เฟิงหยูเฮงรู้อยู่ในใจว่านางรู้ว่ามีปัญหากับเฟิงจื่อหรูแต่เด็กก็ไม่ได้เลวร้ายโดยธรรมชาติ นางยังเด็กและสามารถเล่นกับเฟิงจื่อหรูได้ สิ่งนี้รักษาคนไว้อย่างกล้าหาญ โชคดีที่ตอนนี้ฝนตกทุกอย่างเรียบร้อยดี
นางขอบคุณเหมียวซื่อที่ดูแลเฟิงจื่อหรูมาหลายปีแต่เหมียวซื่อกลับหัวเราะและพูดสองอย่าง ตระกูลเหยามองว่านางเป็นบุตรสาวมาโดยตลอด และไม่เคยจงใจให้กำเนิดเพราะคำว่า “ต่างชาติ” ผู้เฒ่าผู้แก่ควรทำสิ่งเหล่านี้ แต่น่าเสียดายที่เหยาเซียนจากไปเร็ว และในครอบครัวไม่สามารถจัดงานมงคลได้อีกสองสามปี
ในตอนกลางคืนเฟิงหยูเฮงและเฟิงจื่อหรูกำลังนั่งอยู่ที่ลานบ้าน เฟิงจื่อหรูอายุ 13 ปีและเด็กชายคนนี้ได้เติบโตขึ้น คิ้วของเขาได้รับข้อดีของรูปลักษณ์ของเฟิงจินหยวนและเหยาซื่อ และเขาก็หล่อมาก เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า”น้องชายของข้า ข้าไม่คิดเจ้าจะเป็นหนุ่มหล่อขนาดนี้ ! ”
เฟิงจื่อหรูไม่เข้าใจว่าหนุ่มหล่อคืออะไรแต่เขาก็รู้ด้วยว่าพี่สาวของเขายกย่องเขาว่าหน้าตาดี เขาจึงยิ้มและพูดว่า “ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว พี่สาวหน้าตาดี น้องก็ต้องหน้าตาดีขอรับ”
”ไร้สาระ”นางเอื้อมมือไปลูบหัวของเฟิงจื่อหรู “ข้าดูแลท่านพ่อและท่านแม่ และมีน้องชายของข้า”
”ท่านพ่อและท่านแม่ไม่อยู่แล้ว” เฟิงจื่อหรูกล่าว “มีเพียงพี่สาวคนเดียวเท่านั้น” เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “จื่อหรูโตแล้วแต่ก็ยังสูงไม่เท่าท่านพี่ รอข้าอีก 2 ปี เมื่อข้าอายุมากขึ้น ข้าก็จะสูงกว่าท่านพี่แน่นอน” เขาพูดและถอนหายใจเล็กน้อย “ในอนาคตท่านพี่จะไปไหน ข้ารู้ว่าท่านไม่ต้องการอยู่เมืองหลวงอีกต่อไป แต่ข้าแทบไม่ได้พบท่านพี่ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ตอนนี้ท่านพี่จะออกไปอีกแล้ว ท่านพี่พาข้าไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ” ดวงตาของเด็กชายมีความคาดหวัง เขาบอกเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าเรียนทุกหลักสูตรในสำนักศึกษา ท่านอาจารย์บอกว่าข้าก้าวหน้าเร็วกว่านักเรียนปกติอย่างน้อย 2 ปี ถ้าข้าต้องการสอบจอหงวนตอนนี้ ความรู้ของข้านั้นเพียงพอแล้ว แต่ถ้าข้าไปสอบจอหงวน ข้าอาจจะไม่ประสบความสำเร็จ จะแย่กว่าท่านพ่อ ตอนนั้นอาจารย์ยังบอกอีกว่าอาจารย์ไม่มีอะไรจะสอนข้า ถ้าข้าต้องการเรียนรู้เพิ่มเติม ข้าควรตามท่านพี่ อาจารย์บอกว่าท่านพี่เป็นผู้หญิงในตำนานไม่เหมือนใครในโลกนี้ขอรับ”
