หลังจากผ่านไปหลายปีงานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้มีความสามัคคีซึ่งหาได้ยาก เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูซวนเทียนเก้อและคนอื่น ๆ หัวเราะด้วยกัน จับแขนกัน แม้แต่เฟิงเฟินได และเฟิงเซียงหรูก็เล่นกับพวกนางอย่างมีความสุข และบรรดาพระสนมหลายคนก็พูดคุยกันและหัวเราะ แต่ที่ผ่านมาพวกนางล้วนใช้เล่ห์เหลี่ยมและใส่หน้ากากเข้าหากัน
เมื่อมองไปที่ฝั่งตรงข้ามระหว่างโต๊ะขององค์ชายกลุ่มขององค์ชายกลุ่มหนึ่งจับไหสุราและรินสุรา ฮ่องเต้กูซูนั่งลง และหลี่คุนในฐานะลูกเขยของราชวงศ์ต้าชุนก็เมาด้วยเช่นกัน เขาดื่มไม่ได้อีกต่อไป เขาจึงกอดไหสุราและพูดเสียงดังว่า “ไปเถิด พวกเขาน่ากลัวมาก ! ” ผู้คนต่างหัวเราะ
องค์ชายหกก็เดินลงจากที่นั่งขององค์ชายและนั่งอยู่กับกลุ่มพี่น้องเหมือนบัณฑิต บางครั้งก็พูดคุยกันและหัวเราะ บางครั้งนั่งเงียบ ๆ และครุ่งคิด ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร แม้แต่เหรินซีเฟิงก็พูดกับเฟิงหยูเฮงอย่างเงียบ ๆ “ข้าไม่คิดว่าองค์ชายหกเลือกข้า พระองค์เลือกข้า พระองค์คงควรคิดว่าข้าเหมาะสมที่สุด ! แต่คนที่เหมาะสมที่สุดไม่ใช่คนที่ชื่นชอบสำหรับพระองค์ อย่างดีที่สุดก็คือมันไม่น่ารังเกียจ”
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าจะตอบเรื่องนี้อย่างไรและนางก็ยิ้มให้กับอดีต แต่ความคิดที่จะออกจากเมืองหลวงกลับแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เมื่อมองไปที่ฝั่งตรงข้าม ซวนเทียนหมิงก็มองไปที่นาง ริมฝีปากของนางขยับเล็กน้อยและพูดอย่างเงียบ ๆ “ไม่ต้องกังวล ใกล้จะถึงเวลาแล้ว”
ผู้คนต่างถอนหายใจและบางคนก็พูดว่า”ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะกลับสู่จุดเริ่มต้นแล้ว ดูสิบุตรสาวทั้งสามคนของตระกูลเฟิงนั่งด้วยกัน ข้าจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นพวกนางนั่งด้วยกันเมื่อหลายปีก่อนแล้ว”
มีคนพูด”ก่อนหน้านี้มันไม่เหมือนตอนนี้ หยุดเถิดไม่ต้องพูดถึง พี่สาวของตระกูลเฟิงแม้แต่พระสนมก็ยังต่อสู้อย่างเลวร้าย เจ้ายังจำตระกูลบุได้หรือไม่ ? ”
”จำได้! ว่าบุหนี่ชางประลองธนูกับพระชายาหยูด้วย น่าเสียดาย ! มันไร้ความรับผิดชอบจริง ๆ ”
ทุกคนนึกถึงอดีตมากขึ้นเรื่อยๆ งานเลี้ยงในพระราชวังจึงกลายเป็นพบปะเพื่อรำลึก ผู้คนต่างรีบพูดในสิ่งที่พวกเขาจำได้ และสิ่งที่พวกเขาจำได้ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวข้องกับเฟิงหยูเฮง มีใครบางคนถอนหายใจ “หลังจากหลายปีที่ผ่านมา ความประทับใจที่พระชายาหยูทำไว้นั้นลึกเกินไป และทำให้เราประหลาดใจมาก”
มีคนนับสิ่งที่เฟิงหยูเฮงทำและหากมีการหลงลืม จะมีคนเพิ่มพวกมันทันที ยิ่งไปกว่านั้นมีผู้หญิงที่ถือบทกวีและสมุดบันทึกมา นางนำกระดาษและปากกามาจากไหนไม่รู้ พวกนางเขียนสิ่งที่เฟิงหยูเฮงทำ มีคนคุยกันว่าพรุ่งนี้จะพาไปร้านหนังสือ บัณฑิตจะเขียนสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาแล้วทำหนังสือขาย มันต้องเป็นที่นิยมมาก
เฟิงหยูเฮงได้ยินและนึกในใจว่าคนกลุ่มนี้แย่มาก
