ยามาดะ มัตสึกัดฟันผงกหัว “ขอรับ！”
ขณะที่ยามาดะ มัตสึออกไปได้ไม่นาน เงาร่างของเฉินโม่ก็ได้ยืนอยู่ที่กลางโถงแล้ว
คนในบ้านตระกูลยามาดะทั้งหมด มองไปที่เฉินโม่ด้วยความตื่นกลัวระคนโกรธ
เฉินโม่สีหน้าเฉยเมย สายตามองผ่านกลุ่มคน จ้องตรงไปยังยามาดะ อากียะที่อยู่ข้างหลังสุด
“ส่งเพื่อนของฉันคืนมา จะยกโทษให้ไม่ต้องตาย！” เฉินโม่พูดเสียงหนาวเยือก
ยามาดะ อากียะยิ้มเหยียด ๆ “ส่งให้ไปฉันคงต้องตายเร็วขึ้นมัง！”
“แกจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ถ้าหากเพื่อนของฉันเป็นอะไรไปแม้เส้นขนเดียว ฉันจะให้บ้านตระกูลยามาดะของแกไม่มีเหลือคนเป็นแม้แต่คนเดียว” เสียงของเฉินโม่หนาวเยือกเหมือนมัจจุราชคร่าวิญญาณที่มาจากนรก
คนในบ้านตระกูลยามาดะเกิดความหวาดกลัวกันเต็มในแววตา ทว่าพลังฝีมืออันเก่งกาจของเฉินโม่พวกเขาต่างก็เห็นกับตามาก่อนแล้ว พวกเขาเชื่อแน่ว่าคำพูดของเฉินโม่ไม่ใช่การคุยโม้
ยามาดะ อากียะก้าวข้ามคนทั้งหมดนั้นออกมา ยืนไปที่ข้างเฉินโม่ พูดเสียงเข้ม “เฉินไต้ซือ ถ้าหากฉันปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้น แกจะปล่อยคนตระกูลยามาดะพวกเราจริงหรือ？”
“อ๊ะ！”
“ท่านผู้นำ！นี่….”
คำพูดของยามาดะ อากียะสร้างความงุนงงให้กับคนตระกูลยามาดะ ก็เมื่อครู่นี้ยามาดะ อากียะได้ออกคำสั่งให้เปิดระบบถล่มทลายล้างแล้ว ตอนนี้ทำไมกลับยังจะมาขอเจรจาต่อรองกับเฉินไต้ซืออีก？
แต่เมื่อคิดกลับอีกที คนในตระกูลยามาดะก็เข้าใจถึงความคิดของยามาดะ อากียะ
เขากำลังชิงทำเวลาให้การจัดระบบถล่มทลายล้าง
เฉินโม่ยังไม่รู้แผนการของยามาดะ อากียะ พูดเรียบ ๆ ไปว่า “ในชีวิตของฉัน แต่ไหนมาพูดแล้วก็ต้องปฏิบัติ ไอ้เพียงแค่มดปลวกเล็ก ๆ จะฆ่าหรือไม่ ไม่แตกต่างอะไรเลย”
ในนาทีนั้น ยามาดะ อากียะก็อยากตอบรับเงื่อนไขของเฉินโม่
แต่ทว่า บ้านตระกูลยามาดะภักดีกับประเทศต้าเหอทั้งชีวิต ถึงแม้ไม่ได้ของเหลววิเศษน้ำชีวิต แต่ถ้าหากสามารถทำลายยอดฝีมืออย่างเฉินไต้ซือคนนี้ไปได้ นั่นก็เป็นความดีความชอบอย่างใหญ่หลวงสำหรับประเทศต้าเหอ
“ขอฉันไตร่ตรองสักหน่อย” ยามาดะ อากียะก้มหน้าลง ทำท่าขบคิด
เฉินโม่พูดว่า “ฉันให้เวลาแกคิดแค่นาทีเดียว”
หนึ่งนาที ยังไม่พอ แต่มีก็ยังดีกว่าไม่มี
ยามาดะ อากียะผงกหัว แอบคำนวณเวลาอยู่ในใจ
เฉินโม่หลับตาลง นึกไล่เวลาอยู่เงียบ ๆ
คนของตระกูลยามาดะซึ่งมีแผนอยู่ในใจ ทุกคนต่างมองไปที่เฉินโม่อย่างเงียบ ๆ บรรยากาศในห้องโถงมีความกดดันอยู่หน่อย
หนึ่งนาทีให้แล้ว เฉินโม่ลืมตาขึ้น
“ได้เวลาแล้ว”
ยามาดะ อากียะเงยหน้าขึ้น มองไปที่เฉินโม่พลันก็แสยะยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม “ใช่แล้ว ได้เวลาแล้ว ระบบถล่มทลายล้างก็น่าจะใกล้เคียงแล้ว แกกับเพื่อนของแกต่างก็ต้องตายกันที่นี่แล้ว”
สีหน้าเฉินโม่เปลี่ยนอย่างดูไม่ได้ กระแสหนาวเยือกตลบคลุมทั่วไปทั้งโถงใหญ่ อุณหภูมิลดฮวบ
“แกรนหาที่ตาย！”
ยามาดะ อากียะตวาดเสียงลั่น “ถล่มแหลกไม่ต้องแยกแยะ”
“อ๊ะ！” ทุกคนในบ้านตระกูลยามาดะต่างหวาดผวาเต็มหน้า นี่เป็นการตัดสินตายไปด้วยกันจริง ๆ แล้ว
มือปืนที่แอบซ่อนอยู่ยังมีความลังเล ไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งยามาดะ อากียะในทันที
แต่ว่า พอกระบี่สับสวรรค์เชือคอหลายคนที่อยู่แถวหน้าไปแล้ว พวกมือปืนเหล่านั้นจึงเปิดฉากยิงทันที
ตับ ตับ ตับ ตับ…………..
ห่ากระสุนถี่ยิบเหมือนฝนมากับพายุ ระดมสาดใส่เฉินโม่ รวมทั้งทุก ๆ คนในบ้านตระกูลยามาดะ ก็ไม่ได้ถูกละเว้น
ความร้ายแรงลูกปืนพวกนี้ชัดเจนว่ามีขนาดใหญ่ จัดเป็นกระสุนชนิดเจาะเกราะ เป็นการใช้กับพวกนักบู๊โดยตรง
เพียงแต่ว่า อาศัยของระดับนี้ไม่มีทางทำอะไรกับเฉินโม่ได้เลยแม้แต่น้อย
บรรดากระสุนต่าง ๆ ถูกกั้นไว้ห่างออกจากตัวของเฉินโม่ ลูกกระสุนบางลูกที่กระดอนออกจากครอบคุ้มกันก็กระดอนกลับ ยิงใส่เข้าตัวคนในบ้านตระกูลยามาดะ
กระสุนเหล่านี้ไม่สามารถทำอะไรเฉินโม่ได้ แต่กับพวกทั่วไปอย่างคนในบ้านตระกูลยามาดะ กลับมีอานุภาพฆ่าสังหารที่รุนแรงมาก
กระสุนทั่วไปธรรมดาล้วนแต่พอยิงเข้าไปในตัว ก็ถูกกระดูกในส่วนต่าง ๆ กักไว้ แต่กระสุนประเภทนี้จะกระแทกแตกกระจุยไปทั้งกระดูก
กระสุนแต่ละเม็ดยังเป็นหัวระเบิด ระเบิดกันจนคนบ้านตระกูลยามาดะเลือดเนื้อกระจุยกระจาย ในห้องโถงใหญ่อยู่ในสภาพของนรกแดนอสูร