แม้ว่าไช่กวางจะเป็นลูกชายของไช่โหย่วเหวย แต่กลับไม่มีอำนาจเลย หลายปีที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตเสเพลร่างกายเสื่อมโทรม ก่อนหน้านี้ก็ถูกหยางเฉินต่อยตี และตอนนี้ก็ถูกเฉินอิงเหาทำให้กลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว
ถ้าเฉินอิงเหาลงมือรุนแรงกับเขาจริงๆ ก็อาจจะฆ่าไช่กวางได้
“ฉันบอกให้หุบปาก!”
ไช่โหย่วเหวยแผดเสียงด้วยความโกรธ เขาเองก็รู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขาดี
ในที่สุดไช่กวางก็หุบปาก แต่ยังคงกลัวจนตัวสั่น
“ลูกชายฉันตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ มันไม่ยุติธรรมเกินไปหรือเปล่าที่จะให้คนของคุณลงมือกับเขา?” จู่ๆ ไช่โหย่วเหวยก็มองไปที่หยางเฉินแล้วพูดขึ้น
หยางเฉินยิ้ม มองไปที่หม่าชาวที่อยู่ข้างกายเขาแล้วถามขึ้น “ไม่ยุติธรรมเหรอ?”
หม่าชาวฉีกยิ้มและยิ้มเยาะใส่ไช่โหย่วเหวย “เขาไม่ได้บอกว่ากำปั้นของใครใหญ่ เหตุผลก็ขึ้นอยู่กับคนนั้นหรอกเหรอ? ตอนนี้กำปั้นของพี่เฉินใหญ่ แน่นอนว่าคำพูดของพี่ใหญ่สุด พี่ว่ายุติธรรม งั้นก็ยุติธรรม”
หยางเฉินพยักหน้า “ฉันว่ามันยุติธรรมนะ เมื่อกี้ไอ้เด็กคนนั้นยังขู่อิงเหาอยู่เลย บอกให้เขากับคนใกล้ตัวระวังเวลาข้ามถนนไม่ใช่เหรอ? เขาต้องคิดว่าเขาแข็งแกร่งมากถึงได้ไม่กลัวอิงเหาเลย”
ไช่โหย่วเหวยสีหน้าเคร่งขรึม แต่สิ่งที่หยางเฉินและหม่าชาวพูดก็เป็นเรื่องจริง ไช่กวางใช้ญาติมาขู่เฉินอิงเหาจริงๆ
“แน่นอนว่าถ้าพวกเขาทำเรื่องที่ไม่ยุติธรรม ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ยิ่งสามารถทำเรื่องไม่ยุติธรรมมากกว่า” จู่ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้น
หม่าชาวยิ้ม “เข้าใจแล้วครับ!”
หลังจากนั้น หม่าชาวก็พูดขึ้นเสียงดังกับคนนับพันว่า “ถ้าใครกล้าไม่ทำตามกฎ ฆ่ามันซะ!”
“ครับ!”
คนนับพันตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เสียงดังสะท้านฟ้าสะเทือนดิน
เดิมทีเฉินอิงเหายังรู้สึกประหม่าอยู่เล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกตึงเครียดแล้ว รู้สึกแค่ว่าเลือดในตัวเขากำลังพลุ่งพล่านเต็มไปด้วยพลัง
แต่สีหน้าของไช่โหย่วเหวยกลับไม่สู้ดีเลย หยางเฉินกำลังเตือนเขาว่าต่อให้เฉินอิงเหาฆ่าไช่กวางตาย เขาก็จะไม่เข้าไปยุ่ง ไม่เช่นนั้น การต่อสู้ระหว่างคนนับพันกับคนนับร้อยก็จะเริ่มต้นขึ้น
“ป๊า ผมไม่อยากตาย ผมไม่อยากตาย! ช่วยผมด้วย ช่วยผมด้วย!” ไช่กวางตะโกนเสียงดัง
“ป้าบ!”
ไช่โหย่วเหวยตบหน้าไช่กวางและตะโกนด้วยความโกรธ “แกเงียบๆหน่อย!”
“ก็แค่การชกต่อยไหม? ฉันยืนอยู่ตรงนี้ แกจะกลัวอะไร?”