เมื่อฟังเฟิงจื่อหรูพูดแล้วคำพูดของอาจารย์ของฮ่องเต้เยหร่ง นางก็ถอนหายใจอีกครั้ง ครั้งหนึ่งนางเคยนำสิ่งของมากมายไปให้ฮ่องเต้ผ่านเฟิงจื่อหรู ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นกระดาษและปากกาสำหรับคนรุ่นหลัง เย่หร่งเคยให้นางลงลายมือชื่อในการตอบจดหมายซึ่งต้องเขียนด้วยพู่กัน แต่นางไม่ชำนาญมากนัก แต่ปากกาสวยหรูซึ่งหายากจริง ๆ ในจดหมายเย่หร่งแสดงความอยากรู้อยากเห็นอย่างมากเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ และยกย่องเฟิงหยูเฮงว่าเป็นคนทั่วไปที่หาได้ยากในโลก
นางคิดถึงคำพูดของเฟิงจื่อหรูอยู่นานและถามว่า”ข้าจำได้ว่าเจ้าชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับการทหาร และมักจะพูดว่าเมื่อเจ้าโตขึ้น เจ้าต้องการติดตามพี่เขยของเจ้าเพื่อต่อสู้กับศัตรู ตอนนี้เจ้ายังคิดแบบนี้อยู่หรือไม่ เจ้าอยากไปสนามรบด้วยดาบ และปืน เจ้ายังต้องการเป็นขุนนางในราชสำนักของฮ่องเต้อยู่หรือไม่ ? ”
เฟิงจื่อหรูคิดถึงคำถามนี้อีกครั้งอย่างจริงจังจากนั้นเขาก็บอกเฟิงหยูเฮง “ท่านพี่ ข้าเคยคิดเกี่ยวกับการต่อสู้ในสงครามหลายครั้งแล้ว สร้างความสำเร็จทางทหารเพื่อท่านพี่ ท่านพี่จะได้ภูมิใจในตัวข้า แต่แล้วข้าก็ไม่คิดอย่างนั้นอีกต่อไป ข้าสิ้นหวังมาก ข้าไม่อยากไปสนามรบอีกต่อไป และข้าไม่ต้องการเป็นขุนนางในราชสำนัก ข้าคิดถึงวันเวลาที่อยู่ในหมู่บ้านซีปิง มันทรมานและน่าสงสารมาก แม้ว่าจะมีคนเลว ๆ มาทำให้เราอับอาย แต่คนที่นั่นก็ยังเรียบง่ายกว่าเมืองหลวง เมื่อเราออกจากเมืองหลวงในปีนั้น ข้ายังเด็กเกินไปที่จะจำช่วงเวลาที่ดีในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง แต่ความทรงจำตลอดสามปีในหมู่บ้านซีปิงยังคงอยู่เสมอ และทุกครั้งที่ข้าคิดถึงเรื่องนี้ มันจะกระตุ้นความคิดไม่สิ้นสุด ท่านพี่ เราจะกลับไปอีกครั้งได้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองน้องชายของนางแล้วหัวเราะนางบอกเขาว่า “ได้ ตราบเท่าที่เจ้าต้องการ ข้าจะพาเจ้าไป”
นางพูดกับน้องชายนางอยู่ในเสี่ยวโจว 10 วัน เฟิงจื่อหรูออกจากสำนักศึกษา เหมียวซื่อกลับไปที่เมืองหลวง เฟิงจื่อหรูติดตามพี่สาวของเขาไปทางตะวันตก
พวกเขาจะกลับไปที่หมู่บ้านซีปิงกลับไปที่นั่นเพื่อใช้ชีวิตที่สงบสุข และกลับไปที่นั่นเพื่อรอซวนเทียนหมิงมาหา
เมื่อรถม้าแล่นไปทางตะวันตกเฟิงหยูเฮงก็บอกเขาว่า “เราต้องไปที่ชายแดนภาคเหนือเพื่อส่งจาวเฟิงกลับบ้าน แล้วพี่เขยของเจ้าจะพาเราไปด้วย แต่มันเป็นสถานที่ที่ดีมาก เขาบอกว่ามันเป็นสวรรค์ เป็นสถานที่ที่เจ้าจะตกหลุมรักได้เพียงแค่มอง จื่อหรู เจ้ารอคอยอยู่หรือไม่”
