ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 786 เขาตะโกนว่า “หมี่……”
“คุณแสงดาว คุณมองออกถึงอะไรมั้ย?” คนของหน่วยเอสเอสเห็นเธอจ้องมองอยู่นาน เลยถามขึ้น
แสงดาว “……”
มีแวบนึงเท่านั้นที่เธอต้องการที่จะเอานังสาระเลวนี่เปิดโปงออกไป คนที่กล้าลงไม้ลงมือกับเธอแสงดาวนั้น ไม่มีทางที่จะจบได้สวย
แต่เธอก็คิดไปถึงน้องชายที่ยังอยู่ในห้องด้านหลังและกำลังได้รับความทรมานอยู่ เธอก็ค่อยๆกลืนคำพูดที่อยู่ตรงลูกคอนั้นลงไป นิ้วมือที่กำแน่นก็ให้ผ่อนลง
“อืม ฉันมองเห็นแล้ว เป็นฉันเองที่น่าจะไม่ระวัง เมื่อวานดื่มจนเมาจริงๆ”
“อย่างนี้นี่เอง งั้นคุณแสงดาวพักผ่อนนะ”
หน่วยเอสเอสได้ฟังก็ดูคลิปวิดิโออย่างนี้ก็ไม่นึกสงสัยอะไร
ไม่นานพวกเขาก็เดินจากไป
แต่แสงดาวกลับยังคงอยู่ตรงนั้น รอจนจิตใจสงบลง
ตอนนี้เธอต้องอดทน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอต้องอดทน มีเพียงแค่อย่างนี้ เธอถึงจะสามารถอยู่ที่นี่ได้และสามารถดูแลน้องชายของเธอได้
ในความอดทนนั้น เธอได้หยิบโทรศัพท์ออกมา
แสงดาว : การผ่าตัดของเธอเป็นยังไงบ้าง ราบรื่นดีมั้ย?
……
โทรศัพท์ที่อยู่ฝั่งนั้น ผ่านไปสักพักเลยส่งข้อความเสียงมา
แสงดาวได้ยินเลยกดฟัง
เส้นหมี่ : ราบรื่นดี แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถลืมตาได้ เลยใช้เสียงส่งข้อความแทนนะ
แสงดาว : ดีแล้วล่ะ งั้นเธอก็พักผ่อนนะ ถ้าไม่สะดวกคุยอ่ะ
เส้นหมี่ : เดี๋ยวก่อน สถานการณ์ทางฝั่งพี่เป็นยังไงบ้าง น้องชายพี่…..เขาสบายดีมั้ย?
ในระหว่างนั้นทางเส้นหมี่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยผ้าก็อตขนาดจะพูดก็ยังยาก เห็นเธอจะวางสายเลยรีบถามขึ้นมา
นั่นสิ เขาเป็นอย่างไรบ้าง
นี่ก็ห้าวันเต็มๆแล้ว ในฐานะที่เป็นหมอ เธอรู้อย่างแน่ชัดว่าการลงแดงมันเป็นยังไง เขาจะทนได้มั้ย
เส้นหมี่กังวลใจมากนัก
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งนึงจะส่งข้อความเสียงมาว่า
แสงดาว : เส้นหมี่ เธอร้องเพลงเป็นเพื่อนฉันสักเพลงสิ?
เส้นหมี่ : ………
แสงดาว : ร้องเพลงอะไรก็ได้ วันนี้ฉันอยู่ที่สถานที่บ้าๆนี้ ถูกคนแว้งกัด ตระกูลเทวภาพสุดตีนจริงๆ เธอร้องเพลงปลอบฉันหน่อยสิ
แสงดาวพูดจบก็ถ่ายรูปสองมือของตัวเองที่พันผ้าก็อตไว้เต็ม แล้วกดส่งออกไป
เส้นหมี่ : ………
โกรธจนแทบจะด่าออกมาผ่านทางโทรศัพท์
ไอ้สาละเลวพวกนี้!!!
