Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 904 ผมเข้าใจคุณแล้ว
งานศพของเย่ห้าว ฮือฮาทั้งเมืองหลวง
หร่วนซื่อสง กัวปิงและพวกคนระดับสูงของต้าเซี่ย ต่างก็มาถึงในงานแล้ว
อดีตจอมพลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก็ปรากฏตัวแล้ว
เย่เซิ่งเทียนนำเสื้อผ้าบางส่วนของเย่ห้าว วางเข้ามาในหลุมฝังศพ คุกเข่าลงแล้ว
หวางซีพาซือซือ คุกเข่าตามเช่นกัน
“พ่อ คุณวางใจได้ ฉันจะแก้แค้นให้คุณ และช่วยแม่ออกมา”
เย่เซิ่งเทียนน้ำเสียงสั่นคลอน เหมือนมีดทิ่มแทงหัวใจ
เดิมทีเขาคิดว่า หาโอกาสคลี่คลายความสัมพันธ์กับเย่ห้าว แต่คิดไม่ถึงว่า เย่ห้าวไม่ให้โอกาสเขาเลยสักนิด
ในสมองของเย่เซิ่งเทียน สาดส่องภาพฉากวันนั้นที่เย่ห้าวเหลวแหลก แม้ว่าเย่ห้าวกำลังยิ้ม แต่เย่เซิ่งเทียนรู้ ในใจของเย่ห้าวไม่เต็มใจ ตายตาไม่หลับ
ตอนที่เชาเรียกออกมาว่า “พ่อ” ตอนที่กำลังจะตาย เย่ห้าวยิ้มแล้ว
แต่ในรอยยิ้มนั้น นำมาซึ่งความเสียใจที่ไร้ขีดจำกัด
นั่นเป็ยความรู้สึกผิดต่อภรรยาและลูกชาย
ในฐานะที่เป็นสามี เขาไม่ได้ปกป้องภรรยาของตัวเองให้ดี
ในฐานะที่เป็นพ่อคน ไม่เคยให้ความสนใจแก่ลูกชายของตัวเองเลย
สำหรับเขาแล้ว ตาย ในทางกลับกันก็เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง
เย่เซิ่งเทียนคุกเข่าลงกับพื้น ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงร้องไห้ เพียงแค่มองศิลาจารึกที่ตั้งอยู่หน้าสุสานจารึกชื่อ รูปภาพของย่ห้าวอย่างเลื่อนลอย
นี่คือพ่อของเขา
แต่ว่า คนข้างเป็นคนแปลกหน้า ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา เจอหน้ากันไม่ถึงห้าครั้ง
เมื่อก่อน เขาเกลียดชังชายคนนี้มาก เขาอยากฆ่าชายคนนี้
เขาคิดว่า บาปทั้งหมดที่มี เป็นเพราะชายคนนี้สร้างขึ้นมา
ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริงๆ งั้นเขาก็ไม่มีทางรู้สึกผิด
เขาจะรู้สึกว่า การตายของเย่ห้าว เป็นการเปิดตาของสวรรค์แล้ว
แต่พระเจ้าเล่นตลกกับเขาอย่างมาก
คนที่เขาเกลียดชังที่สุด กลายเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในโลกหล้า
คนที่เขาอยากจะฆ่าให้ตาย ในตอนสุดท้ายกลับว่ายอมแลกด้วยชีวิตของตัวเอง เพื่อปกป้องทุกคนแล้ว
ทั้งหมดนี้ อย่างกับความฝัน
ทำให้เขาไม่ค่อยกล้าที่จะเชื่อ
เขาลำบาก แต่เย่ห้าวยากลำบากยิ่งกว่าเขา
เขายังมีเป้าหมายของความ เกลียดชัง ยังแก้แค้นได้
