มัลดีฟส์
เส้นหมี่รีบร้อนเดินทางจนมาถึงที่นี่ เป็นเวลาตอนเช้าประมาณแปดเก้านาฬิกา
แต่ว่า เพราะว่าเวลาไม่ตรงกัน ในประเทศเป็นเวลาตอนเช้าแล้ว แต่พอมาถึงที่นี่ ฟ้ายังไม่ทันสว่าง เส้นหมี่เกรงว่าจะทำให้เด็กๆตื่นขึ้นมา หลังจากมาถึงแล้ว จึงพักผ่อนก่อน
“คุณผู้หญิง คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ แล้วก็ใบหน้าของคุณ จัดการเสียก่อนไหม ไม่งั้นพวกคุณชายมาเห็นเข้าจะ……”
คำพูดด้านหลัง บอดี้การ์ดของดราก้อน แชนท์ที่อยู่ที่นี่ไม่ได้พูดออกมาต่อ ความหมายก็ชัดเจนดีอยู่แล้ว
เส้นหมี่ถอนหายใจออกมา ทำได้เพียงไปที่ห้องอาบน้ำ
ใบหน้าของเธอ ตอนนี้ดูอัปลักษณ์มาก
บางครั้งลอกหนังของใบหน้าอันนี้ออกมาแล้ว แม้แต่เธอเองก็ไม่อยากจะดู บาดแผลเต็มไปหมด เหมือนกับหยกขาวที่ถูกขัดเกลาอย่างดี ถูกคนใช้มีดกรีดอย่างรุนแรงเต็มไปด้วยบาดแผลยังไงอย่างงั้น
เส้นหมี่จัดการอยู่หน้ากระจกอยู่นาน ถึงได้ออกมาจากห้องนอนมาแล้ว
“หม่ามี๊——”
คิดไม่ถึงว่า พึ่งจะออกมา ก็มองเห็นเด็กๆทั้งสองวิ่งเข้าอย่างรวดเร็ว
พวกเขาดีใจจนตะโกนออกมา เหมือนกับนกนางแอ่นที่บินกลับรัง วิ่งเตาะแตะตะครุบเข้ามาหาเธอ มองเห็นเธอแล้วก็ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา
“หม่ามี๊อยู่นี่ไง เหล่าลูกน้อย”เธอนั่งยองๆลงมา กางแขนทั้งสองข้างออกมากอดลูกทั้งสองคนเอาไว้เต็มกอด
ดีจริงๆ！
เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ผ่านไปครึ่งปี เธอยังสามารถกอดพวกเขาได้อีกครั้ง
เส้นหมี่กอดเอาไว้แน่น เป็นเวลานาน เธอค่อยลุกขึ้นมาจากร่างน้อยๆของพวกเขา
“ต้องขอโทษด้วย อิคคิว ชินจัง หม่ามี๊ทำให้พวกคุณต้องกังวลใจ เป็นเวลานานที่หม่ามี๊ไม่ได้มาหาพวกคุณเลย ให้อภัยหม่ามี๊ได้ไหม”
เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ มองไปยังลูกๆทั้งสอง
อิคคิวค่อนข้างอ่อนไหวง่าย เห็นหม่ามี๊เป็นแบบนี้ ดวงตาโค้งๆของเขาก็แดงขึ้นมา ทันใด เขาก็เข้ามาให้อ้อมกอดหม่ามี๊อีกครั้ง
มีเพียงชินจัง หลังจากที่เขาได้ยินหม่ามี๊พูดคำเหล่านั้นออกมา ใบหน้าเล็กที่ดูนิ่งๆก็สุดลมหายใจเข้าอย่างแรง เขายื่นมือเล็กๆออกมา ลูบไปยังใบหน้าของหม่ามี๊อันนี้ที่ไม่เหลือเค้าโครงเดิม
“ไม่เคยกล่าวโทษหม่ามี๊มาก่อนเลย หม่ามี๊ เจ็บไหม”
“หืม?”
ทันใดเส้นหมี่เหมือนถูกไปช็อต เนิ่นนาน กว่าอารมณ์จะสงบลง ถึงได้กุมมือลูกชายเอาไว้แล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่เจ็บ ก็แค่……ขี้เหร่มาก ดังนั้น ช่วงนี้จึงซ่อนเอาไว้ รอให้หม่ามี้หายดีแล้ว ค่อยให้ลูกรักทั้งสองคนดูนะ ดีไหม”
“ดีครับ”
ชินจังพยักหน้าอย่างใจกว้าง
แต่ความจริงแล้ว ภายในใจของเขา ไม่ว่าหม่ามี๊จะเปลี่ยนเป็นยังไง ก็ยังเป็นหม่ามี๊ของพวกเขา
แม่ลูกทั้งสามกอดกันเอาไว้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย เมื่อสงบลงแล้ว เส้นหมี่จึงลุกขึ้นพาพวกเขาไปที่ห้องครัว เตรียมที่จะทำอาหารให้พวกเขาสักมื้อ
สองวันนี้ เธอไม่ง่ายเลยที่จะได้กลับมา วันนี้เธอจะใช้เวลาอยู่กับพวกเขาอย่างเต็มที่ที่สุด
“ชินจัง ทานเกี๊ยวไหม”
“อืม”
“อิคคิวล่ะ อยากทานอะไร หม่ามี๊ทำให้”เส้นหมี่มองไปยังลูกชายคนเล็กอีกครั้ง
กลับพบว่า เพียงแค่เวลาสั้นๆ ทั้งสองคนที่อยู่ห้องรับแขกด้านนอกสมองน้อยๆสองอันอยู่ใกล้ๆกัน กำลังถกเถียงอะไรบางอย่าง
“คุณคอยดูนะ หม่ามี๊ต้องมาว่ากล่าวตักเตือนพวกเราแน่！”
“……นั่นเพราะว่าพวกเราทำผิดแล้ว”
คิดไม่ถึงเลยว่า ชินจังกลับยอมรับผิดออกมาด้วยตัวเอง
ทันใดสมองน้อยของอิคคิวก็ลดลงมา
เขาก็รู้ตัวว่าทำผิด แต่ว่า เขานั้นทำเพื่อช่วยหม่ามี๊กับแด๊ดดี้นะ ไม่งั้น เขาก็คงไม่ลงทุนลงแรงขนาดนั้นเข้าไปในระบบของตาแก่คนนั้นหรอก?
