เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1209
พื้นข้างตัวและด้านหลังลู่ฝาน ระเบิดจนเป็นหลุมมากมาย เสียงระเบิดดังขึ้นต่อเนื่อง พุ่งออกไปไกลหลายสิบเมตร พลังปราณอันแข็งแกร่งจู่โจมลงบนกำแพงรอบๆ ทันที ในกำแพงอันทนทาน มีรอยมีดลึกปรากฏออกมา จนเกือบทำให้กำแพงแยกออกเป็นสอง เห็นถึงพลังของมีดของอู่จุนได้อย่างชัดเจน!
แต่ถึงมีดจู่โจมขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่ายังไม่สามารถทำให้ลู่ฝานสะทกสะท้านได้ ถึงขนาดที่หนังในมือลู่ฝานยังไม่แตกเป็นแผลเลย
มือซ้ายหนึ่งข้าง นิ้วสองนิ้ว ลู่ฝานรับมีดของอู่จุน
ส่วนหน้าของเสื้อผ้าสะบัดไปตามแรงลมของมีด แต่มันก็แค่เท่านั้น!
สายตาเมินเฉยของลู่ฝาน เหมือนผู้ใหญ่มองเด็กซน
อู่จุนรู้สึกทันทีว่าไม่สามารถดึงมีดของตัวเองออกมาได้ ลู่ฝานไม่ได้ใช้แม้แต่ปราณชี่ อาศัยแค่พลังของร่างกายตัวเอง ใช้นิ้วสองนิ้วจับตัวมีดเอาไว้อย่างนั้น!
ลู่ฝานค่อยๆ ใช้แรงตรงนิ้ว คิดไม่ถึงว่าจะทำให้มีดวิเศษของโลกจู๋หลงงอได้!
อู่จุนตกใจจนช็อก เขาแผดเสียงดังออกมา ซัดหมัดไปที่ท้องของลู่ฝาน แต่ลู่ฝานไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย แค่ดีดกล้ามเนื้อ อู่จุนก็กระเด็นออกไปเอง กระแทกลงบนพื้นอย่างแรงทันที อีกทั้งยังทำให้พื้นดินแยกออกเป็นรอยยาวลึก!
ทุกคนฮือฮา ลูกหลานของสิบตระกูลใหญ่พากันอ้าปากค้าง
วิทยายุทธนี้ แค่แดนปราณดินจริงเหรอ
เจ้าบ้านตระกูลเทียน เจ้าบ้านตระกูลสุ่ย เจ้าบ้านตระกูลหลิ่วสีหน้าเคร่งขรึม เหมือนเจอการคุกคามยิ่งใหญ่!
ในห้องของสนามต่อสู้ สีหน้าของเทียนชิงหยางเปลี่ยนไปทันที สีหน้าเขาไม่อยากเชื่อ
งออาวุธวิเศษด้วยมือเปล่า พลังแบบนี้เขายังไม่มีเลย!
คนที่เหลือพากันกลืนน้ำลายเบาๆ อย่างต่อเนื่อง
ลู่ฝานสะบัดมือ ทิ้งมีดของอู่จุนไปอีกด้าน พลานุภาพบนตัวยังคงรวมตัวกัน
ลู่ฝานพูดเสียงดังอย่างห้าวหาญว่า “มีกระบวนท่าอะไรก็ใช้ออกมาให้หมด!”
อู่จุนค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น มองมีดจู๋หลงที่ถูกโยนทิ้งไว้ด้านข้าง เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากด้วยความหวาดกลัว
น่ากลัวเกินไปแล้ว พละกำลังและพลังปราณของลู่ฝาน แข็งแกร่งจนไม่ใช่คนแล้ว
อู่จุนรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้สู้กับนักบู๊แดนปราณดิน แต่เหมือนกำลังสู้กับนักบู๊แดนปราณฟ้า!
ได้ยินเสียงตะโกนของลู่ฝาน มืออู่จุนสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ครั้งนี้เขาสั่นจนผู้ชมรอบๆ เห็นได้อย่างชัดเจน
คนจำนวนมากนอกสนาม ที่ใช้ม่านน้ำสรวงสวรรค์ เห็นมืออันสั่นเทาของอู่จุนอย่างชัดเจน
“นายแข็งแกร่งมาก!”
อู่จุนมองลู่ฝานแล้วเอ่ยขึ้น
ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย แล้วตอบกลับเบาๆ ว่า “นายอ่อนแอเกินไปต่างหาก!”
เพียงประโยคเดียว ทำให้อู่จุนจุกจนหน้าแดงเถือก
ตอนนี้อู่จุนลูบแหวนตรงมือขวาของตัวเองเบาๆ แล้วกัดฟันพูดว่า “แม้นายแข็งแกร่งมาก แต่ยังไงวันนี้นายก็ต้องตาย!”
ลู่ฝานยื่นมือซ้ายออกมา กระดิกนิ้วเรียกอู่จุนเบาๆ
การยั่วยุแบบนี้ การอวดดีแบบนี้ ความห้าวหาญพลุ่งพล่านแบบนี้!
อู่จุนโดนยั่วยุจนโมโหแล้ว เขาแผดเสียงดังออกมาว่า “ตายซะลู่ฝาน! ขบวนร้อยอสูรยามวิกาล!”
จู่ๆ ฉินอวิ่นโน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อย มือทั้งสองข้างค้ำอยู่บนที่วางแขนบนเก้าอี้!
เงาดำเป็นแถบออกมาตั้งแต่ตอนไหน ลมเย็นยะเยือกพัดขึ้นมาเป็นระยะ เงาดำนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าไปหาลู่ฝาน ทุกที่ที่ผ่านไป ค่ายกลโดนทำลายเป็นแถบ เสียงแตกร้าวดังเข้าหูอย่างต่อเนื่อง
หลังจากนั้นเงาดำทะลุผ่านตัวลู่ฝาน ฉินอวิ่นเห็นภาพนี้แล้วกำหมัดแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
อู่จุนชี้ลู่ฝานแล้วหัวเราะร่า “ลู่ฝาน นายตายแล้ว!”