บทที่ 1707 ยุแยงความสัมพันธ์ของฉันกับเทพธิดา
เวลานี้สีหน้าของคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพลันมืดลงและมองจางจั้วเหนียน “ใครฆ่าเมิ่งเทียน”
“รุ่นพี่สื่อเสิน คนคนนั้นชื่อเยี่ยหวันหวั่น อวดดีเกินใคร เดาว่าคงไม่เคยเห็นรุ่นพี่ในสายตาเลยครับ” จ้างจั้วเหนียนเติมเชื้อไฟ
“เถ้าแก่…ไม่สิ รุ่นพี่สื่อเสิน จากคำพูดของเจ้าเด็กหัวไวนี่ คนที่ชื่อเยี่ยหวันหวั่นนั่นไม่ไว้หน้ารุ่นพี่จริงๆ จะหาเธอออกมาแล้วทุบเธอสักยกดีไหมครับ” หนึ่งในทหารรับจ้างระดับ S สูงสุดเอ่ยกับคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นจึงทำหน้าเย็นชาแล้วเอ่ย “เจ้าเด็กหัวไว เยี่ยหวันหวั่นนั่นอยู่ที่ไหน ช่วยฉันหาเธอออกมา”
เวลานี้ทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงมีสีหน้าแตกต่างกัน จางจั้วเหนียนนี่ปากลื่นไหลจริงๆ พูดสองสามประโยคก็ทำให้สื่อเสินคิดแค้นเยี่ยหวันหวั่นได้แล้ว สมกับที่รุ่นพี่สื่อเสินเรียกเขาว่าเจ้าเด็กหัวไว…
แต่ว่าถูกคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นคิดแค้นไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนจะล่วงเกินใครก็ได้ แต่ห้ามล่วงเกินคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น…
ทหารรับจ้างระดับสูงไม่น้อยมองไปยังเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาเต็มไปด้วยแววสงสาร เกรงว่าครั้งนี้เยี่ยหวันหวั่นคงต้องซวยแล้ว…
“รุ่นพี่สื่อเสิน เธอก็คือเยี่ยหวันหวั่นครับ…”
ทันใดนั้นจางจั้วเหนียนก็ชี้ไปที่เยี่ยหวันหวั่น
เวลานั้นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นกับทหารรับจ้างระดับ S สูงสุดหลายคนที่ด้านข้างก็พามองไปยังเยี่ยหวันหวั่น
“หน้าตาของรุ่นน้องคนนี้…มีเอกลักษณ์จริงๆ ” ข้างกายคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น ทหารรับจ้างระดับ S คนหนึ่งหลังพินิจมองเยี่ยหวันหวั่นหลายทีก็พยักหน้าและเอ่ยปากอย่างแฝงความหมายลึกซึ้ง
“เธอก็คือเยี่ยหวันหวั่นที่ฆ่าเมิ่งเทียนเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้หญิง ตัดสินคนที่หน้าตาไม่ได้จริงๆ”
ที่ด้านข้าง จางจั้วเหนียนมองเยี่ยหวันหวั่น มุมปากยกขึ้นสูงน้อยๆ สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ
ต่อให้เยี่ยหวันหวั่นเก่งกาจขนาดไหนแล้วจะทำอะไรได้ ได้ที่หนึ่งของงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ครั้งนี้แล้วยังไง ถูกรุ่นพี่สื่อเสินหมายหัว เธอจะทำอะไรก็เปล่าประโยชน์
“เวร…”
ในตอนที่จางจั้วเหนียนมีสีหน้าเปี่ยมรอยยิ้มเย้ยหยัน อยากดูว่าเยี่ยหวันหวั่นจะตายยังไงอยู่นั้น รุ่นพี่สื่อเสินที่อยู่ตรงหน้าก็กำลังจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าเต็มไปด้วยแววตื่นเต้น
“เทพธิดา เทพธิดาน้อยของฉัน เธออยู่ที่ชื่อเยี่ยนจริงๆ ด้วย…”
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นจ้องเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาเปล่งแสงสีทอง
“ใครกัน!”
“เทพธิดา? ”
“นางฟ้าน้อย?”