เด็กหนุ่มพยักหน้า”ข้ารอคอยที่นี่ตราบใดที่มีพี่สาวและพี่เขย ข้าก็รอเสมอ”
”แต่เจ้าเรียนหนักมาหลายปีแล้วแต่ไม่ได้ใช้เจ้าเสียใจหรือไม่ ? ”
”ไม่เสียใจขอรับอาจารย์กล่าวว่าความรู้และทักษะไม่จำเป็นต้องใช้ในสนามรบ และราชสำนัก มันจะติดตัวข้าไปตลอดชีวิต และสะท้อนให้เห็นในทุกแง่มุมของชีวิต”
รถม้าคันหนึ่งแล่นไปทางทิศตะวันตกเปลี่ยนกันขับรถ และหวงซวนยื่นขวดน้ำให้เป็นครั้งคราว ออกไปส่งของว่างสองครั้งเป็นครั้งคราว
น้ำเป็นน้ำแร่ที่เฟิงหยูเฮงหยิบออกมาจากมิติและของว่างก็เป็นพายช็อกโกแลตที่นำออกมาจากมิติ ผู้คนต่างก็กินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ไม่มีใครถามว่าทำไมเฟิงหยูเฮงสามารถหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อได้
เฟิงจื่อหรูยิ้มและพูดกับหวงซวน”ท่านพี่เป็นนางฟ้า แล้วข้าก็เป็นน้องชายของนางฟ้า พี่หวงซวน เจ้าคิดว่าในอนาคตข้าจะมีทักษะเช่นนี้ของนางฟ้าหรือไม่ ? ”
หวงชวนกล่าวว่า”การวิเคราะห์ข้าสามารถถือได้ว่าเป็นนางฟ้า คุณหนูมีคาถาเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ”
วังชวนกล่าว”ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีทักษะของนางฟ้าอย่างที่คิด ข้าต้องรับผิดชอบมากมายเท่าที่จะทำได้ ความยากลำบากที่ข้าอดทนมานั้นยังไม่เพียงพอหรือ ข้าอยากให้คุณหนูเป็นคนธรรมดา ใช้ชีวิตแบบธรรมดา ๆ ดีกว่าที่จะไม่เปิดเผยตัวตนดีกว่าที่จะรู้สึกทึ่งตลอดทั้งวัน” นางกล่าวและถามเฟิงหยูเฮง “คุณหนู องค์ชายจะใช้เวลาเดินทางไปหาเรานานหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงคิดสักพักและพูดว่า “เมืองหลวงจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือน เราไปใช้ชีวิตที่นั่นมากกว่าหนึ่งเดือน เจ้าจะได้เห็นหมู่บ้านที่ข้าอยู่เมื่อก่อน”
เฟิงจื่อหรูพูดอย่างเร่งรีบ”ที่นั่นมีภูเขามากมายล้อมรอบไปด้วยภูเขา หมู่บ้านซีปิงอยู่บนภูเขา ท่านพี่เคยขึ้นไปบนภูเขาเพื่อไปเก็บเห็ดและขุดผักป่า เพื่อไม่ให้ท่านแม่ และข้าอดตาย”
เฟิงจื่อหรูพูดด้วยความตื่นเต้นแต่สำหรับเฟิงหยูเฮง สิ่งเหล่านั้นสามารถค้นหาได้จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเท่านั้น
นางมองออกไปนอกหน้าต่างความคิดของนางเลือนราง และนางไม่รู้ว่าเฟิงหยูเฮงตัวจริงอยู่ภาคใต้ได้อย่างไร มีคนร้องไห้ที่หลุมศพของเหยาซื่อหรือไม่ ? นางจะเผชิญหน้ากับหลุมศพของเฟิงจินหยวนอย่างไร ?
