เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1150
แต่ต่อจากนั้น ร่างแยกนับไม่ถ้วนของเทียนชิงหยางรวมตัวกันที่จุดเดียว เขาไม่ขยับสักก้าว แต่พลังปราณทั้งตัวหานหยวนหนิงแตกสลาย รอยแผลจากกระบี่มากมายปรากฏขึ้นมา
“ยอมไหม!”
เทียนชิงหยางพูดเสียงเย็นชา
หานหยวนหนิงล้มลงบนพื้น กระอักเลือดออกจากปากแล้วพูดว่า “ไม่ยอม!”
เทียนชิงหยางเดินมาข้างหน้าหานหยวนหนิง ใช้กระบี่มังกรคำรามชี้ไปที่ตันเถียนของหานหยวนหนิง
“ฉันได้ยินว่าตันเถียนของเซียนบู๊จิ่วหวาเคยโดนคนทำลาย หลังจากนั้นอาศัยวิชาฝึกฝนกลับมา ไม่รู้ว่าคนที่ได้รับการถ่ายทอดอย่างนาย จะทำได้เหมือนกันหรือเปล่า!”
หานหยวนหนิงโมโหเป็นอย่างมาก เขาตะโกนเสียงดังว่า “เทียนชิงหยาง ฉันจะฆ่านาย!”
เทียนชิงหยางใช้แรงแทงกระบี่ไปที่ท้องของหานหยวนหนิง พลังปราณพุ่งเข้าไปที่ตันเถียนของหานหยวนหนิง หานหยวนหนิงชะงักไปทันที เลือดทะลักออกมาทั้งตัว
ดึงกระบี่ยาวออกมา เทียนชิงหยางเอากระบี่เช็ดลงบนเสื้อของหานหยวนหนิงด้วยความขยะแขยง เขาเช็ดจนกระบี่สะอาด
มองหานหยวนหนิงที่นอนอยู่บนพื้น เทียนชิงหยางพูดว่า “หลังจากนี้ไป นายไม่ใช่นักบู๊อีกแล้ว”
หานหยวนหนิงล้มอยู่บนพื้นพูดอย่างอ่อนแรง “ฆ่าฉัน นายกล้าดีก็ฆ่าฉันสิ”
เทียนชิงหยางมองเขาอย่างดูหมิ่นแวบหนึ่ง จากนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ฆ่านายทำให้กระบี่ของฉันแปดเปื้อน”
พูดจบ เทียนชิงหยางเดินลงไปด้านล่าง
ไม่นาน นักบู๊กลุ่มหนึ่งปรากฏอยู่ในสายตา
นักบู๊กลุ่มนี้เห็นคนที่เดินลงมาคือเทียนชิงหยาง ต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นโค้งคำนับเบาๆ ความนอบน้อมปรากฏขึ้นบนใบหน้า
เทียนชิงหยางมองท่าทีของพวกเขาด้วยความพอใจ จากนั้นเดินลงเขาวิถีบู๊
ในเวลาเดียวกัน แสงสองสามแสงปรากฏขึ้นข้างตัวหานหยวนหนิงทันที
พวกเขาล้อมรอบตัวหานหยวนหนิง มองอย่างเงียบๆ แต่กลับไม่มีใครประคองหานหยวนหนิงขึ้นมาเลย
สุ่ยสือฉวนมองหานหยวนหนิงที่อยู่บนพื้น แล้วพูดว่า “ลูกหลานตระกูลหานที่ยิ่งใหญ่ อยู่ในสภาพแบบนี้ น่าสงสาร!”
สือเฉินพูดว่า “เจ้าบ้าหาน นายว่ามันคุ้มค่าไหม ยังไม่ได้ใช้แม้กระทั่งพลังสายเลือด ก็สู้กับเทียนชิงหยางแล้ว รนหาที่ตายชัดๆ ดูเหมือนชีวิตนี้นายคงใช้มันไม่ได้แล้ว”
ถานไถเก๋อปิดจมูกพูดว่า “เลือดคาวมาก”
หลิ่วเจินสะบัดพัดไปมา แล้วพูดว่า “น่าเศร้า น่าหดหู่ เจ้าบ้าหาน ดูเหมือนนายอยู่ในเมืองหลวงไม่ได้อีกแล้ว”
หานหยวนหนิงที่นอนอยู่บนพื้น มองหลิ่วเจินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ริมฝีปากขยับเบาๆ
หลิ่วเจินค่อยๆ ก้มลงมาพูดว่า “นายพูดอะไร ให้ฉันช่วยนายเหรอ เหอะๆ เจ้าบ้าหานนะเจ้าบ้าหาน นายกับฉันไม่ใช่พวกเดียวกันอีกแล้ว ทำไมฉันต้องช่วยนายด้วยล่ะ นายอย่าเอาเลือดของนายมาเปื้อนมือฉัน”
พูดจบ ทั้งสี่คนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ ตัวกลายเป็นแสงหายออกไป
หานหยวนหนิงใบหน้าสิ้นหวัง ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ความโหดร้ายคืออะไร
หานหยวนหนิงผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา ดูเหมือนวันนี้คงต้องตายอยู่ที่นี่
ขณะที่หานหยวนหนิงกำลังจะหลับตารอความตาย เงาคนที่ค้ำไม้เท้าเดินมาตรงหน้าเขา
หลู่หยิน!
ค้ำไม้เท้าเอาไว้สองข้าง หลู่หยินมองหานหยวนหนิงอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “น่าสงสารมาก ตันเถียนโดนทำลายแล้ว ดูเหมือนพลานุภาพของเทียนชิงหยางดุดันจนไม่สามารถต้านทานได้แล้ว นี่ นายยังมีชีวิตอยู่ไหม ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็กะพริบตาสิ!”
หานหยวนหนิงกะพริบตามองหลู่หยิน
หลู่หยินฉีกยิ้มออกมา ลักยิ้มสองข้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็กแสนน่ารัก
เธอยื่นไม้เท้าออกมา แตะลงบนตัวหานหยวนหนิง จู่ๆ หานหยวนหนิงพบว่าตัวเองลอยขึ้นมา
หลู่หยินยิ้มแล้วพูดว่า “ถือว่านายโชคดีนะ ฉันเพิ่งได้สิ่งที่ตัวเองต้องการพอดี จึงอารมณ์ดี เดี๋ยวจะพานายลงเขาเอง”
หานหยวนหนิงมองด้านหลังหลู่หยิน ยกยิ้มมุมปากที่ดูน่าเกลียด หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ปิดตาทั้งสองข้างลง