“แกเป็นลูกชายฉันไช่โหย่วเหวย ปู่แกเป็นถึงผู้นำไช่ ในเมืองเยี่ยนตูนี้ มีใครกล้าฆ่าแกบ้าง?”
หลังจากไช่กวางถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ทำให้สงบลงมาก เมื่อได้ฟังคำพูดของไช่โหย่วเหวยทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก
ไม่ใช่ว่าเฉินอิงเหากดดันเขามากเกินไป แต่เป็นเพราะชายร่างกำยำนับพันรอบตัวเขาทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก
“ป๊า ผมจะเชื่อฟังป๊า จะต่อยกับเขา!” ไช่กวางกัดฟันและพูดขึ้น
“นี่สิลูกชายของฉันไช่โหย่วเหวย!”
ไช่โหย่วเหวยตบไหล่ไช่กวางอย่างแรง กัดฟันและพูดว่า “ต่อยให้หนัก!”
“ครับ!”
หลังจากไช่กวางพูดจบ ก็เดินเข้าไปหาเฉินอิงเหา
ในเวลานี้ ที่ว่างตรงกลางล็อบบี้มีเพียงเฉินอิงเหาและไช่กวางสองคน
สายตาที่เฉินอิงเหามองไช่กวางเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า
“แกจะทำยังไงกับฉันก็ได้ แต่อย่าเอาคนใกล้ตัวฉันมาขู่ฉัน ฉันจะฆ่าแกเอง!”
เฉินอิงเหาพูดด้วยสีหน้าอำมหิต
ไช่กวางที่เพิ่งรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เมื่อมองไปที่ดวงตาสีแดงก่ำของเฉินอิงเหาก็เริ่มรู้สึกประหม่าอีกครั้ง “ฉันก็แค่พูดงั้นๆแหละ ฉันคิดว่าระหว่างเรายังไม่ถึงจุดที่ถึงขั้นต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง”
เฉินอิงเหาหัวเราะเยาะ “แกคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของแกเหรอ? พอได้แล้ว หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เข้ามาเลย!”
เมื่อเสียงจบลง เฉินอิงเหาก็รีบพุ่งตรงยกมือขึ้นชก
“บูม!”
ไช่กวางยังคงประหม่า ยังไม่ทันได้ตั้งตัว บนใบหน้าก็ถูกต่อยเข้าอย่างแรง
เขาถูกต่อยจนต้องถอยหลังไปหลายก้าวถึงจะรู้สึกตัวและเขาก็ระเบิดออกมาว่า “มึงกล้าต่อยกู กูจะสู้กับมึงสุดตัว!”
ในเวลานี้ พวกเขาสองคนต่างก็ระเบิดออกมา ต่อยกันอย่างสุดกำลัง
ไช่โหย่วเหวยมองดูลูกชายของตัวเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรถ้า ไช่กวางกำลังจะถูกฆ่าจริงๆ
สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าต่อให้ไช่กวางตาย เขาก็ต้องทนไว้ แต่นั่นคือลูกชายของเขาเอง ถ้าเขาถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาเขาจริงๆ เขาจะทนได้ไหม?
แต่ถ้าทนไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นคนร้อยคนสู้กับคนพันคน เขาจะยังมีทางรอดไหม?
แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เฉินอิงเหาเพิ่งจะเริ่มสู้กับไช่กวาง เขาก็เริ่มคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากไช่กวางถูกฆ่า
“บูมบูมบูม!”
เฉินอิงเหาบ้าคลั่ง เขาใช้แรงจำนวนมากในการชกแต่ละหมัด ชกไปที่ใบหน้าของไช่กวางอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไช่กวางดูสูงใหญ่แต่กลับใช้ชีวิตเสเพลร่างกายเสื่อมโทรมไม่มีแรงต่อสู้ ภายใต้การโจมตีอย่างรุนแรงซ้ำๆ ของเฉินอิงเหา เขาจะเอาแรงที่ไหนมาสู้กลับได้?