เด็กน้อยทั้งสองหดหู่ใจขึ้นมา
แต่คิดไม่ถึงว่า ทำให้พวกเขาแปลกใจเป็นอย่างมาก วันนี้ทั้งวัน หม่ามี๊ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาว่าจะกล่าวโทษพวกเขาเลย เกี่ยวกับเรื่องนั้น อีกทั้งยังไม่พูดถึงเลย
จนฟ้ากำลังจะมืดแล้ว เส้นหมี่ก็ได้ทำอาหารเย็นมื้อใหญ่อีก รอให้พวกเขาทั้งสองทานเสร็จ
เธอจึงนั่งลงด้านหน้าของพวกเขาอย่างจริงจัง
“อิคคิว ชินจัง พวกคุณรู้ไหมว่าทำไมหม่ามี๊ถึงกลับมา”
“รู้ครับ”
เด็กน้อยทั้งสองได้ยินแล้ว สมองน้อยๆก็ลดลงไป
มาแล้ว ในที่สุดก็มาแล้ว
“ไม่ พวกคุณไม่รู้หรอก พวกคุณไม่รู้หรอกว่า หม่ามี๊กลับมาครั้งนี้ ตัดสินใจยากมากที่จะกลับมา รู้ไหม ฉันอยู่ด้านหน้าของพวกคุณในทุกๆวินาที แด๊ดดี้ของพวกคุณ ก็จะมีอันตรายมากขึ้นในทุกๆวินาที”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็พูดกับพวกเขาขึ้นมาอย่างจริงจัง ก้มลงไปมองลูกน้อยทั้งสอง
อะไรนะ?
แด๊ดดี้มีอันตราย?
เด็กน้อยทั้งสองได้ยินแล้ว เงยหน้าขึ้นมาทันที ทั้งตกใจทั้งกระวนกระวายขึ้นมามองไปที่เธอ
เส้นหมี่พยักหน้า：“ใช่แล้ว สถานการณ์ของหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ในตอนนี้ ก็เป็นแบบนี้แหละ เดิมที พวกคุณยังเด็ก ฉันจึงไม่ได้ให้คุณอาธีพูดอะไรกับพวกคุณ แต่ตอนนี้ เพื่อไม่ให้พวกคุณไปเสี่ยงอันตรายอีกครั้ง ฉันจำเป็นต้องพูดความจริงออกมา”
ตอนนี้ เส้นหมี่ไม่ปกปิดพวกเขาอีกต่อไปแล้ว นำเอาเรื่องที่เมืองหลวงพูดออกมาอย่างคร่าวๆ
“หม่ามี๊ คุณ……คุณพูดจริงเหรอ คุณกับแด๊ดดี้ ตอนนี้……อยู่ในสถานการณ์แบบนี้เหรอ”
อิคคิวได้ฟังจบแล้ว เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ ในดวงตารูปพระจันทร์เสี้ยวน้อยๆ ปรากฏว่าแสดงความรู้สึกผิดและกำลังกล่าวโทษตัวเองออกมาอย่างมาก เหมือนเริ่มจะมีเสียงสะอื้นออกมา
ชินจังเองก็ไม่ได้อาการดีไปกว่า
เขาเม้มริมฝีปากแน่น ในมือเปลี่ยนเป็นเหมือนคิงคอง ยิ่งถูกเขาออกแรงกำมากกว่าเดิม
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว รู้สึกปวดใจขึ้นมาอีกครั้ง
“ใช่ ก็เป็นแบบนี้แหละ แต่พวกคุณวางใจเถอะ หม่ามี๊ต้องรักษาแด๊ดดี้ให้จนหาย ให้เขากลับมาเป็นแด๊ดดี้ที่พวกคุณคุ้นเคย ดังนั้น รับปากกับหม่ามี๊ได้ไหม ถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตจากหม่ามี๊ อย่าทำอะไรมั่วซั่วอีก หืม?”
“ครับ เข้าใจแล้ว หม่ามี๊”
“ครับ！”
ลูกน้อยทั้งสอง ในที่สุดก็พยักหน้าแล้ว รับปากแล้ว
ครั้งนี้ พวกเขายินยอมจริงๆ
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ตอนนี้ ภายในใจก็ดีใจขึ้นมาและโล่งอก กอดพวกเขาเอาไว้จนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
ปลอบใจพวกเขาเสร็จแล้ว คืนนี้เส้นหมี่ก็อยู่กับพวกเขาตลอด จนเช้าวันที่สอง ถึงได้กลับประเทศไป
แต่เธอไม่รู้เลยว่า ในระหว่างทางที่กำลังกลับไปนั้น มีกับดักอันใหญ่ เปิดรอเธอเอาไว้อยู่แล้ว