เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1186
ไม่มีเสียงเชียร์ เหลือเพียงเสียงพูดคุยดังไปทั่ว
ลู่ฝานเงยหน้ามองไปทางไท่จื่อฉินอวิ่น สัญชาตญาณบอกเขาว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับไท่จื่อแน่ๆ แม้เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร
ลู่ฝานค่อยๆ เดินออกมาถึงประตูข้างบานเล็กที่เปิดอยู่ ด้านนอกมีองครักษ์เกราะเงินยืนอยู่สองคน
ทั้งสองคนเห็นลู่ฝานเดินมา รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้า จากนั้นจึงพูดว่า “คุณชายลู่!”
ลู่ฝานพยักหน้าแล้วเดินออกไป เสียงตะโกนดังขึ้นด้านหลังอีกครั้ง
“หมายเลข 20 สู้กับหมายเลข 76!”
ลู่ฝานเดินตรงไปข้างในโดยไม่หันกลับมามอง
ไม่นาน ลู่ฝานเดินเข้ามาในห้องกว้างห้องหนึ่ง
โอ่อ่าตระการตา มีครบทุกอย่าง สิ่งของที่ทำจากเงินและทองต่างๆ นานา อาหารรสเลิศและเหล้าชั้นยอด วางอยู่ให้เห็นเต็มไปหมด
ตอนนี้ในห้องมีคนนั่งอยู่หนึ่งคน กำลังเล่นกระบี่มังกรคำรามอยู่ในมือ เป็นเทียนชิงหยางอย่างไม่ต้องสงสัย!
ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลง มองเทียนชิงหยางอย่างเฉยเมย
เทียนชิงหยางเงยหน้าขึ้น เห็นลู่ฝานเดินเข้ามา สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นอึมครึมทันที
“ลู่ฝาน!”
เทียนชิงหยางกัดฟันจนได้ยินเสียงกึกกัก เสียงแฝงด้วยความอาฆาตเป็นระยะ
ลู่ฝานทำเหมือนไม่ได้ยิน นั่งลงอีกด้านหนึ่งทันที
มองเทียนชิงหยางไม่นาน ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันนึกว่านายจะรีบดึงกระบี่ออกมาฟันฉันเสียอีก”
เทียนชิงหยางแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันฆ่านายอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ถ้าทะเลาะกันนอกสนาม จะโดนยกเลิกสิทธิ์การคัดเลือก ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น!”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “งั้นก็ดี เมื่อกี้ฉันกำลังคิดว่าถ้าเราสองคนสู้กันที่นี่ คงจะเสียดายของดีๆ ทั้งห้องนี้!”
พูดพลาง ลู่ฝานหยิบผลไม้บนโต๊ะขึ้นมากัด
ผลไม้รูปร่างแปลกๆ สีสันฉูดฉาดพวกนี้ พอกินแล้วรสชาติไม่เลวเหมือนกันแฮะ
ลู่ฝานกินพลางถามเทียนชิงหยางว่า “นี่ผลไม้อะไร อร่อยมากเลย”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเทียนชิงหยาง เขาพูดเสียงเบาว่า “นี่เรียกว่าผลไม้ผ่านลำไส้ กินแล้วอวัยวะภายในจะแตกจนตาย!”
หลังพูดจบ เทียนชิงหยางจ้องหน้าลู่ฝาน คิดที่จะเห็นความหวาดกลัวบนใบหน้าลู่ฝาน
แต่การแสดงออกของลู่ฝาน กลับเหนือความคาดหมายของเขา
ได้ยินเพียงเสียงตอบรับอย่างสบายๆ จากลู่ฝาน หลังจากนั้นก็กินต่อ
ความไม่สะทกสะท้านกับความขบขันที่แฝงอยู่นัยน์ตา กลับทำให้เทียนชิงหยางเป็นฝ่ายรู้สึกอายเสียเอง ไอ้หมอนี่รู้อยู่แล้วว่าผลไม้นี้เรียกว่าอะไร จงใจถามเขาสินะ
ลู่ฝานกลืนผลไม้ลงท้อง แล้วหยิบขึ้นมาอีกหนึ่งผล
อันที่จริงเขาไม่รู้ว่าผลไม้นี้เรียกว่าอะไร มีพิษหรือเปล่า แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้สำคัญ เพราะยังไงก็มีไอ้เก้าอยู่ ถึงมีพิษก็ไม่กลัวหรอก เว้นแต่พิษนี้จะถึงระดับเขตวิถีบู๊
ลู่ฝานกินอย่างสบายอกสบายใจ เขาเป็นฝ่ายขำสีหน้าไม่สู้ดีของเทียนชิงหยาง
ตอนนี้เทียนชิงหยางส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา ยื่นมือออกมาจับผลไม้เช่นกัน
ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่ากิน ฉันเพิ่งวางยาลงไป นอกจากฉัน ใครกินคนนั้นจะตาย”
เทียนชิงหยางพูดอย่างดูหมิ่นว่า “นายคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดบ้าบอเหรอ”
ลู่ฝานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เขาวางผลไม้ในมือลง ทำท่าทางเชิญให้เทียนชิงหยาง
เทียนชิงหยางถือผลไม้ในมือ จู่ๆ เขากลับไม่กล้าเอาเข้าปาก
ผ่านไปนาน เทียนชิงหยางวางผลไม้ลงด้วยสีหน้าโกรธเคือง แล้วจ้องลู่ฝานเขม็ง
เขาเพิ่งวางผลไม้ลง ลู่ฝานใช้สองมือคว้าผลไม้ขึ้นมาสองผล ถือไว้ข้างละผล แล้วกินพลางพูดว่า “รสชาติดีจริงๆ”
เทียนชิงหยางโกรธจนหน้าดำหน้าแดงเข้าไปอีก เขาพูดว่า “ปัญญาอ่อน”