ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 717 อ่อนเกินไป
เมื่อเส้นหมี่กลับมาที่ห้องคนไข้ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เพราะกลัวว่าผู้ชายผู้ชายคนนี้จะโกรธ และไล่เธอสองแม่ลูกไป
เธอรีบจนเป็นบ้าจริงๆ
เดิมทีเธออยากพาเด็กคนนี้ไปสร้างความประทับใจเมื่อได้เจอเขา แต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะจบลงแบบนี้
“แสน…แสนรัก ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพารินจังมาที่นี่ในวันนี้ แต่สุดสัปดาห์โรงเรียนปิด ดังนั้นฉันจึงพาเธอที่นี่เป็นทางเลือกสุดท้าย ฉัน…ฉันคาดไม่ถึงว่าจะวุ่นวายขนาดนี้ ขอโทษจริงๆ”
เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาที่ยังแฝงความโกรธไม่จางหายไป เธอก็ขอโทษเขาอีกครั้งหลังจากคิดอยู่นาน
แต่ผู้ชายคนนั้นไม่สนใจเธอ
เขาไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ ดวงตาที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งจ้องไปที่สิ่งเล็กๆที่ยังคงนั่งพิงร่างกายเขาอยู่
เส้นหมี่ “…”
“ลงไปข้างล่าง!”
“ทำไมล่ะ คุณลุง น้องรินจังจับโดนแขนที่บาดเจ็บของคุณลุงหรอ ถ้าอย่างนั้นหนูจะเป่าให้”
จากนั้นเด็กน้อยก็กอดแด๊ดดี้เหมือนปลาหมึก ฝังหัวเล็กๆของเธอลง แล้วเป่าแขนใหญ่ของพ่อที่ยังมีผ้าพันแผลอยู่ทั้งน้ำลายที่กระเด็นออกมาเล็กน้อย
แสนรัก “…”
หางตากระตุกอย่างรุนแรง!
เขาลังเลที่จะยอมรับว่าในขณะนี้สิ่งเล็กๆที่มีกลิ่นนมทำให้เขาที่เคยแข็งและเย็นชาอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ
“โอเคแล้ว ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าคะ” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นทั้งหน้าเล็กๆอวบๆอ้วนๆเหมือนตุ๊กตากระเบื้องของเธอ
มุมตาของแสนรักกระตุกสองครั้งอีกครั้ง
เดิมทีมันเป็นเพราะร่างกายของเขาเต็มไปด้วยน้ำลาย และเขารังเกียจมากจนอยากจะปล่อยเธอลงไปทันที แต่สุดท้ายเมื่อเห็นเด็กน้อยที่น่ารักนี้
เขาก็เงียบ
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ
“หมอสวยใส ยาของผู้ป่วยพร้อมแล้ว รีบมารับไปเลยค่ะ”
“ว้าว ได้เลย!”
เส้นหมี่ที่กำลังดูฉากนี้ด้วยความกังวลใจรีบตอบกลับทันที
นี่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจจริงๆ
เธอยังคิดว่าชายคนนั้นจะเกลียดชังเด็กมากขึ้นเพราะเรื่องนี้ และเธอก็เตรียมพร้อมรับลูกตอนเขาปล่อยเด็กลงแล้ว
แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเด็กหญิงตัวเล็กที่ไม่กลัวโลกจะเข้าไปยุ่งกับแด๊ดดี้ได้
“คุณแสนรัก…รบกวนช่วยฉันดูลูกหน่อยค่ะ แล้วฉันจะไปรับให้คุณ ขอบคุณ” เส้นหมี่คว้าโอกาสนั้นหนีไป
แสนรัก “…”
มีการระเบิดของความโกรธในก้นบึ้งของหัวใจของเขา และเส้นสีน้ำเงินก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง!
รินจังไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงในท่าทางของแด๊ดดี้ เธอเห็นส้มบนโต๊ะเล็กๆข้างๆเธอ และเพระาเธอไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เธอกลับมา เธอจึงอยากกิน
“อะไร”
“คุณลุง หนูอยากกินนี่”
รินจังตอบด้วยเสียงน้ำนม มือเล็ก ๆของเธอเหยียดออก พยายามอย่างหนักที่จะเอื้อมถึงชามผลไม้ และคว้าส้ม
หัวใจของแสนรักอ่อนลงอีกครั้งโดยไม่มีเหตุผล
เขาจำได้ว่าเขาไม่มีลูก แต่เจ้าก้อนอ้วนๆที่กำลังเกาะติดอยู่กับร่างกายของเขาในตอนนี้ พร้อมเสียงน้ำนมที่นุ่มนวล และกลิ่นหอมของน้ำนมที่บริสุทธิ์ที่สุด
มันทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขากำลังจะละลาย
ความโกรธ และความเกลียดชังทั้งหมดหายไป
“อย่าขยับ ฉันจะเอามันมาให้” ในที่สุดแสนรักก็เอื้อมมือออกไปและช่วยเธอนำส้มมา แม้ว่ามือของเขาจะยังไม่หายดี และยังเจ็บที่จะถืออะไรบางอย่าง
รินจังมีความสุขมากเมื่อเธอได้ส้ม
แด๊ดดี้ยังรักเธอมาก มือยังไม่หายดียังช่วยเอาส้มด้วย
เด็กหญิงตัวเล็กปอกส้มในอ้อมแขนของแด๊ดดี้อย่างตั้งใจ หลังจากปอกแล้ว นิ้วที่นุ่มและอ่อนโยนของเธอก็หักให้แด๊ดดี้กินด้วย “คุณลุง กินสิ”
“ไม่กิน”
แสนรักปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
แต่สาวน้อยไม่ใช่คนทำตามขั้นตอน พอบอกว่าไม่กิน มือเล็กก็เอาส้มแล้วยัดเข้าปากเขาไป
แสนรัก “…”
“ครูบอกว่าควรแบ่งอาหารให้ทุกคน นี่ถึงจะเป็นเด็กดี” จากนั้นเด็กหญิงตัวเล็กก็กินมันด้วยปากเล็ก
ส้มหวานจริงๆ
แสนรักตะลึงอีกครั้ง
เมื่อความหวานในปากของเขาแพร่กระจายไปยังต่อมรับรสที่ปลายลิ้น เขาก็กินส้ม
ภาพนี้ดูอบอุ่นมาก แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะจำเด็กที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้เลยว่าคือลูกสาวแท้ๆของเขา
แต่หากสังเกตดูจะพบว่าดวงตาของเขาอ่อนลงมาก เหมือนกับดินแดนที่หนาวเหน็บที่เยือกแข็งมาเป็นเวลานา ในที่สุดก็ถูกแสงแดดส่องถึง แม้จะยังละลายเขาไม่พอ แต่เทียบกับเมื่อก่อนก็ดีกว่ามาก
เมื่อเส้นหมี่กลับมาพร้อมกับยา เธอก็เห็นภาพนี้จากหน้าต่าง
ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็รื้นน้ำตา เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ปิดปาก และน้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วก็ไหลลงจากตาของเธอ
ในที่สุดเธอก็เห็นความหวัง
ดีมาก!
เธอสงบลงเป็นเวลานาน แล้วเธอก็มองสองพ่อลูกด้วยตาพร่ามัว จากนั้นจึงยกเท้าขึ้น และเดินจากไป
เธอไม่สามารถรบกวนสองพ่อลูกได้ในตอนนี้ เธอหวังว่าพวกเขาจะอยู่แบบนี้อีกสักพัก ด้วยวิธีนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองอาจจะลึกซึ้งยิ่งขึ้น และจะเป็นประโยชน์มากขึ้นสำหรับผู้ชายคนนี้