ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 719 การลอบสังหาร!
เธอตัวเล็กมากจนไม่มีใครอุ้มเธอลงมา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะขึ้นลิฟต์อย่างไร
แต่เธอก็ฉลาดมาก เมื่อเห็นภาพข้างล่างแล้ว เธอก็รู้เลยว่าคนเลวๆพวกนั้นต้องทำร้ายแด๊ดดี้แน่ๆ
ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยให้เกิดเรื่องกับแด๊ดดี้ได้
“แง~~~”
เธอร้องไห้จนน้ำมูกไหลออกมา
เมื่อเห็นว่าแด๊ดดี้ที่ชั้นล่างในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ เธอจึงใช้มือเล็กๆเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ลุกขึ้นยืน และมองไปยังลิฟต์ที่อยู่ข้างหลังเธอ
เมื่อกี้ประตูลิฟต์เปิดออก
“แด๊ดดี้ คุณ…ไม่ต้องกังวล รินจังมาแล้วค่ะ…” เมื่อเธอเห็นมัน ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมา แล้ววิ่งเข้าไปในลิฟต์ด้วยขาเล็กๆของเธอ
แสนรักที่ชั้นล่าง “…”
เกือบจะในขณะนั้นหลังจากที่เขาอ้าปาก เลือดทั้งหมดก็หายไปจากใบหน้าของเขา และสีแดงในรูม่านตาก็หายไป
นั่นมันลิฟต์ขนของ!
และมันยังขึ้นอยู่!!
ใบหน้าของชายผู้นั้นซีดเผือดไปอย่างสิ้นเชิง และในขณะนี้เขาก็ลืมความโกรธของเขา และลืมไปว่าเขายังถือปืนอยู่ในมือ
“พระเจ้า สาวน้อยคนนั้นไปไหนแล้ว เธอเข้าไปในลิฟต์ขนของได้ยังไง ลิฟต์ตัวนั้นจะไปอยู่ที่ชั้นบนสุดเสมอ”
“พระเจ้า กำลังจะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
เมื่อผู้ป่วยรายอื่นที่อยู่ชั้นล่างเห็น พวกเขาก็กรีดร้องเช่นกัน
เมื่อแสนรักได้ยิน หัวของเขาก็แตก “ปัง” อีกครั้ง
เขาหันหลังกลับทันที หมุนรถเข็นไปทางประตูลิฟต์ที่เขาเพิ่งจะออกมา และลืมแม้กระทั่งปืนที่เขาถืออยู่
ผู้ชายที่จับผู้หญิงคนนั้นก็ตกตะลึงเมื่อเห็นเช่นกัน
นี่มันจังหวะอะไร
ยังดีๆอยู่ทำไมมีเด็กคนหนึ่งมาทำให้วุ่นวาย
พวกเขาตื่นตระหนก ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น มีเพียงแววอาฆาตแวบวาบในดวงตาของพวกเขา และพวกเขาทำได้เพียงใช้วิธีโหดเหี้ยมแบบสุดท้ายเท่านั้น
“ปัก–”
เสียงคมกริบ!
แสนรักที่เพิ่งมาถึงประตูลิฟต์เห็นเพียงร่างหนึ่งวิ่งตามหลังเขาอย่างรวดเร็ว เขามีเวลาแค่หลบอยู่ในรถเข็นเท่านั้น คมมีดนั้นก็ผ่านร่างเขาไปปัลงบนรถเข็น
“ไอ้คนบ้า วันนี้ฉันจะฆ่าแก!”
