บทที่ 563 บ้านใหม่ที่เซี่ยงไฮ้
โดยไม่รอช้า ในวันถัดมาหลินชิงเหอก็ออกเดินทางพร้อมโจวชิงไป๋ โดยนั่งรถไฟมาด้วยกัน
ทั้งสองเดินทางมาถึงเซี่ยงไฮ้อย่างราบรื่น และหลินชิงเหอก็ได้เห็นบ้านที่ไว้ต้อนรับลูกสาวที่กำลังจะเกิดมา
มิน่าเล่าโจวชิงไป๋ถึงดีใจมากที่ได้ที่นี่ บ้านนี้ดูไม่เลวเลยจริง ๆ มองออกเลยว่าครอบครัวก่อนหน้านี้นั้นรักความสะอาดมากเพียงใด ไม่อย่างนั้นโจวชิงไป๋ก็คงไม่สามารถเปลี่ยนบ้านทั้งหมดให้อยู่ในสภาพนี้ได้
โจวชิงไป๋ซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่แล้ว สิ่งที่ควรจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปแล้ว แต่มีไม่น้อยที่ยังคงเก็บเอาไว้ เนื่องจากมันไม่ได้เสียหายอะไร
แถมด้านหลังบ้านยังมีสวนผักอีกหนึ่งแปลง
“อยากซื้อลูกเจี๊ยบกลับมาเลี้ยงไหมคะ” หลินชิงเหอมองรอบ ๆ และหันกลับมาพูดยิ้ม ๆ กับโจวชิงไป๋
“ไม่ต้องหรอกครับ พวกเราออกไปกินข้างนอกก็พอ” โจวชิงไป๋ส่ายหน้า
เขารู้ว่าภรรยาของเขารักความสะอาด การเลี้ยงไก่ทำให้มีกลิ่นเหม็นไม่น้อย ดังนั้นไม่ต้องเลี้ยงน่ะดีแล้ว อยากกินก็ออกไปกินข้างนอกเอา
หลินชิงเหอพยักหน้า
“พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเดินเล่นรอบหนึ่ง” โจวชิงไป๋พูด
อย่ามองว่าเขาอยู่เพียงแค่วันเดียวแล้วจะไม่รู้อะไร เพราะรอบ ๆ นี้เขาเดินสำรวจดูประมาณหนึ่งแล้ว ในละแวกนี้มีสิ่งจำเป็นทั้งหมด ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ปักหลักที่นี่
หลินชิงเหอรู้สึกอ่อนล้าเป็นธรรมดา จึงเข้าไปพักในห้องนอน ตรงกลางห้องนั้นมีหน้าต่างระบายอากาศที่สามารถถ่ายเทอากาศเข้าออกได้ เธอนั่งตากลมอยู่ไม่นานก็หลับไป
พอตั้งท้องแล้วเธอก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยง่ายมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเวลานั่งรถนานขนาดนี้ แม้ว่าจะได้นอนตลอดตอนอยู่บนรถ เธอก็ยังคงรู้สึกเหนื่อยอยู่ดี
ส่วนโจวชิงไป๋เริ่มทำความสะอาดภายในบ้าน
ก่อนหน้านี้เขาเพียงทำความสะอาดห้องหลักและเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน อย่างอื่นเขาทำไม่ทัน แต่ครอบครัวก่อนหน้านี้รักความสะอาด จึงไม่ได้สกปรกเท่าไรนัก
ไม่นานนักก็มีคนมาเคาะประตู
โจวชิงไป๋เดินไปเปิดประตู จากนั้นก็เห็นว่าเป็นยายเฒ่าคนหนึ่ง ในมือนางถือผักกวางตุ้งหนึ่งกำมือมาด้วย นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเธอเป็นคนซื้อบ้านนี้มาจากเหล่ากู้เจ้าของคนเก่าสินะ? ฉันอยู่ข้างบ้านทางซ้ายมือนี่เอง เรียกฉันว่าคุณป้าเจียงก็ได้จ้ะ นี่คือผักกวางตุ้งที่ฉันปลูกเอง เธอรับไว้เถอะนะ”
โจวชิงไป๋รับมาแล้วพูด “คุณป้าเจียงสวัสดีครับ ผมแซ่โจว เมื่อกี้ภรรยาของผมเพิ่งจะนอนหลับไปเพราะนั่งรถมาทั้งวันน่ะครับ”
“ไม่เป็นไร ๆ เธอเองก็ไปพักด้วยเถอะจ้ะ” ยายเฒ่าเจียงพูดด้วยรอยยิ้ม
นางไม่ได้เข้ามาข้างใน แต่หมุนกายแล้วกลับไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่ข้าง ๆ
ยายเฒ่าเจียงกลับมาก็พูด “ก็ยังเป็นพวกคนนอกพื้นที่ ไม่ใช่คนในพื้นที่แบบพวกเราอยู่ดี”
คุณตาที่เป็นสามีของนางพูดขึ้น “ผมบอกแล้วคุณก็ไม่เชื่อ แต่ผมได้ยินว่าเหมือนพวกเขาจะมาจากปักกิ่งนะ”
“อยู่ปักกิ่งแล้วพวกเขาจะมาซื้อบ้านแถวนี้ของพวกเราทำไมคะ” ยายเฒ่าเจียงพูด
“ทำไมล่ะ ที่นี่ของพวกเรามีตรงไหนไม่ดีเหรอ? เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาตาถึงไม่น้อย” ตาเฒ่าเจียงพูด “แต่ครอบครัวกัวคงจะไม่ยินดีเท่าไหร่นัก”
“พวกเขาไม่ยินดี? ทำไมถึงไม่ยินดีล่ะ?” ยายเฒ่าเจียงพูด
“พวกเขาจ้องบ้านหลังนั้นมาตั้งนานแล้ว พอรู้ว่าลูกชายบ้านนั้นจะไปแล้วทำไมพวกเขาจะไม่อยากซื้อกันล่ะ?” ตาเฒ่าเจียงพูด
ยายเฒ่าเจียงก็พูดขึ้น “ครอบครัวนั้นย้ายออกไปสองสามวันแล้วนะ พอพบเข้ากับเสี่ยวโจวเขาก็ขายให้เลยทันทีแบบนั้น ตระกูลกัวจะมีอะไรให้คัดค้านได้อีก?”