แต่เย่ห้าวล่ะ？ไม่มีโอกาสแม้แต่จะแก้แค้น พยายามอย่างสุดความสามารถคิดไม่ถึงว่าจะรักษาคนรักของตัวเองไม่ได้
เย่ห้าวแลกกับทุกอย่างของตัวเอง ปล่อยวางทุกอย่างแล้ว ล้วนแต่ไม่สามารถปกป้องของที่เขาต้องการปกป้องได้
ความรู้สึกที่ไร้อำนาจและเจ็บปวดเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็ทนรับไว้ได้
“เย่ห้าว ทำไมคุณไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้ ทำไมมาพูดอะไรเลยจะต้องไปทนรับคนเดียวด้วย คุณยอมให้ผมเกลียดคุณถึงกระทั่งตายแต่คุณไม่ยอมให้ผมรู้ความจริง คุณมันคนโง่ คุณมันคนโง่”
เย่เซิ่งเทียนกำลังคำรามอยู่ในใจ เขาอยากถามต่อหน้าเย่ห้าวว่า ทำไมต้องปิดบัง ทำไมไม่พูดออกมาให้เร็วกว่านี้
แต่ว่านะ ตอนนี้แม้แต่โอกาสเช่นนี้เขาก็ไม่มีแล้ว
คนโง่คนหนึ่ง
คุณนี่เป็นคนโง่เขลาที่สุดในโลกหล้าจริงๆ
เย่เซิ่งเทียนมองดูภาพวาดเหมือนนั่นอย่างเลื่อนลอย ตอนนี้เขาก็เป็นพ่อคนแล้ว และก็มีภรรยาและลูกของตัวเอง
เขาจะไม่เข้าใจความคิดของเย่ห้าวได้ที่ไหนกัน
เป็นพ่อคน ล้วนแต่คิดอยากจะบดบังความทุกข์อย่างของลูกตัวเองทั้งหมดไว้ตลอดกาล แม้ว่าแบกไม่ไหวก็จะต้องกัดฟันแบกไว้
ลูกบ่นว่าพ่อได้ ถึงขั้นผูกพยาบาทพ่อ
แต่พ่อล่ะ？
เขาจะบ่นว่ากับใครได้？
เขาควรไปผู้พยาบาลกับใครอีก？
เพราะว่าพ่อรู้ว่า เบื้องหลังของเขา ก็คือลูกของเขา เขาถอยแล้ว คนที่เป็นอันตรายก็คือลูกแล้ว
เขาไม่สามารถถอยได้ และก็ห้ามถอย！
หัวใจของเย่เซิ่งเทียนชักกระตุก
ตอนที่เขาเอะอะโวยวายตระกูลเย่ เย่ห้าวถูกเขากดขี่จนคุกเข่าลงกับพื้น ยังคงไม่อธิบายเช่นเคย
ตอนที่พบหลุมศพที่ว่างเปล่าของแม่ เย่ห้าวก็ไม่อธิบายเช่นเคย
จนกระทั่งตาย เย่ห้าวก็ไม่อธิบาย
เย่ห้าวถึงขั้นที่ว่าจงใจชี้นำอารมณ์ของเย่เซิ่งเทียน ทำให้เย่เซิ่งเทียนเกลียดเขา ทำให้อารมณ์ของเย่เซิ่งเทียนมีช่องระบายอารมณ์ออกมาได้
บางทีเย่ห้าวอาจจะได้ลิ้มลองความเจ็บปวดของการอดกลั้นนั้นมาแล้ว เพราะงั้นไม่อยากให้ลูกชายของเขาอดกลั้นขนาดนั้นแล้ว
เพราะงั้นเขาเอาตัวเอง เป็นที่ระบายอารมณ์ของเย่เซิ่งเทียนแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่เย่เซิ่งเทียนคิดเข้าใจเมื่อสองวันมานี้
น้ำตา ลื่นไถลนัยน์ตาที่ปิดสนิทของเย่เซิ่งเทียน
หลับตาลง กลับว่าไม่สามารถยับยั้งน้ำตาไว้ได้
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า“พ่อ ผมเข้าใจคุณแล้ว”