เวลานี้ ทุกคนในที่นั้นมีสีหน้างุนงง
รุ่นพี่สื่อเสินนี่ตะโกนเรียกเยี่ยหวันหวั่นว่าอะไรนะ…เทพธิดา เซียนน้อย…
ไม่เคยได้ยินรุ่นพี่สื่อเสินเรียกใครฮาร์ดคอร์อย่างนี้มาก่อนเลย…
อย่าว่าแต่คนอื่น เวลานี้แม้แต่ตัวเยี่ยหวันหวั่นเองก็มีสีหน้างุนงง
อย่าบอกนะว่าเศรษฐีท้องถิ่นนี่จำตัวตนของเธอได้งั้นเหรอ
แต่ตัวเธอแต่งหน้าจัดขนาดนั้น เขาจำเธอได้ยังไง นี่ไม่สมเหตุสมผลสักนิดโอเคไหม…
จางจั้วเหนียนมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น สีหน้าเปี่ยมความตกใจ นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ รุ่นพี่สื่อเสินเรียกเยี่ยหวันหวั่นว่านางฟ้าน้อยมันเรื่องอะไรกัน
“รุ่นพี่สื่อเสิน…นี่คือ…”
จางจั้วเหนียนจ้องคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“หึ นายนี่มันเด็กหัวไวจริงๆ นะ…” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มน้อยๆ ให้จางจั้วเหนียน เจ้าหมอนี่ แผนการลึกซึ้งดี ถึงกับยุแยงความสัมพันธ์ของเขากับเทพธิดา!
เสิ่นเทียนเฉินพูดพลาง จากนั้นก็โบกมือให้พวกทหารรับจ้างระดับ S สูงสุดที่อยู่ด้านข้าง “ยังเหม่อทำอะไรอีก ทุบคนให้ฉัน ทุบแรงๆ เลยนะ”
เมื่อคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพูดจบ สุดยอดทหารรับจ้างคลี่ยิ้มโหดเหี้ยม โอบล้อมเยี่ยหวันหวั่นไว้ทันที
“ทุบใครหา ฉันแม่งให้พวกนายทุบเจ้าเด็กหัวไวนี่! ถึงกับกล้ายุแยงความสัมพันธ์ของฉันกับเทพธิดาบ้านฉัน! ทุบมันให้ตายเลย!”
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นตะคอกเสียงเย็นอย่างโมโหเดือดพล่าน
———————————————————————————————-
บทที่ 1708 นางฟ้าน้อยที่รัก
เห็นทหารรับจ้างระดับ S สูงสุดเริ่มล้อมเยี่ยหวันหวั่น คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็มองค้อนใส่และตวาดเสียงเย็น “พวกนายแม่งคิดจะทำอะไรน่ะ!”
ได้ยินคำพูดนี้ของคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น ทหารรับจ้างระดับ S สูงสุดหลายคนก็มองหน้าสบตากัน ไม่ใช่ว่าคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นให้พวกเขาไปอัดเยี่ยหวันหวั่นเหรอ…
แต่ในเมื่อคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเอ่ยปากแล้ว พวกเขาก็ได้แต่ถอยกลับมาและเดินไปหาเจ้าเด็กหัวไวจางจั้วเหนียนแทน
เวลานี้จางจั้วเหนียนมีสีหน้าตกใจ กระทั่งว่าไม่อยากเชื่อ
เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ อยู่ดีๆ รุ่นพี่สื่อเสินจะให้คนมาอัดเขาทำไม!?
ยังไม่รอให้จางจั้วเหนียนคิดมาก กระทั่งจางจั้วเหนียนได้สติกลับมา กำปั้นของทหารรับจ้างระดับ S สูงสุดหลายคนก็กระหน่ำใส่ใบหน้าและตัวเขาอย่างกับสายฝน
นักเรียนทหารรับจ้างมากมายในเขตแจกจ่ายภารกิจก็เผยสีหน้าตกใจอย่างยากบรรยาย จู่ๆ จางจั้วเหนียนก็ถูกอัดซะงั้น!?