อย่างไรก็ตามซวนเทียนเก้อปรบมือและโห่ร้องว่าหลังจากทำหนังสือเล่มเล็กเสร็จแล้วนางจะนำกลับไปที่กูซูและไปขายที่นั่น
เฟิงเทียนหยูแนะนำด้วย”การเขียนธรรมดา ๆ ไม่ดีควรเขียนเรื่องเป็นเรื่องยาวเพื่อให้อ่านสนุกขึ้น และยอดขายจะดีขึ้น”
”ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องหาคนเขียนเก่งๆ บัณฑิตไม่สามารถทำได้ ถ้าพวกเขาเขียนไม่สวยงาม พวกเขาจะดูถูกเรา อาเฮง”
”เจ้ากำลังมองหาใคร…”ดวงตาของซวนเทียนเก้อกลอกไปมาในฝูงชนหลังจากผ่านไปสองสามรอบ ในที่สุดนางก็มากล่าว “พี่หกของข้าเหมาะสมที่สุด ! ”
”อย่าสร้างปัญหา”เฟิงหยูเฮงลูบหน้าผากของนาง “พี่หกยังต้องดูแลอาณาจักรอีก ! ”
”ให้ท่านลุงรอก่อนจนกว่าพี่หกจะเขียนหนังสือเสร็จ”
”การเขียนหนังสือไม่ใช่ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน! ข้าคิดว่าถ้าทำตามความคิดขององค์ชายหก ข้ากลัวว่าจะรอนานเกินหนึ่งเดือน นับประสาอะไรกับพระองค์ รอให้ตีพิมพ์หนังสือ” เฟิงเทียนหยูวิเคราะห์ “นี่ คนที่เขียนหนังสือต้องมีความเข้าใจเป็นพิเศษเกี่ยวกับอาเฮง และเขาไม่เพียงแต่เริ่มเข้าใจในภายหลัง เขาต้องอยู่กับนางตั้งแต่แรก” ขณะที่นางพูดเขามองไปที่เฟิงเซียงหรู “เซียงหรู เจ้าเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด”
”ข้าคิดว่าข้ารู้ทุกอย่างแต่ข้าไม่รู้จะเขียนหนังสือได้อย่างไร ! ลองคิดดูอีกครั้ง มีใครบางคน… ” นางพูดได้ครึ่งทางก้มหน้าลงและใช้เสียงเบามาก เสียงนั้นกล่าวว่า “ถ้าพระองค์อยู่ที่นี่ นั่นก็เหมาะสมที่สุดแล้ว”
ทุกคนเงียบพวกเขาต่างก็รู้ว่าเฟิงเซียงหรูพูดถึงใคร แต่คน ๆ นั้นอยู่ที่ไหน ? เกิดอะไรขึ้นกับอาการบาดเจ็บ ?
ซวนเทียนเก้อจับมือเฟิงหยูเฮงและถามนางว่า “อาเฮง ข้าอยู่ไม่ได้นานเกิน 1 เดือน ข้าขอพบพี่เจ็ดก่อนออกเดินทางได้หรือไม่”
เฟิงหยูเฮงก้มหัวลงต่ำนี่เป็นคำถามที่ตอบยาก นางไปที่มิติเพื่อตรวจอาการของซวนเทียนฮั่วเกือบทุกวัน ภายใต้การควบคุมของยารุ่นหลัง อาการของซวนเทียนฮั่วเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น เพียงแค่การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ยังคงอยู่ในขั้นตอนการเอาชีวิตรอดเท่านั้น และอาจขึ้นอยู่กับซวนเทียนฮั่วเองที่จะฟื้นขึ้นมา
เมื่อเห็นความเงียบของเฟิงหยูเฮงเป็นเวลานานซวนเทียนเก้อก็ถอนหายใจเบา ๆ และหยุดถามคำถามเพิ่มเติม นางรู้ว่าเฟิงหยูเฮงอาย และนางก็รู้ด้วยว่าอาการบาดเจ็บของซวนเทียนฮั่วนั้นร้ายแรงมาก แต่ประเด็นคืออะไร ? นางหลับตาลงเล็กน้อยและความสง่างามของซวนเทียนฮั่วยังคงอยู่ตรงหน้านาง แต่นางไม่สามารถสัมผัสได้
เป็นเวลานานเหรินซีเฟิงกล่าวว่า”เทียนเก้อ เจ้ากลับช้ากว่านั้นได้หรือไม่ ฮ่องเต้ตรัสว่างานแต่งงานของข้ากับองค์ชายหกจะตรงหลังจากพิธีครองราชย์ ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่” หลังจากพูดนางก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง
แต่ใครจะบอกได้? ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่จะมีพิธีนั้น ? นางไม่สามารถกระตุ้นให้ฮ่องเต้หลีกทางได้หรือไม่ ?