เส้นหมี่สงบจิตใจอยู่นาน เลยเปิดโทรศัพท์แล้วกดไปที่แอพเพลง หลังจากนั้นเก็บความเจ็บปวดไว้แล้วร้องเพลงขึ้นมา
โลกนี้กว้างนัก แต่ยังโชคดีที่เจอเธอ
โลกนี้เล็กเกินไป ก็อาจจะสูญเสียเธอไป
ประโยคนั้นปกปิดอยู่ในใจเสมอมา
ต่อจากนี้ฉันยังจะพูดให้ใครฟังได้
……
ขณะที่เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวดังผ่านจากโทรศัพท์ ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้ จริงๆมันฮีลใจไปได้มากๆ เธอก็เหมือนมือที่อ่อนโยนมาสัมผัสกับใบหน้าของคุณ จนเห็นได้ชัดว่าคุณได้เข้าสู่ห้วงมืดมิด จมดิ่งในความหนาวเย็น
แต่พอคุณเงยหน้าขึ้นก็กลับเห็นตาที่สว่างไสวของเธอคู่นั้น
ในห้องนอนเสียงที่คำรามดังขึ้นมาตลอดได้หยุดลง เหมือนสัตว์ในร่างผู้ชายที่กำลังขดตัวอยู่ที่พื้น หูของเขาตั้งตระหง่าน และเริ่มตั้งใจฟังเสียงนี้
คลับคล้ายเหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
มันเหมือนเสียงคนนั้นที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขา ค่อยๆส่งเสียงเรียกเขาทำให้เขายืนขึ้นและเดินต่อไปข้างหน้า เธอจะรอเขาอยู่ที่ด้านหน้า…….
พายุฝนที่อยู่นัยน์ตานั้น
ก็ไม่สามารถที่จะสลัดคุณได้
นิ้วนางข้างซ้าย
ยังรอเธออยู่
……
จากบทเพลง《ลูกผู้ชายตัวจริง》ของนักร้องชาวจีนคนหนึ่ง
“หมี่…….”
ขณะปากที่เต็มไปด้วยคราบเลือดของผู้ชายคนนี้ได้พูดพึมพำชื่อนี้ขึ้นมา เขาก็ไม่ได้สติ
หลังจากนั้นเสียงในห้องนี้ก็สงบลง
นี่เป็นการหยุดลงอย่างรวดเร็วที่สุดหลังจากกำเริบมาในหลายวันที่ผ่านมานี้
หมอให้ดีใจนัก และแสงดาวที่อยู่ด้านนอกหลังจากเห็นว่าได้ผลก็หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ตรงขอบหน้าต่างแล้ววิ่งเข้าไปด้วยความดีใจ
——
สองวันนี้ขวัญเมืองไม่สงบเลย
เธอกลัวว่าเรื่องนั้นจะถูกคนรู้เข้า จนหลายวันเข้าไม่กล้าที่จะเข้าไปเดอะวิวซีอีก
จนกระทั่งวันนี้เธอได้ยินว่าม็อกโกจะมาอีกครั้ง
“เขาไปเดอะวิวซีแล้วหรือยัง” เธอโทรหาคนรับใช้ของเรด พาวิเลี่ยน
“ใช่ค่ะ ไปมาแล้ว คุณหนู คุณไม่ไปหรอ? หลายวันมานี้คุณนายตำหนิต่อว่าคุณไม่เว้นว่าคุณอยู่แต่บ้านไม่ไปเดอะวิวซีเลย”
คนรับใช้บอกเจตนาของคุณนายมินตรา
ถ้าให้เปลี่ยนเป็นตอนปกติ ขวัญเมืองจะหาข้ออ้างปฎิเสธแบบไม่ต้องคิดเลย
แต่ว่าม็อกโกไปแล้ว
เธอคิดไปถึงภาพวันนั้นที่แสนรักทั้งโอบกอดทั้งบีบจูบเธออย่างไม่ไว้หน้า เธอนั่งไม่ติดเลยหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากประตูไป
สี่สิบนาทีต่อมา
เธอก็มาถึงเดอะวิวซีแล้วจริงๆ มองปราดเดียวก็เห็นรถจีปคันสีเขียวมะกอกที่คุ้นเคยจอดอยู่ด้านนอก ทันใดนั้นใจของเธอก็เต้น ความรู้สึกรักก็จู่โจมเข้ามาทันที
“คุณหนู คุณมาแล้วหรอ”
“อื้ม แล้วคุณท่านแล้วก็พวกเขาอยู่ไหนล่ะ?”
เธอไม่กล้าถามถึงลูกพี่ลูกน้อง(ชาย)ตรง ๆ แต่ถามถึงไชยันต์ก่อน
คนรับใช้จึงชี้นิ้วไปทางป้อมที่อยู่ด้านหลัง “อยู่ที่ยิมฝึกหัด สองวันนี้ คุณชายเล็กได้เริ่มกิจกรรมแล้ว คุณท่านจึงให้คนมาค่อยฝึกกำลังของเขา อยู่ที่นั่นน่ะค่ะ”
“โอเค ฉันรู้แล้ว”
ขวัญเมืองได้ยินก็สาวเท้าขึ้นเดินไปทางยิมฝึกหัด
แต่เธอนั้นคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอได้เข้ามาสิ่งที่เธอได้เห็นในห้องนั้นไม่ใช่แสนรักกำลังออกกำลังกาย แต่เป็นม็อกโกกำลังต่อสู้กับแสงดาวอยู่
และไชยันต์ก็ดูอยู่ข้างๆด้วยความตื่นเต้น