เล่หรูหั่วพูดด้วยความโกรธว่า: “คนพวกนี้หน้าด้านเกินไปแล้ว อาวุธของพวกเขาไม่สามารถทำอะไรเราได้ ก็อาศัยว่าตัวเองบินอยู่บนท้องฟ้า ทำพฤติกรรมให้เราเสียเกียรติ มันน่ารังเกียจจริงๆ!”
“หึ เดี๋ยวพวกเขาน้ำมันหมด ดูว่าพวกเขาจะเย่อหยิ่งยังไง!”
เฉินโม่พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่ต้องรอพวกเขาน้ำมันหมด แม้ว่าฉันจะสามารถบินบนท้องฟ้าได้ชั่วคราว แต่ไม่สามารถไล่ตามเครื่องบินได้ แต่ว่าอยากจะโจมตีพวกเขาให้ลงมา ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้!”
“เฉินโม่ นายสามารถโจมตีเครื่องบินได้เหรอ!”เล่หรูหั่วมองไปที่เฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ
แต่ว่า จู่ๆเล่หรูหั่วรู้ว่าตรงไหนไม่ชอบมาพากล ต่อจากนั้น เล่หรูหั่วก็หน้าแดงอย่างอธิบายไม่ได้
นักบินด้านบนตะโกนอย่างหาเหาใส่หัว: “บินต่ำลงหน่อย ใช่ ต่ำลงหน่อย!”
“ฉันจะถ่มน้ำลายใส่บนตัวของเขา!”
เครื่องบินทั้งสองลำลดระดับลงมาเรื่อยๆ และบินผ่านไป 20 เมตรเหนือเฉินโม่ ลมแรงจากใบพัดปีกเครื่องบิน พัดฝุ่นรอบตัวเฉินโม่
ผู้บังคับบัญชาบนพื้นดินด่าทออย่างเย็นชา: “ไอ้พวกนี้รนหาที่ตายชัดๆ!”
รองนายพลพูดอย่างงุนงงว่า: “ผู้บัญชาการ ไอ้หมอนั้นคงจะบินขึ้นไปไล่โจมตีเครื่องบินไม่ได้หรอกนะ!”
ผู้บังคับบัญชาการทำเสียงฟึดฟัด: “จนถึงตอนนี้แล้ว แกเห็นไอ้หมอนั่นใช้อาวุธหรือเปล่า?”
รองนายพลส่ายหัว: “ไม่มี”
“แล้วถ้าหมอนั่นมีอาวุธล่ะ? แกคิดว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาโจมตีระดับความสูงยี่สิบเมตร ทำได้หรือเปล่า?” ผู้บังคับบัญชาถาม
รองนายพลนึกถึงความแข็งแกร่งที่เฉินโม่แสดงออกมาเมื่อกี้นี้ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “อย่าว่าแต่ยี่สิบเมตรเลย ผมเชื่อว่าหนึ่งร้อยเมตรเขาก็ทำได้!”
จู่ๆรองนายพลก็มองไปที่เฮลิคอปเตอร์ทั้งสองลำ แล้วถอนหายใจ: “นี่รนหาที่ตายจริงๆ!”
ผู้บังคับบัญชากล่าวว่า: “ออกคำสั่ง ให้ถอนทัพเดี๋ยวนี้!”
“ครับ!”
เมื่อมองไปที่กองทัพที่เริ่มล่าถอยอย่างรวดเร็วอีกครั้ง จู่ๆเฉินโม่ก็ยิ้มจางๆ และพูดว่า: “หรูหั่ว ดูฉันโจมตีเครื่องบิน!”
ตูม!
เล่หรูหั่วหัวเราะเสียงหลงออกมา แต่รอยยิ้มของเธอก็แข็งทื่ออยู่บนใบหน้าที่สวยงามในทันที
แผดแสงสีทองออกมา ความเร็วใกล้เคียงหรือมากกว่าความเร็วเสียง ผ่านปีกเครื่องบินของเครื่องบินลำหนึ่งโดยตรง จากนั้นก็ผ่านถังเชื้อเพลิงของเครื่องบินอีกลำหนึ่ง
“แย่แล้ว!”นักบินตกใจ: “พวกเราโดนของอะไรโจมตี!”
สำหรับกระบี่สับสวรรค์ของเฉินโม่ คนธรรมดาเหล่านี้ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนเลย
“ไอ้หมอนั่นเป็นคนทำอย่างแน่นอน แต่ว่าเขาทำมันได้ยังไง?”นักบินสงสัย
“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบกระโดดร่มชูชีพเถอะ!”
“กระโดดร่มชูชีพ!”
นักบินบนเครื่องบินทั้งสองลำ ทิ้งเครื่องบิน และกระโดดร่มชูชีพเพื่อหนีในทันที!
อย่างไรก็ตาม พวกเขาทำให้เฉินโม่เสียเกียรติก่อน เฉินโม่จะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร กระบี่สับสวรรค์ก็บินขึ้นอีกครั้ง ฟันคอของนักบินทั้งสี่อย่างแม่นยำ
สำหรับกองทหารที่กำลังหลบหนี จู่ๆผู้บังคับบัญชาก็ได้รับสายโทรศัพท์ ต่อจากนั้นกองทหารก็หยุดกะทันหัน จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นตั้งขบวนโจมตี
ผู้บังคับบัญชาตะโกนใส่กองทหารด้วยดวงตาสีแดง: “โจมตี โจมตี! อย่าเสียดายกระสุนของพวกนาย ยิงไปอย่างโหดเหี้ยม!”
เล่หรูหั่วมองไปยังทหารที่อยู่ดีๆก็โจมตีอย่างบ้าไปแล้ว และถามอย่างสงสัย: “เฉินโม่ พวกเขาเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย?”
เฉินโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า: “ทหารถือว่าการเชื่อฟังคำสั่งเป็นหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติตาม พวกเขาทำแบบนี้ ต้องได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาอย่างแน่นอน!”
“แล้วทำไมผู้บังคับบัญชาของพวกเขาถึงต้องทำเช่นนี้ด้วย หรือไม่กลัวว่าทหารเหล่านี้จะตายในสนามรบเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นเป็นการตายที่ไร้ความหมายด้วย!”
เฉินโม่ส่ายหัว: “เรื่องนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ทหารพวกนี้เป็นเพียงตัวรับกระสุน ในสายตาของผู้บังคับบัญชาเหล่านั้น”
“แต่ในเมื่อพวกเขารนหาที่ตาย งั้นฉันจะทำให้พวกเขาสมหวัง!”