ในเมืองหลวงด้วยการจากไปของเฟิงหยูเฮงบรรยากาศดูเหมือนจะเย็นลงอย่างรวดเร็ว กองกำลังขององค์ชายแปดตัวปลอมเริ่มรุกรานทีละน้อย และผู้คนต่างก็กระวนกระวายใจ พวกเขาเข้าใกล้เมืองหลวงทีละน้อย ในบางครั้งจะมีการปะทะกันนอกประตูเมือง เพื่อให้คนทั่วไปลดการเดินทางให้มากที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา
ในพระราชวังก็มีข่าวร้ายของท่านผู้หญิงหลี่เช่นกันจูเอ๋อรีบไปห้องโถงเฉียนคุนในตอนกลางดึก นางคุกเข่าข้างนอกและพูดเสียงดัง “ฝ่าบาท ฝ่าบาทรีบไปดู ! ท่านผุ้หญิงหลี่แย่แล้วเพคะ ! ”
ขันทีซุนรังตกใจมากจึงรีบเข้าไปรายงานข้างในอย่างไรท่านผู้หญิงหลี่ก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายหก
ซวนเทียนเฟิงตื่นขึ้นมาในห้วงนิทราและเหงื่อแตกเขาแต่งตัวอย่างรวดเร็วและพาขันทีซุนรังตามจูเอ๋อตรงไปที่ตำหนักจิงซี
ตอนนั้นท่านผู้หญิงหลี่นอนอยู่บนเตียงเลือดที่ไหลออกมาจากปากของนาง ทุกคนคุกเข่าบนพื้นและไม่กล้าพูด หมอหลวงกำลังรักษา แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดเลือดได้อยู่ดี
ซวนเทียนเฟิงมองไปที่เลือดที่ดำลงอย่างแผ่วเบาราวกับสัญญาณของยาพิษและอดไม่ได้ที่จะโกรธ “เจ้าดูแลท่านแม่อย่างไร ? “ จูเอ๋อคุกเข่าบนพื้นและร้องว่า”ฝ่าบาท เป็นความผิดของข้าเองเพคะ ข้าดูแลท่านผู้หญิงหลี่ไม่ดี เมื่อเร็ว ๆ นี้ท่านผู้หญิงหลี่ชอบอ่านหนังสือ และข้าก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกมันมากนัก แต่ตั้งแต่นักบวชลัทธิเต๋า 2 คนเข้ามาในตำหนัก ท่านผู้หญิงหลี่ก็ขอให้พวกเขาจัดยาเม็ดให้ นอกจากนี้พวกเขายังบอกด้วยว่าหนังสือเล่มนี้บอกว่าลัทธิเต๋าจะฝึกฝน เม็ดยาสีทองจะมีชีวิตเป็นอมตะได้ นักบวชลัทธิเต๋า 2 คนไม่รู้วิธีฝึกฝน และพวกเขาเอาแต่พูดคุยเกี่ยวกับเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับลัทธิเต๋ากับท่านผู้หญิงหลี่ทุกวัน แต่ท่านผู้หญิงหลี่ไม่พอใจกับเรื่องนี้ นางขโมยยาเม็ดที่นักบวชเอาติดตัวมาและกินมัน แต่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วยาม”
ในขณะที่พูดนักบวชลัทธิเต๋า 2 คนที่ยืนอยู่ข้างนอกก็พูดขึ้นหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “นั่นคือเม็ดยาทองคำที่ให้พวกเรากิน ลัทธิเต๋ามีวิธีการของตัวเอง ไม่ใช่กินแบบที่ท่านผู้หญิงหลี่กิน นอกจากนี้ข้ายังตำหนิตัวเองซึ่งทำให้ท่านผู้หญิงหลี่เข้าใจผิด และข้าก็กลายเป็นผู้นำในการทำความผิดพะยะค่ะ”
แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับนักบวชลัทธิเต๋า? จูเอ๋อบอกว่าท่านผู้หญิงหลี่ขโมยไป ซวนเทียนเฟิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาไม่ใช่คนโง่และไม่สามารถทำอะไรเพื่อตัดสินคนที่สารภาพผิดได้ตามต้องการ มันเป็นเพียงแค่ว่าคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเป็นมารดาของเขา และหัวใจของเขาสั่นสะท้านหลังจากเห็นเลือด เขาบอกอย่างรวดเร็ว “ซุนรังไปตามหมอที่ร้านห้องโถงสมุนไพรมา”