“คุณไม่รู้เหรอ ตระกูลกัวอยากจะกดราคาลงอีกน่ะสิ พวกเขาอยากจะรอจนครอบครัวนั้นรีบไปจนต้องลดราคาถูกลงอีกในที่สุดเพราะไม่มีคนมาซื้อ แต่เสี่ยวโจวนั่นกลับมาซื้อตัดหน้าพวกเขาไปเสียก่อน พวกเขาจะยังยินดีอยู่ได้ยังไง” ตาเฒ่าเจียงพูด
“ตลกจริง ๆ บ้านใหญ่ขนาดนั้นในราคานี้ก็ไม่ถือว่าแพงอะไรแล้ว ยังต้องการถูกลงอีก ถ้าครอบครัวนั่นไม่รีบไป ก็คงขายบ้านได้ 10,000 หยวนขึ้นไปแล้ว พวกเขาเอาเปรียบไม่พอ มีคนซื้อเร็วกว่าก็จะหาเรื่องทะเลาะกับคนอื่นด้วยหรือยังไง? ฉันเห็นเสี่ยวโจวรูปร่างกำยำสูงใหญ่ คงรังแกไม่ได้ง่าย ๆ หรอก” ยายเฒ่าเจียงส่งเสียงฮึขึ้นจมูก
โจวชิงไป๋ไม่รู้ว่าตัวเองไปสร้างความวุ่นวายกับความคิดของคนอื่นเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว ตอนนั้นเขาไปหานายหน้าขายบ้าน พอได้ยินราคาบ้านที่สมเหตุสมผล เขาก็ไม่ลังเลที่จะซื้อมันมา เลยไม่ได้พูดอะไรมาก
เขาจัดของทั้งด้านนอกด้านในรอบหนึ่ง แล้วจึงไปต้มน้ำ ภรรยาของเขาชอบความสะอาด พอตื่นนอนแล้วหล่อนจะต้องอาบน้ำอย่างแน่นอน
คนที่นี่ใช้ถ่านกันหมด ถ่านพวกนี้ก็เหลือมาจากบ้านก่อนหน้านี้ ซึ่งก็เหลือไม่เยอะแล้ว พรุ่งนี้เขาคิดว่าจะไปซื้ออยู่
พอต้มน้ำเสร็จแล้ว เขาก็ไปอาบก่อน หลังจากนั้นก็ไปเรียกภรรยาของเขาให้ตื่น
หลินชิงเหอนอนไป 1 ชั่วโมงกว่าก็รู้สึกสดชื่นสบายตัวทั้งร่าง จากนั้นก็พูดว่า “ทำบะหมี่ให้ฉันสักถ้วยสิคะ”
“ได้ครับ” โจวชิงไป๋พยักหน้า ทำบะหมี่ผักกวางตุ้งใส่ไข่ให้เธอชามหนึ่ง
หลินชิงเหออาบน้ำเสร็จแล้วก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาแล้วจึงเริ่มกินอาหาร บะหมี่ชามใหญ่นั้นมีปริมาณไม่น้อยเลย แต่เธอก็กินเข้าไปจนหมด
“ฉันรู้สึกคันหัวนิดหน่อยแล้วน่ะค่ะ” หลินชิงเหอเอ่ยออกมาหลังกินเสร็จ ใบหน้าฉายแววพึงพอใจ
“วันนี้สายเกินไปแล้วครับ สระไปก็ไม่แห้ง พรุ่งนี้ตอนเที่ยงเดี๋ยวผมสระให้” โจวชิงไป๋พูด
หลินชิงเหอไม่ได้ว่าอะไร เธอกินข้าวเสร็จก็เริ่มต้นอ่านหนังสือ ส่วนโจวชิงไป๋ไปซักผ้า พรุ่งนี้เขาควรจะไปซื้อของใช้ในบ้านได้แล้ว พวกเครื่องซักผ้าหรือทีวีอะไรประมาณนั้น ของพวกนี้จะขาดไม่ได้ เนื่องจากพวกเขายังต้องอยู่ที่นี่อีกครึ่งปี
ตอนที่หลินชิงเหออ่านหนังสือ โจวชิงไป๋ก็ไปทำงานบ้าน ทำเสร็จเขาก็ไม่ได้หยุดพัก และไปที่ห้องครัว
“ทำอะไรน่ะคะ” หลินชิงเหอถาม
“ทำอาหารมื้อดึกให้คุณเสียหน่อย” โจวชิงไป๋พูด เขายังจำได้ว่าก่อนหน้านี้ที่โจวเอ้อร์นีหลานของเขาตั้งท้อง หล่อนกินจุมาก