เมื่อเห็นความลำบากใจเหรินซีเฟิงก็ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าหัวใจของเจ้าอยู่ที่นั่น ไม่เป็นไร”
”ข้าจะอยู่”ซวนเทียนเก้อกล่าว “ปล่อยฟานเทียนกลับไปก่อน ข้าจะอยู่เพื่อเข้าร่วมในพิธีแต่งงานของเจ้า ยังมีฟู่หรง อาเฮงบอกข้าว่าเป่ยจื่อไปมณฑลจี่อันเพื่อมอบของหมั้นแล้ว และเขาควรจะมาเร็ว ๆ นี้ ถ้าเขาต้องการ ข้าจะอยู่ที่เมืองหลวงอีกหลายวัน และอยู่กับเสด็จลุง” นางพูดขณะเฝ้าดูเฟิงหยูเฮงอย่างลับ ๆ ทุกคนรู้ว่าซวนเทียนเก้อจะอยู่ และพวกเขาส่วนใหญ่อยากจะรอดูองค์ชายเจ็ด ทุกคนไม่รู้เรื่องนี้และจะไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปซวนเทียนเก้อพูดกับเฟิงเฟินไดอีกครั้ง “คุณหนูสี่ เนื่องจากเจ้านั่งอยู่กับเราอีกครั้ง สิ่งเก่า ๆ ได้ถูกตัดออกไปแล้ว ข้าไม่ใช่คนใจดีและไม่ได้ใจแคบ อาเฮงให้อภัยเจ้าได้แล้ว ข้าก็ไม่โทษเจ้า ในที่สุดข้าก็ได้เรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้ห้า ชื่อของเจ้าได้เข้าสู่ลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลซวน ครอบครัวหนึ่ง ข้าชื่อซวนเทียนเก้อ และเจ้ามาจากตระกูลซวนเทียน เจ้าไม่สามารถเขียนซวนสองตัวในจังหวะเดียวได้ และเจ้าจะสบายในอนาคต ในอดีตทุกคนยังเด็ก และไม่รู้อะไร ตอนนี้เรามีประสบการณ์มากมาย เราเติบโตขึ้น… ” นางรู้สึกสำลักเล็กน้อยขณะที่นางพูด แต่นางก็ยังอดทนต่อความเจ็บปวดใจของนางได้ และพูดว่า “สำหรับการเติบโตที่นี่ เราจ่ายค่าตอบแทนมากเกินไป และเราใช้ทางอ้อมมากเกินไป ตอนนี้ลองคิดดูสิ… อันที่จริงข้ายังหวังว่าคนเหล่านั้นจะยังคงอยู่”
หลังจากนั้นนางก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลซวนเทียนเก้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง และวันนี้นางใช้มาสคาร่ากันน้ำที่เฟิงหยูเฮงให้สามารถใช้ได้เช่นกัน จงสวยไว้ก่อนและอย่าให้ใบหน้าของนางเปื้อน นางเช็ดมันอีกครั้งด้วยความมั่นใจ จากนั้นก็พูดว่า “พี่สะใภ้และเฟิงเซียงหรู รู้หรือไม่ตอนที่ข้าไปกูซูครั้งแรก ข้าคิดถึงบ้านโดยเฉพาะราชวงศ์ต้าชุน และข้าก็คิดถึงสิ่งที่ข้าได้พบมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าคิดถึงเฟิงเฉินหยูและเฟิงจินหยวนหลายครั้ง พูดตามตรง ข้าเสียใจมากที่เฟิงจินหยวนเสียชีวิติ เขาไม่ได้ตายแม้ว่าตระกูลเฟิงจะล้มลงอีกครั้ง มันยังคงอยู่ที่นั่น เมื่อเขาตายไปเจ้าจะไม่มีบ้าน พี่สะใภ้ห้าและพี่สะใภ้เก้า แต่งงานกันในบ้านสามีของนาง แต่ข้าก็มีความสุขและเศร้ามาก ข้าได้ยินมาว่าพระชายาหยุนไปที่มณฑลจี่อันเพื่อขอการหมั้น แต่ทำไมเจ้าไม่ตกลง ? ”
นางไม่สามารถพูดถึงมันได้ในเวลาที่นางต้องการและนางอยากจะร้องไห้เมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ แต่ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นจากโรคร้ายในครั้งที่แล้ว นางก็คิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องของนางกับซวนเทียนฮั่วและคิดถึงเรื่องนี้ นางรู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน คน ๆ นั้นมักจะเป็นเทพเซียน นางไม่สามารถครอบครองได้
