่เซิ่งเทียนกัดฟันกรอดพูดออกมา
เลือดในร่างกายของเขาพลุ่งพล่าน
ภายใต้แรงกดดันนี้ เหมือนมีของบางอย่างที่กำลังจะตื่น！