หลินชิงเหอพูด “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันกินข้าวเย็นอิ่มแล้วก็ไม่หิวแล้วค่ะ”
แต่โจวชิงไป๋ยังคงไปเตรียมอาหารเหมือนเดิม เขาทำโจ๊กซี่โครงหมูเม็ดบัว เนื่องจากเขาออกไปซื้อกับข้าวไม่ทัน ของทั้งหมดที่ใช้จึงเป็นของที่หลินชิงเหอเก็บไว้ในมิติ
หลินชิงเหอรู้สึกว่าเขาทำเรื่องไม่จำเป็น แต่พอถึงเวลาเข้านอนตอนสามทุ่มกว่าเธอกลับรู้สึกหิวขึ้นมา จากนั้นก็รู้สึกอยากกินสักคำสองคำ และสุดท้ายโจ๊กชามใหญ่ก็ถูกเธอกินจนหมด
อืม พวกเขากินข้าวเย็นเร็วไปหน่อย ถึงหกโมงเย็นก็กินแล้ว
หลังจากหลอกตัวเองแล้ว หลินชิงเหอก็ไม่มีอะไรติดค้างในใจและเข้านอน ส่วนโจวชิงไป๋รู้สึกอารมณ์ดีมาก นอนกอดภรรยาและหลับไป
วันถัดมาในตอนเช้า หลินชิงเหอยังคงตื่นสายเหมือนเดิม เมื่อเธอตื่นขึ้นมาโจวชิงไป๋ก็ลุกขึ้นไปตลาดเช้าแล้ว และเข้าไปทำอาหารในห้องครัว
ยามได้ยินเสียงหั่นเนื้อดังมาจากในห้องครัว หลินชิงเหอก็รู้สึกว่าการที่ตัวเองลำบากตั้งท้องดูเหมือนจะไม่เลวเหมือนกัน?
และก็ทำให้เธอได้เห็นอีกมุมหนึ่งของสามีตัวเอง
อะไร ๆ เธอก็ไม่ต้องทำเอง เพราะเขาทำให้เธอทั้งหมดแล้ว
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาล้างหน้าบ้วนปาก โจวชิงไป๋ก็พูดขึ้น “ทำไมคุณไม่นอนเยอะอีกหน่อยล่ะครับ”
“ไม่นอนแล้วค่ะ วันนี้ฉันอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก” หลินชิงเหอพูด เธอนอนจนเต็มอิ่มแล้ว สติก็กลับมาแล้วอย่างสมบูรณ์ บ้านแถวนี้มีอะไรบ้างเธอย่อมต้องอยากออกไปดูเป็นธรรมดา
ในบ้านยังขาดของอยู่อีกไม่น้อยที่ต้องไปซื้อกันในห้างสรรพสินค้า ดังนั้นพอกินข้าวเช้าเสร็จ สองสามีภรรยาก็ออกไปเดินห้างสรรพสินค้าด้วยกัน
คนที่ขายบ้านให้โจวชิงไป๋เป็นคนพาเขามาที่นี่เอง อีกฝ่ายพาเขาไป 2-3 ที่ ที่หนึ่งเป็นตลาด อีกที่หนึ่งเป็นห้างสรรพสินค้า และยังพาไปดูโรงเรียนรวมไปถึงโรงพยาบาลด้วย
ทั้งหมดอยู่ที่บริเวณนี้หมดเลย
ไม่อย่างนั้นเขาจะบอกหรือว่าบ้านหลังนี้เขาได้มาเพราะโชคน่ะ สภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตรงตามที่โจวชิงไป๋ต้องการทั้งหมดเลย
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ตอนนี้พ่อน่ารักมากเลยค่ะ ทำทุกอย่างให้แม่หมดเลย
บ้านตระกูลกัวนี่เป็นอะไรมากไหมคะ ตัวเองไม่ซื้อเองแล้วไปโทษคนที่เขามาซื้อก่อนอีก
ไหหม่า(海馬)