นางจึงบอกกับซวนเทียนเก้อว่า”นั่นเป็นความหมกมุ่นในวัยเด็กของข้า แต่ตอนนี้เมื่อข้าคิดถึงเรื่องนี้ ข้าเห็นแก่ตัวเกินไป คนอย่างพระองค์ก็เหมือนเทพเซียนในภาพวาด คนธรรมดา ๆ ที่สมควรถูกย้อม แต่เพราะความพากเพียรของข้า ข้าเกือบจะดึงพระองค์เข้าสู่การกลับชาติมาเกิดครั้งนี้ โชคดีที่ข้ากลับมาเกิดใหม่ได้ทันเวลาไม่เช่นนั้นข้ากลัวว่าพระองค์จะบาดเจ็บมากกว่านี้ ข้ามักจะคิดเรื่องนี้มาก่อน ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับพระองค์ ข้ารู้สึกเศร้ามากเหมือนคนกำลังจะตาย ช้ารู้สึกว่าข้ารักใครสักคนมาก แต่ก็ยังห่างไกลจากพระองค์มากขนาดนี้ ข้าอาจไม่ต้องการมันไปทั้งชีวิตเมื่อใดก็ตามที่ข้าคิดถึงเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องพิเศษมาก เศร้ามาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ! ”
เฟิงเซียงหรูถอนหายใจและรู้สึกว่าซวนเทียนเก้อเช็ดน้ำตาบนหน้าแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าแค่อยากเห็นพระองค์ฟื้นขึ้นมา และจากนั้น พระองค์ก็คือพระองค์ ข้าก็คือข้า ทุกอย่างย้อนกลับไปในอดีตไม่มีทางแยก พระองค์ยังคงเป็นเทพเซียน ข้าเป็นบุตรสาวของอนุตระกูลเฟิง ใช้ชีวิตของตัวเอง ความหลงใหลและอารมณ์ในอดีตได้ถูกใช้หมดแล้ว อย่าเสียใจไปเลย พระองค์จะอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของข้า ในอนาคตมีเพียงมุมเล็ก ๆ เท่านั้นที่จะไม่ทำให้ชีวิตนี้เสียไป”
นางพูดขณะมองไปที่องค์ชายที่นั่งตรงนั้นองค์ชายสี่กำลังมองมาที่นาง และทั้งสองสบตากัน ซวนเทียนยี่ยกจอกสุราขึ้นและแสดงท่าทางให้นาง เฟิงเซียงหรูหัวเราะแล้วหันหน้าไปพูดว่า “มีคนที่โง่กว่าข้า และเขาก็มีพวกเขาเหมือนกัน แต่ข้าก็ปล่อยไป แต่เขาไม่สามารถปล่อยไปได้”
นางหยุดพูดเพียงแค่มองพี่สาวที่อยู่ข้างๆนางอย่างเฉยเมย รอยยิ้มมีความทุกข์ซ่อนอยู่มากเกินไป แต่ก็มีนัยยะของความชัดเจนเช่นกัน
เฟิงหยูเฮงมีความสุขมากนางรู้สึกได้ว่าน้องสาวคนนี้ได้ก้าวออกมาจากความหลงใหลในวัยเยาว์ของนางทีละก้าว และหลังจากฝนตก ท้องฟ้าจะสดใส และนางจะเป็นคนใหม่
งานเลี้ยงในพระราชวังกินเวลานานกว่า1 ชั่วยาม และเป็นเวลานานพอสมควร แต่บรรยากาศในงานเลี้ยงไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย หลายครั้งบางคนยกจอกสุราขึ้นเพื่ออวยพรให้ฮ่องเต้
ฮ่องเต้ไม่ได้ดื่มน้อยลงในวันนี้ แต่เขาจะไม่ปฏิเสธทุกคนที่มาเคารพเขา หลายปีที่ผ่านมา ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา ทุกคนต่างก็พอใจ และเขาก็มีความสุข
ฮ่องเต้มีความสุขดังนั้นจึงมีบางอย่างที่จะอยากพูดโดยธรรมชาติ การแสดงดนตรีสดหยุดลงและการร่ายก็หยุดลง แต่เมื่อฮ่องเต้กระแอมเบาๆ เขาก็เปล่งเสียงดัง และกล่าวว่า”ข้าได้ส่งมอบบัลลังก์นี้ไปให้องค์ชายหกแล้ว และข้าจะคุยกับพวกเจ้าที่นี่ก่อน ในอนาคตเจ้าต้องช่วยเขา เจ้าจะกลั่นแกล้งเขาไม่ได้ อย่าคิดว่าเจ้าจะกบฏได้ถ้าข้าไม่สนใจโลกนี้ ขอให้คิดอย่างเดียวว่าการกลั่นแกล้งองค์ชายหกนั้นไม่ดี แค่เคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ บอกพวกเจ้าว่าไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน สายตาคู่นี้จ้องมองเจ้าในห้องโถงพระราชวังนี้ทีละคน โปรดระวังตัว”