จูเทียนเหลียงมองร่างที่โผล่ขึ้นมาและหายไปกะทันหันของเฉินโม่ ทันใดนั้นในใจก็มีความรู้สึกที่เคยรู้จักมาก่อน
เมื่อเฉินโม่ได้บินขึ้นไปเหนือหัวของเขา เมื่อจูเทียนเหลียงเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเฉินโม่ ตกใจจนหน้ามืด เกือบจะเป็นลมล้มพับไปเลย
“ทำไมถึงเป็นเขา！”
“เขา เขาก็คือเฉินไต้ซือเหรอ！”
จูเทียนเหลียงนั้นเสียงใจอย่างมาก “ฉันทำไมถึงได้โชคดีขนาดนี้ คนที่บังเอิญเจอ ก็คือเฉินไต้ซือ！”
“แถมยังล่วงเกินเฉินไต้ซืออีกด้วย กลับไปคงถูกพ่อถลกหนังแน่！”
คิดถึงตอนที่อยู่บนเรือ ที่ตัวเองนั้นพูดจากทำร้ายจิตใจเฉินโม่ ตอนนี้จูเทียนเหลียงมีความคิดที่อยากจะเอาหัวไปโขกกำแพงให้ตายไปเลย
“ตอนนั้นพูดว่าเขาคือมด ฮ่าๆ ที่แท้ตัวเองนั่นแหละคือมดที่น่าขำที่สุด！”
“คุณชาย เป็นอะไร?” ลูกน้องสองคนที่เห็นสีหน้าของจูเทียนเหลียงผิดแปลกไป จึงถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไร ก็แค่ตาบอดเท่านั้นเอง！” จูเทียนเหลียงยิ้มเจื่อนๆ สีหน้าหมดหวัง
“ห๊า งั้นเรารีบพาคุณชายไปโรงพยาบาล!” ลูกน้องสองคนตกใจอย่างมาก ถ้าหากกลับไปนายท่านจูรู้ว่าตาของจูเทียนเหลียงบอด พวกเขากลับไปไม่โดนตีจนตายเหรอ！
จูเทียนเหลียงระงับลูกน้องทั้งสองคน แล้วพูดขึ้น “เอาล่ะ ฉันเป็นไร!”
“คุณชาย ก็คุณชายพูดว่าตาบอดไม่ใช่เหรอ มันเรื่องอะไรกัน?” ลูกน้องทั้งสองคนตกใจจนสูญเสียความสามารถในการคิดแล้ว
จูเทียนเหลียงถลึงตาใส่เขาสองคน “ฉันบอกว่าไม่เป็นไร พวกนายหูหนาวหรือไง?”
“อย่าพูดมากอีกเลย ตั้งใจการต่อสู้ของเฉินไต้ซือกับยากิวยิโตะเถอะ!”
ในอีกมุมหนึ่งของฝูงชน มีหญิงชุดแดงที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง กำลังมองไปที่ยอดเขา เธอก็คือหญิงที่เป็นผู้ใหญ่ที่ชอบเฉินโม่บนเรือ
ตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้มองเฉินโม่ที่อยู่บนยอดเขา แววตาเป็นประกาย “ฉันแค่รู้สึกว่านายไม่เหมือนคนอื่น แต่คิดไม่ถึงว่าจะไม่เหมือนมากขนาดนี้! เฉินไต้ซือ นายซ่อนตัวตนได้ดีมากเลย!”
เผยซื่อหาวที่อยู่แถวหน้า มองเฉินโม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ “เป็นเฉินไตซือจริงๆด้วย ดูแล้วตอนนั้นเฉินไต้ซือตอนนแม้จะปฏิเสธผมในตอนนั้น แต่กลับแอบมาฆ่าล้างตระกูลยามาดะ เฉินไต้ซือไม่อยากให้ผมติดหนี้บุญคุณเขาเหรอ?”
“ความสามารถของยากิวยิโตะไม่ธรรมดา หวังว่าเฉินไต้ซือจะสามารถเอาชนะเขาได้!”
บนยอดเขา เฉินโม่กับยากิวยิโตะอยู่ห่างกันสิบเมตร ยืนอยู่ตรงข้ามอย่างเงียบๆ
ยากิวยิโตะโค้งคำนับให้กับเฉินโม่ จากนั้นก็ยืนตัวตรงแล้วพูด “สองวันก่อนพลังบำเพ็ญของเฉินไต้ซือก็ยกได้อีกด่านแล้ว ควรค่าแก่การแสดงความยินดี!”
เฉินโม่รู้ว่าพลังบำเพ็ญของตัวเองได้ยกขึ้นไปได้อีกขั้นแล้ว ไม่สามารถปิดบังยากิวยิโตะได้ แต่ยากิวยิโตะกลับไม่ฉวยโอกาสจู่โจมเขา กลับส่งคนมาเฝ้าดู เพื่อไม่ให้คนไปรบกวนเขา
ความใจกว้างนี้ทำให้เฉินโม่ชื่นชมนับถือ
“ท่านนั้นเป็นนักบู๊ที่แท้จริง ผมชื่นชมอย่างมาก!” เฉินโม่คารวะยากิวยิโตะอย่างเห็นได้ยาก
ด้านล่างคนของประเทศต้าเหอ เห็นเฉินโม่ที่ทำความเคารพยากิวยิโตะอย่างง่ายๆ ทันใดนั้นต่างก็เริ่มตำหนิเฉินโม่
“เฉินไต้ซือช่างไร้มารยาทจริงๆ กลับไม่รู้มารยาทในการทำความเคารพกลับ!”
“ใช่ เฉินไต้ซือคนนี้ไม่มีมารยาทจริงๆ!”
“เด็กหนุ่มที่อวดดี เดี๋ยวรอให้ยากิวยิโตะสอนการเป็นคนให้นาย!”
แม้ว่าการกระทำของเฉินโม่ในสายตาคนอื่นจะเหมือนคนเย่อหยิ่ง แต่คนในประเทศหัวเซี่ยที่เข้าใจเฉินโม่ กลับรู้ดีว่าการที่เฉินโม่คารวะให้ใครสักคน นั่นก็หมายความว่าเฉินโม่ได้ให้ความเคารพคนคนนั้นอย่างมากแล้ว
นักบู๊หนุ่มคนหนึ่งของหัวเซี่ย กลอกตาใส่พวกที่ตำหนิเฉินโม่อย่างเสียงดัง แล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “พวกนายจะเข้าใจอะไร เฉินไต้ซืออยู่ในหัวเซี่ย นอกจากผู้อาวุโสแล้ว ไม่เคยทำความเคารพให้ใครมาก่อนเลย เขามาถึงก็คารวะให้ยากิวยิโตะแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขานั้นเคารพยากิวยิโตะมากแล้ว！”