ช่วงเวลาที่ยุ่งเหยิงท่านผู้หญิงหลี่ไม่สามารถมีส่วนร่วมในพระราชวังนี้ได้มากนักในชีวิตของนาง แต่ดึงดูดความสนใจของผู้คนในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต
ฮ่องเต้ก็มาด้วยแต่เดิมเขานอนดึกเพื่อเล่นไพ่สมสิบกับพระชายาหยุนและจางหยวน เขาถอนหายใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “เป็นมารดาของเฟิงเอ๋อหรือ ข้าจะไปดู”
แต่น่าเสียดายที่เมื่อเขามาถึงท่านผู้หญิงหลี่ไม่สามารถจดจำผู้คนได้อีกต่อไป นางจับมือของฮ่องเต้ไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย ในสายตาของนาง มีการร้องขอชีวิตเช่นเดียวกับความกลัวความตาย
ฮ่องเต้ถอนหายใจอีกครั้งและพูดกับนาง”เจ้ารู้ว่าตอนนี้เจ้ายังมีชีวิตอยู่ ก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไร ทำให้เฟิงเอ๋อต้องประสบความวุ่นวาย เขาจะมีความสุขแค่ไหนถ้าเจ้าทำอะไรที่ดีเพื่อเขา ด้วยความเป็นแม่ ทำไมเจ้าคิดแทนบุตรชายไม่ได้ เจ้าเอาแต่คิดถึงตำแหน่งของเจ้าในพระราชวัง แต่ถึงแม้จะมอบตำหนักในทั้งหมดให้เจ้า เจ้าจะทำอย่างไร ? ข้าจะหลีกทางให้ เจ้าไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ เป็นไปได้หรือไม่ที่จะทำให้ลูกสะใภ้ของเจ้าอับอาย ? นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงโง่จะทำ ข้าขอโทษเจ้าในชีวิตนี้ ! หากมีชีวิตหลังความตาย ข้าหวังว่าเจ้าจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าชีวิตนี้ สบายกว่าชีวิตนี้ เกิดในครอบครัวธรรมดาห่างจากราชวงศ์ และมีจุดจบที่ดีของชีวิต” หลังจากที่เขาพูดจบ ท่านผู้หญิงหลี่ก็หลับตาลงและสิ้นลมในที่สุด ในที่สุดเส้นทางชีวิตของนางก็สิ้นสุดลง ไม่ว่าจะยอมแพ้โดยไม่เต็มใจเพียงใด ชีวิตก็จะจบลงในคืนนี้ด้วยน้ำมือของนางเอง
หมอของร้านห้องโถงสมุนไพรไม่ได้ทำการรักษาครั้งสุดท้ายแต่พวกเขายังบอกด้วยว่าไม่มีใครสามารถรักษาพิษนี้ได้เว้นแต่พระชายาหยูจะอยู่ที่นี่
โชคไม่ดีที่เฟิงหยูเฮงกำลังเดินทางไปหมู่บ้านทางตะวันตกเฉียงเหนือในเวลานี้และนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในพระราชวัง
ซวนเทียนเฟิงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและถอนหายใจ ฮ่องเต้ตบไหล่เขาและพูดกับบ่าวรับใช้ของเขา “การฝังศพ ฝังในสุสานของตระกูลซวนด้วยเกียรติของพระชายา”
ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้น้ำตาของซวนเทียนเฟิงก็ไม่สามารถหยุดไหลได้
ราชวงศ์ต้าชุนวันที่ยี่สิบเจ็ด กลางฤดูร้อน
ท่านผู้หญิงหลี่เสียชีวิต…