“เทพธิดา…ผมคิดถึงเทพธิดาจนทรมานมากเลยนะ…” ภายใต้สายตาเหลือเชื่อของทุกคน คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเดินไปข้างๆ เยี่ยหวันหวั่นแล้วเอ่ยขึ้น
พอได้ยินคำพูดของคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น ทุกคนตกใจจนตาโตอ้าปากค้าง
ครั้งนี้ พวกเขามั่นใจว่าตัวเองฟังไม่ผิดแน่นอน…
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นคิดถึงเยี่ยหวันหวั่นจนทรมานมาก…นี่มัน ไม่ผิดจริงๆ …
“รุ่นพี่สื่อเสิน…รู้จักเยี่ยหวันหวั่นเหรอ แถมยังชอบเยี่ยหวันหวั่นด้วย?”
“ชัดเจนขนาดนี้ ชัวร์ป้าบเลย…”
“เชี่ย จางจั้วเหนียนนั่นโง่หรือเปล่า รุ่นพี่สื่อเสินกับเยี่ยหวันหวั่นเป็นคนรู้จักเก่าแก่กันแน่นอนแล้ว…แม้แต่ความสัมพันธ์ของคนเขาก็ไม่ตรวจสอบให้ชัดเจน ถึงกับยุแยงตะแคงรั่วที่นี่ ฉันว่าหมอนั่นถูกอัดตายก็ไม่แปลก…”
เวลานี้จางจั้วเหนียนใช้สองแขนปกป้องหัวอย่างแน่นหนา อยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตานานแล้ว ไม่นึกว่ารุ่นพี่สื่อเสินจะรู้จักกับเยี่ยหวันหวั่นนี่ รู้จักเธอก็แล้วไป แต่นี่ถึงกับยังชอบเธอด้วย!
“นางฟ้าน้อย ที่รัก…คุณคิดถึงผมไหม” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างรักใคร่เสน่หา พลางถามด้วยเสียงอ่อนโยน
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ สมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นนี่เหมือนจะไม่ค่อยปกติจริงๆ
“นางฟ้าน้อย คุณจะต้องคิดถึงผมมากแน่ ผมคิดถึงคุณมากเลย” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเห็นเยี่ยหวันหวั่นยังไม่เอ่ยปากก็ยิ้มพูดต่อ
แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นอย่างยิ้มแย้ม ส่ายหน้าเอ่ยว่า “คุณไม่ได้คิดถึงฉัน คุณคงคิดมากไปแล้ว”
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพูดไม่ออก
ได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น ทุกคนในที่นั้นมองหน้าสบตากัน พวกเขาฟังไม่ผิดใช่หรือเปล่า!
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นชอบเยี่ยหวันหวั่น จากนั้น…เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ชอบคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น!?
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น สื่อเสินของโรงเรียนชื่อเยี่ยนพวกเขาตรงหน้าท่านนี้ เป็นผู้ชายที่ได้ชื่อว่าหญิงสาวสวยทั่วทั้งรัฐอิสระอยากได้…
“เยี่ยหวันหวั่นนี่…สมองใส่อะไรเอาไว้ โอกาสดีขนาดนี้กลับไม่คว้าไว้ดีๆ คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเป็นเทพแห่งโชคลาภที่ผู้หญิงทั้งรัฐอิสระอยากแต่งงานด้วยเชียวนะ…”
“ไม่สิ พูดแบบเคร่งครัด ไม่แค่ผู้หญิง…ความจริง ฉันก็ยอมแต่งงานกับเขา…”
“หึๆ …พวกนายนี่นะ เพื่อเงินแม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่มีแล้ว น่าขำจริงๆ ” นักเรียนทหารรับจ้างหนึ่งในนั้น ส่งเสียงหัวเราะเย็นออกมาจากในปาก “ถึงเขาอยากแต่งฉัน ฉันก็ไม่มีทางแต่งให้เขา…แน่นอน ถ้าเขายอม ฉันแต่งเขาได้…”
นักเรียนทหารรับจ้างทุกพูดไม่ออก ยังนึกว่าจะแน่วแน่สักแค่ไหน…
“เถ้าแก่…ทุบต่อไปอีกก็ตายแล้วแหละ พอแล้วมั้งครับ”