เป็นผู้ชายเมื่อครู่นี้เอง
หลังจากที่เขาเห็นว่าการจับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนี้คลั่งไคล้ เขาจึงเลือกทำอย่างนี้
รูม่านตาของแสนรักหดตัว และทันทีที่เขาแทงครั้งที่สอง เขาคว้าข้อมือนั้นไว้รวดเร็วราวกับสายฟ้า และจับมีดนั้นไว้
“แกมีสิทธิ์อะไร” รังสีอำมหิตของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม และความรังเกียจ
แต่เขาเพิ่งจับชายคนนั้นได้ ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาก็เริ่มลงมือเช่นกัน เธอยังดึงมีดคมบางยาวๆออกมา และแทงเขาอย่างแรง
“ฉึบ-”
แสนรักซึ่งกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูทั้งสองด้านทำได้เพียงปล่อยมือของชายคนนั้น และเข็นรถเข็นหนีไป ขณะที่เข็นรอยแผลก็ปริออกเรื่อยๆ
“คนบ้าคนนี้มีความสามารถจริงๆ ถึงจะเป็นแบบนี้ก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้”
ในที่สุดชายคนนั้นก็รอดพ้นจากอันตราย เขาจ้องไปที่แสนรักด้วยความตกใจและโกรธพลางพูดประโยคนี้
ดวงตาของหญิงสาวโหดร้ายมากขึ้น
เธอยังคงมีใบหน้าเหมือนเส้นหมี่ แต่ดวงตาของเธอดุร้ายราวกับงูพิษ
“ไม่ต้องห่วง ไม่เห็นมือของเขาหรอ มันไม่ไหวแล้ว” เธอยิ้มอย่างโหดเหี้ยม ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่มือของแสนรัก
แสนรักเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง!
จริงอยู่ที่มือเขาเจ็บมาก มันไม่ดีอยู่แล้วยังมาใช้แรงมาก การเคลื่อนไหวก็รุนแรงมาก เขาจะดีขึ้นได้อย่างไร
แต่ถ้ามือเขาไม่ดีแล้วพวกมันจะไม่มีทางตายเหรอ
แสนรักค่อยๆยกปืนขึ้น…
“ปัง-”
สองนัด!
เกือบวินาทีที่พวกเขาทั้งสองจ้องตากันอย่างตกตะลึง และหลังจากถูกยิงผ่านกลางคิ้วของพวกเขา พวกเขาล้มลงพร้อมกับเสียง “ตุ้บ”
ทำไมเขาถึงยังมีปืนอยู่ในมือ
ปืนเพิ่งตกลงไปที่พื้นตอนที่พวกเขากำลังต่อสู้ไม่ใช่หรือ
พวกเขาคิดไม่ออกไปจนตาย
เช่นเดียวกับตอนที่แสนรักตามออกมา เขาก็ไม่รู้ว่าปืนถูกวางไว้ในลิฟต์โดยเจตนา วางไว้ให้ชายผู้นี้ผู้เสียสติ
แสนรักเข้าไปในลิฟต์
ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้มองไปที่ศพทั้งสอง นับประสาอะไรกับมือที่เปื้อนเลือดของเขา
เมื่อเส้นหมี่ได้รับข่าว ตอนเธอรีบลงมาจากแผนกผู้ป่วยในชั้นแปดไปยังชั้นหนึ่ง สงครามที่ชั้นล่างก็สิ้นสุดลงแล้ว เธอเห็นเพียงศพสองศพนอนอยู่บนพื้น และสีแดงเลือดสดน่าตกใจ
แล้วเขาล่ะ
พวกเขาหายไปไหน!
ใบหน้าของเธอซีด และเมื่อเธอได้ยินว่าเขามาถึงชั้นบนสุดแล้ว เธอก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดของอาคารอีกครั้งทันที
แต่เธอไม่คาดคิดว่าเมื่อมาถึงชั้นบนสุด เธอจะเห็นชายชุดดำถือปืนสองคนจะกำลังอุ้มลูกสาวของเธออยู่
“รินจัง—” เธอแทบบ้า ทั้งร้องไห้และตะโกนเสียงดัง พลางพุ่งเข้าไป
“คุณกำลังตะทำอะไร”
แต่ยังไม่ทันได้ไป เขาก็คว้าเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และดุเธออย่างแรงทั้งไม่ยอมปล่อยเธอไป
เส้นหมี่ “…”
เธอน้ำตาไหลพรากมองเขาอย่างขุ่นมัว และทันใดนั้นก็เหมือนราวกับว่ากำลังทั้งหมดของเธอหายไป เธอทรุดตัวลงข้างๆเขา “ช่วยเธอ ฉันขอร้อง…”
เธอขอร้องเขาเกือบสุดความสามารถ จับมือเขา และจิกเล็บลึกเข้าไปในเนื้อของเธอ