เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1166
อู่คงหลิงอมยิ้มมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายเก่งขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ โดนกระบวนท่าแข็งแกร่งขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่านายจะไม่เป็นอะไรเลย”
ลู่ฝานชี้รอยกระบี่บนเกราะเกล็ดมังกรแล้วพูดว่า “ใครว่าไม่เป็นอะไรล่ะ ดูนี่สิ ดูนี่สิ แผลทั้งนั้น!”
ระหว่างพูด จู่ๆ ลู่ฝานจับมืออู่คงหลิงเอาไว้ ในเวลาเดียวกันปราณชี่พุ่งเข้าไปในตัวอู่คงหลิง
“ลู่ฝาน นายทำอะไร”
อู่คงหลิงไม่ได้ขัดขืน แค่ถามออกมาเท่านั้น
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ต้องพูด”
ในเวลาเดียวกัน ลู่ฝานตะโกนเรียกไอ้เก้าในใจ “รีบเร็ว ขจัดพิษออก เร็วๆ หน่อย!”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดด้วยเสียงประจบสอพลอว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ วางใจเถอะ พิษในใต้หล้านี้ ฉันสามารถขจัดได้ 90 เปอร์เซ็นต์ แค่พิษที่ทำให้กลายเป็นเลือดธรรมดาๆ เท่านั้น ฉันรู้เป็นหมื่นกว่าชนิด ขจัดพิษได้แน่นอน เอ๊ะ”
จู่ๆ เจดีย์เสวียนเก้ามังกรส่งเสียงประหลาดใจออกมา
ลู่ฝานหวั่นใจขึ้นมาทันที เขาพูดว่า “ทำไม เป็นพิษที่ยุ่งยากเหรอ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ไม่ใช่ เจ้านาย ตรงกันข้ามหมดเลย ในตัวเธอมีพิษเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อืม เรียกว่าพิษไม่ได้ด้วยซ้ำ มีผลดีต่อร่างกายคน ไม่มีผลเสียเลย นี่คงเป็นยาบำรุง”
ลู่ฝานขมวดคิ้วแน่น มองอู่คงหลิงแล้วถามขึ้นอีก “เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ลู่ฝานพูดในใจว่า “ตรวจดูอีกรอบ แน่ใจเหรอว่าไม่ได้เข้าใจผิด”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ไอ้เก้าตอบว่า “ไม่ผิด ในตัวเธอไม่มีพิษ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนเจ้านายโดนไอ้แก่เดนตายนั่นหลอกแล้ว!”
ลู่ฝานไม่เข้าใจเล็กน้อย หมอนั่นไม่มีเหตุผลที่ต้องหลอกเขา อย่าบอกนะว่าผู้ฝึกชั่วร้ายหลอกคนอื่น ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรจริงๆ
ขณะที่ลู่ฝานกำลังไม่เข้าใจ จู่ๆ อู่คงหลิงเอาจมูกมาดมบนตัวลู่ฝานครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ทำไมบนตัวนายมีกลิ่นสำนักหัวใจปีศาจของฉันล่ะ นายไปเจอใครมา”
ลู่ฝานดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “ฉันเจอปีศาจเฒ่าที่ชื่อกลืนจิต เขาเรียกตัวเองว่าเจ้าสำนัก”
อู่คงหลิงพูดด้วยแววตาเป็นประกาย “แล้วยังไงต่อ นายลงมือกับเขาเหรอ”
ลู่ฝานยักไหล่พูดว่า “ใช่ เขากลายร่างเป็นเธอ มาต้อนรับฉัน หลังจากนั้นโดนฉันจับได้ แล้วก็ลงมือกับฉัน อีกทั้งจะเอาฉันเป็นหุ่นเชิดด้วย”
อู่คงหลิงถามต่อ “แล้วยังไงต่อ”
ลู่ฝานยิ้มอย่างผ่อนคลายแล้วพูดว่า “แล้วฉันก็รอดมายืนอยู่หน้าเธอนี่ไง ส่วนเขาก็ตายไปแล้ว”
อู่คงหลิงพูดว่า “ตายแล้วกลายเป็นเลือดเหรอ ไม่เหลือแม้แต่เศษซากใช่ไหม”
ลู่ฝานได้ยินแล้วรู้สึกแปลกๆ จึงถามว่า “เหมือนเธอรู้ดีมากเลยนะ”
นัยน์ตาอู่คงหลิงมีความขบขัน เธอพูดว่า “ฉันวางยาพิษเขาเอง ฉันก็ต้องรู้สิ ลู่ฝาน ขอบใจนายมากนะ นายฆ่าเขาตายแล้ว ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ฉันเป็นเจ้าสำนักหัวใจปีศาจแล้ว!”
เมื่อพูดเช่นนี้ อู่คงหลิงเชิดหน้าขึ้นด้วย
ลู่ฝานอ้าปากค้าง นิ่งไปครู่หนึ่ง
“เธอว่าอะไรนะ เธอวางยาพิษเขาเหรอ เขาบอกว่า……”
อู่คงหลิงพูดว่า “เขาบอกว่าวางยาพิษฉันใช่ไหม นายก็เลยรีบมาช่วยฉัน แต่ฉันไม่ได้โดนพิษ คนที่โดนพิษตายคือเขาต่างหาก เขาคิดมาตลอดว่าเมื่อฉันอยู่หน้าเขา ฉันเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง ที่เขาสามารถฆ่าทิ้งเมื่อใช้งานเสร็จ แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในมือฉันเหมือนกัน”
ตอนนี้อู่คงหลิงจับมือลู่ฝานอีกครั้ง ทั้งสองเดินช้าๆ ไปด้านหน้า
ลู่ฝานยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ เขามองตาอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอจะทำอะไรกันแน่”
อู่คงหลิงมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายอยากรู้เหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ฉันอยากรู้มาก”