“อย่าต่อยฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ขอร้องอย่าต่อยฉันเลย ฉันไม่กล้าอีกแล้ว……”
ไช่กวางถูกต่อยจนล้มลงกับพื้น ขดตัว เอามือทั้งสองข้างกุมหัวไว้ ตะโกนร้องไห้
แต่เฉินอิงเหากลับลงมืออย่างไร้ความเมตตา ในสมองมีแต่คำพูดที่ไช่กวางพูดเพื่อข่มขู่คนใกล้ตัวของเขาก่อนหน้านี้ โจมตีเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แกหยุดได้แล้ว!”
ในที่สุดไช่โหย่วเหวยก็ทนดูต่อไปไม่ได้ ตะโกนใส่เฉินอิงเหาด้วยความโกรธ
เฉินอิงเหาเหยียบร่างของไช่กวาง ดวงตาแดงก่ำและถามไช่โหย่วเหวยอย่างเย็นชา “ทำไมล่ะ? คุณไม่อยากจะพูดถึงความยุติธรรมแล้วเหรอ?”
“เขายอมแพ้แล้ว!” ไช่โหย่วเหวยตะโกน
“ยอมแพ้แล้วยังไงล่ะ?” คุณหยางอยากให้เขาตาย เขาก็ต้องตาย!”
หลังจากเฉินอิงเหาพูดจบ เขาก็กระแทกเท้าลงอย่างแรง
“แกกล้า!”
ไช่โหย่วเหวยตะโกนด้วยความโกรธเคืองแล้วพุ่งเข้าใส่เฉินอิงเหา
แต่เท้าของเฉินอิงเหาอยู่ตรงคอของไช่กวางแล้ว
“แก๊ก!”
ดวงตาของไช่กวางเบิกกว้าง ศีรษะของเขาเอียงไปด้านข้าง ตายทั้งๆที่ตาดำของเขายังเต็มไปด้วยความกลัว
ไช่โหย่วเหวยเห็นลูกชายเขาของถูกเหยียบคอหักด้วยตาก็ตกตะลึง
“แก แกกล้าฆ่าลูกชายฉัน”
ไช่โหย่วเหวยพูดด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่อ “แกทำไมกล้า?”
น้ำเสียงของเขาดูสงบ แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าในใจของเขาโกรธแค้นมากในเวลานี้
เฉินอิงเหาที่เมื่อกี้ดวงตายังแดงก่ำ ในเวลานี้ถึงได้รู้ตัว มองไปที่ไช่กวางที่ตายตาไม่หลับหัวใจของเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
หยางเฉินกลับสงบนิ่งมาก จะว่าไปเรื่องทั้งหมดวันนี้ ไช่กวางเป็นคนก่อ
เดิมที หยางเฉินให้โอกาสมีชีวิตรอดกับไช่กวางแล้ว แต่เขาใช้คนใกล้ตัวของเฉินอิงเหามาใช้เพื่อข่มขู่ ถึงได้ทำให้หยางเฉินมีเจตนาจะฆ่าเขา
เมื่อเห็นไช่โหย่วเหวยที่โกรธมาก เฉินอิงเหาก็รู้สึกตื่นกลัวมาก แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า “เขาสมควรตายแล้ว!”
“เขาสมควรตายแล้ว!” ไช่โหย่วเหวยระงับความโกรธ
แม้ว่าเขาอยากจะฆ่าเฉินอิงเหาเพื่อแก้แค้นให้ลูกชายของตัวเอง แต่เขาก็เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ดี
“ตอนนี้ พวกเรากลับได้แล้วใช่ไหม?”
ไช่โหย่วเหวยละสายตามองไปที่หยางเฉินในทันใด พูดด้วยสีหน้าเย็นชา
หยางเฉินส่ายหน้า “อยากกลับก็ได้ แต่ให้พ่อของคุณมาคุยกับฉัน!”
“คุณอย่ารังแกคนอื่นให้มากไป!” ไช่โหย่วเหวยตะโกนด้วยความโกรธ
พ่อของเขาก็คือผู้นำไช่คนปัจจุบัน ถ้าเขามาเพราะสถานการณ์ตอนนี้ พ่อของเขาก็ทำได้แค่ประนีประนอมเท่านั้น